POV Liv:

Ik blijf stil zitten in het hokje, mijn hand stevig tegen de wond gedrukt om het bloed te stoppen. Mijn ademhaling is zwaar, en mijn hoofd bonkt van inspanning en de vlaag van adrenaline die langzaam wegtrekt. Mijn gedachten razen. Hoe heb ik dit zo ver laten komen?

Ik sluit mijn ogen, dwing mezelf om rustig te worden, om de pijn en het bloed even te vergeten. De herinnering van gisteravond flitst weer door mijn hoofd het bericht, het gevecht, de steek. Het besef dat ik veel te dicht op het gevaar leef, steeds dichterbij word getrokken, alsof ik nooit meer kan ontsnappen. Het was altijd makkelijker om dit leven in het donker te houden, zonder dat iemand hier iets doorhad. Maar nu, met Jax en al die blikken op het internaat, wordt het steeds ingewikkelder.

Ik trek een handvol papier uit de dispenser, druk het stevig tegen mijn zij, en probeer een plan te bedenken. Niemand mag merken wat er aan de hand is niet alleen vanwege mijn wond, maar ook omdat niemand het hele plaatje mag zien. Dat ik 's avonds verdwijnt en 's ochtends terugkeer met nieuwe littekens, dat ik geheimen heb die levens kunnen vernietigen.

Als het bloeden eindelijk stopt, adem ik diep in en til ik mijn hoodie weer naar beneden. Voor nu, denk ik, moet het genoeg zijn. Ik zet mijn capuchon op en doe het wc-hokje open. Ik blijf in de schaduw, voel me opgelucht dat de gang leeg is. Niemand hoeft te weten dat ik hier ben, niemand mag mijn verwarring zien.

Terug in mijn kamer probeer ik na te denken over wat de volgende stap is. Mijn telefoon trilt zacht in mijn zak, en ik vis hem eruit. Een nieuw bericht knippert op het scherm, zonder afzender, precies zoals ik verwachtte. Dit soort berichten zijn altijd codenaam, verborgen signalen die me vertellen waar ik heen moet en wat er van me wordt verwacht.

"Deze week nieuwe opdracht. Locatie zoals eerder, details volgen."

Mijn vingers trillen als ik de telefoon weer wegstop. De onderwereld lijkt me steeds dieper naar binnen te trekken, en de opdrachten worden zwaarder, gevaarlijker. Het zou niet lang duren voordat ze iets van me vragen dat ik niet kan terugdraaien, een stap die me in nog meer problemen zou brengen. Misschien zelfs in problemen die ik niet kan overleven.

Maar die gedachte duw ik weg. Ik ben te ver gegaan om nu nog terug te krabbelen.