Ik heb besloten.

Ik ga weer (opnieuw) beginnen met de aanvragen. Ik heb een beetje nagedacht, en ik ga alle aanvragen gewoon doen. Het enige punt is: sommige kunnen langer worden dan andere. Hopelijk pakt dit goed uit en vinden jullie het funn!

Heh, jullie hebben niks te willen MWJHAAHAH

oké grapje!

Hier het hoofdstuk. Omdat we een hoofdstuk geleden gestopt bij de kinderen, heb ik besloten ze mee te nemen in dit hoofdstuk!

ps Aanvragen/inzendingen zijn nog altijd mogelijk!
_______________________________________________________________________

"Oké, pak jullie cadeau's erbij. We gaan naar boven."

Ik kijk toe hoe beide zoons opstaan en naar de deur van de hal verdwijnen. Het duurt eventjes, tot ze beide beneden komen met een cadeau in hun handen. Dat van Misha ziet er mooi, ingepakt uit. Het is een roze kleur met een kaart erop.

Dat van Kay daarentegen is een mand, met een soort van foliepapier erom heen gewikkeld. Boven op de mand zit een witte kaart, met een ster erop. In de ster staat Aidens naam geschreven in lelijke letters.

Wacht.. Dat idee komt me bekend voor..

"Is dat een rouwkaart," grom ik.

"De andere kaarten waren op," Kay draait zijn ogen. "Wees blij dat ik iets gekocht heb. Ik ben namelijk blut."

Zo vader, zo zoon..

Ik zucht en pak het dienblad erbij. "Maakt ook niet uit. Het gaat om het idee."

"Pap. Ga je hem echt nou dat geven." Kay wijst met een verontwaardigd gezicht naar het dienblad.

"Wat?" Ik grom en bekijk mijn geweldige creatie. Ik heb zijn lievelingsontbijt gemaakt: Brood met hagelslag. Daaromheen liggen aardbijen die een hart vormen.

Idee van internet.

"Hagelslag en..?" Misha komt erbij staan en duwt het dienblad iets naar onderen, zodat hij mijn kunstwerk kan zien. "Waarom heb je er een kont op gemaakt?" Klinkt Kays stem.

"Wat?! Dit is een hart." Mijn stem slaat over. "Jullie zijn gewoon kleurenblind."

"kont," zegt Kay.

Ik geef hem een moordende blik.

"Kay heeft gelijk. En als je kleurenblind bent kun je nog wel contrast zien pap." Mengt Misha er doorheen.

Contrast?!

"Stil. Jij bent twaalf, zulke woorden ken je niet eens." Ik trek het dienblad op. "Zoals ik zei, het gaat om het idee."

Mijn zonen kijken me met een korte frons aan. "En het is geen kont, maar een hart." Vervolg ik mijn verhaal. "En nu naar boven, voor Aiden wakker wordt."

Kay draait zich om en duwt Misha naar voren. "Jij eerst," zegt hij met zijn lage stem. Misha draait zich om en laat zijn blik op Kay zijn cadeau vallen. "We kunnen het beste het teleurgestelde cadeau eerst doen. Anders is alles verpest. Je kent pap.. Al zijn verwachtingen lopen op na hey eerste cadeau."

Kay knikt.

"Pap, jij moet voorop."

Neem kinderen, is leuk..

"Lopen. Nu." Mijn stem wordt zonder dat ik het echt wil laag. Kay en Misha draaien zich om en lopen naar de trap toe.

Het heeft me flink moeite gekost om ze vanochtend rond een uur of half acht uit bed te halen. Kay moest ik er letterlijk uitslepen en vervolgens onder de koude douche gooien, want blijkbaar kan dat kind nog staan slapend ook. Ik schud mijn hoofd en laat mijn ogen even op mijn oudste zoon rusten. Hij heeft veel van me weg. Donkere ogen, een lage stem en opmerkingen die gericht iemand pijn kunnen doen. Daarbij is hij ontzettend koppig.

Misha daarentegen is een ander verhaal. Hij was binnen vijf minuten uit bed en hielp me met de woonkamer versieren, wat hij echt geweldig vond. Op het laatst lag de gehele woonkamer bezaaid met glitters en van dat rotspul confetti.

Niet dat ik anders heb verwacht, dat kind is geboren uit Aidens sperma.

Hij lijkt daarnaast meer op Aiden, alleen is hij een stuk vriendelijker en ontzettend slim. Ook is hij wat kleiner en wat gevoeliger voor wat mensen zeggen. Maar daar help ik hem wel mee..

Mijn moeder vindt dat ik te veel voor Misha opkom wanneer hij bijvoorbeeld geplaagd wordt.

Maar komop. Elke vader loopt toch de klas in en smijt die rotkinderen door het lokaal heen, zodat ze van je kind afblijven?

Ik wel.

"Oke," Ik haal diep adem. "Open de deur maar." Moedig ik aan wanneer we op een kluitje voor de deur staan.

Misha knikt en doet heel langzaam de klink naar beneden en geeft een voorzichtig zetje tegen de deur. Het kraakt, waardoor Misha zacht gromt. "Ssst," mompelt hij tegen de deur. "Zachtjes."

"A, man, schiet op." Kay geeft een trap tegen de houten deur.

De deur vliegt tegen de muur aan en  komt met een harde klap tot stilstand.

"Sukkel!" Misha gooit bijna het cadeau in Kay zijn gezicht. "Je deed het expres."

Kay kijkt verontwaardigd naar Misha. "Oeps," hij legt een hand op zijn borst. "Ik ken mijn eigen krachten niet." Dan steekt hij zijn neus in de lucht en wandelt vervolgens de kamer in.

Misha kreunt en loopt hem achterna. Ik ben de laatste die de kamer binnen treedt, met een brede grijns.

Aiden is nog in diepe slaap. Geen wonder, want we hebben zijn verjaardag midden in de nacht al gevierd. Het was tevens ook Valentijn, dus wat liefde mocht er ook bij.

Dat hij volledig uitgeteld is van het avontuurtje is dan ook geen wonder meer.

"Pap."

Ik richt mijn ogen op mijn kinderen en zie hoe Misha met open mond ligt te staren. Kay kijkt de andere kant op, richting de muur en schudt zijn hoofd. "Onverantwoord dit weer. Lekker pap."

"Wat heb j-" nu pas valt het me op dat Aiden geen dekens om heeft en ik mijn kinderen hun jeugd volledig heb verpest. Snel trek ik wat dekens over zijn lichaam heen. "Doe alsof je niks hebt gezien." Snauw ik naar ze.

"Ja, dat wordt moeilijk! Dit is echt een jeugdtrauma en ik ben nog maar veertien?!"

Misha knikt instemmend "Twaalf," zegt ie.

"Als dit jullie jeugdtrauma moeten voorstellen dan weet ik het ook niet meer," ik draai mijn ogen. "Mijn trauma was dat ik in de garage stond mijn werk te doen, en iemand tegen mijn kont aan begon te praten verdomme!" Ik kijk naar Aiden, die inmiddels zijn ogen open heeft.

"Kan ik het er wat aan doen dat jouw kont zo groot is. Het praatte letterlijk tegen me." Mompelt hij met een slapende stem.

Kay grinnikt zacht en ik hoor Misha giechelen. "Gefeliciteerd pap!" Kirt hij vervolgens vrolijk. Vanuit het niks heeft hij plotseling aan partycanon in zijn handen en vuurt deze letterlijk op Aiden af.

Aiden zit binnen twee seconden onder de glitters en confetti. Gevolgd door een schaterlach van mijn kinderen. "Die was mooi!" Kay geeft Misha een high five. "Ik weet het! Deze komt uit de feestwinkel." Glimlacht Misha trots, die totaal niet begrijpt dat Kay het alleen maar mooi vond hoe dichtbij Misha dat ding op zijn eigen vader schoot. En dat lijkt me niet geheel ongevaarlijk.

Ach, zal mij het een zorg zijn.

Misschien is het beter dat we van hem af raken, nu hij over mijn kont begint waar de kinderen bij zijn.

Misha kruipt op bed en geeft Aiden een kus. Daarna zet hij het Cadeau op bed. "Hier. Zelf gemaakt."

Aiden opent nieuwsgierig het cadeau en grijnst wanneer hij hem uitgepakt heeft. Het is een grote fotolijst, geknutseld uit hout en glitters.

Aiden draait de lijst naar me toe en ik begin ook te grijnzen wanneer ik onze familiefoto zie. Die ene foto die iedereen leuk vond, behalve Kay omdat hij er toevallig net eventjes wat gelukkiger bij keek dan normaal.

"Ik vermoord je," snauwt Kay naar Misha. Misha steekt zijn tong uit.

"Doe dat ff morgen, er ligt al genoeg troep in huis." Ik duw Kay naar Aiden toe.

Misha knikt tevreden bij mijn voorstel en neemt zijn plek in naast Aiden op bed. Kay geeft Aiden een knuffel met een felicitatie, gevolgd met de mand en het rouwkaartje.

Er zit zoveel contrast tussen mijn zoons dat ik af en toe twijfel of we wel dezelfde draagmoeder hebben gehad.

Aiden geeft Kay nog een kus voor hij naar de mand kijkt, die grotendeels vol zit met chocolade. Hij glimlacht en pakt het kaartje, die hij even bestudeerd. "Ja, ik ben ook een ster." Zegt hij vervolgens trots.

Ik facepalm.

Aiden opent het kaartje. "Fijne diabetes." Leest hij voor.

....verdomme Kay.. Bedenk je eigen orginele grappen.

"Bedankt!" Glimlacht Aiden. "Maar ik ben gewoon homo hoor, geen diabeet."

"Oh, meen je?" Kay knikt en trekt het folie van de mand af. "Het zijn allemaal soorten chocolades. Delen mag."

"Ja dáág, dan komt zeker Emiel vanmiddag op visite en dan weten we allemaal wie er vervolgens met honderden tien kilo naar huis loopt." Hij draait zijn ogen.

"Arme ome Emiel, ik wist niet dat hij zo snel aankwam van eten." Mompelt Misha bezorgd.

"Nah, dat is gewoon een specialiteit." Aiden knikt.

"Oké, hier." Ik kom bij mijn gezin op het bed zitten en leg het dienblad op Aidens schoot. Aiden kijkt geconcentreerd naar het dienblad.

"Een kont?"

Ik zucht.

"Best een tof idee hoor Steven, het was wel jouw kont die ons samenbracht." Aiden knikt glimlachend. "Ik bedoel, toepasselijk bij valentijn wel."

Ik draai mijn ogen. Laat ook maar.

Niet alleen is het vandaag Aidens verjaardag, maar ook valentijn. Omdat het zo'n belachelijke dag is waar ik een spuughekel aan heb, heb ik toch maar wat kleins voor hem gedaan. "Vanmiddag krijg je de rest," beloof ik terwijl ik naar hem kom liggen. "Je ouders komen. Mijn moeder komt, Barbara en Emiel komt met zijn gezin."

Naast dat onze eigen familie en vrienden komen, komt Barbara. Ze is de moeder van onze kinderen, maar tegelijkertijd door de jaren heen zeker een vriendin van ons geworden. Wij komen op haar verjaardag en op die van haar vriendin, terwijl Barbara altijd bij ons komt en bij die van de kinderen.

"We moeten ons zo aankleden." Ik ga door Aidens haar heen en duw een kus op zijn lippen. "Gefeliciteerd," mompel ik tegen zijn lippen aan.

Aiden bloost en legt zijn armen om mijn hals heen, duidelijk meer willend. Na al die jaren weet ik hem nog altijd aan het blozen te maken met de simpelste dingen. Ik duw mijn lippen steviger op de zijne.

"Gatver, doei." Kay smeert hem.

Ik grijns en zet wat meer krachtig. Aiden opent zijn mond. Na een lange, diepe kus, laat ik hem los en ga ik rechtop zitten. "Mijn cadeau komt vanmiddag." Beloof ik hem. "Dus beter sta je op en ga je je aankleden. Want de rest komt zo."

Aiden knikt gehoorzaam en komt langzaam rechtop zitten, met een diepe kreun. "Als je weer bedenkt om me in de nacht een 'verjaardagscadeau' te geven. Doe het dan niet meer zo hard dat ik bijna niet kan zitten." Adviseert hij mij.

Ik draai mijn ogen. "Ik weet dat je het lekker vond," knipoog ik.

Misha kijkt ons ondertussen met grote, vragende ogen aan.

Shit.. Helemaal vergeten dat de onschuldige zoon hier ook nog zit.

Aiden glimlacht naar Misha. "Kom, jij moet papa maar even leren wat het verschil is tussen een hart en een kont." Hij geeft Misha het dienblad, die meteen het verschil aan me begint te vertellen, terwijl Aiden snel een onderbroek aandoet en zich naar de douche maneuvreert.

Nadat Misha me heeft uitgelegd hoe een hart werkt en hoe je wegblijft van de kontvorm, zijn we naar beneden gegaan en hebben we de hapjes klaargezet. AL snel komen de eerste gasten binnen, zoals onze ouders en Emiels gezin.

Emiel heeft zichzelf uit weten te breiden naar een zoon en een dochter.

Als laatste komt Barbara aan. De Aiden en mij feestelijk drie kussen geeft, ondanks ik haar had vertelt dat ik geen kussen hoef. Maar ja.. Vrouwen.

"He lieverds,' Barbara geeft Misha vrolijk een kus. "Hee mam!" Roept hij dan ook vrolijk.

Kay steekt zijn hand op. "Barbara." Zegt ie plechtig.

Ze lopen de woonkamer in en gaan zitten. Als ik iedereen zijn of haar drinken heb opgehaald, schraap ik mijn keel om de aandacht te krijgen. "Oké, ik heb een speciaal cadeau." Kondig ik aan.

"Je bent zwanger?" Mompelt Aiden. "Ik wist het." Vervolgens duwt hij zijn vingers tegen mijn buik aan.

"Wat?" Ik schud mijn hoofd. "Nee! Rot op man," ik mep zijn handen van mijn lichaam af en geef hem een dodelijke blik. "Noem je me nou dik?"

"Dik is niet het juist woord, maar obesitas is redelijk toepasselijk."

"Nog even en het cadeau is wat je krijgt, een enkeltje naar het ziekenhuis." Grom ik.

Aiden knikt vervolgens, dus ik kan mijn verhaal doen. "Oké, dit cadeau is speciaal." Ga ik verder. "Het kan namelijk levens verwoesten, maar het komt mij toch beter uit." Ik knik en leg mijn ogen op Aiden, die zijn wenkbrauwen gefronst heeft.

"Ga je hem president maken of zo?" Probeert Emiel te raden.

"Nee, zo ver zou ik nooit durven gaan."

Amy haalt opgelucht adem.

"Aiden," ik leg mijn ogen op mijn man. "Je krijgt autorijlessen van mij."

Aiden trekt zijn wenkbrauw op. "Echt?" Dan glimlacht hij. "En je gaat niet mijn banden leeg snijden als ik mijn rijbewijs heb?" Vraagt hij voor de zekerheid.

Toen Aiden een jaar geleden wilde rijlessen, heb ik hem belooft alle banden leeg te prikken als hij het wilde proberen. Ik geloofde er heilig in dat deze man iedereen van het leven zou beroeven. Beginnend bij ons eigen gezin.

Ik zag het zo voor me dat hij Misha zou aanrijden. Terwijl hij in huis zou zitten of zo.

Mijn moeder heeft me duidelijk gemaakt dat het nooit zo ver zou komen. "Je kan niet door huizen rijden." En door die geruststelling heb ik het er maar op gegokt.

"Dus, je rijles begint morgen." Ik knik naar Aiden, die breed grijnst. Hij staat op en gooit zijn armen om mijn schouders heen, gevolgd door ene kus. "Dankje Steven!"

De rest van de dag verloopt soepel. Aiden krijgt leuke cadeau's, en alle aandacht die hij maar op kan eisen. Ik bedoel maar, het is een keer in het jaar zijn verjaardag. En Aiden neemt het ervan. Het blijft gezellig tot in de late avonduren.

Dat vandaag alles op zijn verjaardag goed loopt, is een wonder.

En voor morgen..

Mag ik wel in de krant zetten dat iedereen beter binnen kan blijven..