Waar jullie koters op gewacht hebben ~~~~~~~

___________________________________________________________________

"Het snot blijft maar uit mijn neus gutsen." Ik haal mijn duizendste zakdoekje erbij en druk die tegen mijn neusgaten aan. Wat niet lekker lukt, wat die neustampons zitten goed in de weg.

"Goeie informatie Aiden,"

Ik grijns en kijk naar Steven. Hij is met zijn vader op vakantie, ergens in Amerika. "Gelukkig bestaat er zo iets als Skype, anders weet ik niet of ik dit overleef." Ik tik tegen het beeldscherm aan om Steven te voelen. Mislukt.. He.. Verdorie.

"Ik weet niet of je dood kan gaan aan verkoudheid." Steven grinnikt en ik zie hoe hij in zijn ogen wrijft. "Aiden, je moet echt even gaan slapen. Gisteren sliep je ook al weinig."

Ik begin te grijnzen. "Hoe weet je dat?" Mijn wangen beginnen te gloeien terwijl ik knik. Dus toch!Steven is onderdeel van de FBI en houdt me constant in de gaten.

"Je smst me om het uur."

Oh..

Alsnog vind ik dit verdacht veel overeenkomen met de FBI.. Wie kijkt er nou naar het tijdstip? Ik niet, soms lees ik nog berichten van tien maanden geleden en antwoord ik daarop. Werkt prima hoor, vooral wanneer het gaat over of ik zin heb om iets te gaan doen. Raar genoeg krijg ik er geen antwoord op.

"Hé, kruip bij Emiel en probeer wat te slapen voor je nog zieker wordt."

Ik knik naar Steven en steek mijn hand op. "Ik mis je," zeg ik opnieuw. Mijn stem klinkt hees en ik voel letterlijk alles vast zitten in mijn hoofd. "Ik jou ook Aiden," ik glimlach wanneer hij dat zegt. "Slaaplekker," hoor ik hem zeggen. Ik geef hem een kus op mijn beeldscherm en schiet in de lach wanneer Steven hetzelfde doet. "Nu steek ik je aan en word je ook verkouden." Knipoog ik.

"Dan gebruik ik die foto's die je meegaf als zakdoekjes." Zegt hij simpel.

"Nee!" Ik frons. "Dat waren de mooiste foto's van mij." Ik heb een geweldige fotoshoot in Dick zijn tuin gehouden, aangezien hij mooie bloemen heeft. Dick kon enkel niet mijn complimenten aannemen, want hij werd woest en begon me uit te schelden. Hij vond het niet tolerant dat ik zijn zonnebloemen had geplukt, maar ik kon niet anders. Anders stond de schuur op de achtergrond en dat vond ik te lelijk. Ik moest ze wel plukken.

Steven hangt op en ik leg mijn mobiel op m'n bed. Ik grijp mijn zakjesdoekjes en kussen en loop naar Emiels bed toe. Op de grond liggen is niet mijn ding.

"Hallo," roep ik. Emiel kijkt even op en schuift vervolgens voor me opzij. Ik leg mijn kussen naast hem neer en kruip bij hem in bed. Ik slaap al sinds dat ik weet bij Emiel in bed, wat echt geweldig warm aanvoelt. Ik duw mijn lichaam dichter tegen die van Emiel aan en probeer erop te concentreren dat het Steven is.

"Jees Aiden, je bent echt warm."

"Als je je mond houdt lukt het misschien om te denken dat je Steven bent." Ik sla mijn armen om hem heen en duw mijn vingers in zijn buik. "En hou je buik in."

Emiels handen schieten naar mijn zij en ik voel een paar kneepjes. Ik schiet overeind, begin te lachen en duw mijn lichaam vervolgens tegen de zijne aan. Mijn hart gaat tekeer en ik hou Emiels bewegingen nu goed in de gaten. "Waar was dat goed voor?!"

"Voor het beledigen. Steven zei dat kietelen werkt."

"Luister niet naar Steven." Brom ik. Ik laat mezelf weer tegen Emiel aanliggen en haal weer mijn neus op. "Ik ben zo verkouden.'

"Probeer te slapen, dan knapt het op."

Ik doe mijn ogen dicht en laat mezelf ontspannen. "Zou het helpen als ik die neustampons uit mijn neus trek? Misschien gaat al het snot wel mee."

"..Uh," mompelt Emiel onder me. Ik draai me iets dichter naar hem toe en leg mijn hoofd tegen hem aan. "Mijn lichaam voelt zo niet goed aan. Alles lijkt verstopt te zitten en mijn handen voelen droog en ulgg... Ik sta ook al weken droog."

"Aiden ik kan je daar echt niet mee helpen hoor."

"Ik mis Steven.." Ik duw mijn gezicht in Emiels nek en voel zijn haren op mijn gezicht kriebelen. Ik grijns kort. Stevens haar kriebelde ook erg.. Vooral wanneer hij zich een week niet geschoren had. Man, dan was hij net schuurpapier.

"Steven mist jou ook. Kom, je moet wat slapen." Emiel wrijft over mijn rug heen. Ik knik en sluit mijn ogen. Hoe sneller ik in slaap val, hoe eerder ik bij Steven ben..

De volgende ochtend heb ik mijn spullen weer ingepakt. De laatste twee dagen slapen Emiel en ik in het huis van mij en Steven. Wat eigenlijk van mijn vader is, maar aangezien pap een tweede huis heeft gekocht mogen Steven en ik blijven. En eigenlijk voelt het wel goed om een eigen huis te hebben. Niemand die kwaad op me wordt wanneer ik op bed dans.

Oké, Steven vindt het niet leuk maar ik doe het wanneer hij op de wc zit.

Mam is veel sneller op de wc..

Meer danstijd voor Aiden.

Emiel rijdt de straat in en ik loop voor ons huis het huis in. "Raar," mompel ik wanneer ik in de woonkamer sta. "Hoe kan de deur nou open zijn?" Emiel haalt zijn schouders naar me op. "Misschien ben je vergeten hem dicht te doen. Kan gebeuren." Ik schud mijn hoofd naar Emiel. "Nee, dat kan niet. Ik vergeet niks."

"Wat is mijn verjaardag?" Emiel slaat zijn armen over elkaar heen.

Oh shit.. Was het niet m.. m.. maa.. ma.. april? Mapril!

Nee.. Toch?

"De dag dat je geboren bent. Duh," Simpel loop ik naar de slaapkamer toe, waar vreemd genoeg een briefje op bed lig. Ik begin te gillen. "Emiel!" O nee! Dit is een brief van de inbrekers die Steven hebben ontvoert en losgeld vragen. Hij zit dus helemaal niet in Amerika! O nee.. Oooh god! Dit kan niet, want ik heb geen geld en ik weet niet hoeveel Steven bezit.

Emiel komt de slaapkamer ingesneld en ik wijs naar het briefje. "Dit is jouw schuld. Steven gaat dood!" Ik smijt mijn armen in de lucht. Ik was het niet en er moet toch iemand de schuld krijgen.

Oh nee..

Ik heb geen geld voor twee begravenissen! Ik ben er maar voor een verzekerd.

Emiel draait zijn ogen en trekt mijn kussen uit mijn handen. "Pak het briefje. Als het voor mij was, was het wel op mijn bed." Zo werkt dat niet Emiel! Niet alles wat van jou is, ligt alleen maar op je bed.

Toch besluit ik het briefje open te maken. Omdat ik het durf.

'Kom vanavond naar het park. Half acht.'

"Oh nee!" Ik smijt mijn armen in mijn gezicht. De ontvoerders! Ze hebben Steven en nu willen ze mij. O mijn god.. Wat moet ik doen.. Denk Aiden.. Denk!

"Aiden, wat staat er?"

"Uh," ik staar naar het papiertje en duw het vervolgens en Emiel zijn handen. "Het is voor jou." Ik knik.

Goed afgehandeld Aiden.

Dankjewel Aiden.

"Er staat duidelijk Aiden op het briefje," Emiel legt het briefje op bed en fronst diep. "Wat zou het betekenen?" Gaat hij verder. "Ontvoering." Zeg ik. "Ze hebben Steven en nu willen ze losgeld. Of mij. Ik denk mij, want ik ben onbetaalbaar. Steven heb je na drie tientjes wel vrij."

"Steven is voor jou dertig euro waard?"

"Moet wel," ik haal mijn schouders op. Meer heb ik niet.

"Wauw." Emiel schudt zijn hoofd. Hij is zo verbaast dat ik hem maar niet vertel hoeveel ik voor hem over heb. Ik denk dat hij dan echt verwonderd is.

"Ach," ik haal mijn schouders op. "Ik ga wel. Dan hebben we altijd Steven terug." We kunnen Emiel niet sturen, dat levert never nooit een Steven op. Hooguit mag ik een raketijsje kopen, en die krengen zijn op dit moment niet te eten met een verstopte neus.

"Kleed je wel warm aan," adviseert Emiel mij onnodig

Tegen een uur of zeven geweest en ik begin zenuwachtig te worden. Ik heb Steven geprobeerd te bellen, maar we krijgen geen contact. Wellicht hebben ze in Amerika geen KPN. Of.. Mijn voorgevoel is toch waar. Steven is ontvoert en ik moet alles op alles zetten om er om half acht te zijn. "Ik vraag me af of ze wel genoegen nemen met die dertig euro," ik wapper met de drie briefjes. Emiel geeft me een blik. "Je zei dat Steven zoveel waard was."

"Ik begin te twijfelen. Die schoenen van hem zijn wel meer waard dan dertig."

"Dan vertel je toch dat ze de schoenen mogen houden."

Mijn mond zakt open. Emiel is een genie! Ik gooi twee briefjes weg. "Zo! Dan mogen ze ook zijn kleding en zijn mobiel houden, meer dan een tientje krijgen ze echt niet."

"Steven naakt is voor jou tien euro waard?" Emiel zijn mond zakt open en beide lopen we richting de voordeur. Ik ben ingepakt en al, klaar voor dit avondtuur. Ik ben goed voorbereid, al zeg ik het zelf. "Nee, je hebt gelijk." Ook het laatste papiertje valt op de grond. "Ze zouden me geld moeten geven om Steven terug te nemen. Met minder dan honderd euro neem ik geen genoegen." Ik trek mijn jas van de kapstok.

"Je bent verschrikkelijk.'

Ingepakt en al lopen we naar de auto toe. Om eerlijk te zijn vraag ik me af of Steven ontvoert is. Wie wilt nou Steven ontvoeren om mij vervolgens geld toe te geven om hem terug te nemen? Dat klinkt niet logisch.

Het moet iets anders zijn.

Emiel en ik stappen in de auto en Emiel rijdt weg. Mijn gedachtes zijn bij Steven en ik weet niet wat ik om half acht in het park moet. Wie weet een nieuwe geheime liefde.

Wie weet is het Dick..

"Emiel, draai je auto."

"Nee!" Emiel schudt zijn hoofd. "We zijn nu al onderweg," mompelt hij.

Ik kreun, ga weer zitten en rommel aan de deurklink van de auto. Maar hij wilt niet open. Verdomd.. Emiel heeft hem weer op kinderslot gezet om zichzelf te beschermen.

"Oké, hier is het denk ik." Emiel stopt de auto en ik kijk rond. Het is al donker en ik weet niet zo goed wat ik nu moet doen. Het is precies half acht, en ik begin raar genoeg zenuwachtig te worden. "Ik weet niet of ik durf.." Mompel ik dan zacht.

"Tuurlijk wel, als ze echt om losgeld vragen roep je mij maar. Ik wacht hier."

Met dat stap ik uit. Niet alleen omdat ik Emiel wil laten zien dat ik niet bang ben. Maar ook omdat ik Emiel niet wil teleurstellen. Dan moet ik hem uitleggen dat ik hem niet tegen Steven kan ruilen, omdat Emiel gewoon niks waard is. En dan heb ik niks.

Ik tril en loop over het pad heen richting het park. Ik heb geen idee waar ik moet zijn, maar al snel doemt er een pad van kaarslichtjes op.

O god.. Het is Dick en zijn flirtmiddel.

Ik moet hem vertellen dat dit echt niks met ons wordt. Ongelofelijk, ik heb hem niet eens het verkeerde idee gegeven.. Toch? Of ben ik een wandelende flirt.

Ik weet het. Ik moet wat meer recht voor mijn raap zijn. Ik zeg mensen nooit zomaar iets, omdat ik bang ben dat ze me niet mogen. Ik vertel altijd alles te lief, zo lief dat teveel mensen verliefd op me worden. Nu wordt het tijd om een man te worden, want ik kan dit niet. Niet met Dick.

Met al mijn mannelijkheid volg ik het lange pad met lichtjes. Stiekem word ik er wel warm van, van binnen. Want het is echt heel mooi gemaakt. Dick heeft wel smaak. Hij weet in ieder geval hoe hij iemand van zijn padje moet brengen.

Snap je hem?

Want ik ben naast het pad gaan lopen.

Snel ga ik op het rechte pad lopen. Het opgelichte pad brengt me bij een groot eindpunt. Ook hier staan kaarsjes op willekeurige volhorde op de grond. Het verbaast me dat ze nog aanzijn. Ik haal diep adem, en loop dan een rondje om alle lichtjes heen. Het is eigenlijk heel mooi gemaakt. En ondanks het Dick is, ben ik stiekem wel gevleid dat er iemand is die zoveel werk in me heeft gestoken. Want al die lichtjes aansteken en neerzetten kost wel wat tijd, want dit zijn minimaal tientallen kaarsjes.

Ik stap naar achteren en kijk om me heen om Dick te zoeken. Of de ontvoerders. Maar er is niemand te vinden. Nog een keer richt ik me op de lichtjes en dan besluit ik om terug te lopen. Ik draai me om en.. Wacht.. Mijn lichaam draait zich terug en mijn ogen vallen op de kaarsen. Ze staan niet op een willekeurige volghorde. Ze maken een woord..

Nog meer stappen zet ik achteruit en dan zie ik dat het meerdere woorden zijn.

'Aiden' Lees ik. 'Wil je..' ik frons. Nu kan ik het niet lezen, dus ik stap iets naar achteren. Mijn ogen focussen zich op de lichtjes. "Aiden, wil je met me trouwen?" Zeg ik nu hardop.

Shit Dick.. Dit gaat echt te ver..

Ik wil me omdraaien en wegrennen, tot ik opeens Steven achter me op zijn knie zie.

Mijn ogen worden groot en plotseling besef ik wat hier gebeurt. Ik sla mijn handen recht in mijn gezicht en ben voor de volgende twee seconden blind. Van de schrik kon ik mijn mond niet vinden. Steven begint zacht te grinniken en ik hap opnieuw naar adem. "Nee, dit meen je niet.." Mompel ik zacht. Ik voel hoe Steven mijn handen beetpakken. Ik heb geen idee hoe lang hij hier was, maar hij voelt warm. "En?" Vraagt hij.

Ik begin zacht te schateren van de spanning. Ik begrijp niet hoe hij dit in zijn hoofd krijgt maar dit is zo lief! Dan kir ik, zeer mannelijk, en sla ik mijn armen om zijn hals. "Ja!" Lach ik dan, totaal van mijn wijs af.

Steven lacht en gaat erbij staan. Ik voel hoe hij zijn armen om mijn middel slaat en hij over mijn rug heen wrijft. Alsof het nog niet warmer kan krijg ik een lange zoen op mijn lippen. "Hoe.." Mompel ik wanneer ik om me heenkijk. Nu pas valt het me op dat niet alleen kaarsjes branden, maar er ook lichtjes in de bomen hangen. Het is zo mooi, vooral met al het sneeuw erom heen. "Hoe.." Breng ik weer opnieuw uit.

"Het duurde eventjes, maar dat heb ik wel voor je over. Voor een keer."

Ik staar even naar Steven en kijk dan weer naar de lichtjes. Door een blij gevoel begin ik weer zacht te lachen. Mijn armen hou ik om zijn hals heen en ik voel me zo goed. Ik ben mijn verkoudheid en Dick vergeten en ik voel me geweldig. O god.. Ik ga echt een vent worden!

Steven kust mijn voorhoofd en ik kijk naar hem. Ik kan niks anders dan breed glimlachen en mijn lippen op die van hem drukken. "Het is zo lief!" Kir ik opnieuw. Steven lacht en knuffelt me dan fijn. "Ik wilde het heus wel groter uitpakken," mompelt hij vervolgens. "Maar.. een openbare plek met jou is niet zo'n slim idee en-" ik duw mijn hand op zijn mond en schud mijn hoofd.

"Ik denk dat niemand dit overtreft." Ik laat mijn ogen weer over de lichtjes gaan en glimlach dan breed. Dit is echt het liefste wat ik ooit heb gezien. Dan draai ik me naar ze om en duw mijn lippen weer tegen de zijne aan. "Kom, je wordt koud." Zegt Steven naar onze kus. Hij pakt me hand beet. "Wacht!" Ik pak zijn telefoon uit zijn broekzak en maak snel een paar foto's. Dan pak ik zijn hand en loop ik samen met hem het pad af. Het valt me op dat het pad best lang is, en ik besef dat Steven heel veel tijd erin gestoken heeft. "We gaan naar een hotel. Omdat ik nog twee dagen vakantie heb, eh." Steven knipoogt naar me en ik begin te grinniken. "Ik dacht dat je echt weg was." Mompel ik schoudersophalend. "Weet ik." Steven duwt met zijn duim tegen mijn handpalm. "Moest ook zodat je niks doorhad, ik ken je wel. Je zou het meteen doorhebben wat ik van plan was." Hij kijkt naar me. "Ik was in een hotel hier dichtbij. Daar regelen we wat eten op onze hotelkamer oké?" Ik knik. Dit gaan we zeker weten goed vieren. "En daarna sexytime." Ik knipoog naar Steven, die in de lach schiet.

Wanneer we het pad aflopen kijk ik snel nog een keer om. Meer dan tientallen lichtjes schitteren me tegemoet en ik voel me meer dan gelukkig dat ik dit nog mag meemaken.