POV Jax:

De stilte in de opslagruimte is dodelijk. Het is geen rust, geen moment van verlichting. Het is de soort stilte die je enkel hoort wanneer alles mis is gegaan en er geen pad meer terug is. De geur van bloed hangt in de lucht, en ik kan het bijna niet verdragen. Liv ligt daar, haar lichaam ligt als een slap zak op de koude vloer, haar gezicht strak van pijn. Ik kan haar ademhaling horen, maar het klinkt zo zwak, zo fragiel, dat het me elke keer een steek door mijn hart geeft.

Finn zit naast haar, zijn handen trillen terwijl hij haar pols vasthoudt. Hij probeert zijn kalmte te bewaren, maar ik kan zien dat hij in paniek is. Dat zie ik in zijn ogen. En ik begrijp het. Hij heeft geen idee hoe hij moet omgaan met deze situatie. Niemand van ons heeft dat. We zijn geen dokters, we zijn geen helden. We zijn gewoon jongens die proberen te overleven, die proberen om hun eigen problemen te verbergen, en nu is alles uit de hand gelopen.

"Ze heeft bloed verloren, Jax," zegt Finn met een stem die hij probeert te verbergen, maar er zit een onmiskenbare ondertoon van wanhoop in. "Te veel. We moeten iets doen."

Ik weet het. Ik weet het allemaal. Maar wat kunnen we doen? We kunnen haar niet gewoon naar een ziekenhuis brengen. Ze kan niet gevonden worden. Niet nu, niet met alles wat er gebeurd is. Niet met alles wat ze heeft gedaan. Ze heeft zich altijd buiten de wet gehouden, altijd in de schaduw van alles en iedereen. En nu heeft die schaduw haar ingehaald.

"Ze kan niet hier blijven," zegt Zach, en zijn stem is nauwelijks te horen in de stilte. "Iemand zal haar vinden. Het kan niet goed zijn."

Ik loop naar de deur en kijk buiten, alsof ik iets zal zien dat de situatie zal verlichten. Maar alles blijft hetzelfde. De muren van dit internaat, de zware lucht van geheimen, het gelach van jongens die niets vermoeden – het maakt me bijna gek. Hoe is het mogelijk dat alles zo snel is veranderd? Hoe kan het dat ik hier sta, mijn handen in haar bloed, en geen idee heb wat ik moet doen om haar te redden?

"Er is geen tijd voor twijfels," zeg ik, mijn stem is rauw, maar ik weet dat ik moet handelen. "We gaan haar ergens anders heen brengen. Naar een plek waar niemand ons kan vinden."

"Jax..." Finn kijkt me aan, maar zijn blik is vol onzekerheid. "We kunnen haar niet zomaar verbergen. Ze heeft medische hulp nodig."

"Ik weet dat ze hulp nodig heeft!" snauw ik, maar ik kan mezelf niet meer onder controle houden. De angst heeft me in zijn greep. "Maar we kunnen niet naar een dokter gaan, niet met alles wat ze heeft gedaan. Dit is alles wat we hebben. We krijgen haar naar een veilige plek, en we wachten. Dat is alles wat we kunnen doen."

Mijn hart klopt zo hard in mijn borst dat het pijn doet. Het voelt alsof er iets in mij breekt bij de gedachte dat we haar misschien verliezen. Ik weet wat ze heeft gedaan. Wat ze altijd heeft gedaan. Ze heeft mensen kapotgemaakt, heeft zich nooit geschaamd voor wie ze was, wat ze moest doen om te overleven. Maar nu? Nu lijkt het alsof ze zichzelf niet kan redden. En ik weet niet of ik haar kan redden.

"Als we haar niet helpen, is het misschien te laat," zegt Finn zacht. "Wat als ze niet meer wakker wordt, Jax?"

Ik kijk naar Liv, en de harde waarheid slaat me als een mokerslag. Ze is sterker dan iedereen hier, maar zelfs zij heeft haar grenzen. En nu... nu weet ik niet of ze het gaat halen.

"Ze moet het halen," zeg ik uiteindelijk, mijn stem een beetje zachter. "Ze is een vechter. Ze heeft altijd gevochten om te overleven. Dit is niet anders."

Zach zucht, zijn gezicht is vermoeid, maar hij knikt. "Wat moeten we doen?"

"Ik ga haar naar een plek brengen," zeg ik, mijn woorden klinken vast, alsof ik de controle moet behouden. "En we zorgen ervoor dat niemand weet dat ze hier is. Niemand mag weten wat er gebeurd is. Ze moet anoniem blijven."

Finn kijkt naar Liv, dan naar mij, zijn blik hard en vastbesloten. "We doen het. Maar als het misgaat, kunnen we haar niet terughalen."

"Ik weet het," antwoord ik. "Maar we doen alles om haar te redden."

De kamer is koud, de tijd lijkt stil te staan, maar ik weet dat we nu geen andere keuze hebben. We moeten een manier vinden om Liv weer op de been te krijgen, en als dat betekent dat we haar in de schaduw moeten houden, dan is dat wat we doen.

Ze is een vechter. En ik ga haar niet laten vallen.