POV Jax:

Er is iets vreemds aan Liv de laatste paar dagen. Ik heb haar al een tijdje in de gaten, vooral sinds dat filmpje de ronde deed. Ze lijkt anders. Haar houding is harder, koeler, en er is iets in haar ogen, een soort leegte die ik niet eerder heb gezien. Normaal gesproken zou ik haar gewoon negeren, de stilte van haar aanwezigheid als een uitdaging accepteren, maar nu voel ik dat er meer aan de hand is. Er is iets dat ze verbergt, en ik wil het weten.

Vanavond merk ik haar op, als ze het internaat binnen sluipt. Haar bewegingen zijn snel, onopvallend, maar ik heb haar al te goed in de gaten. Ze lijkt niet gewond, maar de manier waarop ze zich beweegt, het extra gewicht in haar stappen... iets klopt niet. Ik zie haar kort naar haar kamer gaan, en mijn nieuwsgierigheid groeit. Wat is er met haar aan de hand? Ik besluit haar vanavond te volgen, maar niet te dichtbij. Ik wil weten wat ze doet, waar ze heen gaat, waarom ze zo anders is.

Het duurt niet lang voordat ik haar zie, in de regen, haar handen diep in haar jas gestoken, haar blik vastberaden. Ze is naar buiten geslopen, zonder iemand te waarschuwen. Het is een risico, maar Liv neemt altijd risico's. Ik volg haar in stilte, de regen die mijn sporen uitwist terwijl ik haar in de gaten houd.

Ik weet dat ze ergens naar toe moet, dat dit geen toevallige wandeling is. De vraag is waar ze heen gaat.

Ze stopt uiteindelijk bij een bar aan de rand van de stad, een donkere plek waar de meeste mensen liever niet komen. Ik zie haar even aarzelen bij de deur, alsof ze een beslissing neemt, en dan stapt ze naar binnen. Haar schaduw verdwijnt in het donker van de bar. Mijn hart slaat een paar keer over. Wat doet ze hier?

Ik wacht een tijdje, maar als ik binnen kijk, zie ik het. Het gebeurt snel, maar het is duidelijk. Liv is in gevecht, haar handen zijn overal, haar tegenstander krijgt geen kans. De klappen, de manier waarop ze hem in een greep houdt, het lijkt alsof ze elk gevoel van mededogen heeft opgegeven. Dit is niet de Liv die ik ken van school, dit is iets anders. Het lijkt wel alsof ze in een andere wereld is.

Dan hoor ik een schot, een harde knal die de bar vult, gevolgd door een chaos van geschreeuw. Ik duik achter een muur, niet zeker wat er precies gebeurt, maar het is duidelijk dat dit uit de hand is gelopen. Ik wil naar binnen, maar iets houdt me tegen. Ik weet dat Liv niet iemand is die hulp nodig heeft, maar deze situatie lijkt anders. Ze is gewond.

Ik besluit te wachten tot de stilte zich heeft neergestreken. Even later zie ik Liv weer naar buiten komen, haar handen stevig om haar zij gedrukt. Ze ziet er uitputtend uit, haar gezicht is een masker van concentratie. En dan zie ik het – het bloed dat door haar vingers stroomt. Ze probeert het te verbergen, maar ik heb het gezien. Haar bewegingen zijn niet zo snel als daarvoor. Ze hinkt zelfs een beetje, alsof de pijn haar in de weg zit.

Ze gaat snel terug naar het internaat, en ik volg haar op een afstand. Wat heeft ze gedaan? Wat is er in haar omgegaan dat haar naar deze bar bracht? Mijn hoofd draait van de vragen, maar ik weet één ding zeker: dit gaat niet eindigen zoals ik dacht.

Wanneer ik haar zie verdwijnen in haar kamer, een duidelijk gewonde schim in het duister, weet ik dat ik meer moet weten. Liv is gevaarlijk, maar ook gebroken. En ik moet erachter komen waarom ze dat geheim zo goed verbergt.