Een geschrapt hoofdstukje geef ik hier bloot! Ik heb hem nog nooit helemaal afgemaakt dus dat verklaard waarom ik hem nooit online heb geknald, tot nu toe!

____________________________________

"Wat doe jij nu hier?" Roep ik verbaast als Emiel voor de deur staat.

Hij is gekleed in een donkere jogginsbroek, sweater met capuchon en afgetrapte gympen. Het is bijna zo charmant dat ik ervan moet blozen.

"Ik heb je moeder belooft dat ik je meenam naar de dokter. Je bloedwaarden chekken, weet je nog." Hij kijkt me aan langs zijn donkere haren. "Nou, wil je zo langs de dokter gaan dan?" Ik schud afkeurend mijn hoofd. "Nu moet ik minstens wel een pak aan doen om jou kleding te compenseren." Zucht ik. Man, mijn leven is echt moeilijk. Nu moet ik zelfs rekening houden met Emiels kledingstyle.

Emiel draait zijn ogen en pakt me beet bij mijn arm. Voor ik het weet ben ik gekidnapt door mijn beste vriend, op weg naar de dokter.

"Zet iets op wat niet rijmt op one berection." Murmelt Emiel terwijl hij naar zijn radio wijst. We zitten in de auto. Pfff, wat rijmt er nu weer op one berection?

Emiel start de auto en we rijden weg. Ik begin strijdlustig op de knopjes te drukken, ze zijn ook zo mooi. Emiels radio heeft allemaal verschillende neonkleuren die veranderen als je erop drukt, alleen vind ik de groene niet mooi. Ze doen me denken aan de zakdoek van tante Ann, en geloof me; dat is niet plesant. "Emiel de groene knopjes zijn lelijk." Ik tik hem op zijn schouders wat me een blik oplevert. "Doe er wat aan." Antwoordt hij nukkig.

Jongens. Ik heb toestemming gekregen.

"Geef me een bijl, dit hebben we zo gepiept." Ik grijns van oor tot oor. En daarna wereldoverheersing!

Emiel schiet in de lach en draait de volume omhoog. "Als of ik jou daarmee vertrouw." Hoor ik hem boven de muziek uitroepen. Hoezo? Wat is er nou weer gevaarlijk aan mij met een bijl?!

Ik besluit om het met mijn blote handen te doen. Ik ben namelijk een vent en moet me mannelijk tegenover de buitenwereld opstellen. Mijn rug recht ik en even slurp ik wat liters water naar binnen. Dit gaat ze bloed zweet en tranen kosten maar dan heeft Emiel geen lelijke radio meer.

Ik ben oprecht een goede vriend.

"HAIAAAA!"

Mijn oerkreet heeft geholpen want de lelijke groene lichtjes zijn gestopt.

"Aiden? Wat doe je met mijn radio in je handen?!" Emiels stem schiet omhoog en hij geeft me korte blikken. Elke keer als hij van de weg mijn kant op kijkt, ziet zijn gezicht er niet gelukkig uit. Wacht maar, dit verhelp ik!

"De groene lichtjes zijn gestopt!" Ik hou de radio in de lucht en ben trots op mezelf. Dit heb ik toch weer even mannelijk opgelost zeg! Ik leg de radio op Emiel zijn schoot en schiet overeind om mezelf een staande ovatie te geven. "Au!" Boos kijk ik naar het plafond terwijl mijn handen over mijn hoofd wrijven. Dat doet zeer!

"Wat doe je in hemelsnaam?!"

"Ik verdiende een staande ovatie... maar," ik kijk boos naar boven toe. "Het plafond werkt niet mee," sis ik. "Nou, misschien moet je die er ook maar uit rukken hè," hoor ik Emiel mompelen.

Perfect plan.

Mijn oorkreet schiet weer door de auto heen, gevolgd door een zacht gejammer. Ik krimpt ineen en duw mijn handen tegen mijn buik aan. "Aiden?" "Het dak viel me aan en ontnam mijn mannelijkheid." Hik ik tussen mijn tranen door.

Ik zie Emiel met opgetrokken wenkbrauwen naar me kijken. Ondertussen zijn we op het armoedige terrein van de dokter aangekomen. "Aiden sukkel." Hij pakt mijn handen beet waarna ik begin te gillen om de steek van mijn pink. "Au!" Ik trek mijn linkerhand terug en geef Emiel een blik. "Het is gebroken, ik ga dood!"

"Hooguit een spiertje verrekt."

"Ik moet er een kusje op." Commandeer ik.

"Ja daag!" Emiel drukt zijn gordel los en zwaait naar me. "Droom maar lekker verder."

Een harde lach ontsnapt uit mijn mond. "Dacht je dat ik jou bedoel? Da's een goeie." Ik schud mijn hoofd en pink een traan weg met mijn rechterhand. Dit was een lachwekkende opmerking. Emiel duwt de radio op mijn schoot en stapt uit. Ik volg zijn voorbeeld en neem de radio mee alsof het een kind is van me. We sloffen het kleine gebouw in wat er van binnen uitziet als een minipraktijk, wat het ook is.

"Waarom neem je die radio mee?" Emiel zijn ogen zijn gericht op het kleine apparaatje in mijn handen. "Ik voel me verbonden met het apparaatje." Ik verstop hem onder mijn buik. "Ja, laten we doen alsof je op het punt staat om te bevallen." Emiel klinkt sarcastisch. "Perfect!" Ik huppel de wachtkamer in en zie er een man zitten met een krant.

"Hallo!" Begroet ik hem. Natuurlijk show ik hem daarbij mijn buik want ik ben trotse drager van mijn kind.

De man kijkt op. Hij heeft donker haar en lichtgroene ogen. Zijn gezicht vertrekt niet wanneer ik hem mijn buik vol leven laat zien, hij knikt enkel en laat dan zijn ogen weer over het papier glijden.

"Ja, het is al zevenennegentig weken oud." Ik voel me trots. Moeder praten toch altijd over weken wat nergens op slaat maar nu ik in verwachting ben kan ik het ook.

Emiel duwt me lachend naar een stoel. "Ga zitten gek." Ik knik. Ik moet rust houden voor de kleine komt.

Ik neem plaats en Emiel komt bij me zitten. "Je bent echt een sukkel man." Hij schudt zijn hoofd en ik zie zijn lippen opkrullen tot een grijns. "Maar goed. Gelukkig zitten we op het juiste adress." Ik knik. "Klaar voor onze eerste echo."

Emiel geeft me een blik en schudt erna lachend zijn hoofd.

Ik besluit om de man gezelschap te houden. Hij ziet er zo zielig uit en de rouwadvertenties maken het er vast niet gezelliger op. "U zult vast denken. Goh wat een gezellig koppel!" Ik maak oogcontact met de man. "Maar niks is minder waar."

"Ja, hij heeft een zaaddonor." Schiet Emiel me te hulp. "Precies!" Roep ik.

Wacht.

Wat?

De man kucht. Zijn gezicht verrekt nog altijd geen spier en zijn donkere haren vallen voor zijn ogen. "Juist," murmelt hij. Dan laat hij zich weer los in de wereld van de rouwadvertenties.

"Misschien houdt hij meer van de dood dan van een nieuw leven." Ik haal me schouders op. Emiel knikt bewonderend. "Ja, Aiden. Wat slim van je."

Dit maal geef ik mezelf weer een staande ovatie; met succes.

Tot het moment dat ik sta en de bevalling begint. "Oh nee!" Roep ik dramatisch door het kleine hokje van vier bij vier meter. "Emiel! Me water is gebroken!" Ik leg een hand op mijn buik en laat een hoog gejammer horen wat ik heb geleerd van de bevallende vrouw die bij mijn 'uit de kast kom' actie was. "De foetus daalt," jammer ik. "Ik voel het afdalen naar de open criteria."

Emiel springt overeind en doet steunend een arm om me heen. "Je moet puffen, Aiden. Puf!" En daar sta ik. Te puffen voor mijn bevalling. Nooit geweten dat ik mijn bevalling ging meemaken, in alle opzichten van dien.

Inmiddels hebben we de aandacht getrokken van de man. Hij kijkt afzijdig toe hoe ik mijn eerste kind te wereld breng. Het is vast moeilijk te beseffen voor hem wat hij meemaakt. Ik durf te wedden dat dit hem altijd bij blijft en het hem heel gelukkig maakt in zijn hart boven alle rouwadvertenties.

"Oh! Daar komt 'ie!" Roept Emiel naast me. Ik puf het kind uit me. Oké, nee. Emiel rukt het gewoon bijna door me tshirt heen. De bevalling was heftig, maar dan heb je ook wel wat. "Oh! Gefeliciteerd, het is een jongetje." Emiel rijkt me mijn trots aan.

"Ik ben zo trots," ik neem mijn kind aan en wieg het heen en weer. De man heeft inmiddels zijn krant weg gelegd en is het nu mijn geluk aan het observeren die gewikkeld is in doeken; Emiels shirt.

"Aiden Anderson?" Een assistente komt de woonkamer in. "Je kan naar binnen." Ze geeft me een glimlach die al snel vervaagt. "Wat zijn jullie aan het doen?" Sist ze zachtjes.

"Je bent te laat. Ik ben al bevallen." Tragisch dat de dokters tegenwoordig niks meer doen en uiteindelijk toch met de eer willen strijken.

"Kom Aiden en Aiden Junior," Emiel trekt me mee naar een deur en gooit hem open waar dokter Baker staat. "He, Aiden!" Hij glimlacht naar me. "Kom binnen jongen," vervolgens strekt hij zijn hand uit die ik aanneem. Hij heeft harige armen. Ik weet zeker dat hij daarmee wel een stuk of vier pruiken kan krijgen. "U kunt u armhaar doneren, weet u dat?"
De dokter schiet in de lach en laat me verder binnen.

Als we de dokterspraktijk verlaten, strompel ik naar de auto toe. Ik ben uitgeput van een korte dag maar dat kan ook aan mijn bevalling liggen. "Ik ben moe." Laat ik weten als we de auto instappen. Emiel kijkt me aan en legt de radio op de achterbank. Hij start de auto en we rijden de straat uit. "Dan ga je thuis uitrusten."

Ik knik. "Jup, bij jou. De relatie tussen mam en mij is een beetje aan diggelen. Ze was gisteren een beetje boos op me en als ze me boze blikken blijft sturen kan ik echt niet uitrusten."

"Wat heb je gedaan dan?"

"Ik heb een kat gekocht."

Emiels hoofd draait een kwartslag en hij ziet er verbaast uit. "Wat moet je nou met een kat?!" Ik kijk naar me beste vriend en denk even na. Moet ik hem vertellen dat ik verliefd werd op een klein katje of zal ik dit achterwegen laten omdat het niet mannelijk klinkt. Daarnaast lijkt het een beetje op vreemdgaan dus ik moet het anders aanpakken. "Ik ben gewoon een shop a hollic." Zo. Mannelijk.

We komen bij Emiels huis aan en stappen uit. Het uitstappen gaat met moeite. Ik gooi mijn benen, zoals geplant, buiten de deur. Wanneer ik uit wil stappen zak ik door mijn benen heen op de grond. Dit was niet geplant.

"Aiden!" Emiel komt naar me toegesneld maar ik sus de situatie. "De aantrekkingskracht is te groot." Ik streel de grond teder. Hij schudt zijn hoofd, trekt me overeind en gooit de autodeur achter me dicht. "Je moet niet op de grond pleuren," murmelt hij als hij me meetrekt naar de voordeur. Goh, wat een top idee Emiel!

Binnen nemen we de trap wat me ongeveer een kwartier kost. Als we boven staan lopen we naar de kamer van Emiel. Het is een lange kamer met een tweepersoonsbed, een kast en een tv. De muren bevatten kunsttekening van mij en Emiel, die je kan vergelijken met die van Piscasso.

"Laat me weten wanneer we eten. Truste." Ik steek mijn hand op en laat me op zijn bed zakken. De geur van Emiels kussens en dekens slaan me tegemoed. "Je bent een varken." Hoor ik Emiel zeggen. "Hmm." Ik sluit mijn ogen en heb geen zin om mezelf te verdedigen, daar ben ik te moe voor. Snel trek ik de dekens over me lichaam en mijn hoofd begraaf ik in zijn kussens op weg naar een diepe slaap.

"Aiden." Twee handen grijpen me beet bij mijn schouders en schudden me door elkaar heen. "Wakker worden." Hoor ik Emiel zeggen. Ik murmel en draai mijn lichaam om.

"Aiden sta op."

"Nee. Ik slaap."

"Sta op."

Ik maak een zacht snurkgeluidjes om het hem duidelijk te maken.

"Steven wacht beneden op je." Zucht Emiel.

Mijn lichaam schiet overeind en ik rol uit bed uit. Eten is leven. "We gaan eten," ik spring overeind en zak opnieuw door mijn benen heen. Verdorie..

"Rustig aan." Emiel trekt trekt me mee naar beneden toe. "Doe je ouders de groeten en geniet van je nieuwe kind."

Mijn leven schiet weer naar de blauwe wolk vol liefde toe. Mijn bevalling was zwaar; maar nu ik uitgeput ben kan ik er weer tegen aan. "Wil je er een paar doeken omheen doen?" Ik geef mijn pasgeborenzoon voorzichtig aan Emiel. "Anders zit hij onder Steven zijn bacteriën, wie weet zijn ze besmettelijk."

Emiel snapt me als geen ander en komt vervolgen terug met wat doeken om mijn radio heen. "Dankje," zorgzaam neem ik mijn kind over. "Heb je hem al een naam gegeven?"

Ik staar naar de radio en schud vervolgens mijn hoofd. "Ik zal erover nadenken," beloof ik hem. Daarna draai ik me om, zwaai ik hem gedrag en stap ik het huis uit. Op de oprit staat de auto van mijn vriend. Het is een zwarte sportwagen die hij zelf heeft gespaard. Ik snap niet hoe hij dat doet, ik zit nog op het level waar ik nog maar net mijn eigen sokken kan kopen en hij rijdt rond in een auto.

Wie weet is hij een maffia.

In dat geval.

"Hai Steven," ik zwaai naar mijn vriend. "Ik ga lopen,"

"Stap in, je ma vermoordt me anders." Steven wenkt me. Zijn gezicht staat niet zo blij. Om eerlijk te zijn zie ik mijn vriend nooit blij. Behalve wanneer er naakte vrouwen op de tv dansen.

"Oké!" Ik loop om de auto heen en trek de deur open naast Steven zijn zijde. Hij is knap.. Net een God.

Ik zak op mijn knieën, maak een buiging en biedt hem als offer mijn kind aan. "Oh machtige man, neem mijn offer aan." Daarna zak ik verder door mijn lichaam, om te laten zien hoe groot en machtig hij is.

Oké, het mag dan wel niet de echte God zijn, maar deze man staat er vast niet ver onder. Hij ziet er zo goed uit met zijn donkerbruine haren die strak in model staan. Zijn lichaam zit verpakt, als een cadeautje. Hij heeft een zwarte jacket aan. En dat staat hem zeker niet mis.

"Uh, hallo?"

Zijn stem liet me sterven.

"Sjees Aiden! Kom van de grond af!" Steven zijn ware aard kruipt naar boven.

"Kan niet!" Sis ik.

"Waarom niet!?"

"Je neemt mijn offer niet aan.."

Ik hoor Steven zuchten dus ik besluit maar uit te stappen. Misschien is mijn offer niet goed genoeg. Wie wilt er nou ook een gebaard kind, dat is ook veelste goedkoop.

"Aiden. Stap in, nu." zijn stem klinkt dreigend en ik stap weer in. "We zijn bevallen van Aiden Junior. Oké, ik."

"Gefeliciteerd.. Wie is de vader?"

Ik grijns. "Degene die me bezwangerd heeft."

Steven grijnst naar me voor ik hem mijn wang voel kussen. "Zo mag ik het horen."

---------------------------------------------------

THERE U GO LOVE U ALL