POV Liv:

Het is een tijdje geleden, maar ik kan de herinneringen nog steeds voelen. De pijn, de worsteling, de onzekerheid... maar ook iets anders. Iets dat ik niet had verwacht: rust. Het is vreemd, maar ik kan zeggen dat het langzaam beter wordt. Mijn wonden zijn zo goed als dicht. Ze zijn er nog steeds, de littekens, maar de pijn is draaglijker. En in plaats van alleen te zijn, heb ik nu mensen om me heen. Mensen die er voor me zijn, zelfs als ik niet om hulp vroeg. En dat, dat is nieuw voor me.

De groep van Jax is nu niet alleen mijn groep, maar een soort van familie geworden. Ja, ze zijn zoals ik altijd dacht: een stel roekeloze jongens die niet veel verder denken dan hun volgende avontuur, maar ook daarachter schuilt iets meer. Er is een band die ik nooit had verwacht. En Jax, hij is... anders. Hij is nog steeds de zelfverzekerde badboy die altijd in controle lijkt, maar iets in hem is veranderd. Het is moeilijk te zeggen wanneer het precies gebeurde, maar ik weet dat ik me anders voel als hij in de buurt is.

De afgelopen tijd zijn we zoveel samen geweest, dat de muren die ik had opgebouwd, begonnen te vervagen. We hebben gesprekken gehad, geen gevechten, geen geweld, gewoon praten. En ik heb leren luisteren naar hen, net zoals zij leren luisteren naar mij. Het voelt niet langer als een gevecht om erbij te horen, het voelt meer als een soort vanzelfsprekendheid, als een plek waar ik mag zijn zonder mezelf te verbergen.

Vandaag is weer zo'n dag. De zon schijnt fel door de ramen van de gym en Jax, Finn en Zach staan al bij de ring, klaar voor een training. Het is eigenlijk een soort routine geworden. We trainen, we lachen, we vechten, maar altijd met een soort van respect die we nooit eerder hadden. Ik voel me sterker, niet alleen fysiek, maar mentaal. Ik ben meer mezelf dan ik ooit geweest ben, en toch ben ik anders. De oorlog in mijn hoofd is nog niet voorbij, maar ik kan het nu delen.

"Ben je klaar voor de training vandaag?" Jax vraagt het met die zelfverzekerde glimlach van hem, maar er is iets in zijn ogen. Het is alsof hij echt wil weten hoe het met me gaat. En dat is nieuw. Zijn ogen zoeken de mijne, maar ik kan het niet helpen: ik voel de vertrouwdheid.

"Altijd klaar," antwoord ik, met een glimlach die ik echt meen. Het voelt goed om niet meer te vechten tegen mezelf.

Jax knikt en stapt naar me toe, een paar stappen dichterbij dan ik had verwacht. Zijn aanwezigheid is er altijd, maar nu is het... anders. Het is alsof hij meer aandacht heeft voor wat ik voel dan voor wat ik doe. En het maakt me ongemakkelijk, maar niet op een slechte manier. Meer op een manier die ik niet helemaal kan begrijpen, maar die ik ook niet wil ontlopen.

"Je lijkt sterker te zijn," zegt hij, zijn stem laag. "Je hebt jezelf weer gevonden."

Ik haal een adem, denk even na. Het klinkt simpel, maar het is veel meer dan dat. Ik voel me niet meer zoals een soldaat die alleen maar vecht om te overleven. Ik voel me... compleet. Misschien is dat te veel gezegd, maar ik voel me meer op mijn plek dan ooit. En dat is alles wat ik nodig heb om door te gaan.

"Weet ik," zeg ik, mijn stem zelfverzekerd. "Maar ik ben niet klaar. Niet echt. Dit is pas het begin."

Jax kijkt me aan, zijn blik soft en nieuwsgierig. Het voelt niet ongemakkelijk, maar het is wel het soort moment waarin ik me afvraag of hij echt begrijpt wat ik bedoel. We zijn zo vaak op deze manier samen, maar het voelt alsof we nu pas echt beginnen te begrijpen wie we zijn, zowel als groep, als individuen.

"Nou," zegt hij met een grijns die zijn gebruikelijke zelfverzekerdheid verraadt, "dan moeten we maar eens kijken of je ook tegen ons kunt winnen in de ring."

Ik lach kort, een belofte in mijn ogen. "Probeer maar."

De training gaat verder, maar dit keer voelt het niet als een strijd tegen hen. Het voelt meer als een test voor mezelf. Om te kijken hoe ver ik ben gekomen. Mijn spieren voelen sterk, de pijn van het verleden is naar de achtergrond verdrongen, en zelfs de littekens die ik met me meedraag, voelen nu als bewijs van mijn kracht, niet als herinneringen aan een verloren strijd.

Wanneer de training eindigt, en de jongens zich weer verzamelen, weet ik dat ik ergens ben gekomen waar ik altijd al had willen zijn. Het is niet perfect, het is niet simpel, maar ik ben niet meer alleen in deze strijd.

En misschien, heel misschien, hoeft het niet altijd een gevecht te zijn. Misschien kan ik eindelijk beginnen te leven, zonder dat elke stap een strijd is. Misschien kan ik eindelijk beginnen met het opbouwen van iets dat langer blijft dan de chaos die ik altijd kende.

Jax staat daar, een paar stappen van me verwijderd, en ik zie hoe hij me aankijkt, niet als een ander gevecht, maar als een persoon. Iemand die hij begint te begrijpen. En die gedachte is misschien wel de grootste overwinning die ik ooit heb behaald.