~ Two Years Ago ~

Ang galing - walang kuryente. . .

          "Sinong nagsabing brown-out na naman tayo ngayon. . .na kung kailan, meron akong i-rereport sa Filipino bukas?" I cried out loud, just as I came in the house.

          Nakakainis naman! Kung kailan may gagawin akong importante, para makabawi sa grades. Haaiii. . . .enebeyeeeeen?!

           As I got home from school, Mom greeted me with this bad news. . .which is.  . .

           "Sayang anak. Hanggang linggo pa itong black-out. Kaya magtitiis tayo ngayon."

             Walang kuryente, walang electric fan. Walang electric fan, wala ding ilaw. Wala ilaw, walang concentration. Ito'y hindi nakakatulong sa akin.

             Mabuti kung nasanay akong mag-aral sa dilim, kasama nang kandila na nagsisilbing ilaw ng silid. Eh. . hindi naman - - -

            "Sige! Mag-rarally na ako sa harap nang CASURECO tree. ." Kunwaring nag-march out ako papunta sa aming gate. Pero, bumalik rin sa loob.

"Anak - CASURECO III - hindi puno."

            Nagpalusot na lang ako kay Mommy-dear (natatawa na siya sa akin, eh). "Ah. Stressed, eh. Don't worry. Sinadya ko lang yun, Mommy. Para may comedy."

           Napangisi na lang siya at bumalik sa kanyang pagluluto.

          "Malaba udma si Ate Vilma, Mommy?" tanong sa kanya gamit ng aming linguahe. "Diri ata. Agko iya gigibuhon udma. Baka sa sunod na aldaw." sagot niya sa akin.

         Tutulungan ko muna siya sa pagluluto at paghuhugas ng mga pinagkainan at pinagluluto para sa ulam, ngayong gabi.

         Pero, sana. . .makapagluto na din ako nang solo. Yung kaya kong ipagluto ang aming pamilya, na hindi nag-aalala ang mga parents namin.

Yun na lang at ang paglalaba ang hindi ko pa nagagawa.

           Alas singko na at wala pa si Kuya Andy. Siguro may tinatapos lang yun sa eskwelahan. Siya na kasi ang student president sa kanilang college department, this year. Kaya. . .busy here and busy there.

           Nakapag-ayos na ako ng mesa at nakaluto na rin kami ni Mommy dear ng ulam na gulay at kanin. Tinanggal ko na ang aking apron at naghugas ng kamay, bago ako tumaas, para magpalit ng damit na pangbahay.

           Dala ang aking bag, kinuha ko na rin ang aking libro sa Filipino at bumaba na ako, para doon na mag-review.

           Sana Lord, bumalik na ang kuryente. Nangako po akong tatapusin ko muna ang aking gagawin sa eskwelahan, bago ako mag-phone o gumawa ng kahit anuman.

           Hindi ako kinakabahan para sa aking report bukas. Dahil ako mismo ang nag-volunteer, para magkaroon ako ng grades agad sa performance task sa aking sub. Pero, hindi lang ako ang may gustong magreport bukas at sa susunod na araw.

           Pati rin ang aming mga would-be honor students. Kailangan nilang magpakitang gilas rin, sa first quarter, para may good start na sila sa kanilang first grading period.

Oh, well. Time to read, with Mr. Candle Light.

           Tumagal ng mga minuto, bago ako makasindi ng isang kandila, para sa aking pagbabasa. 'Di ko kasi makita ang pinaglalagyan nito, kaya kinakapa ko ang buong paligid (na nahawakan ko pa ang pusa naming si Tora, na nakaupong tahimik sa pantry counter), para hanapin ang drawer nito, kasama ang posporo sa katabing matchbox.

          Kakaupo ko pa lang sa couch, dala ang kandilang nasa loob ng glass holder, nang biglang lumiwanag ang buong silid, na napakadilim.

"Aba! May ilaw na."

Napatingin ako sa dingding, with an unconvinced look.

          I sighed, "Salamat. Nag-effort pa naman akong maghanap ng kandila at ng posporo."

           At dahil sa aking pag-susungit, biglang nawala rin ito. "What the. . . .Seriously?!" I exclaimed. Siguro nagtampo yung kuryente sa'kin.

          "Hindi mo na sana ginanyan, anak." ang sabi ni Mommy, habang tumatawa siya, nang marinig niya akong mag-react sa pagbalik ng ilaw.

           "O, sige na po! Kayo na. Iniinis niyo naman kasi ako, eh." ang sabi ko sa hangin, para bumalik muli ang kuryente.

           I know saying words are useless, just to bring back the electricity. But, it's not bad to try. I mean. . .sometimes, it happens by coincidence. Right?

           Mabuti nga't hindi ko pa pinapatay ang sindi ng kandila. Umupo ako ulit sa upuan at naghintay na lang ako na bumalik ulit ang ilaw.

Siguro nga. . . wala talagang forever. Tingnan mo 'yan.

            Akala ko 'di na niya ako iiwan. Pero bakit ganoon? Iniwan pa rin niya ako. Ako naman, umaasa pa rin na babalik siya, pero kahit kailan, hindi na magpapakita. Masyado naman akong naniwala sa kanyang mga pangako. Masyado na niya akong sinaktan.

Kaya. . .

. . .bakit ako humuhugot ngayon? Hindi naman tao si Kuryente. Tsaka, 'di naman siya ang love-life ko. Ano ba yan, Jane?!

"Thank you!!" Lumiwanag na ang buhay - este, bahay.

Soooo. . Yay! Bati na kami. :D

         Binuklat ko na ang aking libro at nagsimula na akong magbasa.

          Tungkol ito kina Pygmalion at Galatea. Maganda siyang kwento at ito'y isang Mitolohiyang Griyego. Isa rin dito si Aphrodite, sa mga gumaganap sa kwento na ito, na kung saan, siya ang nagpatupad ng hiling ni Pygmalion, na buhayin niya ang kanyang minamahal na obra maestra na si Galatea.

         It might sounded taboo, since loving a man's own creation, like a statue, is not normal. But, it has an important lesson in the story.

Kahit anong mangyari, walang hahadlang sa dalawang taong, nagmamahal ng tunay.

          Aww. . . relationship goals. Kaya pala mga humuhugot kanina ang mga girls and boys sa klase, at tuwang-tuwa ang aming adviser, dahil sa mataas ang participation ratings ngayong araw.

          Pansin ko rin na maski sa ibang subjects, puro love life rin ang pinag-uusapan. Naku! Nakakasawang pakinggan ang mga ganyan. Pramis!

(/  > ^ <)/ { teme ne yen!! )

        "I'm home!" Ah, si Kuya, andito na. "You're late, Kuya."

        "'Cuz I'm a busy man, blister." he says. He loosen up his navy blue tie and drops his backpack on the couch, which I'm sitting on. "Hey!" It just hit my back, as if it slapped me.

"Sorry - oh, look! You're studying for tomorrow." He said, gazing at my open book before me. "Himala."

"Shut up."

         Shifting my attention back to my book, he then left to find Mom in the kitchen.

         Si Kuya naman. . .parang bihira lang niya akong makitang nag-aaral sa bahay.

Makapag-text nga muna.

'Gud eve, kuya ( ^ _ ^)/ '

         At heto na naman ako sa pagiging papansin kay Kuya Crush.

         Enebeyen, Jane? Sabi mo mag-rereview ka, before gumawa ng mga kung anu-ano.

Wala talaga. Promises were meant to be broken.

         Sana manatili lang si Kuryente, until ako'y maka-charge at nakapag-review na. (/ > _ <)/

Review. Review. Review. And review.

         Hmm. Sa tingin ko, magiging interesting ang i-rereport ko bukas. Mag-drawing din kaya ako, para sa pang-visual aid.

bee-beep*

         "Wait. . .wait. . ." I finished the last, few narrations, before I had my lil' phone in my grasp.

'Hey. . .so, how's your day? '

'Fine, Kuya. I'm preparing for my report, tomorrow. How 'bout you? '

After sending my text, I grab my bag and pull out my bought manila paper, along with my markers.

bee-beep* bee-beep*

Aba! Dalawa ang text niya, ha? Again, I opened the inbox and checked his new messages.

'Playing my game, while resting after doing some school work.'
'Btw, good luck with that.'

I smiled. I like how he shows his support. Though, sometimes, I wonder: is he really this friendly?

Shrugging off my would-be doubt, I texted him back, before I start writing down my summarized report.

'Thanks, Kuya. You should also get back on doing your homework and school stuff, afterwards.'

We mostly use English, as we text or chat (even when we meet personally), since we started to get to know each other. Siyempre, we also use Tagalog, and slight Irigenio words, as we speak.

Just as ten minutes pass by, Mom called me to head down to the dining room and join her and Kuya Andy. "Okay po!"

Slipping back the cap of the marker, I put it down and stood up from the couch. I also hid my phone for the while, so I won't be caught. Either by Mom, or Kuya Andy. Leaving it inside my bag, I left the place and proceed to the other room.

Minutes after dinner, the lights went out and we unplugged the used appliances, in the house. Luckily, our phones were charged, before it's gone.

"Charged your phone, everyone?" Mom asked, just to be sure we're not freaking out. "Yup. We're cool." Kuya and I chorused.

I decided to leave my touch-screen off for now. And have my lil' phone with me. So, I could still communicate with my pals, especially Kuya Crush.

Yeeereeeeee!! Kinikilig na naman ako.

I didn't mind the new text messages in my phone, as I plug it to the charger, lately. I opened the inbox and saw six of 'em.

However. . .

"Akala ko si Kuya Crush."
Nalungkot ako dahil ang na-recieve kong messages ay hindi galing kay Kuya Chubwapo. Kundi, galing 'to lahat kay Psychus.

Nang binasa ko ang kanyang mga text. . .
"Haiii nako! Nagda-drama na naman 'tong isa."

Natatandaan niyo pa ba ang mga messages na hindi ko binasa, at nanood na lang ako ng movie?

Dinelete ko rin yun, dahil galing yun sa kanya.

It was three nights ago, when he sent those messages, na puno ng drama at kakulitan. Ewan ko sa kanya!! Masyado siyang magulo. What's worse?

He knows what's inside people's heads.

"Ano. . .na naman. . .ang drama. . .mo? And exclamation mark."

Ito ang text ko sa kanya pagkatapos kong basahin ang last text niya. Tsaka ko rin dinelete ang mga 'to.

Habang nakaupo sa couch, ipinikit ko muna ang mga mata ko, dahil medyo lumalabo na ang aking paningin sa kaliwa.

Buong araw ako'y nagbasa, nagsulat at nagbasa ulit (na naka-view sa screen ng aming flat-screen tv). Hindi rin sapat ang aking paggamit ng antipara, sa buong araw sa school.

Yeah. I wear glasses now. Awtsu. :'c

be-beep*

I groaned. "Please it's not you." Affirmative. It's him. "Urgh. Brilliant."

' Ba't mo dinelete ang aking mga text, last time? Ano ba ang ginawa ko? '

Ito na nga ba ang sinasabi ko. Seriously, Psychus. Problema mo?

                - - - - - - - - - -

~ N O W ~

Kneeling down, I took a peek beneathe the desk and slowly slid open the little, square compartment, to see if the key is still there. "Still here." I said, confirming that it is and slid it out from the red, foamy cloth, where the key is fitted securely.

Holding it with my plastic-gloved hand, I looked at it closely, with a flashlight. I observe for any wrapped finger prints and palm prints on the key.

Directing the light at the object, I could see the little, circular markings, with some faded lines. Bingo.

Putting it down, I checked the drawer, if it's unlocked or not. Pulling the drawer open (which has no handle, but has a rectangular-shape slit), it easily slid open.

Stepping back, I sighed to the whole realization, right in front of me.

So, somebody has opened the drawer. Without me knowing it.

But, who could that be? And how on earth does he or she know, where its key is located, when the compartment is well camouflaged to its cream painted desk?!

Gazing back at my journal, which is lying beside the key, I thought to myself, "Were my secrets being read ?"

Inalis ko na ang aking plastic glove at kinuha ko ang aking journal, para basahin habang nasa higaan.

+  +  +  +  +  +  +  +  +  +  +  +  +  +  +  +  +

Sorry guys! Binitin ko na naman kayo. (If ever niyo nabasa ito na incomplete pa rin). Though, at least bumawi ako sa updates, right?

Again, thanks sa 32 reads. Okay lang yan sa akin, kahit konti pa lang. Total, marami pa akong chapters na kailangang gawin at tapusin. Lol.

Sorry rin kung 'di ko natupad na tapusin yung book sa birthday ko. Masyado akong na-occupied ng both school work at other hobbies ko. Ehehehe.

          - - See Next Chapter - -