Zoals je ziet #1<
Verdere informatie hierover volgt :)
_____________________

Steven pov.

"Echt man, wat gaan we doen." Verveeld kijk ik opzij naar Emiel, die zichzelf achter het stuur heeft gepromoveerd. "Want als we weer nergens uitkomen dan regel je nooit meer wat."

"Relax man, dit ga je echt waarderen." Hij richt zich even op mij en dan naar de weg.

"Dat hoop ik maar voor je," ik knik even naar hem en sluit dan even mijn ogen. Het is vijf jaar geleden dat Aiden is overleden en sinds dien zijn Emiel en ik erg close geworden. Oké, een jaar na de begrafenis, want in dat jaar zelf was ik een verschrikking om te zien.

Ik open mijn ogen en kijk de auto rond. "Hoe gaat het met je vriendin?"

Hij grijnst naar me terwijl zijn ogen op de weg blijven. "Best goed, nog twee maanden en dan is het zover."

Ik knik en duw mezelf iets meer overeind. "En hebben jullie al namen?"

Hij knikt en zijn grijns wordt breder. "Wat dan?"

"Zeg ik niet."

"Zeg op. Anders heb ik haar wat te vertellen," zeg ik simpel. Emiels ogen schieten mijn kant op en ik grijns. "Ik heb gehoord dat Aiden en jij samen opgesloten zaten in een kast in het ziekenhuis, bij een bevallende vrouw."

"Dus? Ze heeft wel meerdere verhalen over Aiden en mij gehoord."

"Wist je dat het haar tante was die op dat moment beviel?"

Emiels ogen schieten mijn kant op en zijn gezicht betrekt. "Je bent echt walgelijk man, ik dacht dat Aiden erg was maar dit slaat op alles."

Ik grijns dit keer. "Wat zal ik zeggen? Soort zoekt soort hé."

"Emma of Aiden," blurt Emiel uit. "Wat?" Ik frons.

"Hoe het kind gaat heten. Emma of Aiden. Het lot gaat het bepalen."

Ik kijk naar Emiel en dan weer voor me uit. "Als Aiden wist dat hij vernoemd zou worden.. Man, hoe groot zal zijn ego wel niet zijn geweest."

Emiel schiet in de lach en ik merk dat we een oprit oprijden. "Heel groot," hij maakt een draai met het stuur en dan stapt hij uit. Ik volg hem. We lopen een gebouw binnen wat op een studentenwoning lijkt. En bij deze weet ik nu al te zeggen dat Emiel heeft gefaild. Dit wordt echt geen leuk middagje weg. "Wat, gaan we soms je neef of iets bezoeken. Ik heb echt geen zin in thee."

Emiel schudt zijn hoofd en loopt de trap op. Ik zucht en achtervolg hem. Na twee traptredes ben ik het zat. "Het moet echt de moeite waard zijn, want ik haat traplopen."

"We zijn er," Emiel draait zich om naar me en grijnst even. "Sjees man, jij haat alles." Dan draait hij zich om en drukt hij op de deurbel. Ik laat mijn handen door mijn haar gaan. Als dit echt een theekransje gaat worden begin ik me af te vragen of Emiel echt hetero is.

De deur vliegt open. Net als mijn mond.

"Hey!" EleÏas zwaait ons tegemoed en doet dan een stap opzij.

Wel verdomme, wat moeten we hier nu weer.

Emiel stapt naar binnen. Ik achtervolg hem. Vanuit mijn ooghoeken bekijk ik Eleïas. Ik heb hem al jaren niet meer gezien, maar hij is niet veranderd. Zijn babyface en vrolijke kop is nog steeds gebleven. "Travis is in de woonkamer."

"Emiel." Mijn stem klinkt zwaar. "Wat doen we hier?"

"Kom man," Emiel wenkt me en met tegenzin loop ik naar de woonkamer toe. Ik heb totaal geen zin om in contact te komen met Travis. Dit slaat echt op alles. "Je wilt dit echt zien." Eleïas loopt naar me toe en glimlacht vervolgens. "Ik betwijfel of ik Travis wil zien." Mompel ik.

Eleïas stopt met lopen en hij pakt mijn hand beet, zodat ik niet verder kan. "Je weet toch dat Travis een tijd in het ziekenhuis heeft gelegen?"

"Ja, en wat zal dat. Hij leeft toch nog? Aiden is dood, er zijn ergere dingen op de wereld." Spuug ik hem toe.

Eleïas glimlacht naar me. "Dat is waar, maar ik denk dat het wel gaaf is om te zien."

Wat is er nou in hemelsnaam zo gaaf aan Travis!?

Het wordt pas aantrekkelijk wanneer hij aanwezig is in de vorm van as.

Met nog meer tegenzin loop ik de woonkamer in, waar een jongen met donkerblond haar op de bank ligt. Zijn ogen zijn gesloten maar ik weet toch dat zijn grijze ogen geen verrassing voor me vormen. Net als de rest van zijn gezicht en specialiteiten. Een en al luguber. De litteken aan de rechterzijde van zijn ooghoeken is nieuw. Het is geen mooi gezicht, maar het past bij Travis.

Ondanks Travis zich een paar keer heeft gebeld met de vraag of hij langs kon komen of iets voor me kon doen, ben ik nog steeds geen fan van hem. Een beetje kankerpatiënten slaan, ja dat is gezond..

Eleïas loopt naar zijn vriend toe en begint met volle enthousiasme in zijn arm te schudden. Ik kan het niet laten om die twee te vergelijken met mezelf en Aiden. Ze lijken totaal verschillend, net als wij waren, maar ze kunnen het goed met elkaar vinden. "Wat," Travis draait zich naar Eleïas toe en ik kijk naar zijn achterhoofd. Ook leuk om te zien, misschien moeten we het hier bij laten. "Emiel en Steven zijn hier."

Ik hoor Travis diep ademhalen en ik betwijfel of hij hier net zoveel zin aan heeft als ik.

Travis draait zich om, zijn hoofd gericht op de grond en staat vervolgens op. Ik weet niet of hij nu zijn litteken aan het verbergen is voor me, maar zo lijkt het wel. Hij loopt naar me toe en haalt diep adem. Dan kijkt hij me aan met heldere blauwe ogen. Mijn hart zinkt.

What the hell?!

Ik pak Travis zijn gezicht beet en duw zijn oogleden iets meer omlaag, zodat ik zijn ogen beter kan bewonderen.

Ze zijn blauw. Helder blauw.

Deze blauwe ogen herken ik uit duizenden. Verdomme..

"Ik ben je vriend heel wat dankbaar, ondanks hij me met een vis vergeleek."

Ik laat de woorden door me heen trekken terwijl ik zijn ogen bewonder. Mijn hart klopt duizend malen sneller en ik voel me heel warm bij het gevoel dat ik recht in Aidens ogen kijk. Hoe het mogelijk is, weet ik niet. Maar het voelt alsof een stukje van Aiden dicht bij me is.

Zijn ogen zijn volop blauw. Niet gemengd met andere kleuren zoals groen of grijs. Maar puur blauw.

Het is puur Aiden.

"Je weet toch dat ik in het ziekenhuis lag. Ik had een ooginfectie man, en als er niet snel wat werd gedaan zou ik blind worden. Misschien dood, wie zal het zeggen." Travis haalt zijn schouders aan, terwijl hij me recht blijft aankijken. "Ze vertelde me nog geen half uur later dat er iemand was die alles liet doneren, inclusief zijn ogen. Ik dacht op dat moment, welke gestoorde idioot doet zo iets. Toen ik de volgende dag in de spiegel keek wist ik dat het over jouw sukkel ging. Het viel wel zo'n beetje op zijn plek op dat moment."

Ik bekijk zijn ogen en sluit de mijne dan even. "Ik wilde hem best bedanken, maar ik dacht. Misschien kan het ook wel via jou. Eigenlijk ben ik niet zo zweverig man, maar ik ben toch blij dat ik nog kan zien. En chicks vinden deze oogkleur ook wel intressant." Beaamt hij.

Ik grijns. Die chicks zijn niet de enige. Ik open mijn ogen en kijk hem diep aan. "Pas op met Aidens ogen, als er iets mee gebeurt breek ik al je botten en heb je wel meer donororganen nodig op het einde."

"Spannend Steven, je windt me op. Zoals altijd."

Zo mag ik het horen.

"En," Emiel en ik zitten in de auto op de terugweg. "Was het hem waard?"

Ik knik naar hem. "Het was het hem zeker waard ja," even sluit ik mijn ogen. "Maar als je had verwacht dat ik zou gaan janken, ben je mis. Die tijd heb ik gehad man. Ik ga nu gewoon genieten."

"Mooi, maar de dag is nog niet voorbij. We gaan even langs Amy en Danny. Ze hadden nog wat spullen over die we mochten hebben." Zegt Emiel. Ik bekijk hem en knik. Na alle jaren hebben we nog altijd contact met Amy en Danny. Af en toe komen we bij ze langs om even rustig te praten en soms gaan we eens uiteten. De laatste tijd hebben ze het druk. Samen zorgen ze nu voor kinderen die ook ziek zijn, maar thuis een nare situatie hebben. Ze kunnen nu bij Amy en Danny uitzieken en tegelijkertijd gewoon kind zijn. Ik bewonder het aan ze. Amy had vertelt dat het kwam door Aiden. Ze vond het heel belangrijk dat een kind gewoon kind kon zijn, en ze was heel opgelucht dat Aiden dat in iedergeval was. Ondanks hij het er zelf ook wat naar maakte, het pakte goed uit. Amy en Danny zijn ook weer samen. Sinds twee jaar.

Danny is twee jaar geleden weer terug gekomen naar een wereldreis. Toen Amy en Danny weer in gesprek kwamen, kwamen ze erachter hoe fijn ze konden praten. Ze konden alles bij elkaar kwijt. Vooral omdat ze beide in hetzelfde schuitje zaten. Ze deelden elkaars troost en begonnen elkaar steeds vaker te zien, wat uitliep tot een relatie. Amy had meteen tegen mij en Emiel gezegd dat we niet mochten denken dat ze uit elkaar waren gegaan door Aiden, en nu Aiden er niet is weer bij elkaar zijn. Dat was ook niet zo, maar dat mochten we ook niet denken. Ze voelden zich beide er wel schuldig over, maar Emiel had ze ervan overtuigt dat Aiden zich er nooit slachtoffer onder voelde. Dat luchtte voor hun op.

We stappen bij Danny en Amy naar binnen en begroeten eerst de kids. Het zijn twee meisjes van zes en negen jaar. De jongen, de oudste van het stel, is dertien. Alle drie hebben ze een heftige vorm van kanker, maar op dit moment ziet het er goed uit. Misschien zelfs tijd voor herstel.

"Hee!" Amy komt glimlachend onze kant op en begroet ons. "Wat goed jullie te zien, kom." Ze gaat voor ons uit de trap op. Het is nog altijd hetzelfde kleine huisje waar Amy altijd al in heeft gewoond. De zolder hebben ze vrij gemaakt voor de gastkinderen. Aidens kamertje bleef Aidens kamertje. "Daar ben ik het liefst wanneer ik aan Aiden denk," had ze ons verteld. Ongelijk geef ik haar niet, want wanneer ik het kamertje binnenstapt ruikt het nog altijd iets naar Aiden. De posters van knappe mannen, de foto's van ons samen en de muurdecoratie van lichtjes zijn nog altijd gebleven, net als de meubels. Het enige wat is verdwenen zijn de apparaten die in Aidens kamer stonden.

"Kijk," Amy opent de kledingkast waar nog enkele kledingstukken van Aiden inliggen. Het grootste gedeelte van de kleding hebben ze opgestuurd naar een arm land. De kledingstukken die Aiden het liefst aanhad, hebben ze gehouden.

Amy haalt er een doos uit en legt het op Aidens bed. Ze gaat op het bed zitten, net als ik. Emiel pleurt zichzelf op de grond neer. Het blijft een tegenstrijdig gevoel. Met z'n allen op Aidens kamertje, zonder Aiden zelf.

"Hier," Amy haalt er een paar blaadjes, foto's en schriften uit en geeft die aan Emiel. "Kijk maar even wat je wilt houden." Zegt ze. De rest van de doos legt ze op mijn schoot neer. "De rest is voor jou, bekijk het thuis maar even." Ze glimlacht naar me. Ik knik, leg de doos naast me neer en sta vervolgens op. "Ik heb ook wat voor jullie," ik loop naar de kast toe en schuif hem open. Ondanks Amy en Danny alles zo goed mogelijk hebben uitgezocht, hebben ze het ene kleine pakketje over het hoofd gezien. Het zijn de brieven die ik heb geschreven samen met Aiden, vlak voor zijn dood. Na het schrijven had ik kramp, maar het is de moeite waard. Ik maak het pakje open en haal de papiertjes eruit. Voor zijn ouders had Aiden twee bladeren vol weten te praten. Voor Emiel hebben we er maar liefst vijf.

"Deze heb ik geschreven maar alles wat erin staat is van Aiden. Pas lezen als ik weg ben," ik geef de papiertjes aan Amy en Emiel. "Want anders ga ik meejanken, en daar heb ik geen zin in."

Amy kijkt naar de papiertjes in haar handen en slaat dan dankbaar haar armen om me heen.

Als ik thuis ben heb ik het pakketje vol nieuwsgierigheid opgengemaakt. Het eerste wat me tegemoed vliegt is een mobiele telefoon.. Mijn mobiele telefoon. Het is oprecht een oud ding na vijf jaar, maar ik ben verrast dat het hierin zit. Amy en ik hebben hem overal zitten zoeken. Na een tijd heb ik geroepen en gevloekt dat ik hem niet meer hoefde, omdat ik hem niet kan vinden. Nu ben ik toch blij dat ik hem heb.

Ik leg hem op tafel neer en haal nog wat spullen eruit. Het eerste wat me opvalt zijn de foto's. Het zijn foto's van ons samen. Een paar in het ziekenhuis, een tijdens onze date maar het allermooiste is die van het gala. Ik heb ze allemaal al eens eerder gezien, behalve die van het gala. Op de foto staat aan de zijkant het icoontje van de school, waarop Aiden zat. Het moet dus door de school zijn gemaakt. Het is een foto van mij en Aiden samen op de dansvloer. Ik glimlach bij de gedachte dat ik Aiden heb laten proberen te dansen. Hij was op dat moment heel onzeker en zeer aandoenlijk. Aiden zag er die avond gewoon perfect uit.

Als ik door de doos heenga zie ik nog wat briefjes en de uitvergrote foto die hij op zijn plafond had hangen van mij. Ook zie ik het briefje wat mijn moeder had geschreven over het omlopen van ons huis om binnen te komen. Aiden is gestoord dat hij het heeft bewaard, maar ik ga het ook bewaren. Wat ik niet had verwacht was een brief. Aiden had ook voor mij geschreven, maar dit keer was het Aiden zelf en niet iemand anders. Dat kan ik zien aan de manier hoe het is geschreven.

Ik besluit eerst mijn telefoon aan te doen, en later de brief te lezen.

Boven mijn verwachtingen uit springt het mobieltje meteen aan. Na een paar seconden voer ik mijn welbekende pincode in en springt hij op het vergrendelscherm. Op de achtergrond zie ik tot mijn ergernis een foto van mij met mijn duim in mijn mond. "Verdomme Aiden," kreun ik zacht. Ik ontgrendel mijn telefoon en kom dan bij het voorscherm. Dit keer met een andere achtergrond. Het is een foto van Aiden en mij. Het maakt me warm wanneer ik naar Aiden kijk. Hij heeft een brede glimlach en zijn ogen stralen. Ik ga meteen naar mijn whatsapp en scrol door onze gesprekken heen. De meeste gesprekken gaan nergens over en er zijn duizende selfies van Aiden te vinden. Ik ben mezelf dankbaar dat ik die nooit verwijderd heb, net als de gesprekken tussen ons. Als laatste ga ik door mijn foto's en vervolgens door de video's. Ik druk er een aan. De video begint af te spelen.

"Ik ben de showbizz wel gewend hoor," klinkt Aidens stem.

Ik voel mezelf warm worden. Ik heb jaren over zijn stem gefantaseerd maar nu ik hem eindelijk weer hoor voelt het goed.

Op het filmpje te zien zitten we samen in bad en ben ik Aiden aan het scheren. Het feit dat hij haar had toen, is me weinig bij gebleven. Natuurlijk wist ik dat hij op het laatste haar had, maar omdat hij ook zo mooi zonder haar was, is dat me bij gebleven. Ik hoor mezelf zeggen dat hij stil moet blijven zitten, en vervolgens complimenteer ik mezelf over het resultaat.

Aiden gaat met zijn handen over zijn wangen. "ja, ik ben ook mooi." Zegt hij. "Hé Steven."

Ik zie mezelf tegen de rand van het bad aanzakken. Ik zie er tevreden uit en ik weet zeker dat ik op dat moment gewoon aan het genieten was van de tijd die we samen hadden.

"Ik hou ook van jou," klinkt Aidens stem.

Man, ik voel me zo verdomd warm en goed om hem dan dat te horen zeggen. Het was ook de eerste keer dat Aiden dat zei tegen me. Ik zie mezelf overeind komen en ik merk zelfs de rode plekken op mijn wangen op. "Mooi, ik ook van jou." Zei ik. Dan zoenden we. Ik heb nog nooit naar mezelf in een fimpje gekeken, laat staan om mezelf te zien zoenen. Maar dit.. Dit laat me weer beseffen hoe erg ik Aiden mis..

..

"Steven!" Ik kijk op naar Emiel die vol trots met de kleine Aiden de woonkamer binnen komt. "Ome steef!" Roept het jongetje naar me. Hij zwaait vervolgens en wurmt zich dan los van Emiel. Hij rent naar me toe en slaat zijn armpjes om mijn been heen.

"Ey kleine." Ik til hem op en ga door zijn donkere haren heen. Aiden lijkt niet op Aiden. Deze kleine man heeft donkere haren, krullend. Zijn ogen zijn hazelbruin en hij is al redelijk sterk voor een driejarig jochie. Aiden slaat zijn armpjes om mijn hals en geeft me een kus op mijn wang. "Je bent jarig!" Kirt hij.

Ik grijns om zijn enthausiasime en knik dan. Emiel geeft me een mep en feliciteert me. "Maar ik hou mijn verjaardag niet. Dus ik heb geen taart," zeg ik dan.

Aiden geeft me een pruillip en ik grijns. "Ik heb ijs," geef ik toe. Het is tien jaar geleden dat Aiden overleed, maar nu is er een andere Aiden die mijn leven compleet maakt. Ondanks ik geen vriend heb gevonden en ik nu alleen woon, komt Aiden elke vrijdag tot zaterdag bij me langs. Op die dag zijn zijn ouders beide van huis door hun werk en mag ik mezelf benoemen als oom over dit kleine mannetje. Het is iets wat mijn leven compleet maakt, want ik heb eindelijk iets om naar uit te kijken. Zelfs Amy en Danny mogen zich opa en oma noemen. Om de week komen we de zaterdagochtend bij hun langs.

"Toch heb ik een cadeau voor je," Emiel loopt naar de keuken en haalt de koelkast open om Aiden een ijsje te geven.

"Van mij en Aiden. En zelfs een beetje van ome Aiden he?" Hij kijkt naar zijn zoon en loopt terug naar ons. Hij geeft Aiden het ijsje, die naar me knikt. "Ome Aiden is toch jouw vriendje die een engel is? We hebben een cadeautje met zijn drie!" Roept hij blij naar me. Ik glimlach en kus het mannetje op zijn donkere haren. Met dit kleine jochie aan me zijde ben ik minder gaan mokken en schelden. Dat lijkt me niet gepast bij zo'n klein jochie.

Moet je nagaan. Ik, Steven, die oplet wat hij bij kleine kinderen zegt.

"Hier," Emiel geeft me een glimmend pakketje aan.

Ik laat mezelf op de bank zakken en begin samen met Aiden het papiertje los te maken. Een kaft glimt me tegemoed. Het is een kleurrijke kaft, voornamelijk met geel en wit met een vaag figuur van een jongen op de voorkant. "Wat staat daar?" Aiden wijst naar de zwarte letters op de kaft.

"Jongensdroom," lees ik voor.

"Je hebt een leesboekje!" Aiden klapt in zijn handen. "Ik heb ook drie boekjes!" Babbelt hij.

Ik glimlach even en richt dan mijn ogen op Emiel. "Een boek?" Ik trek mijn wenkbrauw op.

"Uhu," hij komt naast me zitten. "Het mooiste boek ooit, ik heb hem geschreven."

"Je hebt echt een ego. En ik vond Aiden al erg."

"Ikke?" Kirt hij naast me.

Ik grijns. "Ome Aiden, vent." Ik til hem bij me op schoot. "Wil je me voorlezen uit papa's boek?" Vraagt hij.

Ik knik en sla het boek open. Onderaan de eerste pagina staat Emiels naam, de naam van de uitgeveren en in sierlijke letters 'Voor Aiden.'

Ik blader naar het eerste hoofdstuk, die simpelweg wordt aangeduid met een 1.

'Aidens pov' staat erboven.

Mijn vingers stelen over de pagina. Het voelt zacht en glad aan, net als Aiden aanvoelde voor hij stierf. Vroeg of laat zal ik weer bij hem zijn, en dan laat ik hem nooit meer gaan. Hij mag helemaal los gaan met zijn opmerkingen en stomme acties. Zolang ik het mooie mannetje niet zal kwijtraken. Ik droom ervan om weer bij hem te zijn. Maar tot die tijd ga ik genieten van de dingen. Dubbelop, voor Aiden.

"Lezen?" Aiden kijkt me vragend aan en ik glimlach. Ik schraap mijn keel en laat mijn ogen over de regels heen glijden. Ik open mijn mond en begin dan te lezen..

"let's go!" Gil ik vol trots terwijl ik mijn handen in de lucht gooi...