"lets get down there and take a closer look!" Vervolgens smijt ik mijn broek door de kamer heen en plak ik daar een twerkactie achterna.

"Aiden! Mijn ogen!" Emiel begint met zijn handen te smijten, die vervolgens met volle vaart tegen zijn oogballen aanvliegen. Geen wonder dat hij altijd hoofdpijn krijgt. En hij maar zeggen dat het mijn schuld is. De egoïst.

"Broek!" Ik steek mijn hand naar mijn beste vriend uit.

"Pak die lekker zelf."

"Ik dacht dat je vandaag nog voor de laatste keer voor slaaf ging spelen."

Ik hoor Emiel diep snuiven, voor hij zijn handen van zijn oogballen haalt en naar een rek toeloopt. In het plastiken pakketje wat daar aan het rek hangt, zit mijn pak. Pak als in kleding en niet als cadeautjes. Als het een cadeau moest voorstellen had Zayn daar wel in mogen liggen en had ik tabee gezegd aan deze dag. Want het is nou niet dat dit zo'n bijzondere dag is hoor.

"Ben je klaar voor je trouwdag?"

Een dikke tabee met dubbel 'e'.

Ik draai mijn ogen. "Ik ben zeker klaar. Ik hoop maar voor je dat jij Zayn hebt geregeld als paus want anders mag jij wel klaar zijn voor je begrafenis." Ik zwaai vervolgens vrolijk naar mijn beste vriend. Ik bedoel maar, wie zijn werk niet goed doet zal in de grond liggen. Heeft hij wel door dat dit een belangrijke dag is?! Ik in ieder geval wel. "Maar ik vertrouw erop dat je hem hebt geregeld."

'Tuurlijk Aiden, en de Backstreet Boys zullen je voorprogramma verzorgen met prachtig gezang."

"Ik had liever Lady Gaga gehad, maar dat is ook een prima bandje." Ik knik eventjes naar Emiel. Ik ben allang blij dat hij zijn taak als zwerverSlaaf serieus neemt, want die baan is niet voor iedereen weggelegd.

"Hier, trek aan." De broek wordt bijna in mijn gezicht gesmeten en ik vraag me af of Emiel blijvend letsel aan zijn ogen heeft, want daar zitten niet mijn benen. Ik grijp de broek beet en hijs het witte gewaante aan mijn lichaam. Het is bijna net zo wit als mijn lichaam, dus ik ben praktisch naakt.

Hier zegt Steven nooit nee tegen.

"Wat vond je trouwens van mijn dans van net?" Ik draai me om naar Emiel die zich bezig houdt met mijn witte jas. Emiels donkere ogen zijn geconcentreerd en hij vertelt mij dat ik stil moet blijven staan.

Serieus, wie denkt hij wel niet wie hij is. De koning?!

"Zo," mompelt hij wanneer hij me loslaat. "Je ziet er zelfs volwassen uit. Mijn werk zit er echt op voor vandaag."

"Dat is niet de job waarvoor ik je heb aangenomen." Herinner ik Emiel. Hij mag nu wel denken dat hij de volle pond betaald kwijt, maar als het aan mij ligt is deze jongenman binnenkort nog ontslagen. Ik ga denk ik Steven vragen als ik die Visssevriend van hem mag lenen. Die ziet er nog een beetje uit als iemand die dingen goed serieus neemt.

"Ben je zenuwachtig?" Vraagt Emiel me.

"Uh, nee." Antwoord ik haastig.

Emiel grijnst achter zijn donkere krullen. Ook mijn beste vriend heeft zich vandaag in een net pak gehezen. De code was met een tint roze. En meneer heeft gekozen voor een roze strik. We zijn matchend daarin. Het staat hem eerlijk gezegd nog goed ook.

pffft....

Foutje.

Het is Emiel, daar zeg je dat soort dingen niet over.

"Uh, wel dus." Zegt Emiel, nog doelend op mijn eerdere vraag.

Ik zwijg en kijk omlaag naar mijn nette schoenen. "Ik weet het niet. Natuurlijk hoopt de spanning hoog op. Ik moet toch weten als Steven zich aan de kleurcode heeft gehouden, ik zie hem er zo voor aan om een zwart begrafenispak aan te trekken. Om me vervolgens uit te schelden en nee te zeggen."

"Je denkt dat hij nee gaat zeggen? Serieus, na alles wat jullie samen hebben meegemaakt?"

Typisch Emiel om op het nee-gedeelte te reageren en het begrafenispak geen ramp te vinden.

"Ik weet het, Dick zijn kast was best een heftig gebeuren en zo." Ik zwaai met mijn handen. "Ik hoop maar niet dat hij zich realiseert dat wanneer hij ja zegt tegen mij, hij jou er automatisch bijkrijgt. Dan neemt hij mij natuurlijk nooit als zijn man en zegt Steven tabee met dubbel 'e'." Mijn wangen beginnen te branden wanneer ik daaraan denk. Steven als mijn man. Wie had dat gedacht? Ik wist nog dat ik dacht dat, wanneer Steven met mij wilde trouwen, hij zal trouwen met een lijk. Want ik had nooit gedacht dat ik dit nog zal halen. Maar alsnog ben ik hier, en alsnog leef ik.

Teminste, nu nog.

Wie weet wat er in de volgende vijf minuten gebeurt.

"Weet je zeker dat Steven er goed uitziet?" Vraag ik voor de zekerheid aan Emiel. Eigenlijk is het een domme vraag. Want
1. Steven ziet er altijd goed uit, we zijn een matchend paar.
En 2. Emiel weet niet eens wat 'goed uitzien' inhoud. Kijk naar zijn looks.

"Tuurlijk, en stop met trekken aan je mauwen, voordat je alles kapot trekt."

Ik draai me om naar de spiegel en bekijk mezelf. Ik heb een wit pak aan. Eerst dacht ik dat wit me nog doder zou laten lijken dan ik nu was, maar schijn bedriegt. Het pak maakt me zelfs een beetje bruiner. Ondanks ik eigenlijk mijn doel voor een blauwe pak had, om mijn blauwe ogen, lijken mijn ogen bij het witte pak er toch meer uit te springen. Het maakt me fabulous, vooral met de roze stropdas die ik zorgvuldig heb uitgezocht. Volgens Emiel zal Steven me daarvoor vermoorden, maar wie boeit dat. Ik zie er nog altijd fabulous uit.

Of fabelouis.

"Ik ben fab, laten we trouwen." Ik draai me om naar de deur en stap over de drempel heen. 'Aiden!" Hoor ik Emiel roepen. "Je moet nog vijf minuten wa- Aiden!"

Dikke doei.

Ik stap de ruimte in en mensen kijken verschrikt op. Ze gaan snel zitten en kijken met grote ogen naar me, alsof ik een lichtstraal ben die hun zielige zielen verheerlijkt.

En om eerlijk te zijn, is dat nu ook.

Ik wandel doodleuk over het rode tapijt heen en doe een paar prachtige poses erbij. Mensen zitten om me heen klaar op stoelen, wachtend op het moment dat ik en Steven elkaar het jawoord zullen geven. Het is zo'n spektakel dat we zelfs een fotograaf heb. Dus ik plak er een twerksessie achteraan voor de pics.

Plotseling begint de muziek razendsnel te spelen, alsof het mijn danspassen probeert bij te houden. Ik dans mezelf naar voren en buig wanneer ik klaarsta op het podium.

De kamer is prachtig versiert. Overal zijn bloemen. Die waren er overigens al want het zou zeker niet Stevens eerste keuze zijn geweest. Steven probeerde ze namelijk al dood te maken met plantengif, maar volgens de mensen die hier werken waren de planten nep. In ieder geval bleef het gebouw prachtig. Er zijn vele stoelen en de muren bestaan uit ramen, waarop we uitkijken naar de snelweg.

Die moet je wel goed zoeken, want er ligt een belachelijk groot meer ervoor het uitzicht op de weg te verpesten.

Maar goed, hier sta ik. In mijn witte pak en mijn blonde lokken te shinen.

Zonder Steven. En zonder haar.

Geweldig. Steven heeft de trouwerij verpest.

Emiel komt naar me toegerend en sleurt me als een idioot weg bij het podium. Het is geen gezicht en ik degradeer hem meteen van ZwerverSlaaf naar Trump, om hem te laten weten dat dit echt te ver gaat en hij die titel verdient.

"Idioot! Je moet wachten. Je moeder zou je weggeven en zelfs zij is nog niet klaar!"

"Het draait hier niet eens om haar." Ik draai mijn ogen om Emiels rare opmerking. Wat denkt hij wel niet, dat mijn moeder met Steven gaat trouwen? Dat zij oud en alleen is geeft haar niet opeens de gelegenheid om mijn vriend in te palmen. Dat klinkt net alsof ik dan met mijn vader moet gaan.

En ik weet niet of ik daar zo gelukkig van word, aangezien mijn achterwerk op dit moment ingesteld is op Steven zijn grote.

Mijn moeder komt eraan hobbelen en grijpt me beet. Ze trekt me in een knuffel en mijn gevoelens zijn bevestigd wanneer ze naar me glimlacht. "Ik ben zo trots op je, Aiden. Je ziet er geweldig uit."

Me moeder en gelukkig, me moeder en trots.

Het is zeker. Ze gaat met Steven trouwen en scheept mij op met mijn vader.

De muziek begint te spelen en Emiel loopt eerst naar voren, zoals het hoort te gaan. Ik heb Emiel gevraagd om mijn bruidsmeisje te zijn. Volgens mijn ouders heet dat geen bruidsmeisje maar getuigen, maar dat klinkt zo saai.

Mijn moeder houdt me dicht tegen haar aangedrukt. Haar haren zijn prachtig opgestoken met verschillende speldjes en haar jurk is lichtblauw met roze steentjes. De combinatie klinkt verschrikkelijk, maar omdat ze mijn moeder is en ik haar genen heb, kan ze het hebben. Eigenlijk ziet ze er prachtig uit en de kleurcode heeft ze goed weten te verwerken.

We lopen op de maat van de muziek naar voren, waar ik word verblind door Steven. Hij heeft een donkerblauw pak aan. Zijn haren zitten prachtig in model en ik zie hoe hij naar me glimlacht wanneer hij naar me kijkt. Ik voel hoe mijn wangen roder worden en mijn hart begint sneller te kloppen. Alsof ik Steven voor de eerste keer in mijn leven zie, en damnn. Steven ziet er geweldig uit.

We stoppen voor het podium en mijn moeder pakt mijn hand beet.

"Nou, veel geluk he." Wens ik mijn moeder en Steven toe.

Ik draai me om en wil weglopen om vooraan te gaan zitten. Zodat we dit prachtige optreden kunnen aanschouwen.

Maar Steven grijpt me beet en smijt me bijna over het podium heen. Het muziek stopt abrupt wanneer ik voor zijn voeten lig en Steven me uitscheld midden in dit prachtige gebouw.

"Tot zover ging het goed," mijn moeder loopt mompelend weg en ik vraag me af waarover dit gaat.

Ondertussen raapt Steven me van de grond af en begint mijn kleding af te kloppen. Zijn groene ogen staan even geïriteerd, tot hij mij aankijkt en iets naar voren buigt. Hij glimlacht kort en ik weet het zeker. Hij vindt me knap.

"Sukkel," mompelt hij.

Tuurlijk. We gaan trouwen en Steven weet niet eens normaal te zijn. Dit is zo niet hoe we het geoefend hebben.

Steven buigt zich terug en ik zie hoe zijn groene ogen over mijn lichaam glijden. hij grijnst.

De paus verstoort Steven zijn gegrijns door te praten. Volgens mijn vader was het geen paus maar gewoon een trouwambtenaar. Maar daar nam ik ook geen genoegen mee.

"Vandaag zijn we allen bijeen gekomen om dit prachtige jonge stel Aiden Anderson en Steven Bos te trouwen." Begint de paus. Ik knik mee, dit is zeker niet gelogen. Sterker nog, we zijn een flitsend en fabelouis stel. Maar Steven zei, als ik de paus onderbreek hij mijn kaak kapot zal slaan zodat ik de rest van de dag niet meer zou kunnen praten.

Dat zal zonde zijn, want wie geeft Emiel dan zijn aanwijzingen nog?

En daarnaast wil ik ook vandaag nog het publiek toezingen. Ik dacht aan het liedje van de Titanic.

"Het is nu tijd voor de geloften." Zegt de paus na zijn intropraatje.

"Geloften?" Sist Steven naar me.

Ik haal mijn schouders naar hem op. Ik weet ook niet wat dit moet voorstellen.. "Ik dacht dat jij alle moeilijke woorden wist." Mompel ik terug.

Steven haalt nu zijn schouders op en ik hoor een klap op de achtergrond.

Ik doe geen moeite om me om te draaien om te weten dat het Emiel is. En zijn facepalmeffect.

"Jullie hebben geen geloftes voorbereid?" Sist de paus nu naar me. Ik weet niet waarover ik het heb maar ik merk dat het publiek onrustig word, dus ik draai me om en steek twee duimen op naar het publiek. Ik zie Mariska op de voorste rij terug naar me zwaaien. Ze heeft de tranen in haar ogen.

Zie haar trots zijn, dat haar zoon de prachtigste man trouwt van het hele land!

"Je vertelt gewoon over elkaar hoeveel je voor elkaar betekent." Legt de paus uit. Steven trekt een gezicht en ook ik vind dit geen strak plan. Straks staat Steven hier voor mijn voeten te huilen over mijn geweldigheid. En mijn schoenen zijn net nieuw.

"Je zegt wat aardigs over elkaar." Hoor ik Emiel zeggen.

"Oh! Dat kan ik." Ik knik en Steven schudt zijn hoofd. "Weet je dat zeker?"

"Ja! Je hebt echt een geweldige kont."

'En daarvoor trouw je met me?!' Snauwt Steven.

"Dat is een van de redenen. Daarnaast heb je een coole moeder." Zeg ik glimlachend. Steven zijn gezicht trekt even in een streep. "Jou beurt!" Zeg ik. Nu kan het uren duren met zijn complimenten, maar dat heb ik er wel voor over.

"Mooi haar." Zegt Steven uiteindelijk.

..

"Ik.. Heb geen.." Geweldig dit weer. Zelfs Steven gaat ervan uit dat mijn haar super is.

Emiels doet zijn faceplamtruc weer.

"Oke, prima. Aiden, kijk me aan." Zegt Steven tegen me. Ik haal mijn ogen op naar zijn groene. "Ik hou van je," zegt hij plotseling tegen me, voor al die mensen. Ik vraag me af of hij ziek is. "En ondanks ik je vanaf het begin kon schieten. Af en toe nog, mag ik je wel. Ik ben blij dat ik dit nog met je mee kan maken en ik hou me hart vast voor de rest van de acties. Aangezien is verantwoordelijk voor je word gezien. Dus blijf voortaan weg bij de grote weg. Steek niet zomaar over en bel me alsjeblieft om het halfuur wanneer ik niet bij je ben. Ik wil niet dat je doodgaat."

Ik pink een traantje weg. Dit was prachtig.

"En nu jij, Aiden." Zegt de paus.

"Het is U voor jou," knik ik naar hem voor ik me naar steven toedraai. Ik weet niet wat er in de tussentijd gebeurt is maar zijn gezicht staat weer op stand chagrijnig. Geweldig!

"Ik hou van je, ookal ben je altijd boos en weet je niet wie Zayn is. Je bent knap en zorgzaam. En je haat Emiel niet." Ik haal daarbij mijn schouders op. "Je bent gewoon perfect."

Ik zie hoe Steven begint te glimlachen en te grijnzen tegelijkertijd. Hij is trots.

"En ik ben gewoon heel blij dat ik nog leef. Ik vind het ook geweldig van mezelf dat ik er nog ben en d-"

'Goed Aiden," de paus onderbreekt mijn prachtige speech.

"Ksst! Het is dokter Aiden Claus Fernández." Ik begin met mijn armen te zwaaien. Misschien is deze man wel visueel ingesteld en heeft hij gebaren nodig om het te kunnen onthouden. Mijn handen maaien over de bloemen die in de lucht hangen en vanuit het niets vliegen er bloemen tegen het hoofd van de paus.

Steven draait zijn ogen naar me. Vast ook geiriteerd door die paus zijn actie. "Kunnen we doorgaan naar het trouwgedeelte voor hij alles verpest?"

Ik knik. Goed plan.

De paus kreunt. "Prima, Steven Bos. Neem jij Aiden Alexander Anderson, Claus Fernández... Tot u wettige echtgenoot."

"Ik weet niet eens wie dat mag voorstellen, maar als je die idioot voor me bedoelt. Ja." Zegt Steven.

Ik weet niet of ik hier blij om moet zijn of niet. Want over welke idioot heeft Steven het?!

"Aiden, neem jij Steven Bos tot u wettige echtgenoot?"

Het is komisch dat de man niet erbij zegt tot de dood u scheidt. Maar daar hebben we om bepaalde redenen zelf voor gekozen.

Misschien omdat ik binnenkort al doodben. Maar misschien ook omdat ik vind dat nadat ik doodben, ik Steven niet alleen ga laten. Ik zal er alles aan doen om bij hem te kunnen zijn en Steven gelukkig te maken. Hoe ik dat wil doen, weet ik niet. Maar ik moet en zal Steven gelukkig oud zien worden. Dat dat niet samen met mij zal zijn, is duidelijk. Maar ik hoop met heel mijn hart dat hij gelukkig is. Als hij dat met iemand anders wilt delen, dan vind ik dat niet erg. Maar juist een opluchting. Steven verdient ook iemand.

Steven kijkt me aan met een rare blik en de paus glimlacht naar me. "Heel mooi gezegd, Aiden."

"Aiden Cl-... Wacht.. Zei ik dat hardop?!" Ik wilde alles behalve cheesy overkomen!

Steven grijnst naar me en trekt me dichter naar zich toe. "Damn Aiden, en ik ga er alles aan doen om jou gelukkig te maken."

Mijn wangen kleuren rood en ik merk hoe Steven zijn armen om mijn middel houdt. "Het is een ja!" Roep ik dan mooi in zijn oor om het hem duidelijk te maken.

"Ik verklaar u nu officeel als man en man voor elkaar. Dan mag er nu gekust worden." Zegt de paus.

"Gay," mompelt Steven voor hij zijn lippen grijnzend op de mijne duwt. Ik schater zacht en sla mijn armen om zijn hals om voor de eerste keer de kus van mijn man te ontvangen. Mijn man..
Onze kus duurt niet lang, maar ik voel veel tijdens onze kus. Ik voel me warm en intens gelukkig. De gedachte dat Steven nu echt van mij is laat me grijnzen. Eerst steven.. En dan.. WERELDOVERHEERSING!

Steven verbreekt de kus en ik voel vervolgens zijn lippen tegen mijn voorhoofd aandrukken. "Je bent van mij," mompelt hij zacht.

Mijn hart maakt een paar sprongetjes en wanneer hij me dan ook loslaat begin ik onhandig te strompelen. Mijn voeten zorgen voor de perfecte combinatie door over elkaar heen te stappen, waardoor ik vervolgens naar voren val, recht in de armen van de paus.

Oh Hallo daar!

"Ja hallo, moet je niet vreemdgaan." Hoor ik Steven mompelen.

Snel druk ik me van die oude man af en grijp ik naar Stevens hand. Ik voel mijn wangen gloeien. "Nee," zeg ik zachtjes. "Ik ben nu van jou."

"Zo mag ik het horen."

________________________________________________________

Hee iedereen! Hopelijk hebben jullie genoten van dit hoofdstuk. De aanvraag ondere andere van:

MissUnknownnnnn

LarryStylis-on

Nienkegroenendijk

aaaawh! Wat vonden jullie van dit hoofdstuk? Laat het me weten!

Ik merk dat ik steeds alles in elk hoofdstuk opnieuw moet omschrijven om de situatie uit te leggen. Ik dacht, misschien is het leuk om na sommige hoofdstukken, een vervolg te schrijven op een volgende hoofdstuk. Dus na dit hoofdstuk het feest en dan hun trouwnacht of zo?

Laat me maar weten wat jullie daar van vinden!