POV Liv:

De stilte tussen ons is zwaar, maar niet ongemakkelijk. Het is een stilte die ik niet had verwacht, maar die ik wel verlangde. Jax ligt naast me, zijn arm om me heen, en ik voel zijn adem tegen mijn huid. Het is moeilijk te zeggen wat dit is, wat er precies tussen ons is gebeurd. Maar ik weet wel dat het me niet loslaat. Het is niet zomaar een moment, het is iets anders. Iets dat ik niet kan ontkennen, zelfs niet als ik wil.

Wat ik niet had verwacht toen ik hierheen kwam, was dat ik ergens zou eindigen waar ik echt kon zijn wie ik was, zonder de maskers. Bij Jax voel ik me niet de vechter uit de onderwereld, niet het meisje die dingen deed waar niemand van wist. Bij hem voel ik me... gewoon Liv. En dat is iets waar ik niet klaar voor was, maar ook iets wat ik nu niet meer wil loslaten.

De afgelopen weken zijn als een waas voorbijgegaan. Mijn wonden zijn genezen, maar de herinneringen aan wat ik heb gedaan, wat ik ben, blijven bij me. De gevechten, de moorden, de manipulaties. Er is geen ontkomen aan, maar met Jax... het voelt anders. Hij weet van de gevechten, weet van de duisternis die me heeft gevormd, maar hij heeft nooit geoordeeld. Hij kijkt naar me zoals ik ben, niet zoals de ander me altijd heeft gezien.

Ik kijk naar hem terwijl hij slaapt, zijn gezicht ontspannen, zijn ademhaling ritmisch. Het voelt vreedzaam, en dat is iets wat ik nooit dacht te kunnen hebben. Vrede. Het lijkt zo ver weg, maar met hem is het plotseling binnen handbereik.

Toch weet ik dat ik niet voor altijd kan blijven. Mijn verleden is te donker, de dingen die ik heb gedaan zijn te ver gegaan. Ik heb mensen doodgemaakt, niet per ongeluk, maar uit keiharde noodzaak. Het is het leven dat ik gekozen heb, en ik weet niet of ik daar ooit echt uit kan stappen. Maar voor de eerste keer in lange tijd denk ik dat ik misschien wil proberen. Misschien wil ik niet altijd vechten, niet altijd in de schaduwen leven.

Ik draai me om, kijk naar Jax en raak zachtjes zijn gezicht aan. Zijn ogen gaan open, en ik zie geen angst, geen oordeel. Alleen begrip. Ik voel een knoop in mijn buik. Wat gebeurt er met mij? Wat gebeurt er met ons?

"Ik weet niet of dit de goede plek voor me is," fluister ik, mijn stem onzeker, als ik eerlijk ben tegen mezelf en tegen hem. "Maar bij jou... bij jou voelt het veilig. En dat is iets wat ik nooit had gedacht te voelen."

Jax kijkt me aan, zijn ogen zacht, maar met die typische intense blik. "Liv," zegt hij, zijn stem laag en kalm. "Ik weet niet wat de toekomst voor ons heeft, maar ik weet dat ik er voor je wil zijn. Hier, nu, op dit moment."

Een stilte valt tussen ons. Niet ongemakkelijk, maar vol van alles wat we niet uitspreken. Wat we misschien niet hoeven uit te spreken. Voor het eerst sinds jaren voel ik me niet alleen. Ik weet niet waar dit pad ons zal brengen, maar ik ben bereid om het met hem te lopen.

Ik kijk uit het raam van mijn kamer, naar de nacht die zich uitstrekt. De wereld buiten is een chaos van keuzes, van foute beslissingen, maar hier, in deze ruimte, is alles even stil. Misschien is het moment voorbij, het punt van geen terugkeer, maar misschien is dit precies waar ik moet zijn.

"Misschien is er een andere weg," zeg ik, mijn stem nog zachter dan voorheen. "Misschien is het niet te laat voor me."

En Jax, met zijn zachte glimlach en zijn blik die alles zegt, knikt. "Misschien wel. We zien wel wat er komt."

En voor het eerst in lange tijd, durf ik te hopen.