POV Liv:

Mijn hart bonst nog steeds in mijn borstkas. De adrenaline giert door mijn aderen, mijn ademhaling zwaar en onregelmatig. De stilte die volgt op de chaos is bijna oorverdovend, als een moment waarin alles even stil staat. Jax ligt daar, nog steeds op de vloer, ademloos en met een geïrriteerde blik die ik niet vaak bij hem zie. Zach probeert zichzelf van de vloer te krijgen, maar ik merk dat zijn bewegingen trager zijn, alsof hij zich niet meer zo zeker voelt. De rest van de jongens staan op een afstand, hun blikken variëren van verbazing tot ongemak. Ze hadden niet verwacht dat het zo zou eindigen.

Ik kijk naar Finn, die nog steeds aan de rand van de gang staat. Zijn ogen zijn groot van verbazing, alsof hij niet gelooft dat hij net in veiligheid is gekomen. Zijn gezicht is bedekt met een mengeling van opluchting en verwarring. Misschien was hij niet zeker of ik echt zou ingrijpen, of misschien dacht hij dat ik hen niet zou kunnen verslaan. Maar het maakt niet uit. Het was nooit echt een keuze voor mij geweest om weg te kijken.

"Je had het niet hoeven doen," zegt Finn zacht, zijn stem nog steeds een beetje schor van de spanning. "Ik kon het wel... ik bedoel, ik ben er ook nog, hè?"

Ik schud mijn hoofd en draai me om, mijn blik nog steeds scherp op de groep jongens die in het verlengde van de gang staan. "Je had geen kans gehad tegen hen," antwoord ik rustig, terwijl ik mijn handen uit mijn broekzakken haal en ze afveeg alsof het gevecht me niet heeft geraakt. De waarheid is, ik ben niet zo zwak als ze denken, en ik ga niet wegkijken als iemand zoals Finn in de problemen zit.

Ik hoor iemand langzaam ademhalen achter me. Het is Jax, die zich langzaam opricht, zijn lippen gespleten van de impact van mijn vuist. Maar zijn ogen zijn nu anders. Ze zijn niet vol van minachting, niet vol van die arrogantie die hij zo vaak tentoonstelt. Deze keer lijkt er iets anders in te schuilen. Maar ik negeer het. Ik heb geen tijd voor zijn blik. Geen tijd voor de arrogantie die altijd in zijn ogen staat.

"Als je denkt dat je je zo kunt gedragen zonder gevolgen, Liv," zegt Jax met een zucht, zijn stem nu een beetje rauw, maar de woede die er anders in zat, lijkt te verdwijnen. "Je hebt geen idee wat je allemaal losmaakt, hè?"

Ik draai me naar hem toe, mijn ogen koud. "Dat had je me misschien eerder moeten vertellen," zeg ik, mijn stem kalm, maar mijn blik scherp. "Nu is het te laat. Dit is niet jouw spelletje meer, Jax. Niet deze keer."

Mijn handen balanceren nog steeds, alsof ik de energie die ik in het gevecht heb gestoken, niet meteen kan laten gaan. Er is een spanning in mijn lijf die ik nog niet kan loslaten, maar ik weet dat ik niet veel meer kan doen dan verder gaan. Het is niet mijn bedoeling om nog meer chaos te veroorzaken. Maar ik moet het ook niet vergeten.

Ik kijk naar Finn, die nog steeds twijfelend naar me kijkt, als hij niet weet of hij me moet bedanken of zijn dankbaarheid achter te houden. Ik weet niet of hij echt begrijpt waarom ik heb ingegrepen. Maar dat maakt niet uit. Het gaat niet om mijn reden het gaat om de keuze die ik heb gemaakt op het moment dat ik het nodig vond. "Laten we gaan," zeg ik, mijn stem nu minder gespannen. "Jax heeft zijn lesje wel geleerd voor vandaag."

Finn knikt en volgt me langzaam, zijn pas onzeker, maar vastberaden. We lopen langs Jax en zijn vrienden, die nu, met hun gezichten minder zelfverzekerd, zich naar elkaar toe trekken. Niemand zegt iets. Het is alsof de woorden niet eens de moeite waard zijn.

De gang voelt leeg, maar niet in de manier die ik had verwacht. Het is niet de stilte van overwinning, maar van iets dat ik niet kan plaatsen. Misschien is het de realisatie dat ik niet altijd degene ben die in controle is, dat deze momenten steeds zwaarder wegen. Het gevecht was fysiek, maar de echte strijd ligt in wat er daarna komt.

De gym ligt nog steeds voor me, een ruimte die altijd mijn toevluchtsoord is geweest, maar vanavond voelt het anders. Ik weet niet of ik deze confrontatie had moeten aangaan, of of ik er goed aan heb gedaan om me zo in het openbaar te laten zien. Maar het maakt niet uit. Het is gebeurd.

"Bedankt," zegt Finn zacht, zijn stem voorzichtig. "Ik weet niet wat ik zonder je had gedaan."

Ik kijk hem kort aan, maar mijn blik blijft koel. "Het was geen probleem," antwoord ik kort. "Je hoeft me niet te bedanken."

Maar diep van binnen weet ik dat het niet zo makkelijk is. Het was meer dan alleen het gevecht. Het was een keuze die ik nooit had willen maken, maar die ik uiteindelijk wel moest nemen. Nu is er geen weg meer terug.