Zoals belooft een kerstpecial! Hopelijk vinden jullie hem leuk. Alvast fijne kerstdagen iedereen!
================================

"Hee Aiden!" Begroet Mariska me uitbundig met een knuffel. "Ik vind het zo geweldig dat je er bent vandaag." Ze stapt opzij en laat me erin. Ik geef haar een glimlach en voel me altijd bij Steven thuis. Niet alleen omdat Mariska zo lief tegen me is maar ook omdat Steven Steven blijft en iedereen afzijkt. "Gaat alles goed met je?" Vraagt ze wanneer ik mijn jas ophang.

"Tot nu toe wel." Het feit dat ik mezelf half heb gedrogeerd met pillen vanochtend laat ik achterwegen. Nu ben ik een undercover drugspersonage op eerste kerstdag! Mariska glimlacht naar me en loopt dan mee naar de woonkamer die er echt geweldig uitziet. De houtkachel staat aan, de kamer is versiert met kerstspulletjes en de kerstboom is nog steeds fabulous met mijn foto. "De kamer is fablouis." Complimenteer ik Mariska. "O mijn Naill!" Roept ze opgewekt terug. Ik slaak een gil. Ze is ook een Directioner! Nu kunnen we kerstliederen zingen in One Directionstijl. Dit is amazyan!

"Jullie zijn zielig." Klinkt het vanaf de bank. Mariska gniffelt even en loopt dan naar de keuken toe.

"Fijne kerstdagen Steven!" Roep ik opgewekt. "Ik heb een cadeautje voor je!"

Steven fronst zijn wenkbrauwen. "Cadeau," echoot hij me na. "Waarom?"

"Omdat het kerst is en ik heus wel weet dat jij ook weet dat de kerstman niet bestaat." Ik ga terug naar de gang, pak een pakje uit mijn jaszak en wandel dan terug. Steven zit nog steeds met dezelfde rare houding op de bank dus ik begin te twijfelen of hij nog in de kerstman gelooft.

"Ik ben een hulpje van de kerstman hoor!" Red ik de situatie. "Ja, je bent een spuitelf." Murmelt Steven.

Ik neem er maar genoegen mee.

Met een glimlach loop ik op Steven af en ik geef hem het pakje. Hij kijkt van mij naar het pakje en haalt diep adem. "Aiden," begint hij dan. "Je hebt niks voor mij," val ik in. "Duh. Dat hoef ik ook niet. Ik heb alles al," dan laat ik me naast hem neerzakken. "Nou, maak open!"

Steven haalt het glimmende kerstpapier van het cadeautje af en bekijkt de inhoud dan zorgvuldig.

Het is een kerstmuts met lichtgevende sterretjes. Ook bevat het een schattig wollig bolletje. Op het midden van de muts staat. 'Aidens Bitch' geschreven.

"Aiden," bromt Steven zacht. "Deze heb ik al.."

"Is het niet geweldig! Echt iets voor kerst." Ik klap in mijn handen. "Ik ben jouw bitch niet en zet dit ook echt niet op!" Valt Steven snauwend bij. Ik draai mijn ogen. "Je mag een gegeven paard niet in de bek kijken."

Steven zucht en bekijkt dan de kerstmuts. "Jij bent mijn bitch, ik niet die van jou."

Ik wuif zijn woorden weg. "Daag!" Roep ik ze na.

"Je bent soms echt een naar persoon." Steven laat zichzelf onderuit zakken. "Kom, kom. Niet zo slecht over jezelf praten. Ik weet dat het moeilijk is maar je hebt ook best positieve kanten." Ik streel liefdevol zijn arm terwijl ik voor Dr. Phil speel. "Zo kun je bijvoorbeeld heel goed sna.. nee. Nee, dat is niet zo'n leuk voorbeeld." Ik schud mijn hoofd. "Je.." dan frons ik diep.

"Je bent echt vreselijk."

"Steven! Zo geef je jezelf echt een laag zelfbeeld." Ik schud mijn hoofd. "Je bent een poepie!" Complimenteer ik hem dan.

"Een poepie?!" Steven trekt beide wenkbrauwen op. "Aiden, heb je serieus niet meer dan dat."

"Ik heb anders meer gezegd over jouw positieve kanten dan dat je zelf hebt gedaan. Nu mag je er zelf drie bedenken." Wauw.. ik ben hier echt goed in! Misschien moet ik maar Dr. Phil worden. Ik ben al kaal dus de vooruitgang is er.

Steven heeft het waarschijnlijk niet begrepen. "Je bent klein, irritant en heel erg zelfverzekerd. Kan je daarmee stoppen?"

Ik kijk hem aan.

Steven kijkt naar mij.

De stilte duurt zevenentwintig seconden.

"Waarom zeg je niks?" Steven trekt een wenkbrauw op.

"Oh! Je praatte tegen mij!" Ik schud mijn hoofd. "Ik dacht over jezelf. Vond het al zo raar dat je jezelf een vraag stelde."

"Je bent echt hopeloos." Kreunt Steven.

"Ssst, ik ben hier om speciaal kerst met je te vieren." Ik sla mijn armen om zijn hals en glimlach vervolgens. "Vind je dat niet fijn? Ik offer mijn laatste eerste kerstdag op aan jou." Ik voel twee armen om mijn middel en dan een kus op mijn voorhoofd. "Zeg dat nu niet," mompelt hij. "Wat vonden je ouders ervan?"

"Pap moest toch naar mijn tante die een snor heeft en mam is aan het werk. Morgen vieren we het." Ik glimlach. "Ze wilde het beide afzeggen maar ik zei dat ik naar jou toe ging. Ze leken opgelucht en teleurgesteld tegelijkertijd maar we doen morgen eerste kerstdag en de dag erna tweede kerstdag." Vertel ik.

"Mooi, je weet dat mijn vader komt?" Steven maakt oogcontact met me. "En ik waarschuw maar alvast. Hij is niet altijd gezellig."

Dat ben ik gewend maar bedankt voor het waarschuwen.

"Hij brengt wat gasten mee." Mariska komt de woonkamer in met een vaas bloemen. "We maken er gewoon een gezellige kerstdag van."

"Zijn jullie gescheiden?" Ik kijk vragend naar Mariska die vervolgens knikt. "Dat wel, al zeven jaar maar de eerste kerstdag vieren we altijd samen met Stevens vader en Tony."

"Wie is Tony?"

"Stevens broer."

"Je broer?!" Mijn leven is een grote leugen! Hoe kan ik nou niet weten dat Steven een broer heeft?! Hoe bestaat zo iets?! Is dit wel mogelijk?! En hoeveel vraagtekens en uitroeptekens ben ik nog nodig in mijn leven?!

"Ja," antwoordt Steven alsof het niets bijzonders is. "Je hebt een broer!" Krijs ik door het huis heen.

"Ja! Man, Aiden je schreeuwt me doof!"

"Waarom heb je me dat nooit verteld?!"

"Je vroeg het me nooit." Hij haalt zijn schouders op.

"Ik verwacht na een jaar en vijf maanden wel te weten dat je een broer bevat die Tonijn heet!" Ik haal mijn handen omhoog. Wat is dit voor een wereld?!

"Tony," verbetert Steven me met een neutraal gezicht. "Geen 'tonijn' maar Tony."

"Ja," ik sla mijn armen over elkaar. "Heb je soms nog meer broers of zussen waarvan ik niks af weet." Mijn ogen priemen haast uit mijn kassen.

"Een halfzusje."

"Fout antwoord!" Ik sta op en zoek naar mijn laatste waardigheid. "Ik maak het uit!"

"Je maakt het uit omdat ik familieleden heb die je niet kent? Jij vertelt me vanavond pas over een tante met een snor. Ik zou het uit moeten maken met jou." Steven wijst naar mij.

De bel gaat wat Mariska de gelegenheid geeft om de deur open te doen voor nog meer feestgangers die onze ruzie kunnen bewonderen.

Steven staat op, geeft me een kus op mijn wang en laat me dan rood wezen.

Het is officieel. De oorlog is gestart.

"Zo, nou kom verder." Klinkt Mariska's stem. Vervolgens stromen drie extra mensen die ik niet ken de woonkamer binnen. Een man die rond de veertig, vijftig is en sprekend op Steven lijkt. Een jongen in de twintig die net zo angstaanjagend op Steven lijkt en een meisje rond de achttien jaar. Zij lijkt niet op Steven maar bevat daarentegen wel genoeg moedermelk.. Als je begrijpt wat ik bedoel..

Het blijft heel stil dat het pijnlijk begint te worden.

Misschien moet ik maar gaan zingen om het ijs te breken? "Jinglebels, jinglebels, jingle all the way!" Begin ik dan.

Ze vinden mijn zangkunsten vast schitterend want wanneer ik ben gestopt kijken ze me allemaal met open mond aan. Natuurlijk beloon ik mezelf met een staande ovatie.

"Nou, welkom in mijn nieuwe huis." Zegt Mariska dan trots. Er klinkt wat gemompel.

Wat een grafstemming hier. Nog een liedje dan maar.

"Niet gaan zingen." Bromt Steven. Pfff, meneer is jaloers.

"Zo. Dus wie is dit?" Het meisje stapt naar voren. Ze heeft rode lippenstift op en blond haar. "Aiden," zeg ik dan terwijl ik mijn hand uitsteek. Ze neemt hem aan en schudt ermee. "Tiffany," zegt ze dan alsof het een berg is die je moet beklimmen.

Al heeft ze wel twee megabergen.

Wacht.. tiffany..?!

Flasback

"Prima, we kappen met deze onzin. Laten we het over Tiffany hebben, man." Zegt Vis gevolgd door een kwade blik van Steven. "Wat?" Bromt Travis, vervolgens kijkt hij naar mij. Ik heb netjes mijn vinger op gestoken. "Wie is Tiffany en waarom heeft ze zo'n cliché meisjesnaam waarvan je bijna weet dat haar borsten een cup bevatten die bijna onmenselijk zijn?" Vraag ik

Het blijft even stil in de woonkamer. Op het geluid van het facepalmen van Emiel na.

Vis draait kort zijn ogen en haalt dan diep adem. "Dat was Steven zijn chick."

De jongen die op Steven lijkt begint te kuchen. Ik kijk op en stap dan maar op hem af. "Jij bent zeker Tonijn!" Ik strek mijn hand naar hem uit. Hij geeft me een stevige handdruk en laat een grijns zien die me rillingen geeft van Tokyo tot de berlijnse muur. En sinds die muur niet bestaat zijn die rillingen dus ver te zoeken. "Tony," zegt hij met een zware stem.

Stevens vader was zich zo netjes om zich niet voor te stellen. Hij keek ook niet bepaald vrolijk dus ik gok dat kerst niet zijn lievelingsfeest is. Misschien is dierendag wat geschikter voor hem?

"Dus," Tiffany, blijkbaar Stevens ex, kijkt naar Steven. "Waarom neem je geen contact meer met me op?" Haar rode lippen tuiten zich op het einde.

Steven is er best op vooruit gegaan met de liefde, al zeg ik het zelf.

"Geen tijd," Steven loopt der voorbij en richt dan zijn ogen op mij. "Maar je had me belooft te bellen!" Jammert Tiffany.

"Ik heb onze relatie verbroken, waarom zou ik je dat überhaupt beloven?" Hij draait zich gefrustreerd naar de mislukte barbie toe. Ik mis hier alleen nog een bak zoete popcorn. "Waarom ben je hier?"

"Nou nou," Tiffany schudt haar blonde haren heen en weer alsof ze een natte hond moet voorstellen. Ach, wie weet is het ook een natte hond. "Ik dacht, kom even gezellig langs."

"Leuk dat je kwam." Zegt Steven bot.

"Love is in the air." Mompel ik.

"We gaan!" Zingt Mariska als ze langs huppelt met Stevens vader. Ik huppel ze achteraan naar buiten. Steven grijpt mijn hand mee en sleurt me mee naar zijn moeders auto. We stappen in en ik hoor de deur op slot gaan.

Gaat Steven me nu serieus kipnappen samen met Mariska?!

O mijn lalaloepsie!

in dat geval speel ik maar mee.

"O nee!" Dramatisch duw ik mijn handen tegen het raam aan. "Nee! Nee, niet mij!" Mijn stem slaat over en ik voel Stevens handen tegen mijn schouders aanduwen. "Nee!" Gil ik. "laat me vrij!" Mijn acteerkunsten zijn geweldig, want zelfs Mariska kijkt me geshoqueerd aan.

"Aiden!" Steven duwt zijn hand op mijn mond en ik murmel tegen zijn huid aan. Mijn hart slaat over en meteen voel ik me gek worden; dit is echt! Ik word onvoerd!

Wie weet ben ik hun flappie, en verdwijn ik in de soep!

Maar ik hou zelf niet eens van soep..

"Doe normaal!" Kreunt Steven gëiriteerd. Zijn hand zit nog altijd op mijn mond gesnoerd terwijl de druppels consumptie rond mijn gezicht vliegt.

Heerlijk..

"We gaan uiteten, en jij gedraagt je." Steven duwt me overeind en geeft me dan meteen een fronsende blik. "Oh.. Dit is echt geen goed idee." Mompelt hij vervolgens.

"Ik ga me best doen!" Beweer ik mezelf.

"Je best doen?!" Zijn stem slaat over. Ondertussen rijdt Mariska weg, gevolgd door een dikke BMW waar ik Hilda voor zie knallen... Grapje... "De vorige keer toen we in het restaurant waren deed je koprollen en voelde je aan een vrouw der vet?!"

"Ja!" Ik gooi mijn handen in de lucht, die tegen het plafond aanknallen. "Au! Ja! Hallo, het was zacht en vloeibaar!"

"Niet weer vanavond, mijn familie is erbij en als mijn vader je echt niet mag kan hij ervoor zorgen je het land uit te gooien. Dus hou je mond."

Ik frons. Steven en zijn vader hebben toch ook geen goede relatie.. Maar waarom is Steven nog in de land?

Zoveel vragen..

Zo weinig antwoorden.

Geen vetjes voelen voor mij dus..

"Maar.." Ik frons mijn wenkbrauwen. "Wat als Dick er ook is, dan kan ik echt niet vrolijk eten. Je weet dat hij mijn eetlust verpest met zijn naam.."

"Hou op, je eet wel is vaker Dick."

Wat?

Mariska begint spontaan te hoesten achter het stuur. Ze loopt rood aan, wat ik uit de spiegel kan opvangen. Ze stopt ook pas wanneer me aankomen, en dat is zo'n vijftien minuten later.

Wonder boven wonder leeft ze nog!

We stappen uit en verzamelen ons bij de ingang. Het restaurant ziet er gezellig uit; kerstlichtjes branden ons tegemoet en er staat zelfs een mega kerstboom buiten. Ik klap in mijn handen, zo gezellig is dit!

Of licht het nou aan mijn drugs, aangezien Steven, Tonijn, zijn vader en Tiffany zo zuur kijken..

"Laten we een foto maken bij de kerstboom!" Ik wijs naar de grote boom. "Super leuki!" Ik ren erna toe en steek de stekkers in het stopcontact. Meteen ligt de hele boom op en ruik ik een bepaalde geur..

Prima!

"Leuki?" Tonijns stem klinkt nog zwaarder dan die van Steven. Er moet echt iets mis zijn gegaan in de baarmoeder want dit is zo ongezond. "Nee! Ik heb geen zin in een foto." Tiffany schudt haar hoofd. "Pas wanneer Steven het aanmaakt is het wellicht een idee om samen een romatische kerstfoto bij die boom te maken.'

Ik frons. "hoe bedoel je dit nou weer? Het is toch aan, duh." Ik draai mijn ogen. "Als het aan mij lag was het uit, maar die arme stakker.." Ik schud mijn hoofd en wijs naar Steven. Hij geeft me boze blikken wat totaal niet bij de kerstgedachte past.

"Prima!" Mijn stem slaat over en ik huppel richting de boom. "Kom nou!" Ik wenk iedereen terwijl ik Emiels mobiel erbij pak.. Ja.. Sinds die van mij in de vijver ligt heb ik deze maar even meegenomen. Emiel is minder belangrijk dan ik ben dus hij mist hem vast niet.

"Nou, zo wordt het echt een lelijke foto als niemand erop komt staan." Verveeld draai ik mijn ogen. "hier heen komen, of ik ga me uitkleden hoor.' Voor ik het weet loopt Steven naar me toe en gaat hij voor de boom staan. Mariska volgt al snel, en ook Tiffany komt erbij. "Kom! Tonijn en vaderfiguur!" Ik klap in mijn handen. "Hop hop!"

"Maar er staat niet betreden.." Mompelt Tonijn.

Dat klopt, maar dat bordje knip ik er wel af als de foto gemaakt is.

"Schiet nou op man!" Snauwt Steven plotseling. "Anders houdt hij nooit op, gaat ie naakt en worden we er binnen uitgezet." En voor ik het weet staat iedereen bij de boom. Weliswaar is niet iedereen even gelukkig op dit moment, maar als ik mezelf erbij op fotoshop komt het prima oké.

Ik maak de foto en dan lopen we naar binnen.

Het is een gezelig restaurantje. Steven zet me om de een of andere reden dicht bij de muur, waar ik bijna geen mogelijkehid heb om er weg te kunnen omen. Steven komt ernaast zitten en naar Steven zit Mariska. Tegenover ons nemen de mensen plaats die ik minder goed ken, maar ik heb er vrede mee.

Zolang ze mij maar kennen, vast en zeker van tv, komt het helemaal goed.

"Hallo! Hadden jullie wat te drinken gewild."

"Hai!" Ik zwaai naar de ober die met zijn pen en papier klaar staat voor de aantekeningen.

Naast me hoor ik Steven mompelen, dus ik besluit om opzij te kijken. Straks denkt hij dat ik iemand aan het versieren ben en dat is helemaal niet de bedoeling. "Voor mij een warme chocolademelk met veel slagroom." Zeg ik dan tegen de muur.

Er klinkt wat gemompel en de rest doet ook hun zegje tegen de ober.

Wanneer de man vertrokken is begint Mariska te vertellen over haar leven. Het is best interessant want soms wordt mijn naam genoemd.

"Nou," bromt Tonijn op een gegeven moment. "Ik heb helemaal niet door gekregen wie jij eigenlijk bent." Hij richt zijn groene ogen op mij. Ik kijk naar Tonijn en haal mijn schouders op. 'Ik ben Aiden," zeg ik simpel. "Van de tv en radio.'

Tonijn begint te fronsen en ik hoor Steven zuchten. "Hij is een idioot." Het is even stil. Dus ik besluit naar Steven te fronsen. "Pardon?"

"Mijn idioot," maakt hij het af.

Plotseling staart de hele tafel naar mij. Achter me walmst de ober met de warme chocolademelk en legt het voor me neer. De blikken die me ondertussen worden gegeven is net alsof ik aan het vreemdgaan ben met de ober. Smerige blikken.

Zo lief dat ze me niet willen zien vreemdgaan!

Gelukkig hebben ze dat helemaal verkeerd door.

Ik neem dan ook mijn poging om op te staan met mijn kopje, en neem het gelegenheid om tegen het glas aan te tikken. Eerst tik ik tegen mijn slagroom, waardoor een volle laag in Tiffany's gezicht vliegt. Het zit er niet zo smakelijk meer uit, dus ze mag het houden. Dan tik ik een paar keer hard tegen mijn kopje aan, die vervolgens uit elkaar knapt.

Geweldig!
Nu heb ik zelfs het aandacht van de personeel.

"Oké, ik wilde een toast uitbrengen op jullie die me hartelijk in de armen sluiten omdat ik met Steven heb." Vervolgens buikschuif ik over de tafel heen en neem ik mijn schoonvader in mijn armen.

En nog geen drie minuten daarna stonden we alweer buiten op de stoep.

"Nou, dat ging gesmeerd hoor." Steven draait zijn ogen en ik hoor zijn vader zuchten. "Dat komt ervan als je met een jongen neemt." Zijn stem wordt lager en ik zie hoe Tiffany met een chagrijnig gezicht mijn kant op kijkt. Jaa, wat nou! Jij jatte mijn slagroom.

"Nou zeg!" Ik voel hoe Steven een hand op mijn schouders neerlegt. "Aiden is een hele leuke jongen!"

Duuuuh

Tonijn draait met zijn ogen voor ze groter en groter beginnen te worden. Vervolgens hangt zijn mond open, en wanneer ik opzij kijk zie ik de rest ook gechoqueerd opkijken.

Wat.. Was het nou zo'n verassing dat Steven een compliment gaf?!

Het begint steeds warmer te worden, en ik wil de schuld al op mezelf schuiven. Maar wanneer ik me omdraai zie ik hoe de grote kerstboom voor ons gezicht afbrandt.

"Oh," ik frons. "Nou, gelukkig dat wij daar nog een foto van hebben.. Een beetje zonde dit." Ik zie hoe de rest instemmend knikt. Vast en zeker trots hoe ik het kerstfeest heb gered..

En zo.. Op die manier. Kan ik trots naar mezelf kijken. Ik heb het kerstfeest gered. En zelfs langer in het restaurant uitgehouden dan verwacht. Nee, ik kan mezelf beter een groot applaus geven. Want zelfs mijn schoonfamilie en de ex van Steven weet hoe geweldig ik nu ben..

En dat is het enige wat telt!

________________________________________________________________
Fijne kerst iedereen! *KUSSSJESS MIJ!!

Wat vonden jullie van dit verhaal? Ik vond het zo moeilijk te schrijven but here uu goo!