POV Jax:

Het is vreemd hoe snel alles kan veranderen. Het leek nog maar gisteren dat ik haar voor het eerst zag – diezelfde ruige, ongrijpbare Liv die niemand kende, die niemand durfde aan te raken. Diezelfde Liv die zo ver was weggezakt in haar eigen wereld van geweld en geheimen, die dacht dat ze geen uitweg meer had. En hier zijn we nu, samen, in deze kamer, op de rand van iets nieuws. Iets waar ik nooit echt over durfde te dromen.

Ik voel haar adem tegen mijn huid, het ritme van haar hart tegen mijn borst. Voor de eerste keer sinds ik haar leerde kennen, ben ik niet bang voor de gevolgen. Niet bang voor de schaduwen die ons dreigen in te halen. Niet bang voor de nachtmerries van het verleden die haar altijd achtervolgen. Want nu, nu is het anders.

Toen ze tegen me zei dat ze dacht dat het niet meer goed zou komen, dat ze niet wist of ze ooit écht zou kunnen ontsnappen aan haar verleden, voelde ik iets binnenin me breken. Want ik geloof in haar. Meer dan ze zelf ooit zal begrijpen. Liv heeft altijd meer in zich dan ze zelf weet. Ze is niet alleen die vechter in de ring, die harde, onbreekbare persoon die ze probeert te zijn. Ze is zoveel meer dan dat. En als iemand dat kan zien, ben ik het wel.

Ik til mijn hoofd op en kijk haar aan. Haar ogen zijn gesloten, maar ze is wakker. Ze voelt het – de verandering die tussen ons hangt, net zoals ik het voel. Het is niet iets wat we hoeven uit te spreken. We hebben geen woorden nodig om te begrijpen wat er nu gebeurt.

"Jax..." zegt ze zacht, haar stem een fluistering. Haar ogen openen langzaam, een zweem van onzekerheid in haar blik, maar ik zie ook hoop. Het is klein, maar het is er. "Is dit echt?"

"Ja," antwoord ik, zonder aarzelen. "Dit is echt. Jij bent echt."

Ze glimlacht een beetje, en het is het mooiste dat ik ooit heb gezien. Het is geen gelach, geen grijns, maar iets diepers. Iets wat ik niet kan uitleggen. Het is alsof alles wat tussen ons is gezegd en niet gezegd, op dit moment op zijn plek valt.

"Ik ben bang dat ik het niet kan veranderen," zegt ze, haar stem bijna onhoorbaar.

"Je hoeft niet alles te veranderen," zeg ik, mijn hand zachtjes over haar arm glijdend. "Je hoeft alleen maar te zijn wie je bent. En dat is genoeg."

Ze zucht diep, en haar ogen sluiten weer. Maar dit keer is er geen twijfel in haar. Geen angst om te worden afgewezen, geen onzekerheid over wie ze is. Ze weet nu dat ik hier ben, dat ik er voor haar wil zijn. En misschien is dat alles wat ze ooit nodig heeft. Misschien is het alles wat ik ooit nodig heb.

Buiten het raam zie ik de eerste strepen van de zonsopgang. De donkere nacht maakt langzaam plaats voor het nieuwe begin van de dag. Het is geen wonder dat het leven verdergaat, dat er altijd een volgende stap is, een nieuw pad. En terwijl ik daar zit, met Liv in mijn armen, weet ik dat we samen verder gaan. Geen van ons weet wat de toekomst zal brengen, maar dat maakt niet uit. We hebben elkaar, en dat is genoeg.

En zo eindigt dit verhaal. Niet met antwoorden, maar met de belofte van iets nieuws. Omdat, zelfs in de duisternis van alles wat we hebben meegemaakt, er altijd ruimte is voor licht. En misschien, heel misschien, is dat alles wat we echt nodig hebben.