POV Jax:

Het is raar, het voelt anders dan alles wat ik had verwacht. Het moment waarop ze en ik elkaar keken, de spanning die tussen ons hing, ik had niet gedacht dat het zo zou zijn. Toch is het precies wat er gebeurde, en ik kan niet ontkennen dat het me veranderd heeft. Liv heeft iets – iets wat ik niet helemaal kan plaatsen, maar het is er, en het trekt me als een magneet. Haar energie is iets dat je niet kunt negeren, zelfs niet als je probeert.

Toen we naar haar kamer liepen, was de lucht zwaar van onuitgesproken woorden. Ik wist dat dit het moment zou zijn waar alles anders zou zijn, maar het was niet wat ik had verwacht. Het was geen simpele ruzie of flirt; het was puur en intens. Toen haar lippen de mijne raakten, was het alsof alles op zijn plaats viel. Geen twijfel, geen spijt, geen terughouden meer.

Ik voelde haar handen op mijn huid, haar ademhaling die langzaam versnelde. En alles in mij schreeuwde dat ik niet moest stoppen. Haar hart klopte tegen het mijne, haar lichaam tegen het mijne. Wat ik dacht dat gewoon een impuls zou zijn, werd iets dat dieper ging, iets dat ik niet meer terug kon nemen.

Ik had geen woorden meer, alleen dat gevoel. Ik voelde haar in mijn hele lichaam, elke centimeter, elke ademteug. Haar handen gleden over mijn huid, haar vingers raakten de rand van mijn shirt, en het was niet alleen haar verlangen dat ik voelde. Het was mijn eigen, sterker dan ik me had gerealiseerd.

En toen, zonder verder na te denken, gaven we ons eraan over. De wereld om ons heen viel weg, alsof er alleen nog maar wij bestonden. Er waren geen regels, geen verwachtingen, geen zorgen over morgen. Alles leek vanzelfsprekend, als een stroom die je niet kunt stoppen.

Toen we later, in de stilte van haar kamer, weer naar elkaar keken, was er geen twijfel meer. De lucht tussen ons was geladen met iets nieuws. Ik wist niet precies wat het was, maar ik voelde het in elke vezel van mijn lichaam. Het was de manier waarop ze me aankeek, met haar ogen die zoveel zeiden zonder een woord te zeggen.

Ik lag daar, met haar dicht tegen me aan, en de gedachte dat er geen weg meer terug was, begon zich in mijn hoofd vast te zetten. Misschien was dat wat ik zocht, misschien was het wat zij zocht. De gedachte om haar los te laten was niet eens een optie.

"Liv..." Ik zei haar naam zachtjes, als een fluistering. Ze keek op, haar ogen helder, maar met een soort diepe intensiteit. Ik wist dat ze het begreep.

"Wat nu?" vroeg ze, haar stem zacht, bijna kwetsbaar.

Ik haalde diep adem, mijn handen gleden over haar huid, en ik antwoordde zonder na te denken: "Nu... nu zie ik wat het is. Wat jij bent. En ik wil niet weggaan, Liv. Ik wil niet dat dit stopt."

Het was niet de alcohol die het was, niet de chaos van het feest of de spanning van de avond. Het was iets anders. En ik had geen idee hoe dit verder zou gaan, maar ik wist één ding zeker: dit was niet iets wat we zomaar konden negeren. Liv had meer van me gekregen dan ik ooit dacht dat ik haar zou geven. En ik was klaar om te ontdekken waar dit ons zou brengen.