POV Liv:

De stilte in de gang is doordringend. Ik kan de blikken van iedereen voelen zonder ze te zien. Mijn gedachten razen, maar ik probeer mezelf te kalmeren. De beelden van het gevecht gloeien nog in mijn hoofd, de harde klappen, de adrenaline die mijn aderen vulde en mijn lichaam in een soort roes hield. Maar de naweeën van die roes voelen nu als een woede die niet meer te stoppen is.

De video draait door mijn hoofd, rond en rond. Ik weet dat iedereen het gezien heeft. Iedereen heeft gezien hoe ver ik ben gegaan, wat ik gedaan heb. En de vraag is nu: wat doen ze ermee? Hoe ver kan dit nog gaan?

De gangen zijn leeg als ik naar mijn kamer loop, maar ik voel me niet alleen. Er hangt een sfeer van spanning in de lucht, als een onweerswolk die overal in de buurt dreigt neer te slaan. Mijn ademhaling is diep, maar oppervlakkig tegelijk. Het voelt alsof ik elke seconde in deze vervelende werkelijkheid wordt geduwd, waar ik niet meer terug kan naar hoe het was.

Ik sta bij mijn deur, maar draai me nog één keer om naar de gemeenschappelijke ruimte aan de andere kant van de gang. Ik kan daar geen blik opvangen, geen teken van wat de anderen over me denken, wat ze nu gaan doen. Ze hebben me gezien voor wie ik ben. Voor wat ik ben.

Ik draai de deurknop om en stap naar binnen, maar het lijkt alsof alles in mijn kamer groter wordt. De ruimte, die normaal mijn toevluchtsoord is, voelt plotseling als een gevangenis. Mijn lichaam voelt zwaar, alsof de lucht om me heen me in de kamer houdt, me gevangen houdt in de dingen die ik gedaan heb.

Dan gebeurt het.

De deur gaat open. Ik heb niet eens gemerkt dat iemand me gevolgd is, dat ze me misschien in de gaten hebben gehouden. Maar daar staan ze. Jax. Zijn vrienden. Het is bijna alsof ze gewacht hebben, zoals roofdieren die weten dat hun prooi niet ver weg is.

"Goed gevecht gisteren," zegt Jax, zijn stem nonchalant, maar er zit iets in zijn blik wat ik niet kan plaatsen. Hij stapt naar voren, zijn handen in zijn zakken, zijn ogen gefixeerd op me. Hij heeft geen angst, en dat maakt hem nog gevaarlijker.

"Je hebt de boel aardig gesloopt," voegt een van zijn vrienden er grinnikend aan toe. Het klinkt als een dreiging, maar ik negeer hen. Ik moet me niet laten leiden door hun woorden. Ik ben hier niet om mijn acties uit te leggen. Ik ben hier omdat ik geen andere keuze heb dan vooruit te gaan.

"Wat denk je nu te gaan doen, Liv?" Jax' stem heeft een scherp randje gekregen. De manier waarop hij het zegt, klinkt bijna als een uitdaging, en die is niet verloren op mij. Hij weet dat ik me niet zomaar uit het veld laat slaan.

"Ik denk niet," antwoord ik koel, mijn blik nog steeds op de deur gefocust. "Ik handel."

Er valt een stilte. Jax en zijn vrienden kijken elkaar even aan, en dan is het ineens duidelijk. Ze zoeken iets. Ze willen dat ik reageer. Ze willen dat ik laat zien wie ik ben, wat ik ben, en of ik bang ben voor hun spelletjes. Maar ik ben geen meisje dat bang is. Het enige wat ik voel is de honger naar actie, naar het volgende gevecht.

"Je hebt misschien een naam gemaakt in de ring," zegt Jax, "maar hier ben je nog steeds de nieuwe. Je zult ons moeten laten zien dat je echt bent, als je durft." De uitdaging is onmiskenbaar, en ik voel mijn adrenaline weer stijgen. Maar dit keer weet ik dat ik moet blijven staan. Ik moet de controle behouden.

"Wat ga je doen, Jax?" vraag ik rustig. Het is mijn beurt om de uitdaging te sturen. "Wil je echt weten wat ik kan, of ben je bang voor wat je zult ontdekken?"

Er hangt iets in de lucht, maar ik weet precies wat ik doe. Ze denken misschien dat ze me kunnen breken, dat ze me kunnen uitlokken, maar ik ben niet de zwakke schakel. Ik ben degene die altijd vecht, en ik weet dat ik hen in mijn handen heb. Ik ben sterker dan zij denken. Sterker dan ik ooit heb gedacht.

Jax grijnst, maar er zit iets achter zijn glimlach. Het is een gevaarlijk spel dat we spelen. En ik weet dat ik de juiste zet moet maken, of het zal me alles kosten. Ze willen dat ik iets van mezelf geef, dat ik een stap zet in hun wereld van controle. Maar ik ben geen meisje dat in hun val trapt.

De stilte duurt even, maar voor de eerste keer sinds ik hier ben, voel ik me niet als een buitenstaander. Ik voel me zoals ik altijd ben geweest – een vechter die geen angst heeft voor het gevecht dat voor haar ligt. De rest van de wereld kan denken wat ze willen, maar ze zullen nooit weten wie ik werkelijk ben.