Aanvraagie van verschillende mensen
Laat gerust een comment achter, dat vind ik erg leuk!
-----

"Ik herinner me het nog als de dag van gisteren, toen we Dick vroegen of hij nog in America was geweest." Ik knik. Dick keek op dat moment aardig verontwaardigd. Blijkbaar had hij daar geen goede herinneringen aan.

En terecht.

"Dat was gisteren," Steven draait zijn ogen en stapt uit.

Ah, dat verklaard waarom mijn geheugen zo goed werkt.

Ik volg hem, lichtelijk zenuwachtig. Misschien omdat Stevens haar weer door de war zit en ik hem had gevraagd om te kammen. Is dit het eind van onze relatie? Ik bedoel maar.. Als hij denkt dat hij de broek aan heeft dan heeft hij dat mooi mis.

"Aiden! Laat mijn broek los!"

Ik hang op mijn knieën en heb mezelf aan Stevens broek gehesen.

Steven geeft me een schop naar achteren. Ik kreun, grijp naar mijn scheen en wrijf erover.  Dit is weer een klus voor de dierenbescherming.

"Steven!" Ik kreun zachtjes.

"Dat is ook wat je gisteren zei in bed."

... Pardon!? Mocht hij willen.

"Je bent gewoon zenuwachtig omdat je het goed moet maken met Emiel," Steven negeert me volledig wanneer hij de voordeur opent.

Oké, van welke bron heeft hij dit nou weer?

Ik krabbel overeind en hup hem achterna. ik grijp zijn hand beet. "We kunnen ook naar de macdonalds gaan." Stel ik voor. "En ik kan je masseren,"

Steven draait zich om. Zijn wenkbrauwen zijn lichtelijk gefronds wanneer hij zich naar voren buigt. Ik voel zijn adem tegen mijn lippen. Het voelt warm, tintelend. Fijn.. Vertrouwd.. Beter dan wanneer je de adem ruikt van je docent met die zwarte tanden. Al heb ik daar geen ervaring mee..

"Aiden, dat klinkt geweldig." Ademt hij tegen mijn lippen aan. Mijn hart maakt een sprongetje.  Ik verwacht meteen erna een soort van parade. Je weet wel. Steven die danst en zingt over mijn perfecte idee. Met van die ponpons.. Of tampons? Die bollige dingen van chearlearders.

Ja.. Tampons klinkt best vrouwelijk.

Ik knik tevreden. "Goed,"

"Maar ik geniet meer van het feit dat jij sorry gaat zeggen tegen Emiel," hij kust mijn bovenlip lang en langzaam. Het voelt goed. Tot ik besef dat hij niet danst met tampons in zijn handen en mijn volledige beeld van de dag geruïneerd is.

Ja.. Wat heb ik nou aan zo'n vriend?

Steven recht zijn rug. Op zijn gezicht zit een dikke grijns en hij knikt me toe. "Oh, lekker zuur bekje trek je nu."

Ik frons mijn wenkbrauwen en smijt mijn armen over elkaar. "Met zorg bedenk ik voor jou een geweldig middagje met alles wat je wilt. Eten en persoonlijke aandacht. En dat wimpel je dankeloos af? Ik geloof dat het tijd wordt voor een dramatisch gesprek." Ik ben trots op mezelf. De meeste koppels hadden elkaar allang de hersenen ingeslagen. Maar zie mij professioneel zijn en hem vertellen wat mij dwars zit.

Ik zou de politiek in moeten gaan. Daar doen ze ook aan het trots zijn op proseffionaliteit. Geert Wilders shined altijd.

"Het wordt inderdaad tijd voor een dramatisch gesprek," Steven loopt door naar de woonkamer. De woonkamer is leeg. oke, nee. Er staan twee banken, een twee- en een driezits. Aan de zijkant staat de tafel met stoelen. En een paar kasten. De afwerking geef ik een vier. De styling een twee. Maar goed, dat gebeurt als je zelf kritisch bent en je in het huis van Emiel beland. Dan gebeuren die dingen.

"Hoelang woont hij hier nu, vijf dagen?" Steven kijkt rond en promoveert zichzelf op de bank.

"Ongelovelijk hoe snel hij het zo lelijk krijgt." Ik klak met bewondering mijn tong. Sommige mensen hebben gewoon een gave daarvoor en dat moet benoemd worden. "Dus, het gesprek."

"Ja, zeker. Emiel is vast boven. Ik wacht hier tot je huilend beneden komt." Steven doet zijn armen onder zijn hoofd en gaat erbij liggen.

"Dat gebeurt niet!"

"Aiden, lieverd." Hij schudt zijn hoofd. "Klootzak bedoel ik. We weten beide hoe jij geen sorry kan zeggen."

"Ik ben volledig van mijn appropo." Mijn hand vliegt op mijn hart. "Ik bedoel maar. Ik hoef toch geen sorry te zeggen voor dingen die ik niet heb gedaan. En toevallig heb ik vrij weinig naars gedaan in mijn leven. Dus.. Zeg jij het maar Steven de zeekoe."

Stevens ogen trekken in streepjes. "Ga nu." Zijn stem wordt lager. "Of anders is die 'sorry' niet je enige probleem."

Zie mij daar gaan over die trap.

Hijgend kom ik boven aan. Mijn hart zit in mijn keel en het liefste had ik me omgedraaid, tabé geroepen en naar buiten gelopen. Maar ja, dan krijg ik nog problemen met een zeekoe en ik weet niet wat voor schade die dieren aanrichten.

Dus ik neem het hef in eigen handen.

Ik smijt mezelf door het trappengat heen om buiten westen te raken.

Met een doffe klap kom ik op de grond terecht. Drie meter voor de trap.

Verdorie.. Waarom blijf ik inschattingsfouten maken?

Dit gebeurt er als je verliefd bent. Dan maak je fouten. Ik knik. Dat is het antwoord die kan ik prima tegen Emiel gebruiken na mijn andere goedbedachte regels tegen hem.

Ik haal diep adem. Klop op de deur en open hem zonder erbij na te denken. Meteen smijt ik mijn ogen dicht voor ik Emiel kan zien. "Stop met rukken!"

"Aiden!" Emiel klinkt lichtelijk geschrokken. En groot gelijk; ik heb hem betrapt.

"Natuurlijk doe ik dat niet, open je ogen!"

Ik haal diep adem wanneer ik mijn handen voor mijn ogen weghaal. "Is de kust echt veilig?" Probeer ik nogmaals. Emiel haalt zijn handen omhoog. Hij ligt uitgestald in bed, tegenover hem staat een laptop. De kamer is lichtelijk ingericht, hier en daar staan wat meubels zoals een nachtkastje, bureau en een kledingkast. "Lekker leeg hier nog," mompel ik.

Emiel knikt en komt wat overeind. "Jep,"

Ik loop naar hem toe en ga naast hem op bed zitten. Het voelt aan zoals vroeger. Normaal, vertrouwd. Gewoon. Emiel. Het ruikt ook naar hem. Ik haal diep adem.

"Dus.. Je dacht, ik kom maar langs?"

Het is een week geleden dat Emiel verhuist is en in die week hebben we elkaar niet gesproken. Ik was te druk met ademhalen tussen het chips eten door terwijl Emiel aan het verhuizen was. Toen ik hem belde, was ik verbaasd dat zijn huis leeg was.

Gevolg; ik stond voor het verkeerde huis. Zijn oude huis en was de verhuizing vergeten. Emiel was lichtelijk geïrriteerd dat hij niks van mij hoorde en dat ik vervolgens ook nog voor het verkeerde huis stond. Het mondde uit in een lichtelijke irritatie en uiteindelijk smeet ik de telefoon erop.

Dat was niet echt mijn beste actie ooit..

Maar laten we het positief houden. Ik ben zeker betere acties gehad. En die tellen ook.

"Dus," ik trek mijn benen op en knik. "Ja. Ik kwam toch maar langs."

Emiel knikt naar me. "Nice."

Ik knik terug en ga er ook bij liggen. Naast Emiel.

En daar liggen we.

Stilte.

"Kijk," ik begin me een ongemakkelijk te voelen door de stilte. "Ik had je niet mogen vergeten.. Maar je liet het niet weten dat je ging verhuizen."

Emiel schiet overeind. "Aiden! Ik heb je zelfs uitgenodigd voor een housewarming twee weken terug! En daarbij heb ik je al drie keer verteld dat dit mijn nieuwe adres was." Hij draait zijn ogen.

Hm.. Owja dat was ik vergeten.

"Luister," ik kom ook overeind zitten en grijp zijn handen beet. "Je hebt gelijk. Ik had moeten nadenken en het moeten weten."

Emiel knikt.  "Ik bedoel maar. Ik ben er altijd voor je, in het ziekenhuis, je chemo's, als je ziek bent of als je weer eens ruzie met iemand maakt." Hij schudt zijn hoofd. "En ook als vrienden. Om dingen met je te doen. En dan vergeet je mij een week lang wanneer ik je ook nodig ben. Gewoon.." Hij fronst zijn wenkbrauwen. "Je weet wel."

Ik val stil. Ja.. Ik wist dat Emiel moeite had om zijn huis te verlaten. Hij is daar geboren, groot geworden en we hebben alles daar beleefd. En ik was er niet bij toen hij het had verlaten.

Ik ben een shitty vriend.

"Em.. Ik heb je gekwetst en dat spijt me."

Emiel kijkt op. Ik merk een soort van glinstering in zijn ogen. "Zei je nou iets normaal?" Hij grijnst lichtelijk.

Ik haal mijn schouders op, grijp zijn gezicht beet en trek hem dichter naar me toe. "Sorry, sorry, sorry, sorry." Dreun ik op. Ik voel me schuldig voor het negeren van mijn beste vriend. Of erger, het vergeten van mijn beste vriend op het moment wanneer hij mij nodig had. Hoe egoïstisch kon ik zijn..

Dit is wel het invloed wat Steven op mij heeft. Laten we eerlijk zijn. Die verliefdheid speelt hier zeker een rol in.

"Het spijt me," mompel ik opnieuw. Ik laat zijn gezicht los, streel zijn wangen en knik dan vervolgens. "Ik heb je laten zitten en dat had ik niet mogen doen."

Emiel knik naar me. Ik zie een soort van grijns op zijn gezicht. "Ja, was dat je toespraak?" Ik hoor in zijn stem dat hij trots is op wat ik heb gezegd. Sorrys komen er bij mij niet van harte uit, alleen wanneer ik me echt diep schuldig voel.

"Hm.. Wat. Moet je er een tongzoen bij?"

Emiel grinnikt. "Steven zou me vermoorden als we dat doen." Hij gaat erbij liggen en bekijkt me. Zijn mond is in een glimlach en ik voel me tien malen beter dat we het hebben kunnen oplossen.

En één punt voor mij. Ik ben niet in huilen uitgebarsten.

Dat zal Steven leren.

"Hm, er kunnen geen doden vallen als niemand het geweten heeft." Ik sta op, knipoog naar Emiel en trap de deur dicht. Ik draai me om, loop naar het bed en laat me vervolgens op Emiel zakken. Op zijn middel. Mijn benen aan weerszijde van zijn lichaam, mijn gezicht in een grijns.

Emiel trekt zijn wenkbrauw op. Zijn ogen hebben nog steeds een soort van glinstering en ik zie zijn mondhoeken opkrullen. "Doe normaal, je bent gek."

Hmm.. Dat heb ik eerder gehoord.

Ik leun in, naar hem toe. Tot mijn gezicht een paar centimeter van de zijne verwijderd is. Emiel zijn lippen zijn nog altijd opgekruld. Ik voel mijn hart bonsen en mijn handen lichtelijk jeuken. Ik weet dat ik nu nog terug kan gaan, maar de drang om mijn lippen op de zijne te drukken is groot..

Ik ben altijd al nieuwsgierig geweest hoe het is om iemand anders te kussen. Zou het hetzelfde voelen als bij Steven. Zijn er kriebels, tintels, gevoel van geluk? Of is het gewoon lippen op elkaar en klaar.

Hoe langer ik naar Emiel staar, hoe nieuwsgieriger ik word. Ik heb geen idee hoe een kus met iemand anders zal zijn.. Ik recht mijn rug.

"Goedzo, nou eraf." Emiel haalt zijn armen onder zijn hoofd vandaan en knikt me toe.

Mijn handen schieten naar de zijne, ik pin ze boven zijn hoofd en leun in. Mijn gezicht is dit keer nog dichterbij en mijn lippen zijn misschien een centimeter verwijderd van de zijne. Ik grijns. "En jij denkt dat ik naar jou luister.. Emiel.." Dan duw ik mijn lippen tegen de zijne aan.

Ik hoor Emiels adem stokken. Zijn lippen voelen zacht. Zachter dan die van Steven. Ik voel me goed, anders. Zijn handen houden nu die van mij beet en onze lippen beginnen zich op elkaar te bewegen. We kussen een paar keer met elkaar, tot Emiel me iets dichter tegen hem aantrekt. Zijn lippen bewegen op de mijne en voor het eerst zoen ik écht met iemand anders.

Het is anders als bij Steven. Iets zachter, iets meer teder en tegelijkertijd ook erg lekker. Maar anders. Ik voel me goed, zoen met hem mee en probeer te leiden. Maar opnieuw verlies ik de strijd. Emiel duwt me van zijn lichaam af, laat zich op mijn lichaam rollen en zoent me nog wat dieper. Mijn adem wordt dieper en Emiel zijn handen beginnen mijn lichaam te verkennen. Het voelt abnormaam... Goed.

Ik kreun en duw tegen zijn schouders aan. "Em.. Als je zo doorgaat.." Mompel ik.

Emiel grijnst, bijt kort in mijn onderlip en gaat dan van me af. "Te laat," knipoogt hij.

Er is een tent in mijn broek ontstaan..

..

Na een halfuurtje te hebben gelegen, ben ik tot de conclusie gekomen dat het best apart was om te zoenen met mijn beste vriend. Het was anders dan met Steven. Misschien wat meer opwindend om het feit dat het niet verliefd bedoeld was. Wanneer Steven me zoent staat mijn lichaam in de vik. Mijn buik kriebelt en ik wil meer. Met Emiel was het opwindend. Ik voelde me nieuwsgierig. Het proefte goed. Anders..

Steven gaat me vermoorden.

"Ik ga pijlen hoe Steven erbij ligt." Ik laat me langzaam van bed zakken en maak kort oogcontact met Emiel, die naar me knikt. "Kom vaker langs Aiden. Maar serieus, no homo."

Ik knik. "No homo. En vooral niet met jou." Met een beter gevoel loop ik de slaapkamer uit. We hebben het niet alleen kunnen goedmaken. We hebben ook speeksel uit kunnen wisselen. Hoe goed kan het leven zijn.

Ik hop de trap af en begin me lichtelijk meer zenuwachtiger te voelen voor Steven. Als hij doorheeft wat we hebben gedaan mag ik Emiel wel waarschuwen. Steven zal hem vermoorden met zijn blote handen en hem begraven met een lepel. En ik? Ik word er levend bij in gegooid.

Shit.. Beter acteer ik dit goed.

"He Steven, schatje. Wat zie je er goed uit!" Complimenteer ik hem wanneer ik de woonkamer inloop.

Dat werke perfect.

Steven zijn oog schieten in de mijne. "Wat heb je gedaan."

.. Oh heilige mosselmannen. Help me.

"Niks," ik vouw mijn handen."We hebben het goed gemaakt en nu is het leven prachtig. We kunnen jou mass-.. IK!! Ik masseer jou!" Ik hap naar adem. O nee. Nu moet hij alles wel doorhebben.

Shit shit shit shit. Nou Emiel, was mooi je gekend te hebben. Ik zal goed spreken op je begravenis.

Steven staat langzaam op. Zijn ogen zijn in gevaarlijke spleetjes getrokken en ik voel me meer dan.. ongemakkelijk. "Wat.. heb je uitgespookt?" Hij grijpt mij beet bij mij kraag en duw me tegen zich aan. Mijn hart bonkt in mijn keel. "Niks!" Piep ik. "We hebben het goed gemaakt."

"Wie is er dood gegaan?" Snauwt Steven.

"Niemand!" Ik begin nerveus te lachen. Stevens ogen glijden over mijn lichaam heen en ik zie hem grijnzen. "Oh Aiden," mompelt hij. "Ik zie aan alles dat je tegen me aan het liegen bent. Je vertelt nu de waarheid of ik zorg ervoor dat het redelijk zwart wordt voor je ogen. Inclusief sterretjes."

O wauw!

"Koel," mompel ik.

"Ja? Wil je dat graag voor je zien?"

Ik schud meteen mijn hoofd. "Uh.. Nee.."

"Vertel me dan nu meteen wat je hebt gedaan!"

Ik kreun. Mijn hart klopt in mijn keel en ik ontbreek kort het oogcontact om hem vervolgens ontschudlig aan te kijken. 'Emiel en ik hebben gezoend..." Mompel ik dan zachtjes.

Stevens gezicht betrekt.

Hij laat me los.

En begint vervolgens te bulderen van het lachen. "Je hebt wat?!" Zijn ogen vullen zich met tranen en opnieuw hoor ik hem lachen.

Ondertussen ben ik volledig sprakeloos door deze actie. Ik heb Steven nog nooit zo vrolijk gezien als nu.

Steven schatert het letterlijk uit. "o mijn god.. Arme Emiel.." Hij grijnst, wrijft zijn ogen en schudt zijn hoofd. "Oh.. prachtig. En hoe was het, zoenen met je slaaf?"

Mijn gezicht betrekt. "Verschrikkelijk!" Ik sla mijn armen om elkaar heen. "Ik deed het voor hem!"

"Owja? En was je überhaupt een beetje goed?" Steven grijnst en slaat een arm om me heen. "Ik bedoel, ik heb je heel wat leren zoenen maar dat betekent nog niet dat je het kan."

Ik ben volledig verbijsterd van dit verhaal. "Ben je niet kwaad?"

"Ik heb meer medeleide met Emiel." Steven zijn ogen staan in een grijns. Hij trekt me dichter naar zich toe en fluistert vervolgens. "En nu weet je hoe het is om een ander te zoenen.. Mij boeit het geen reet dat het Emiel is. Hij is hetero en jij bent zogenaamd toch altijd beter dan hem." Hij gniffelt. "Je doet maar."

"Eh.." mijn stem sterft weg. "Je.. gaat me niet vermoorden in mijn slaap?"

Steven lacht weer. "Ben je gek? Ik pis in mijn broek man.. Je hebt met Emiel gezoend." Hij begint weer te lachen. Hoe meer plezier hij maakt, hoe meer ik me een nul voel.. Shit..

"En.. Was het lekker?' Hij port me in mijn zij. Hij heeft teveel lol hierbij.

"Hou je kop.." Ik loop naar buiten en begin te mompelen..

Dit was de slechtste goedmaker ooit..

---
Tadaaa new sjappie. Thanks to @sjakiela voor de motivatiebron kiddo xoxo