Aiden die beter is! Omdat dit de tiende hoofdstuk is wilde ik voor een gaan die vele wilden lezen. Althans, ik heb hier en daar wat vraagjes gehad... Let wel; dit is geen AidenAiden hoofdstuk. Dus eentje met veel grappen of iets.. Want ja, best een serieus onderwerp en ik vond het zo moeilijk om Aiden echt als een lolbroek naar voren te laten komen.. Dus ik ging het lekker emotioneel maken. Of zo.. Uh, je leest het wel!

hoofdstuk is aangevraagd door:

@setbene @romymaureen

_______________________________________________

POV EMIEL.

"He," hoor ik naast me.

Ik open mijn ogen en kijk naar Aiden. Hij heeft zijn muts tot zijn wenkbrauwen en zijn ogen open. Een oog is iets wat naar links gedraaid. Volgens de dokter komt het omdat Aidens lichaam eigenlijk op is, en de spieren het wat laten afweten. "Hé," ik glimlach even en draai mezelf op mijn zij. Mijn linkerarm sla ik achter zijn hoofd langs om hem zacht te kunnen strelen bij zijn arm.

Aiden glimlacht kort en sluit vervolgens zijn ogen. "Gaat.. niet zo goed, hè?" Hoor ik hem zeggen. Zijn stem trilt en ik merk zelfs dat het wat langzamer gaat dan gisteren. Haast moeizaam.

"Nee," zeg ik dan ook eerlijk. Ik ga rustig over zijn schouders heen met mijn vingertoppen. Het gaat alles behalve goed met Aiden; de afgelopen dagen is hij snel achteruit gegaan.

Vorige week lukte het hem nog om nog te staan en zelfs naar de badkamer te kunnen lopen. Nu is zitten niet eens meer een mogelijkheid.

Ik denk dat dit een van de zwaarste momenten in mijn leven zal zijn. Mijn beste vriend zien aftakelen en uiteindelijk nooit meer de oude zien worden.

Het beeld van Aiden kwijt raken volgt me al sinds ik weet dat hij ziek is. Vanaf die tijd heb ik de rol als moeder er zelfs bij genomen. Ik lette op alles; jas dicht, met een verkoudheid niet naar buiten, niet al te laat slapen en Aiden vooral de rust gunnen. Dat laatste was ik een ster in want ik wist als geen ander wanneer hij moe was. Al stond hij te stuiten, ik wist beter.

Maar dit. Dit kende ik niet. Mijn beste vriend die al dagen lang niet eet of aanwezig is. Het lijkt een klein voorproefje van wat komen gaat. En dat maakt me bang.

"Emiel?"

Ik kijk opzij recht in de blauwe ogen van Aiden. "Je denkt teveel."

Ik knik als bevestiging en kom iets overeind zitten. Langzaam schuif ik naar mijn beste vriend toe en duw ik mijn lichaam tegen de zijne. Hij voelt warm, bijna bezweet. Zijn geur herken ik uit duizenden. "Heb je pijn?"

Aiden schudt zijn hoofd en duwt me zachtjes liggend, zodat ik niet meer op mijn arm steun. "Nee," hij glimlacht kort en legt zijn voorhoofd tegen de mijne aan. Nog even kijk ik in de blauwe ogen van mijn beste vriend. Ze stralen, maar niet meer zo vel als ze altijd hebben gedaan.

En dan besef ik het. Dit is het.

Ik sla opnieuw mijn armen om Aiden heen. Hij is klein; veel te klein en te mager. Ik duw hem tegen mijn lichaam aan en druk een zachte kus op zijn voorhoofd. "Kleine strijder," mompel ik zacht.

Aidens hand glijdt over mijn rug en ik voel hoe hij even zijn schouders optrekt, om vervolgens zijn armen om mijn schouders te slaan. Zo blijven we liggen.

"Ik voel me niet goed," hoor ik plotseling Aiden zachtjes jammeren. Ik knik begrijpend, maar meteen vraag ik me van alles af. Voelt hij dit altijd of opeens nu? Zijn de pijnstillers uitgewerkt..

Wat moet ik in hemelsnaam doen om mijn beste vriend te helpen?!

Blanco. Mijn gedachtes zijn blank.

"Emiel!" Kirt Aiden uit angst. Een rilling schiet door mijn lichaam heen. Voorzichtig duw ik zijn kleine lichaam van me af. Aiden huilt en zijn lichaam beeft. Zijn gezicht is vetrokken en ik begin ook bijna zelf te huilen van angst. "Aiden?" Ik leg een hand op zijn schouders en probeer contact te zoeken met mijn beste vriend, die begint te haperen. "Aiden?!" Probeer ik weer, dit keer wat dringender.

Maar Aiden reageert niet op me. Zijn gejammer en gehaper slaat over in kreten van pijn.

In horror kijk ik toe naar mijn beste vriend en ik durf niks. Mijn lichaam lijkt vast te zitten en mijn gedachtes slaan op hol. Als Aiden nu, op deze manier, sterft. Dan.. Dan..

Aiden krimpt in één, zijn lichaam schokt en ik hoor gesmoorde kreetjes uit zijn mond komen. Aan alles wat ik zie; hoe zijn spieren zich aanspannen en zijn lichaam beeft, kan ik zien dat het hem pijn doet. En ik weet dat dit een trauma voor me gaat opleveren.

"Aiden?" Mijn stem slaat over en ik durf hem niet aan te raken. Wat als ik hem pijn doe?! Een adrealine van paniek schiet door mijn lichaam en ik spring overeind, klaar om de huistelefoon te pakken. Ik ren naar de woonkamer en grijp trillend naar het zwarte toestel.

Precies op dit moment moest iedereen weg zijn van hier. En precies dit moment lijkt het erop dat Aiden een pijnlijke dood sterft..

"Hallo?!" Geallameerd ren ik terug naar de slaapkamer, om mijn eigen angst te ondergaan, terwijl iemand aan de andere kant opneemt. "Ik heb een ambulance nodig, nu!" Mijn stem klinkt vastberaden maar van binnen beef ik. Aiden beeft; maar dan van buiten af. Hij maakt gorgelende geluiden en al snel zie ik bloed uit zijn mond spijlen. De telefoon zakt uit mijn handen en ik kruip naar Aiden toe. Beschermend sla ik mijn armen om hem heen terwijl ik nu ook begin te snikken van de hele situatie.

Onmenselijk dat zo iets bestaat.

...

"Hier," Steven is naast me komen zitten en duwt een glas water in mijn handen.

Wezenloos staar ik voor me uit.

"Emiel, neem wat slokken." Steven legt een hand op mijn schouder en wrijft er troostend overheen.

Ik kijk naar het glazen kopje. Om het glas zitten mijn beide handen; versiert met bloed. "Ik," mompel ik heel zacht. Dan zwijg ik. Het lukt me toch niet om te vertellen wat ik net had gezien. Hoe vertel je dat immers? Ik krijg Aidens naam niet over mijn lippen. Laat staan te vertellen dat ik mijn beste vriend zag creeperen.

Mijn tanden duwen zich op mijn lip wanneer mijn blik wazig wordt. Steven slaat zijn armen om me heen en duwt me zacht tegen zijn lichaam aan. "Het komt goed," zegt hij.

"Nee," mompel ik.

"Aiden is er nog, en hij heeft nu geen pijn." Stelt Steven me gerust. Ik knik maar tegelijkertijd ben ik alles behalve rustig. Het is nog geen kwartier geleden dat we thuis op zijn bed zaten. Net toen de ambulance kwam, ging ik out. Alles wat me zag werd ik teveel. Vijf minuten geleden ben ik bijgekomen en meteen zag ik voor me hoe Aiden lag te schokken en hoe zijn ogen draaiden. Ik was zo verdomd bang..

"Heren," ik kijk op naar de man die voor ons is komen staan. Ik herken hem, hij onderzocht Aiden vaker. Vooral toen Aiden erg ziek was.

Ik sta op en duw het kopje in Steven zijn handen. Mijn ogen staan gericht op de man. "Heeft Aiden pijn?!"

De man schudt zijn hoofd, wat me meteen een stuk rustiger maakt. Steven had gelijk; de pijn is voorbij.

"Nee," de man glimlacht kort voor hij zijn hoofd schudt. "Mogen we naar Aiden toe?" Steven komt naast me staan en legt een hand op mijn schouders. Ik zie hoe de man breder begint te glimlachen en even vraag ik me af of hij ons niet verwart met iemand anders.

"Ik heb de ouders van Aiden gesproken. Ik neem aan dat jullie nog niks verteld is?" De man trekt zijn wenkbrauw op. Ik kijk even naar Steven voor ik naar de man kijk. Ik heb geen idee wat er is, en waarom deze sukkel als een idioot staat te grijnzen. Maar ik wil naar Aiden en met mijn ogen kunnen zien dat hij rustig ligt. Het boeit me niks wat er verteld moet worden.

"Aan jullie gezichten te zien van niet." De man bekijkt ons even voor hij knikt. "Aiden is beter."

Mijn mond klapt open.

"Wat?!" Stevens stem slaat over en ik voel een heel raar gevoel door mijn lichaam trekken. Dit kan niet..

"Aiden is genezen," gaat de man verder. Zijn stem trilt vol met emoties. Ik kan niet beseffen wat hij me vertelt en mijn mond staat nog altijd open. "Het is een wonder, we weten niet hoe dit is gebeurt maar tijdens het overgeven van bloed lijken alle kankercellen en zelfs tumoren als sneeuw voor de zon verdwenen te zijn!"

Ik begin te trillen en ook hoor ik Steven diep adem halen. "Mogen we naar hem toe?" Vraagt hij. Ik wacht niet op een antwoord, ik ren als een dolle dwaas naar de deur van Aidens kamer en trek hem open.

Ik wil naar Aiden toe rennen, hem in mijn armen nemen en als een gek tegen hem gaan schreeuwen. Hem vertellen dat alles goed komt en vervolgens de limbo met hem dansen. Verdomd, al deden we de macerena, het zal mij een worst zijn. Mijn beste vriend is beter!

Maar ik deed het niet.

Ik blijf in de deuropening staan.

Aan het bed van Aiden zie ik Aidens ouders. Ze zitten op het bed dicht bij hun zoon. Aiden heeft zijn heldere blauwe ogen op die van mij gericht. Zijn gezicht staat in een grijns terwijl ik tranen over zijn wangen zie lopen. Zijn ogen zijn wat opgezwollen maar ik weet dat hij het ook weet.

"Wat sta jij daar nou weer emotioneel te doen?" Begint hij vervolgens. Zijn stem trilt.

Ik slik mijn tranen weg en loop dan naar mijn beste vriend toe. Als ik bij het bed aankom laat ik me erop zakken en kruip ik naar hem toe. Ik neem hem in mijn armen en knuffel hem. De zieke beelden van vanochtend zijn overgegaan naar iets heel moois..

..

"Weet je zeker dat je dit zo wilt?" Ik wijs fronsend naar de bank die Aiden midden in de keuken heeft gezet.

"Duh, ik moet toch zien wat Steven aan het koken is. Straks lus ik het niet." Aiden draait zich ogen en laat zich vervolgens op de bank zakken. Hij trekt zijn benen op en geeft vervolgens Steven een trap tegen zijn achterwerk aan.

Na drie maanden is er een grote verandering geweest in mijn leven. Aiden is beter. Iets wat ik nooit had kunnen dromen. Hij woont nu samen met Steven en ik ben begonnen met studeren. Het is heel raar om me geen zorgen meer te moeten maken over Aiden en of hij nog elke dag zijn medicijnenn neemt. Om of me überhaupt af te vragen of hij nog leeft.

Althans.. Als hij niet onder de bus komt.

Ik richt me grijnzend op mijn beste vriend, die zich inmiddels al op Stevens schoot heeft gevlochten en een tongzoent uitwisselt.

Prima, zijn manier om het leven te vieren. Ik bemoei me er ook niet meer mee. Immers ben ik het derde blok aan het been.

Of zo.

Aiden knipt in zijn vingers, wat me doet opkijken. "Hé, slaaf. Breng me even mijn cola. Met een citroen graag."

Jup.. Aiden is weer honderd procent Aiden..

"Nee,"

"Neem dan je stomme kamerplant met je mee." Hij steekt zijn tong naar me uit en wijst naar een bloemstuk in de woonkamer. "Die is niet eens van mij!" Verdedig ik mezelf. "Die heeft Dick voor je gekocht."

Aiden knikt. "Klopt, van Dick, dus neem maar mee.. hé! Van jou heb ik nog helemaal niks gekregen!"

"Wel!" Ik spring overeind en pak Aiden beet bij zijn arm, die ik vervolgens voor het raam sleur. "Wat staat daar!" Ik wijs naar een gloednieuwe scooter.

"Ja! Wat heb ik dáár nou weer aan. Ik heb jou toch!"

"Nee," ik richt me op mijn beste vriend. "Vanaf nu ben ik niet meer je chauffeur. Ik ben je slaaf niet, en ook niet je moeder. Of baarmoeder." Ik schud mijn hoofd. "Je kan nu zelf rijden."

"Gaf me op zijn minst een auto.'

"Sorry?" Ik trek mijn wenkbrauw op. "Ik geloof dat je antwoord duidelijk genoeg was toen ik je vroeg wat je wilde."

Aiden mompelt, al knikkend. "Ja, maar goed. Het is best leuk geprobeerd. Het liefst wilde ik Zayn hebben met zijn begravenisliedjes. Zoals 'Let me kiss you'. Die scoorde zo'n grote hit toen Trump de grond in ging."

"Trump leeft nog Aiden.." Steven komt erbij staan en slaat zijn armen om zijn vriend heen, die hij dichter naar zich toe trekt.

"Ik vraag me af hoelang het gaat duren tot Steven op zijn knieën voor Aiden gaat.." Mompel ik.

Aidens gezicht vertrekt en hij maakt zich los van Steven. "Hoorde je dat?!" Kirt hij vrolijk. "Emiel denkt dat jij mij gaat verwennen!"

Ik sla mijn handen voor mijn gezicht en probeer geen aandacht te schenken aan zijn gedachtegang. Wanneer Steven Aiden in de rede valt voel ik een waardeloze discussie aankomen.

Jup,

Aiden is weer helemaal Aiden..

-____________________________
Terug van weg geweest! Oké, aangezien dit een redelijk serieus onderwerp was vond ik het een beetje te ver gaan als ik er veel grappen in ging gooien. De volgende gaat weer gezellig zijn, probeer ik! Hopelijk vonden jullie het weer leuk om een update te lezen:) Ps. dit heb ik speciaal voor jullie om 1;27 in de nacht gedaan, stiekem omdat ik vind dat jullie het verdienen!!

Sleep well beauty's

dubbel ps: Als jullie een leuk idee in de comments zie staan (hoofdstuk aanvragen) wat jou ook een leuk idee lijkt, mag je dit ook aangeven door er een reactie op te geven. Dus een reactie op een leuk idee voor een hoofdstuk. Zodat ik weet wat jullie van de bestaande ideeën leuk lijkt om binnenkort te lezen!

toedelsss nu ga ik echt slapen.

Sorry voor de typfouten!