POV Jax:

Ik sta daar, een paar stappen van haar vandaan, en ik voel iets wat ik niet eerder heb gevoeld. Er is iets in de lucht tussen ons. Liv. Ze is anders dan de anderen. En ik kan het niet helemaal plaatsen. Misschien is het omdat ze niet zoals de anderen is, omdat ze niet bang is om te vechten. Nee, dat is niet het juiste. Ik denk dat het is omdat ik haar niet kan lezen. Ze houdt altijd alles verborgen, alsof ze me uitdaagt om haar te begrijpen. En dat maakt haar interessant.

Haar woorden komen koud en beheerst, maar er zit iets anders achter haar ogen. Ze probeert niet te laten merken dat ze weet wat ik probeer te doen. Maar ik weet dat ze het weet. Ze weet wat ik hier doe. De manier waarop ik haar probeer uit de tent te lokken, haar te testen. Ik wil zien hoe ver ze gaat. Hoeveel ze bereid is te verliezen.

"Ik denk niet. Ik handel," zegt ze, haar stem scherp. Het klinkt als een waarschuwing, maar ook als een uitdaging. Ze heeft niet veel nodig om over de rand van de afgrond te stappen. Ik kan het aan haar zien. En ik kan het voelen. Diezelfde energie die ik altijd in mezelf heb gevoeld, diezelfde brand van verlangen om te winnen, om alles op het spel te zetten. Maar bij haar... het is anders. Het is zo intens.

Ik staar haar aan, probeer haar te doorgronden, maar ze kijkt gewoon terug. Koud. Onbeweeglijk. Alsof ik haar niet kan bereiken. Mijn vrienden kijken elkaar aan, maar ik blijf gefocust op Liv. Ik zie haar niet als het meisje uit de ring. Nee, zij is meer dan dat. Ze is gevaarlijker dan ik dacht.

Haar blik daagt me uit. Ze weet dat ik haar wil zien breken. Dat ik wil zien of ze werkelijk de persoon is die ze beweert te zijn. Maar ik kan haar niet breken. Niet zo makkelijk. Er zit een muur om haar heen die ik niet kan doorbreken. Ze weet precies hoe ze moet spelen.

Als ze me dan eindelijk aankijkt en vraagt: "Wat ga je doen, Jax?" voelt het alsof ze iets van me verlangt. Ze wil dat ik de eerste zet doe, zodat ze kan reageren. Maar ik ben niet zo makkelijk te lezen. Ze is geen simpele tegenstander. Nee, ze is een uitdaging die ik niet zomaar kan winnen.

"Je hebt misschien een naam gemaakt in de ring," zeg ik, de woorden door mijn lippen smorend, met een grijns die ik niet helemaal begrijp. "Maar hier ben je nog steeds de nieuwe. Je zult ons moeten laten zien dat je echt bent, als je durft."

Het klinkt niet alleen als een uitdaging. Het is een test. En ik wil weten hoe ver ze wil gaan. Want ik ben er van overtuigd dat ze meer is dan ze laat zien. Dat weet ik nu zeker. Maar ik wil ook weten of ze bereid is om dat te tonen. Of ze bereid is om alles op het spel te zetten, net als ik.

Ze kijkt me rustig aan, als een kat die haar prooi bestudeert, voordat ze haar volgende zet maakt. Ze is anders dan de anderen. Ze is niet bang voor me. En dat maakt haar des te gevaarlijker.

Dan, als ik niet zeker weet wat er van haar te verwachten valt, zegt ze iets dat mijn gedachten verstoort. "Wat wil je, Jax? Wil je echt weten wat ik kan, of ben je bang voor wat je zult ontdekken?" De woorden komen hard en scherp, maar haar ogen zeggen iets anders. Het is alsof ze me uitdaagt om de vraag serieus te nemen.

Mijn grijns verdwijnt langzaam, vervangen door een blik van ernst. Ik weet niet wat het is, maar er is iets in haar dat ik niet kan ontwijken. Ze speelt een spel, en ik weet dat ik haar niet zomaar kan verslaan. Niet met woorden. Niet met mijn gebruikelijke trucs. Het zal iets anders moeten zijn.

"Ik ben niet bang voor wat ik ontdek, Liv," zeg ik dan, mijn stem gedempt. "Maar jij hebt nog geen idee wie ik ben."

Ze is stil, de spanning tussen ons groeit met elke seconde. Ik kan niet inschatten wat ze denkt. Maar ik weet dit: dit gevecht is nog niet voorbij. Dit is nog maar het begin. En ik wil haar niet zomaar uit de weg gaan. Nee, ik wil haar begrijpen. En ik wil weten hoe diep haar verlangen om te vechten werkelijk gaat.

Ze is niet zoals de anderen. Ze is anders. En dat maakt alles zoveel ingewikkelder.