POV Jax:

Sinds die bokssessie vanochtend krijg ik haar niet uit mijn hoofd. Het moment dat ik dacht dat ik de overhand had, en ze me zonder enige moeite terug op mijn plek zette ik had nooit gedacht dat iemand als zij dat kon. Dat de nieuwe, stille "meisje" in ons internaat me zo makkelijk zou verslaan. Maar dat was niet het enige. Op een gegeven moment, net voordat de leraar het gevecht stopte, zag ik iets roods langs haar hoodie sijpelen. Bloed. En toch gaf ze geen kick, alsof pijn haar niets deed.

Nu zit ik met mijn vrienden in de kantine, maar ik kan mijn gedachten niet op het gesprek richten. Het enige wat ik zie, is haar vastberaden blik, die onbreekbare wil die ze uitstraalde. Het roept vragen op die ik niet kan negeren.

"Dude, ben je er nog bij?" vraagt Sam, die tegenover me zit. Zijn mondhoeken trekken spottend omhoog. "Of denk je nog steeds aan die meid die je op je plek zette?"

De anderen lachen, en ik rol met mijn ogen. "Hou je mond, Sam. Ze heeft gewoon een paar goeie moves. Meer niet."

Toch voelt het niet als "meer niet." Er zit iets vreemds aan Liv, iets waar ik mijn vinger niet op kan leggen. Iets wat ik wil weten nee, móét weten. Terwijl de anderen doorgaan met hun gebruikelijke geouwehoer, dwaalt mijn blik af naar de ingang van de kantine. En net op dat moment komt ze binnen.

Ze beweegt zich snel, alsof ze niet op wil vallen, maar mijn blik blijft op haar hangen. Haar capuchon verbergt een deel van haar gezicht, en ze houdt haar linkerarm stijf tegen haar zij, alsof ze iets probeert te beschermen. Ze gaat aan een tafel zitten, helemaal achterin de hoek van de kantine, haar ogen gefixeerd op het lege bord voor haar.

Iets klopt hier niet.

Terwijl mijn vrienden doorgaan met hun gesprek, kan ik het niet laten om haar te observeren. Ze schuift haar mouw iets omhoog en wrijft over haar zij, precies op de plek waar ik eerder die rode vlek zag. Als ze die hand wegtrekt, zie ik dat er bloed op haar vingers zit. De stilte die ze uitstraalt, is bijna verontrustend – ze zit daar, volledig in zichzelf gekeerd, alsof ze dit soort dingen gewend is.

"Dude, kijk niet zo opvallend," fluistert Zach, die blijkbaar doorheeft dat ik haar de hele tijd in de gaten houd.

Ik zucht, mijn ogen nog steeds op haar gericht. "Er is iets met haar, iets... duisters."

Sam grinnikt. "Misschien is ze gewoon wat mysterieus en heb jij er een zwak voor."

"Dit is meer dan mysterieus," mompel ik. "Je zag haar vanochtend toch? Ze bloedde, en ze deed alsof het haar niets deed. En nu weer. Iemand normaal gedraagt zich niet zo."

De jongens kijken elkaar aan, een mengeling van nieuwsgierigheid en spot op hun gezichten. Maar het maakt me niet uit. Hoe meer ik naar haar kijk, hoe zekerder ik word. Dit gaat verder dan wat onschuldig geheimzinnig gedrag.

Uiteindelijk besluit ik het heft in eigen handen te nemen. Ik knik naar mijn vrienden. "Kom, we gaan hier weg." Ze kijken verbaasd, maar staan op zonder vragen te stellen. We lopen met z'n allen richting de uitgang, en vlak voor ik de kantine uit ben, werp ik nog één blik op Liv. Ze kijkt niet op, merkt niet dat ik haar observeer.

Maar ik weet één ding zeker: ik ga erachter komen wat ze verbergt.