POV Jax:

Het moment dat ik haar zie, is het alsof de wereld even stil staat. Alles, het geluid, de chaos in mijn hoofd, het lijkt allemaal weg te vallen. Er is alleen dat ene beeld: Liv, lijkbleek, liggend in haar eigen bloed. Haar ademhaling is zwaar, en haar ogen zijn gesloten, maar het lijkt alsof ze haar grip op het leven langzaam aan het verliezen is.

"Fuck," murmel ik, mijn stem klinkt rauw, alsof ik niet weet hoe ik moet reageren. Ik sta daar, het bed van Liv vol bloed voor mijn ogen, en alles in mij schreeuwt dat dit niet goed is. Mijn hersenen werken op volle toeren, maar het voelt alsof ik vastzit in het moment, niet wetend wat ik moet doen.

Finn is al bezig met haar te controleren, zijn handen trillen zichtbaar terwijl hij naar haar pols zoekt, maar ik zie de paniek in zijn ogen. Dit is niet iets wat je kunt negeren. "Ze ademt," zegt hij uiteindelijk, maar ik weet niet of dat genoeg is. Mijn hart bonst in mijn borst, en het voelt alsof mijn bloed ineens dik en traag door mijn aderen stroomt. Mijn eerste instinct is om haar op te tillen, haar in mijn armen te nemen, haar weg te halen van de rotzooi, maar er is iets in me dat zegt dat ik dat niet kan doen.

Ze is niet iemand die je zomaar kunt redden.

Ik kijk naar mijn vrienden, en ik zie dezelfde onmacht in hun ogen. Niemand weet wat we hier mee moeten. Ze ziet er niet uit als de Liv die we kennen. Dit is geen onverschrokken meisje dat iedereen in elkaar slaat. Dit is een meisje dat is gebroken, misschien wel voorgoed.

"Wat moeten we doen?" vraagt Zach, zijn stem laag, bijna onherkenbaar van spanning.

"Ze mag niet in deze kamer blijven," zeg ik met een stem die ik niet herken. Het klinkt scherp, bezorgd, zelfs een beetje angstig. Ik ben niet bang voor veel dingen, maar voor haar – voor wat er met haar gebeurt als we haar niet helpen – voel ik iets dat ik niet had verwacht te voelen. "We krijgen haar niet naar het ziekenhuis zonder dat iemand vragen stelt. En dat kunnen we niet riskeren."

Maar wat ik echt wil, wat ik nu wil, is haar in veiligheid brengen, haar uit de situatie halen en haar beschermen. Zelfs als ze me niet vertrouwt, zelfs als ze alles in haar heeft om me van zich af te duwen, wil ik haar helpen. Dit gaat verder dan wat we altijd hebben gehad – de gevechten, de schijnbare onverschilligheid – dit is echt. Dit is Liv, en ze is in gevaar.

"Ik ga iets regelen," zeg ik, mijn stem nu vastberaden. "Zach, Finn, blijf hier met haar. Zorg dat ze niet beweegt."

Ik draai me om en storm de kamer uit. Mijn hart slaat nog steeds onregelmatig, mijn gedachten overal, maar ik weet dat ik nu geen tijd te verliezen heb. Liv kan het niet aan, en als we haar niet snel ergens krijgen waar ze veilig is, kan ze het niet overleven.

Mijn handen trillen, mijn adem is snel en oppervlakkig terwijl ik door de gangen van het internaat ren. Ze moeten weten wat er met haar is gebeurd, maar ik kan het niet riskeren dat ze hier wordt gevonden. Ik moet iets verzinnen, iets dat niet kan leiden tot de waarheid.

Ik moet Liv uit de handen van iedereen krijgen, en ik moet ervoor zorgen dat ze niet meer zo kwetsbaar is. Want als dit het einde voor haar is, dan wil ik niet dat ik erbij sta en niets heb gedaan.