Heftige titel!

Iemand wilde een hoofdstuk over aidens geboorte> Kuch > ThePrivateGamer

So Here It is!
En niet in de ik-vorm (laat me weten of je het mooi vindt)

Daarnaast ben ik wel bezig met het meest gestemde hoofdstuk. Het is zo lastig! Terwijl de ideeën zo geweldig zijn. Ik probeer jullie iets leuks terug te geven voor het idee maar soms duurt dat even, excuses! :)
______

"Gaat u even zitten," de dokter wijst haar een plek aan, daar waar ze eerder heeft gezeten.

Amy, een blonde vrouw die eind twintig is laat zich op de stoel zakken. Het maakt haar radeloos. De buikpijnen en misselijkheid zijn de afgelopen dagen toegenomen en ze had zelfs haar werk moeten afzeggen. Wat tevens niks voor haar is. Maar nu de dokter haar vertelt dat ze eerst moet zitten, schrikt ze. "Wat is er mis met me?"

Danny zakt naast haar neer. Hij pakt de hand van zijn twee jaar jongere vrouw beet. Ook van zijn gezicht is de spanning eraf te lezen.

"Ik heb bijzonder nieuws," de oude man laat rimpels op zijn gezicht verschijnen wanneer hij de woorden uitspreekt.

"Ben ik ziek?" Amy gaat wat rechterop zitten. Haar toon klinkt hoog, vragend en bezorgd.

"In tegendeel, u bent kern gezond!" De dokter klap in zijn handen wanneer hij de woorden uitspreekt. Duidelijk verbaast, maar hij is niet de enige. Ook Amy en Danny hebben een diepe frons op hun gezicht.

"Maar wat is het dan?" Ditmaal spreekt Danny.

"Uw vrouw is zwanger, gefeliciteerd!"

Een stilte overvalt het stel.

Een nieuw leven is de boosdoener van de klachten van Amy. Iets waar ze niet op hebben gerekend. Sterker nog, niet eens over durven dromen.

Zes jaar geleden kwam de wens naar een kind. Iets wat hun gezin compleet moest maken. Nog geen twee jaar terug werd het gevoel naar een nieuw leven weg gestopt. Zo diep dat ze alleen maar konden glimlachen naar alle vrienden en familieleden die wel kinderen kregen.

"Zwanger?' Amy haar stem trilt. "Maar dat kan toch niet?!"

"Het moet een wonder zijn," de dokter knikt. Wetende over de situatie van het stel. "Het is jullie gegund."

Danny kan zijn geluk niet op. "Weet u ook wat het is?" Zijn handen trillen, af en toe knijpt hij zichzelf. Hij wilt zeker zijn dat hij niet droomt.

Amy ziet de gebaren van haar man. Ze probeert hem gerust te stellen door zijn hand beet te pakken maar dat levert bij haar ook de nodige energieschokken op. Ze krijgt een kind. Een gevoel wat ze jaren geleden heel diep heeft weg gestopt dringt weer tot haar door. Het keer op keer proberen, hopen en doorgaan werd haar teveel. De ziekenhuisbezoeken begonnen haar de neus uit te komen en daarnaast werd het geestelijk heel zwaar. Waarom wilde haar lichaam geen kind verwekken. Ze kon het alleen haarzelf verwijten.

"En adoptie?" had haar moeder gevraagd. Ze wilde graag oma worden. Niks liever dan nog een kleine in de familie te hebben maar vooral haar dochter gelukkig zien.

Amy was nog niet klaar voor adoptie. Later, had ze gezegd. Later wanneer ze weer het plezier erin zou zien zitten en ze met alle liefde een kindje kon begroeten. Nu was het gevoel er niet naar.

"Een jongen," laat de dokter weten.

Danny draait zich om. Zijn donkere ogen stralen. "Een zoon, we krijgen een zoon!" Hij springt overeind, trekt zijn slanke vrouw uit de stoel en drukt haar met volle blijdschap tegen zich aan. Ze slaat haar armen om zijn hals en ze delen een innige kus.

Het is ook geen wonder dat de babykamer na twee maanden volledig af was. Familieleden, vrienden en zelfs buren hebben cadeautjes gegeven. Een wieg, twee kinderwagens en zelfs al kinderzitjes zijn van de partij. De babykamer is helderblauw. Een witte wieg is het pronkstuk van het kamertje, gevolgd met een houten kistje, commode en een kast met babykleertjes. Zoveel dingen zijn al voorzien maar het lijkt nog net niet genoeg.

"We missen alleen het kindje nog," Amy legt een hand op haar bolle buik. 'En dan is de kamer pas echt af."

Danny knikt en hij glijdt met zijn hand over het kozijn. Het kamertje staat al een maand of vijf klaar. Te wachten op de komst van een nieuw leven. "Het duurt niet meer lang." Dan kijkt hij zijn vrouw aan. "En dan zijn we compleet."

"Misschien later een broertje of een zusje, maar alleen als het spontaan komt. Ik wil niet weer het traject in." Ze wrijft met haar handen op de buik. De baby is actief, erg actief. Hij laat vaak zijn voeten zien. En Amy heeft er geen enkel moment last van gehad. Ze geniet ervan om te weten dat er iets in haar leven. En het feit dat het al zo beweegt geeft haar de bevestiging dat alles goed gaat. "Het is een klein mannetje voor het aantal weken, maar hij doet het super." Had de zuster vertelt.

"We moeten nog een naam," Danny loopt naar zijn vrouw toe. Legt een hand op haar schouders en gaat vervolgens achter haar staan. Zijn handen glijden vervolgens over haar bolle buik in. Hij vindt haar prachtig. Vooral nu ze zijn zoon draag.

Amy knikt. Ze legt haar hoofd in de holte van zijn nek en voelt zijn ademhaling kriebelen. "Ik vind Thomas een leuke naam." Begint Danny. "Nee, mijn dikke buurman heette Thomas. Wat dacht je van Ryan?"

Danny schudt zijn hoofd. "Remco?"

Dit keer schudt Amy haar hoofd. De afgelopen weken hebben ze lopen malen over de naam van hun zoon en het heeft nog niks opgeleverd. "We pakken het verkeerd aan," zegt ze dan. "Het moet bijzonder zijn. Het is bijzonder dat we dit meemaken. Dus nu gaan we een naam verzinnen die mooi is en je niet zomaar bedenkt." Ze glimlacht naar haar man. "We komen er wel op."

Ze had gelijk. Want het gebeurde enkele weken later.

"Kan ik u helpen?" Een jongeman staat voor het stel. Ze hadden besloten een terrasje te pakken, het was een prettige zomerdag en ondanks Amy op knappen staat, wilde ze genieten. Want dat is prettiger dan op de bank te liggen met de saaie programma's van tegenwoordig.

"Voor mij een biertje," bestelt Danny.

Amy geeft haar man een verontwaardigde blik. "Ga je aan de alcohol? En dat om half vier in de middag." Ze gaat met haar handen door haar blonde haren, duidelijk geïrriteerd. "En dat terwijl ik niet eens mag. Doe mij maar een icethea."

Danny kijkt niet van haar gedrag op. Af en toe kan ze kribbig uit de hoek komen door de zwangerschap. Hormonen en vrouwen, geweldige combinatie.

"Ach, meneer wilt u een biertje of iets anders?' De jongen tikt met zijn pen tegen het kladblok. "Onze Cola staat anders heerlijk koel."

Verbaast kijkt Danny naar de jongen.

"En daarnaast moet u wel een beetje nuchter zijn. Straks bevalt uw vrouw en dan zit u dronken achter het stuur." Hij knipoogt erbij en Amy kan het niet laten om te lachen. Danny schudt zijn hoofd. Een grimas trekt zich over zijn gezicht. Was het maar zover. "Een Cola dan maar."

De jongen knikt en hij verdwijnt uit het zicht.

Tevreden staat Amy naar buiten door het raam. De zon schijnt op haar blauwe ogen. "Vriendelijke jongen hè?"

Danny schudt zijn hoofd. "Hij kan goed bemoeien."

"Ja, maar bij bedoelt het goed. Daarintegen vond ik zijn naam ook erg mooi." Amy sluit haar ogen even als ze met haar hand over der buik gaat. "Vind je Aiden geen mooie naam?"

Het blijft even stil aan de overkant. Ze opent haar ogen en kijkt recht in die van haar man. Donker maar tegelijkertijd glashelder. "Bijzonder," stemt hij toe. Nog nooit eerder had hij ervan gehoord maar het voelde goed. "Aiden," bevestigd hij dan.

"Hier is uw Icethea," Aiden zet het glas bij Amy neer. Vervolgens beland het andere glas bij Danny. "En uw cola. Van het huis, omdat ik zo aandrong."

Danny knikt vriendelijk naar de jongen. Een bijzondere jongen met lef bij het werk met een bijzondere naam. Hij wist zeker dat ook zijn zoon bijzonder zou worden en daar had hij geen ongelijk in.

Nadat het stel hun drinken ophad, besloten ze om te blijven eten. Daarna hadden ze betaalt, de jongen Aiden vriendelijk bedankt en zijn ze naar huis gegaan.

"Ik ben kapot," had Amy gezegd. Daarna was ze naar bed gegaan. Niet veel later was Danny haar gevolgd. Amy had zich uitgekleed en zichzelf in een nachtjapon gehezen. Ondanks ze het warm vond, wilde ze altijd iets aanhebben. Anders lag het niet prettig. Danny had overigens geen problemen daarmee maar sliep zelf liever zonder kleding in de hitte.

"Ik kan niet wachten tot Aiden er is." Amy heeft haar beide handen weer op haar buik gelegd. Danny knikt en legt zijn handen op de hare. Contact leggen en praten is goed voor de baby, is hun verteld. "Ik denk dat het echt een heel levendig iemand gaat worden," mompelt ze. Overduidelijk had ze gelijk maar onwetend was ze over het feit hoe kort die levendigheid zou duren van haar zoon.

"Dat weet ik zeker," Danny grijnst wanneer er een teken van leven wordt gegeven. Hij haalt voorzichtig de het kledingstuk naar boven en legt vervolgens zijn hand op haar blote buik. Hij voelt hoe Aiden contract probeert te maken. Als trotse aanstaande vader streelt hij over haar buik heen. Hij legt zijn hoofd neer bij zijn handen en zacht begint hij tegen haar buik te praten. Aiden lijkt te stoppen met schoppen voor grotendeels. Af en toe verschijnt er een voetje tegen de huid van zijn vrouw. "Ik hoop dat het niet lang meer duurt," mompelde hij.

En dat deed het ook niet, want dezelfde nacht gebeurde het.

"Danny!" Amy had haar slapende man binnen twee seconden wakker. Het is half vier snachts en pikdonker. Zowel als in de kamer als buiten. "Danny! De baby komt!"

"Wat?!" Danny had zich overeind geschoven en het nachtlampje aangeknipt. Het bed leek wel een waterbed met al het vocht aan Amys kant. "Is hij al gekomen?!"

"Nee gek!"

"Hoe kan ik het weten dit lijkt al op een volledige bevalling!"

Amy schudt haar hoofd en haar gezicht betrekt. Ze laat een laag geluid ontsnappen als teken dat ze pijn heeft. 'Rustig aan! Ik pak de de tas," Danny schiet van het bed af, grabbelt een joggingbroek van de stoel om hem aan te trekken en laadt vervolgens de auto in met de benodigdheden. Met de telefoon aan zijn oor om alarm te slaan voor de familieleden en doktoren.

Het is een chaos in de auto. Amy schreeuwt de hele mensheid bij elkaar en Danny probeert met zijn ogen op de weg te blijven. Het is gelukkig onrustig omdat het snachts is. Ondanks alles is het stel onrustig. 'Gaat alles goed?!" Danny richt zijn ogen kort op zijn vrouw.

Ze heeft haar ogen gesloten. Haar lichaam is in elkaar gedoken met in het midden een grote bobbel. De boosdoener van de pijn. Amy haalt trillend adem maar geeft niet direct antwoord.

Wanneer ze bij het ziekenhuis aankomen gaat het snel. Ze parkeren bij de eerste hulp, waar Amy en Danny meteen meegenomen worden naar de kraamafdeling. Het verbaast Danny hoe goed zijn vrouw nog kan lopen. Hij weet zich niet voor te stellen hoe het is om met die pijn te kunnen staan.

Amy wordt voorzien van een bed en Danny pakt haar hand beet.

"Je bent al heel ver!" De vroedvrouw meldt het goede nieuws binnen een kwartier. "Eigenlijk kun je al gaan persen."

Het nieuws komt bij Danny aan, maar niet bij Amy. Ze wilt er zo snel mogelijk vanaf zijn maar tegelijkertijd neemt ze het ook voor lief. Binnen nu en een paar minuten, wellicht uren, zijn ze voorzien van drie familieleden en zal hun leven voor altijd veranderen.

Bij de geboorte had Danny zich aan Amy haar zijde geplaatst. Hij had haar hand beet gehouden en was zelfs met haar wezen mee puffen. Ze hield zich groot. Ze had af en toe geschreeuwt, wat ze goed kan, maar huilen deed ze niet. Nog niet.

"Je bent er bijna! Ik zie het hoofdje al," klinkt een opgewonden geluid aan het voeteneind.

Amy knijpt nog een keer in de hand van haar man, en dan is het zover.

De zuster houdt een verrimpelt rood jongetje omhoog. Niet smakelijk om te zien maar Amy en Danny kunnen hun glimlach niet onderdrukken. Voor beide personen is het het mooiste wat ze ooit hebben gezien. Zoals afgesproken, om Aidens lengte en hoogstwaarschijnlijk lage gewicht, gingen ze hem eerst meteen onderzoeken voor het stel hun zoon in de armen mocht sluiten. Niet dat het cruciaal was, tijdens de echo's en andere onderzoeken was alles goed met Aiden. Toch wilde Danny en Amy het zekere voor het onzekere nemen.

"Kijk eens," het controleren ging sneller dan ze verwachten. Toch leken de minuten uren te duren. De zuster legt het kleine mannetje voorzichtig in de armen van Amy. Wanneer ze haar ogen op het jongetje laat vallen, stokt haar adem. Nog nooit had ze zo iets moois gezien, laat staan beet gehouden.

Het jongetje was inmiddels niet meer rood maar had een zachte lichtroze tint. Zijn haartjes waren vrijwel wit en hij was niet eens gerimpelt. Het leek alsof ze hem in die paar minuten helemaal opgeknapt hadden.

"Het is een van de mooiste baby's die ik heb gezien," de vroedvrouw knikt Amy toe. "En ik heb er duizenden gezien."

Danny en Amy hadden die woorden niet eens meer nodig. Ze wisten het al vanaf het moment dat Aiden in hun armen lag. Dit was het mooiste kindje op aarde. Iets waarop ze jaren voor hadden gevochten was eindelijk daar.

"Hij is mooi hè?" Fluistert ze zacht. Haar handen streelden over het tere wangetje van haar zoon. "Prachtig, hè Aiden." Dannys stem leek hem op te wekken, want twee felblauwe ogen kwamen onder de oogleden tevoorschijn.

"Mijn God," zucht Amy. "Wat Ben je mooi," ze trekt het kleine mannetje dichter tegen haar aan. Voor het eerst op deze zware dag glijden er tranen over haar wangen. Een prachtig mooi mannetje mag zij haar zoon noemen. Haar bloedeigen zoon nogwel. Ze is gelukkiger dan ooit.

Danny komt naast haar zitten. Hij legt een hand op haar schouders en vervolgens neemt hij het mannetje in zijn armen. "We laten hem nooit meer alleen," belooft hij Amy.

De komende weken vlogen voorbij. Zoals Amy en Danny al dachten was Aiden een levendig jochie. Hij bewoog veel en hij ontdekte zijn handjes veel eerder dan de meeste baby's deden. Hij was slim maar ook vooral een lachebek. Het was ook geen wonder dat hij al snel kon kruipen. Lopen werd daarin tegen een ander verhaal. Volgens Amy had hij dan de luie genen van Danny geërfd. Voor de rest deed Aiden het super. Zijn lengte was kleiner dan gemiddeld maar dat mocht niks deren. Hij had energie voor tien en de ouders hadden hun handen vol aan hem.

Het stel was zielsgelukkig met Aiden.