Tweede gedeelte van onze mannen en hun trouwdag! ^^

Het heeft even geduurd, maar dit is lekker meer dan 2900 woorden lang whoeep!
Ik wil iedereen nog even bedanken voor het nog altijd volgen en lezen van dit boek. Nog ongelofelijk hoeveel Aiden en Steven fans er zijn! :D

so enjoy!

______________________________________________________________________

"Ik ben heel lang bang geweest. Dat ik niemand zou vinden om van te houden. Dat ik niemand zou hebben om mee te kussen, zoenen, lachen.. Daten." Mijn wenkbrauwen trekken zich elkaar toe. "Een soort van angst om te sterven zonder.. Zonder het."

Steven heeft een rare blik opgezet. "Ik vroeg of je soep wilde?"

"Oh," ik dacht echt even dit ging uitlopen op een diepgaand gesprek. Ben ik even mis. "Ik dacht dat ik Emiel had gezegd dat ik een heftig dineer wilde op mijn trouwdag." Ik draai dan mijn ogen. Soep. Wat een afgang.

"Wacht, wat zei je nou?"

"Ik weet dat het achterlijk van me is om Emiel zo'n grote rol te geven, maar w-"

'Nee, daarvoor."

Ik strijk mijn pak glad. "Dat over je borsthaar?"

"Je bent echt irritant." Steven schudt zijn hoofd. "Dat over angst hebben om dood te gaan zonder het?"

"O dat," zeg ik luchtig terwijl ik met mijn hand wapper. "Ik wilde even mijn geloftes rechtzetten."

Steven schudt zijn hoofd. "We gaan eten, die geloftes zijn al geweest. En dat klonk eerder als een sterfbrief." Dan draait hij zich om en loopt hij weg naar een soort van buffettafel. Ik heb een paar keer moeten knipperen om zijn manier van spreken, maar dan had ik ook echt geweldig zicht op de achterkant van Steven.

"Hé," ik draai me om naar Emiel die het geweldige moment verstoort tussen de ogen van mij met Steven zijn kadetten. "Ik vroeg me af. Waarom doen jullie geen ringen?"

"Steven wilde iets blijvend. Wat hij nooit meer zou kunnen verliezen, maar dat komt volgende week." Vertel ik hem. "Maar eigenlijk heeft Steven geen gevoel voor fashion, want hij zei dat hij sieraden lelijk vond."

Emiel grinnikt. Zijn ogen lijken te stralen wanneer hij naar me kijkt. "Wat? Ben je verliefd op me of zo." Ik hap naar adem. Dam, straks gaat Emiel me ten huwelijk vragen op mijn eigen huwelijk. Dat is super awkward, want dan moet ik hem ook nog afwijzen. Én dan gaat Emiel jankend weg.

Dikke blunder. Want wie ruimt al deze rommel op?!

"Ik vind jou ook leuk," bulder ik meteen. Vervolgens grijp ik naar een stuk kip en prop ik die in mijn mond zodat ik niks hoef te zeggen.

"Aiden!" Emiel grijpt de kip beet en smijt hem letterlijk op zijn eigen bord neer. Dan pakt hij een servet en begint mijn gezicht af te vergen alsof ik een klein kind ben. "Je.. bent ongelofelijk. Pas op je pak, die is duur zat."

Ik draai mijn ogen naar mijn beste vriend.

De rest van de avond verloopt best goed. We hebben gefeest, veel cadeau's ontvangen en heerlijk gegeten. Het is een van de beste avond geworden uit mijn leven. Toen Steven en ik er vandoor gingen, kreeg ik van Emiel een knuffel en Steven kreeg van mijn beste vriend de woorden "Zorg goed voor hem' mee.

En nu zijn aangekomen op onze slaapverdieping in het hotel.

Steven stapt de lift uit alsof hij de wereld beheerst met zijn goede uiterlijk. Hij heeft het gel wat in zijn haar zat eruit gepulkt, waardoor hij het wild maar sexy op zijn hoofd zit. Het pak wat om zijn lichaam zit, laat hem nog breder lijken.

Maar goed, wat kan ik zeggen. Ik heb echt smaak.

"Drie keer raden!" Roep ik opgewonden wanneer ik naast hem kom staan.

"Nou?" Steven loopt naar ons kamernummer toe, terwijl ik hem achterna huppel.

Het is laat. Het feest is geweldig uitgepakt en nu is het tijd om te overnachten in het hotel. Morgenmiddag gaat ons vliegtuig naar een prachtig vakantieplek waar we twee weken zullen doorbrengen.

"Ik zei toch dat je moet raden." Ik draai mijn ogen naar hem en steek daarna drie vingers in de lucht voor de kansen die Steven bezit. Steven staart naar mijn vingers en vervolgens naar mijn gezicht. Hij kijkt er verveeld bij. "Je bent irritant."

Twee vingers.

"Je hebt hersenen gekregen."

Een vinger. "Die had ik al," sis ik als hint.

"Zeg op."

"We zijn getrouwd!" Ik gooi mijn armen trots in de lucht. Steven kijkt er minder trots bij, maar ik wist dat hij dit acteert. "Aiden, daar was ik zelf bij idioot." Dan richt hij zijn lichaam op de deur. Hij draait het slot om. "Maar, om het traditioneel af te sluiten." Hij grijpt mij bij mijn arm beet en trekt me vervolgens tegen hem aan. Voor ik het weet lig ik in zijn armen en tilt Steven me daadwerkelijk de drempel over.

Zegenvierend gooi ik mijn armen in de lucht. "Ik ben verlost van mijn eenzame leven!" Kir ik opgewonden.

Steven kijkt me aan met een oprecht gelukkig gezicht, wat me kriebels geeft. Ik voel een warme kus op mijn voorhoofd, voor hij me neerzet.

Mijn ogen glijden de hotelkamer rond. Het is een prachtige kamer met mooi uitzicht. Het bed is groot, en er ligt een pakketje op. Ik schuif mezelf naar het bed toe en kijk naar een grote fles. "Wijn!" Roep ik.

"Dat is champagne."

"Van wie?!" Ik grijp de fles beet en trek het naar me toe. "Van Harte gefeliciteerd familie Bos." Mompel ik. "Wat?! Van welke geflipte is dit!"

"Van het hotel Aiden."

"Familie Bos? Halló, we hebben nog geen kinderen gebaard hoor." Ik draai mijn ogen naar de fles.

Ik voel twee armen om mijn middel en steven trekt me tegen zich aan. "Nog niet," hoor ik hem fluisteren. Een rare kriebel schiet door mijn lichaam heen voor ik zachtjes begin te lachen. "Doe niet zo gek," mompel ik tussen mijn lippen door. "Ik heb geen baarmoeder."

"Je blijft me verwonderen." Mompelt hij met zijn lage stem.

Ik lach zacht om de kriebels in mijn oor. Ik laat mezelf op het bed vallen en laat een tevreden zucht horen. Jup, hier kan Steven goed op liggen.

Ik heb dit toch niet nodig. Mijn slaapplek is al gereserveerd op Steven zijn lichaam.

"He, ze hebben zelfs taart achtergelaten." Hoor ik Steven zeggen.

"Taart?!" Ik smijt met volle kracht mijn vuisten vooruit en roep het woord 'taart' uit alsof ik een hoofdzanger ben van een rockband. Het geeft me zoveel energie dat ik van het bed afvlieg en op de grond beland.

"Wat doe je?!" Steven heeft zijn wenkbrauwen naar me gefronst, terwijl ik een grijns op zijn lippen zie.

Ik geloof niet dat zingen in een rockband niet mijn ding is.

"Ik leef nog," kondig ik aan terwijl ik een duim omhoog gooi.

"Het is een wonder, na alles." Steven raapt me van de grond af en buigt dan naar me toe. Hij klopt wat stof van mijn broek. "Misschien moet je terug naar het ziekenhuis."

"Wat dan? De bloedwaardes waren goed."

"Omdat je altijd valt, kreupel joch."

Ik haal met een choquerend effect adem en sla mijn hand op mijn mond. "Steven Saturnus!" Roep ik naar hem. "Iedereen doet vandaag extra lief om deze dag, en jij blijft je norse zelf!"

"Saturnus?!" Steven trekt een wenkbrauw op en schudt zijn hoofd. "Kom, dan laat ik je eens zien wat vieren is." Gromt hij.

Waarom komt dit niet feestelijk over?

"Oke, kan je dat even opnieuw proberen maar dan met een party-achtige sfeer? Soort van met een glimlach." Adviseer ik alsof ik de nieuwe Dokter Phil ben.

Steven grijns enkel en zijn groene ogen trekken in spleetjes. Het maakt me ongemakkelijk en mijn buik begint met gymnastiekoefeningen. Zoals salto's. "Kom dan, dan gaan we eens lekker vieren wat er te vieren valt." Steven strekt zijn hand naar me uit en zijn stem klinkt uitdagend. Dit zijn een van de vele momenten waar ik kriebels krijg. Ik zet een stap naar achteren.

"Of ik kom je halen. Dan wordt het helemaal feest."

"Ik ben helemaal niet zo'n partybeest!" Roep ik ter bescherming van mijn miezerige leventjes "Echt waar!" Net getrouwd en dit soort fratsen krijg je ervan! Man, ik haat feesten. Lat mij huilend in een hoekje liggen. Hoera voor hoekjes!

Wanneer Steven naar me toeloopt, bombardeer ik mezelf naar de eerste de beste deur. Die ik dichtsmijt.

Dit is een veilige keuze. In een kast.

Alsof het nooit anders is geweest.

"Aiden," klinkt de stem van steven. Mijn hartslag kruipt ondertussen naar de duizend en ik denk dat ik terplekken ga sterven. "Kom maar hier heen, babe." Zegt hij alsof mijn leven daar veilig is.

Ik klem mijn kaken op elkaar en probeer een giechel binnen te houden.

"Ik kan niet terug," mutter ik zacht.

"En waarom niet?"

"Je gaat me vermoorden. Dat weet ik nu al."

"Geen zorgen, de stoomkosten van je pak komen op Emiel zijn naam."

Heeft Steven zichzelf nou toestemming gegeven om mij te vermoorden?! Man, dit is niet echt de reden waarom ik met hem ben gaan trouwen.. Maar toe maar dan.

Ik besluit dat mijn leven net wat veiliger is met een wapen. Dus ik beschik mezelf met een kledinghanger voor ik mijn hand tegen het hout duw. Klaar om hem open te maken en mijn toekomstige man neer te slaan met een plastic gewaad.

Liefde tot de maximum, noemen ze dat.

Ik schuifel mijn lichaam langzaam naar de deur en duw voorzichtig het hout wat naar voren. Mijn rechteroog laat ik door het kiertje heenkijken, om te zien of de kust veilig is.

Steven zijn groene ogen doorboren mijn ziel en ik pis bijna in mijn broek.

"Ik ben bewapend!" Sis ik door het houten voorwerp heen om mezelf moed in te spreken. Kom op Aiden, je kunt desnoods zijn ogen eruit prikken.

Maar wie weet moet hij wel een ooglapje en ben ik dan officieel getrouwd met een piraat. Al moet ik dan nog wel zijn been breken voor ene houten voet, maar als dat me lukt is hij officieel een piraat.

Voorzichtig open ik de deur en wandel ik verder naar buiten. Steven zijn grijns maakt mijn aankomst in de kamer er niet zekerder op. Het nerveuse gevoel bereikt bijna mijn maag. "Heb je niks beters te doen?" Mompel ik naar hem terwijl ik de kledinghanger voor me hou.

"Feest vieren met jou."

Ik schud mijn hoofd en zet voorzichtig een stap naar buiten. "Nee, en probeer het ook niet want ik maak zo van jou Piet Piraat e- STEVEN!" Doordat hij plotseling een beweging maakt schiet ik door de kamer heen. Dit keer schrik is zo erg dat ik van geluk kan spreken dat mijn broek nog droog is. Steven zijn handen hebben zich om mijn enkel gevlochten en ik ben officieel kansloos.

"Hier komen jij. Nu!" Steven zijn stem is zwaarder en ik vrees voor mijn leven. Kriebels gieren door mijn lichaam en ik kan het nerveuse lachje niet meer tegenhouden. Steven trekt me letterlijk onderuit naar zich toe. Hij schuift zijn lichaam boven de mijne en ik hoor mezelf nog altijd zenuwachtig lachen. "Zo," zegt Steven wanneer hij wanneer hij zijn hoofd boven de mijne heeft hangen. Zijn armen en benen steunen aan weerszijde van mijn lichaam. "Je bent altijd zo lastig."

"Ik?!" Ik draai mijn ogen om zijn woordkeuze. "Jij wilde perse een feest bouwen."

"Hmm," Steven buigt zich naar me toe en ik voel zijn adem op mijn lippen komen. "Ik wilde je alleen vertellen dat ik trots op je ben."

Ik kijk recht in de groene ogen van Steven en het nerveuse gevoel verdwijnt. "Echt?"

"Natuurlijk idioot! Je hebt niemand vermoord vandaag en je hebt niet gekotst. Er is niks mis.. Nouja, laten we het niet over het geestelijke gedeelte hebben."

Ik glimlach om het compliment. Oke, Stevens idee voor complimenteren.

"Wie weet wordt ik wel dertig!"

"Of honderd." Zegt Steven.

"Honderdenéén!" Fantaseer ik

"Niet overdrijven nu." Ik voel een por in mijn zij. Ik geef Steven een blik. Daar moet hij toestemming voor vragen om dat te mogen doen. Of een briefje van de koning.

"Maar mooi dat je nog leeft." Ik voel hoe Steven zijn lippen zacht over de mijne laat strelen. Een fijne kriebel ontstaat in mijn onderbuik wanneer ik de zijne proef. Een lange zoen tot gevolg. Het is een warme, fijne zoen. Steven duwt zacht zijn tong tegen mijn lippen aan, die ik toestemming geef. Ik geniet van het rare gevoel in mijn mond en de duizenden schokjes in mijn lichaam wanneer zijn tong tegen de mijne aanglijdt.

Na een paar seconden, wie weet minuten, stoppen we. Een warm gevoel blijf in mijn lichaam en ik ben lichtelijk in extase om onze kus.

"Je bent stil," Steven fronst naar me en het valt op dat het regent. "Hoelang al?"

"Vijf minuten," Steven schudt zijn hoofd. "Je bent stil. Het is maar dat je aan het blozen bent anders was je net zo dodelijk als iemand die drie dagen dood in de vriezer heeft gelegen."

Ik ben lichtelijk aangedaan door zijn compliment. Ik leg mijn hand op mijn wang en schud mijn hoofd. "Nou, bedankt. Jij lijkt daar anders elke dag op. Gelukkig voor jou laat ik je ontdooien. Je mag me dankbaar zijn."

Steven grijnst en pakt mijn hand beet, die hij wegtrekt bij mijn gezicht. "Ik hou van je ondeugd. Maar nog meer van je rooie kop." Hij duwt een kus op mijn wang en scheldt me daarna nog even lekker uit voor tomatenkop.

Hij is zo romantisch.

Steven is nog lang niet on-romantisch geworden. Want hij begint mijn nek te kussen. Zijn warme adem kriebelt tegen mijn huid aan en ik heb het gevoel dat ik gek wordt. Mijn adem stokt ook wanneer hij mijn huid lichtjes zuigt.

Mijn hart gaat tekeer en ik voel hoe Stevens handen onder mijn shirt gaan. Ik weet zeker dat hij nu mijn hartslag zou kunnen voelen, want het zal ook een aardbeving opleveren in Japan. Steven zijn vingers strelen mijn blote huid. Onopgemerkt trek ik mijn benen op en laat ik mezelf steeds dieper in en uit ademen. Steven zijn lippen wrijven over mijn gevoelige huid heen tussen mijn nek en schouders. Ik kan niet anders dan lichamelijk gek worden.

"S-steven," mompel ik. Zijn vingers gaan lichtjes over mijn bovenlichaam heen en ik voel hoe hij me natte kusjes bij mijn nek geeft. En dan wordt Steven fanatiek. Kledingstukken vliegen plotseling door de kamer heen en mijn bovenlijf is ontbloot. Net als de zijne. Ik moet toegeven dat mijn uitzicht geweldig is, maar Steven blijft me vertellen dat zijn uitzicht beter is. "Je bent mooi," zegt hij terwijl hij zich over me heen buigt. "Je bent al leuk wanneer je je eigen ding doet en je zegt wat je denkt. En je doet wat je wilt. Maar je bent al helemaal geweldig wanneer je zo onder me ligt."

Ik voel een golf van warmte in me opkomen wanneer hij me dat vertelt. "Je.. Bent gek," kreun ik zachtjes.

"Op jou." Zijn hand gaat dit keer naar mijn onderlichaam. Ik merk hoe hij simpel in mijn broek schuif. Ik vergeet te ademen en Steven raakt via mijn onderbuik de binnenkant van mijn been aan. Zijn hand voelt koud tegen mijn lichaam, maar het is een prettige kou.

"Hmm," Steven daalt langzaam iets verder af over mijn benen heen. Ik krul lichtelijk op van het warme en kriebelende gevoel langs mijn benen. Onder mijn wazige blik zie ik Steven breed naar me grijnzen. Zijn ogen zijn in spleetjes en ook bij hem vang ik een blos op.

Plotseling verandert hij zijn koers. Ik voel een platte hand over mijn boxer heen wrijven. Een raar warm gevoel schiet door mijn lichaam heen en ik merk hoe mijn kruis een rare tinteling begint te krijgen. Ik bijt op mijn lip om een kreun binnen te houden. Maar dat lukt me niet voor lang wanneer Steven besluit te blijven wrijven.

"Iemand is blij mij te zien," zegt hij naar en paar seconden.

Ik voel me warmer worden. Steven haalt zijn hand uit mijn broek en kijkt me met een tevreden blik aan. Hij pakt me beet bij mijn middel en trekt me vervolgens overeind. "Je bent sprakeloos."

Ik heb hem een paar seconden aangekeken alsof hij gek was, voor ik enig Nederlandse taal uit kon slaan.

"jij ziet er ook aardig opgewonden uit hoor," ik kon zijn kruis zeker ook niet ontwijken.

"Ey! Kijk voor je!"

Ik lach zacht en besluit hem aan te kijken. Steven zijn wangen zijn ook rood en ik kan mijn vreugde niet op wanneer we hier beide met een rode kop tegenover elkaar staan. Het is zo romantisch dat ik er eigenlijk wel een selfie van zou willen hebben.

Maar Steven niet. Hij duwt me op het bed en begint mijn broek los te knopen. Voor ik het weet is er tocht bij mijn benen én zelfs tussen mijn benen. Mijn ogen worden met een seconden groter wanneer ik weet dat het niet lang gaat duren tot ik waarschijnlijk geluid ga maken. "Ontspan." Zegt Steven.

Ik kijk naar mijn vriend.. Nee, man. En haal uiteindelijk diep adem, die ik vervolgens weer uitblaas. "Oke, maar probeer me niet als een idioot te doorboren."

Steven draait zijn ogen en plaatst een hand op mijn mond. "Ssssht," en voor ik het weet voel ik een andere hand tussen mijn benen. Ik frons lichtjes, open mijn mond en hoor mezelf tegen Steven zijn hand aankreunen wanneer hij me beneden beroerd.

Ik merk hoe Stevens hand sneller beweegt. Ik doe meer moeite om mijn gekreun binnen te houden, wat moeilijker is dan gedacht. Steven besluit me ook niet perse te helpen, want voor ik het weet duwt hij zijn lippen weer tussen mijn schouders en nek. Waar hij zachte, natte kusjes achterlaat.

Een overweldigend gevoel gaat door mijn lichaam heen en ik kan het ook niet meer laten om zijn naam te kreunen. Mijn handen wrijven over zijn ontblote bovenlichaam heen wanneer Steven zijn mond steeds verder en verder naar onder afdwaalt. Mijn hart klopt sneller en sneller en zijn kusjes worden steeds zachter en steeds natter. Zijn handen beginnen nu te strelen over mijn gevoelige onderbuik, terwijl zijn lippen nu over mijn bovenlichaam spelen.

Ik hijg onder zijn aanraking en mijn gedachtes slaan op hol. Ik wil meer.. ik moet meer..

En Steven lijkt te weten wat ik wil. Zijn mond komt al snel op het gevoelige plekje en geeft me alles wat ik nodig lijk te hebben. En dat is niet alleen het geweldige gevoel wat nu mijn lichaam doordringt.

Maar ook zijn liefde.