POV Liv:
Het feest is allesbehalve wat ik had verwacht. De muziek giert door de speakers, de lichten flitsen in de duisternis en de mensen lijken zich over te geven aan de vrijheid van het moment. Het is chaos, maar een chaos die ik niet langer probeer te vermijden. De groep is er, inclusief Jax, Finn en Zach, en hoewel ik mezelf altijd wat buitenstaander voelde, is dat deze keer niet zo. Ik ben hier, met hen, en dat voelt goed. Te goed.
We drinken, lachen, genieten van het moment, maar iets in de lucht verandert als de avond vordert. Iedereen is losser, minder voorzichtig. De sfeer verandert van opgewonden naar iets... intiems, ongrijpbaars. De alcohol maakt het allemaal makkelijker, zorgt ervoor dat de gedachten vaag worden, de remmingen verdwijnen.
Jax is naast me, zoals altijd. Zijn aanwezigheid is een constante, maar nu is er iets anders. Zijn ogen volgen me, en ik voel een spanning die ik niet kan verklaren, maar die niet langer onaangenaam is. Als ik naar hem kijk, zie ik dezelfde spanning terug in zijn blik. Hij komt dichterbij, zijn geur mengt zich met de zoete geur van het feest. Zijn stem is zacht, laag, als hij zegt: "Je hebt altijd die uitstraling, Liv. Die van iemand die alles kan hebben."
Ik lacht kort, maar het voelt niet alsof het een grap is. Het voelt als iets waar ik niet omheen kan. "Is dat zo?" vraag ik, mijn stem trillerig van de alcohol, maar er is iets anders in mijn ogen. Iets dat ik zelf niet helemaal begrijp.
Voordat ik iets anders kan zeggen, voel ik zijn hand op mijn arm. Het is een simpele aanraking, maar het voelt als alles. Langzaam draait hij me naar zich toe, en zonder een woord te zeggen, komt hij dichterbij. Zijn adem verwarmt mijn huid, zijn blik is intens, doordringend. Ik ben niet zeker of het de drank is die me zo laat voelen, of iets anders, maar ik geef me over aan het moment.
Dan is het daar. Zijn lippen op de mijne. Het is anders dan alles wat ik had verwacht. Het is niet alleen verlangen; het is iets diepers. Het is de manier waarop zijn handen mijn gezicht vasthouden, de manier waarop ik me niet meer kan herinneren waar ik eindig en hij begint. Het is wild, maar ook precies goed.
Wanneer we elkaar loslaten, is het alsof de wereld om ons heen weer even stilvalt. Alles is vervormd door de alcohol, maar ik voel het nog steeds. De energie, de spanning, de intensiteit. We lachen zachtjes, maar het is meer een ademloze reactie dan iets anders. Iets in ons is veranderd, en we weten allebei dat we niet meer terug kunnen.
De rest van de avond gaat in een waas voorbij. De muziek, de mensen, het geluid van gelach. Maar ik kan me niet concentreren op iets anders dan op wat er net tussen Jax en mij gebeurde. En wat er misschien nog meer tussen ons kan gebeuren.
Wanneer we later die avond het feest verlaten en teruggaan naar het internaat, voel ik mijn hart sneller kloppen. Ik weet dat dit moment niet zomaar voorbij zal gaan. We lopen samen, de jongens voorop, maar Jax en ik blijven een stap achter. Iets onuitgesproken zweeft tussen ons in.
De gangen van het internaat zijn donker, en de stilte lijkt te dringen, maar mijn gedachten zijn allesbehalve stil. Ik kijk naar Jax, zijn ogen glinsteren nog steeds van de adrenaline van het feest, van alles wat er tussen ons gebeurde. Het is alsof het nu onvermijdelijk is. Geen van ons zegt iets, maar de spanning tussen ons is ondraaglijk.
Eenmaal in mijn kamer, met de deur die in het slot valt, weet ik dat er geen weg meer terug is. De wereld buiten is verdwenen, en er is alleen de stilte, de donkere kamer, en de werkelijkheid die nu zo dichtbij is.
"Liv..." Jax zegt mijn naam, zijn stem laag, een beetje schor. Ik draai me om, en daar is hij, dichterbij dan ooit. De lucht tussen ons is geladen, en ik voel mijn hart in mijn keel kloppen.
En dan, zonder verdere woorden, komen zijn lippen weer de mijne raken. Dit keer is het niet de spanning van het feest die het overneemt, maar iets veel diepers, iets dat niet gemakkelijk te negeren is. De afstand tussen ons is verdwenen, en het voelt als het begin van iets dat we niet meer kunnen stoppen.
Wanneer we uiteindelijk samen in bed liggen, de kamer gevuld met niets anders dan onze ademhaling, weet ik dat dit geen gewone nacht is. Dit is geen gewone relatie. Dit is alles wat ik niet wilde, maar misschien ook alles wat ik altijd nodig heb gehad.
Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top