POV Jax:

Ik zit met mijn benen over elkaar geslagen op een van de oude, houten banken in de gang. Het is rustig, te rustig. De jongens lopen in en uit de verschillende kamers, een paar grappen makend, anderen juist serieus bezig met iets waar ik geen zin in heb. Ik trek de kraag van mijn hoodie omhoog en probeer een beetje uit te blinken in de anonimiteit die ik hier altijd zoek. Dat lukt me meestal. Tot nu.

Sinds Liv hier is, is er iets veranderd. Het is moeilijk uit te leggen. Ze is... anders. Niet zoals de andere meisjes die hier soms rondhangen, niet zoals de meisjes die je op school of in de stad tegenkomt. Er is iets mysterieus aan haar. Dat zie ik meteen, al vanaf het moment dat ze het terrein op kwam. Iedereen kijkt naar haar, en ik merk dat zelfs ik naar haar kijk, ook al wil ik dat niet. Ze is niet bang om gezien te worden. Dat irriteert me, maar tegelijkertijd fascineert het me ook.

Ze heeft geen interesse in de jongens hier. Of in ieder geval, dat is wat ze probeert te laten zien. Maar ik kan het niet helpen: de manier waarop ze zich beweegt, de manier waarop ze reageert. Het is alsof ze hier gewoon niet thuishoort, alsof ze hier geen deel van wil zijn ook wel logisch ze is een meid. Ze probeert zichzelf te verhullen, maar ik zie het. Wat ze écht is, wat ze doet, dat kan ik niet meteen zeggen, maar ik weet dat er meer is.

Tijdens de les is ze moeilijk te doorgronden. Terwijl de leraar zijn verhaal afraakt over 'discipline', zie ik haar geen aandacht schenken aan wat hij zegt. Haar ogen zijn gericht op de muur, of misschien zelfs verder, maar zeker niet op hem. Dat maakt haar alleen maar interessanter.

En ik weet dat ze iets voor me in petto heeft. Ze is te... apart. Ze kijkt altijd alsof ze de wereld wil uitdagen, en ik ben nieuwsgierig naar waarom. Iedereen hier heeft zijn eigen verhalen, maar Liv is anders. Ze lijkt niet geïnteresseerd in de regels, de verwachtingen, of zelfs de mensen om haar heen. Ik herken iets in haar. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik me niet aan regels hoef te houden, dat ik gewoon moet doen waar ik zin in heb. Maar Liv? Die gaat nog een stap verder. Ze lijkt geen grenzen te kennen.

Tijdens de pauze zie ik haar alleen staan, een beetje afgezonderd van de rest. Ze probeert zich niet aan te passen, probeert niet te mingelen met de andere jongens. En dat maakt me nieuwsgierig. Normaal zou ik het gewoon laten gaan, maar met haar is het anders. Ik kan niet stoppen met naar haar te kijken.

"Wat doe je hier eigenlijk?" vraag ik plots, mijn stem luchtig, maar ik voel de spanning. Ik wil weten wat ze doet, waarom ze hier is.

Ze kijkt me aan, haar blik koud, maar met iets van nieuwsgierigheid erachter. "Wat denk je dat ik hier doe?" Haar stem is scherp, een beetje uitdagend, en het maakt me alleen maar meer vastberaden.

Ik haal mijn schouders op, een grijns op mijn gezicht. "Ik dacht dat je hier zou komen om jezelf te verbeteren," zeg ik, terwijl ik haar de ruimte geef om te reageren. "Maar je lijkt er niet echt voor open te staan."

Ze draait haar hoofd weg, alsof ze niet wil laten zien dat ze me gehoord heeft. Maar ik weet beter. Ze luistert. Ze luistert altijd. En dat maakt haar alleen maar ingewikkelder. Misschien is dat het: ze is een puzzel die ik wil oplossen.

"Zorg dat je niet teveel opvalt," zeg ik uiteindelijk, maar mijn woorden voelen leeg. Ze is al een probleem, een lastige, maar misschien is dat juist wat haar zo aantrekkelijk maakt. Iemand die niet in het plaatje past. En misschien is dat iets wat ik zelf ook wel eens wil zijn. Iemand die niet in het systeem past.

"Net zoals jij dat probeert," antwoordt ze zonder zich echt om te draaien. En even vraag ik me af: wat weet ze over mij? Wat weet ze over mijn eigen problemen, mijn eigen demonen?