Aanvraag:
'Hallo alle beste schrijfster van de wereld. Ik wil heel graag een hoofdstuk lezen over een van de kinderen, die geslaagd is van school. En dan het liefste over de diploma uitreiking. In Aidens POV. Als je dat kan doen ben je wel echt geweldig.'

Aangevraagd door:
Misspizzaaa

__________________________________________________

"Hier zitten?" Ik wijs naar de voorste rij. "Hebben we het beste zicht."

Steven en Misha lopen achter me. "Ze zijn gereserveerd." Misha wijst naar de bordjes.

Ik leg een hand op mijn hart. Ze hebben dus op mij getekent. Ik schuif de bordjes opzij en knik. "Ja, natuurlijk zijn ze voor ons gereserveerd. Maar een Vip-lounge was ook goed geweest."

Steven werpt me een dodelijke blik. Blijkbaar vindt hij het ook wel jammer dat we geen vipplaatsen hebben.

"We kunnen niet alles in dit leven hebben," troostend leg ik een hand op de schouders van mijn man.

"Dit is sowieso niet gereserveerd voor ons." Zijn stem klinkt lager dan normaal.

"Tuurlijk wel," ik draai mijn ogen. "Hallo. De Aiden Anderson is hier. Ze willen natuurlijk verpletterende indruk maken door plastic stoelen op de voorste rij voor ons te reserveren. Dah."

Misha knikt en gaat alvast zitten.

"Kijk," ik wijs naar onze zoon. "Kind blij. Wat wil je nog meer."

"Aiden, dit zijn niet onze plekken." Steven zijn ogen trekken in spleetjes en ik heb het gevoel dat hij me iets duidelijk probeert te maken... Maar wat?

"Ja, maar had je het ook niet mis met je gehele 'ik heb hetero' verhaal." Ik zet er maar aanhalingstekens bij voor de verandering.

Stevens gezicht vertrekt volledig. Waarschijnlijk is hij gewoon een beetje gespannen omdat Kay zijn diploma in ontvangst mag nemen en ik daarbij het volkslied ga zingen op de achtergrond. Maar he, ik geef hem geen ongelijk.

"Je verdient echt een slag," gromt hij zachtjes.

Ik draai m'n rug naar hem toe en buig voorover. "Toe dan."

"Aiden!" Steven grijpt me beet en trekt me overeind. Hij duwt m'n lichaam tegen de zijne aan en ik merk dat hij niet echt heel blij is. "Gedraag je, er zijn hier mensen!"

"Je wilde me toch slaan?" Ik knipoog.

"In coma ja. Maar onze zoon is vandaag de enige die slaagt dus jij gaat zitten en gedraagd je naar je leeftijd!"

Ik hap naar adem en laat mezelf in mijn stoel zakken. Toen mijn ouders deze leeftijd hadden, gingen ze scheiden. Is dat de hint die Steven me mee probeert te geven?

De lichten springen uit en de stemmen dempen. Ik draai me om en zie een soort van spotlight op de deur verschijnen. Vervolgens komen alle leerlingen binnenstromen, totaal verlicht. In hun feestelijkste kleding lopen ze naar voren en poseren ze op het podium.

"Wow," sist Misha naast me. "Kay glimlacht."

Al snel spot ik mijn oudste zoon. Hij kijkt inderdaad blij en staat bij een aantal vrienden van hem.

Ik knik naar het aanbeeld. "Snel, maak er een foto van voordat we weer moeten wachten tot de volgende vijf jaar!"

Misha volgt mijn beveeling op en grijpt zijn mobiel uit zijn zak. Hij giegelt opgewonden. 'Wacht! Ik moet erbij op!" Dit is namelijk een van de weinige momenten waarbij ik mezelf niet op een neppe foto heb.

Je weet wel. We moeten Kay altijd fotoshoppen op onze foto's omdat hij er zo dodelijk bij kijkt.

De fotograaf probeerde het zelfs een keer met glitters en ballonnen.

Dat werkte niet. Maar wat wel werkte was die keer dat er iemand op de achtergrond geschept werd door een auto. Ondanks wij er redelijk geshoqueerd opstonden, had Kay een brede lach. Dus die lach gebruiken we nu op elke foto.

Maar naar zes jaar werkt dat ook niet geheel meer mee.

Misha knikt me toe. Ik ren naar het podium en buikschuif zo richting mijn zoon.

Ik besluit om er maar achter te gaan staan shinen, zodat ik niet meteen alle aandacht afpak. Ik kruip langs de benen van de leerlingen en schuif mezelf snel naar achteren. Ik draai me om en frons. "Shit.."

Er staan tientalle ruggen naar me omgekeerd en doordat het licht in mijn ogen schijnt kan ik niet meteen zien wie Kay is.

Oke, komop Aiden. Je hoort je zoon uit duizenden te kennen.

Ik steek mijn vinger uit en knik mezelf toe. "Iene.. Miene.. Mutte.. Jij" Ik huppel naar de betreffende persoon toe en steek met een brede glimlach mijn hoofd erboven uit.

Misha zijn gezicht betrekt en hij wijst opzij. Ik zie een lichtflits van zijn camera afkomen.

Ik kijk naar de persoon die onder me staat. Zijn gezicht staat fronsend.

"Hoi?" Klinkt een vrouwelijke stem.

Owh wacht. Kay is langer dan ik ben.. Verkeerd persoon.

Ik loop naar rechts en poseer naast een paar mensen, tot ik eindelijk richting Kay terecht kom. Oké dit is mijn kans.

"Groepsfoto!" Wordt er van onderen groepen.

"Nee," mijn ogen worden groot. Ik hoef niet met al deze koters op de foto?! Ik wilde alleen met mijn zoon op de foto. En zover ik weet zijn dit niet mijn zonen..

Of er moet iets verschrikkelijks verkeerd zijn gegaan met mijn sperma. Maar goed.. Geef ze is ongelijk.. Wie wilt er nou geen replica van mij hebben?

"He jij, kleine!" Een man met rood haar wijst naar mij. Hij heeft een fotocamera in zijn handen en wijst naar een vrij plekje vooraan. "Daarheen."

Pardon?!

"Sorry hoor Pipo, maar weet je het wel tegen wie je spreekt?" Ik leg een hand op mijn linkerborst en trek een wenkbrauw op. "Moet je een slag hebben of zo?" Imiteer ik Steven na.

"Aiden!"

En over de boeman gesproken.

Steven is naast de man komen staan. Zijn gezicht staat op standje 180 graden. En néé dat is niet mijn favoriete standje... In tegendeel zelfs.

Ik stap langzaam naar voren op de vrije plek, terwijl mijn ogen contact houden met die van Steven. Ik weet zeker dat hij me thuis in ieder geval gaat vermoorden.

"Één.. Twee.. Drie.." De camera verschijnt omhoog. "Iedereen, lachen!"

Ik glimlach mijn dood tegemoed.

Snel sla ik mijn arm als een vriendschappelijke broeder om degene naast me heen en zet ik mijn mooiste glimlach op. Mijn hand vliegt in de lucht, waardoor ik een geweldige pose neerzet. Nog meer mensen hebben hun mobiel erbij gehaald om hun zoon of dochter vast te leggen op hun eigen camera.

Samen met mij.

Dan klinkt er geklap. De leerlingen juichen en ik besluit mee te doen. Geen idee waarom, maar groepsdruk.

"Nog een laatste foto!" Klinkt het van de man die me zo lelijk aansprak. Maar goed, laat hem maar zijn plezier hebben. De volgende dag kom ik hem wel achterna met mijn lepel om zijn oogbal eruit te lepelen.

Ik besluit mezelf nog een moment te geven en duw mijn handen in mijn zij. Een brede glimlach en een been omhoog maken mijn pose af.

"Aiden verdomme!" Steven is het podium opgekomen en vernield mijn pose door me naar de zijkant te duwen. We smijten op die manier een paar staande leerlingen omver. "Strike," fluister ik naar mijn man.

Steven trekt me van het podium af en duwt me op een stoel. Hij komt naast me zitten en smijt me een woedende blik toe. "En nu blijf je hier zitten, hoor je me? Ik zweer je Aiden, als je nog een keer wat flikt dan schop ik je dit gebouw uit. Vanaf de hoogste verdieping."

Ik besluit maar te blijven zitten. Aangezien het Kays avond is en niet de mijne.

De leerlingen komen van het podium af en komen bij ons zitten op de voorste rij. "Serieus," mompelt Steven. "Deze plek is gereserveerd voor de leerlingen." Ik krijg voor de tweede keer in tien seconen een boze blik. Wauw, ik ben hier echt goed in. "Ja, dat is toch gezellig?" Ik trek mijn wenkbrauwen op.

"Tuurlijk! Totaal niet genânt ook!"

Wat bedoelt hij daar nu weer mee?!

"Ik ben nergens meer verantwoordelijk voor," moment Steven zachtjes.

De leraar van Kay komt op en houdt een kort praatje over de leerlingen. Dan vertelt hij in welke klassen de uitreiking plaats vindt, zodat de ouders daarheen kunnen lopen. Ik sta op en zie Kay onze kant oplopen.

"Kay, ik heb je glimlach op foto!" Misha duwt zijn mobiel in de lucht.

Kay zijn glimlach verdwijnt en hij smijt bijna de mobiele telefoon van Misha uit zijn handen. "Ik vermoord je als ik mijn diploma binnen heb!" Belooft hij zijn jongere broertje.

Steven zucht. "Jongens kappen, als er iemand is die moord mag plegen dan ben ik het." Zijn ogen schieten kort naar mij voor hij zich weer op de kinderen richt.

Waarom keek hij zo naar mij?

Achja. Hij zal wel even bemoediging zoeken in mijn ogen. Dus ik knipoog terug.

"Oke, nou doei." Kay steekt zijn hand op.

"Wat?" Ik frons. "Je moet je handtekening toch nog op papier zetten?" Sinds wanneer skippen ze dat?

"Ja. Maar daar wil ik jullie niet bij hebben." Kay draait zijn ogen.

"He ouders!" Kays beste vriend Pete komt op ons afgelopen. Hij steekt zijn hand op. "Mooie foto Aiden, je staat er goed op."

Kay kijkt vragend naar zijn beste vriend.

Ik knipoog. "Natuurlijk, maar wel lief compliment Peter. Ga er bijna van blozen."

"Het is nog steeds Pete, maar graag gedaan." Pete knikt en slaat Kay op zijn schouders. "Laten we gaan pik?"

Tegenwoordig noemen de kids elkaar bij het geslacht.

Kay knikt en loopt voor ons uit naar het lokaal toe.

Wanneer we in het klaslokaal aankomen, lijkt het al bijna vol. We wurmen ons naar achteren toe om een beschaafd plekje te zoeken. Steven steekt zijn hand kort op naar Kay, die naar voren loopt om bij zijn vrienden te kunnen zitten. "Enig he," ik grijp naar mijn mobiel en richt mijn ogen op Kay. Ik heb mijn moeder en schoonmoeder plechtig beloofd om een paar kiekjes van Kay te maken. Aangezien hij echt de eerste is die een diploma in onvast gaat nemen.

Steven en ik hebben beide geen diploma van school. Steven is er vanaf geschopt en belandde bij de garage, waar hij nog altijd met veel liefde werkt. Ik heb door het ziek zijn nog nooit de kans gekregen om te leren. Nu kan ik leren, maar ben ik liever thuis de huisvader spelen. Af en toe werk ik wat bij.

"Tobias mag als eerste naar voren komen." Een vrouw met donker haar staat vooraan bij een tafel. Ze heeft een boek beet. "Slechte imitatie van sinterklaas." Mompel ik naar Steven. Hij geeft me alleen een dodelijke blik toe als input.

Ik draai mijn ogen naar mijn zoon. Owja, shine time voor Kay.

Ik trek mijn telefoon uit mijn broekzak en start de camera op. Snel druk ik de knop 'fotoreeks' aan. Zodat ik meer kans maak op een goeie foto.

Want om eerlijk te zijn. Hij heeft misschien net iets te veel van Steven geërfd.. Zoals de slechte poses op foto's.

De camera richt ik op mijn zoon en mijn vinger duwt op de startknop. Mijn telefoon telt af, met als gevolg duizend lichtstralen door het hele lokaal en een robotstem die 'klik' zegt.

"Aiden verdomme!" Steven grijpt de telefoon voor mijn neus vandaan. "Wat doe je?!"

"Foto's maken van Kay!" Sis ik terug om het geluid te dempen.

"Twintig achter elkaar?! Waarom zet je je flits niet uit en dat domme ding op stil?!"

Misha die tussen ons in zit, duwt met zijn handen op zijn oren.

"Schreeuw niet zo?!" Ik draai mijn ogen en merk op dat de gehele klaslokaal de aandacht op ons gevestigd heeft. "Dankjewel Steven."

"Dit is jouw schuld Aiden. Iedereen keek al dankzij je actie." Steven gromt laag en richt zich dan op de mensen. "Kijk voor je," dreigt hij vervolgens.

De mensen draaien zich langzaam op. Ik richt mijn aandacht op Kay, die naar ons face palmt.

Ik zwaai bemoedigend naar hem.

De twintig meest saaie minuten breken aan wanneer we moeten luisteren naar leerlingen die ik niet eens ken. Ik bedoel, wat maakt mij het uit dat Shelly een negen staat voor Scheikunde of dat die Bram naar een dansschool gaat. Waarom kiest er niet iemand verstandig en wordt hij gelijk president?

Je weet wel. Wereldoverheersing. Beetje kopje thee drinken met Geert Wilders en dan naar die Trump een dagje uit naar de Keukenhof. Lijkt me oprecht een droomjob.

"Kay Anderson."

Ik schiet overeind bij het horen van Kay zijn naam. Dit is het moment.

Kay komt naast de vrouw staan. Ze glimlacht uitnodigend naar de zaal. Dat is oprecht nodig. "Kay heeft ons zeker het meest verrast." Begint de vrouw. Ik knik. Tuurlijk heeft hij jullie tere zieltjes verrast.

"Hij heeft een concentratievermogen van een zeewier," begint de vrouw. "Hij komt het liefst niet opdagen, maar wanneer hij wel komt, is de helft van de les voorbij." Een paar mensen op de voorste rij lachen, en Pete geeft Kay een high five.

"Sorry hoor, maar betalen we deze school om onze zoon te laten afkraken?" Sis ik naar Steven. Drie keer raden wie er na vanavond een slechte beoordeling achterlaat.

"Sst. Ik geniet." Mompelt hij.

"Maar hij kan zeker goed leren en we hebben ontzettend van Kay genoten. Niet alleen omdat hij plotseling een sprong heeft gemaakt in zijn exames." Dat is waar. Niemand had het verwacht dat Kay het nog zou halen. We waren zelfs nog verrast dat hij nog een herkanzing mocht doen. "Maar Kay heeft ook een oprecht hart. Hij is altijd eerlijk en komt zeker op voor de mensen die het nodig hebben." Ze glimlacht naar de klas.

Ik knik plechtig. Dat is mijn zoon.

Twee maanden terug heeft hij iemand neer geknald omdat hij schold met kankerhomo's. Steven en ik moesten naar school komen, omdat hij geweld had gebruikt. Toen we het verhaal hoorde hebben we Misha partypoppers laten kopen. Die schoten we vervolgens af toen we uit de kamer van de directeur kwamen.

"Dan is dit het moment dat je je diploma mag ondertekenen." De vrouw geeft Kay een hand, en Kay gaat erbij zitten. Steven en Misha hebben zich ondertussen naar voren gewringd om foto's te kunnen maken. Mij achterlatend.

"Wilhelmus van Nassouwe ben ik van Duitse bloed.." Zet ik in met mijn handen op mijn borst gevlochten. Mijn kopstem is optimaal vandaag. "Van d.."

"Pap?!" Kay kijkt geschrokken op. "Hou op!"

Owja. Het was zijn time to shine.

Ik knik vriendelijk en ga weer terug zitten op mijn stoel. Kay ondertekent zijn papieren en Steven en Misha komen weer terugzitten. Steven schenkt me nog een boze blik voor we onze aandacht vestigen op de volgende leerling.

Na een uur, wat aanvoelde als jaren, is het afgelopen.

Kay komt naar ons toe en duwt zijn diploma in mijn handen. "Nee, dankjewel. Maar dat kan ik niet aannemen." Glimlach ik.

"Nee, je moet het alleen beet houden pap." Hij draait zijn ogen. "En waarom het Wilhelmus? Ik heb toch niks met die vent."

"We zijn van blauw bloed." Knik ik.

Kay draait zijn ogen. Steven glimlacht kort en geeft Kay een knuffel. "Goed gedaan hoor," prijst hij hem. Terwijl ik degene ben met de diploma in handen... Pfft, amateurs.

"Hier," Pete komt erbij staan en duwt Kay iets in zijn handen. "De foto's die net zijn gemaakt zijn al ontwikkeld." De twee jongens kijken naar het glimmende papiertje in hun handen.

"Hmm, laten we zo naar huis gaan. Ik ben kapot." Steven komt bij me staan en slaat een arm om me heen. "Het is te vermoeiend om op jou te lettten."

"Wees blij dat ik erbij ben." Ik knipoog terug en laat mijn ogen vallen op mijn zoons. Wat stiekem de grootste trots is die ik mag hebben. Het is een wonder dat ik dit allemaal mag meemaken. Het krijgen van kinderen was al een avondtuur op zich. Maar nu ze groter zien worden en ze los te laten, is een moment waar ik nog nooit over had druven dromen. Niet perse omdat ik ze niet wil loslaten.

Want vertrouw me. Die zitten nog minimaal twintig jaar aan me vast.

Maar meer dat ik het mag meemaken. Dat mijn kinderen straks volwassen zijn en ik mijn leven heb kunnen leven.

Ik glimlach breed en duw mijn neus tegen Steven zijn arm aan.

"Hé, is dat pap nou op die foto?" Hoor ik Kay vragen.

Het blijft even stil. Op het gegrinnik van Pete na.

"O mijn.. En zie deze foto.." Kay kreunt. "Wat gebeurt er hier?!"

Ik kijk mee over zijn schouders. De foto glimt me tegemoed. Het is het moment waarop Steven me van het podium probeerde te smijten en er een paar leerlingen omver vlogen.

"We deden de tango." Verklaar ik.

En voor de laatste keer op deze avond krijg ik een dodelijke blik toegestuurd.

Maar hé.. Het was het allemaal waard!

_______
Sinds tijden lukte het me weer om te schrijven vanuit Aiden POV!

Hopelijk vonden jullie deze random update leuk :)