"Hee, crybaby."

Een schok gaat door me heen als Jason dat tegen me zegt. Alle herinneringen aan die bijnaam schieten me te boven. Ik bijt aan de binnenkant van mijn wang als ik zijn gezicht bekijk. Hij grijnst naar me, zelfs zijn grijze ogen lijken te grijnzen.

Oké Aiden, wees een vent.

"Wow.. wat zit er op je shirt?!" Ik wijs naar onder en kijk met grote ogen, alsof er een dikke vogelspin op zijn shirt zit.

Als Jason zijn hoofd buigt geef ik hem een mep op zijn achterhoofd met mijn soesje. Het chocoladesoesje knapt uit elkaar, als een pukkel, op zijn donkere haar. Ik grijns vol trots als ik merk hoe erg het Jason irriteert. "Pak aan!" Roep ik.

Jason snuift eventjes diep en pakt me beet bij mijn kraag.

Owja.. Totaal vergeten dat ik agressie losmaak bij Jason.

Oeps..

Hij trekt me met volle kracht naar zich toe en zijn ogen zijn gespleten. Als ik zijn grijns zie voel ik mezelf onzeker worden, het ziekenhuis is namelijk ook niet bepaald dichtbij..

Ik heb geen andere optie..

Mijn handen vouw ik ineen en ik sluit mijn ogen. "Lieve God, zou U ervoor willen zorgen dat hij me niet dood maakt. Thanks.."

Als ik mijn ogen open doe zie ik Jason kort verward kijken. Hij schud zijn hoofd eventjes. "Je bent zo achterlijk. Je verdient gewoon om te sterven. Faggot." Hij heft zijn arm, terwijl zijn hand een vuist maakt. Een rilling schiet door mijn lichaam. Merk niemand dit serieus op?!

Waarschijnlijk ben ik een open boek want Jason trekt me mee de gang op. Hij doet de deur achter zich dicht en drukt me tegen de muur aan. Ik hoor een heldere klap. Stoot ik nu mijn hoofd?

Alles gaat zo snel dat ik niet normaal kan nadenken of handelen. Jason zijn hoofd komt steeds dichterbij. Nog even en ik adem zijn lucht in. Dan hoef ik niet meer te kotsen van angst maar waarschijnlijk van zijn stank..

"Faggot." Mompelt hij voor m'n neus. Ik houd mijn adem in en kijk hem aan. Nu pas merk ik dat mijn hart tekeer gaat.

Laten we het positief bekijken. Als Jason mij vermoordt hoeft mijn moeder het niet meer te doen. Scheelt haar ook weer gescheurde nagels, toch lady's?

"Weetje wat er met vieze homo's gebeurt. Ze komen in de hel." Jason likt zijn lippen droog. "En joun tijd is bijna gekomen."

Hij heft zijn arm opnieuw. Alweer vormt zijn hand een vuistvorm. Ik knijp mijn ogen dicht en al snel volgt een pijnlijke steek in mijn buik.

Ik hap naar adem en druk mijn handen tegen mijn buik aan als ik in elkaar zak. Ik probeer lucht binnen te krijgen. Mijn ogen schieten open en ik voel mezelf misselijk worden. Als mijn longen eindelijk weer lucht opzuigen voel ik een harde klap op mijn achterhoofd. Ik zet een stap naar opzij om mijn evenwicht niet te verliezen maar Jasons zijn handen drukken tegen mijn borstkas, terug tegen de muur aan. Opnieuw hoor ik een klap en ik voel een steek in mijn hoofd.

Ik probeer jason weg te duwen wat niet lukt. Hij is een kop groter en twee keer zo breed. Met een vieze grijns kijkt hij me aan als hij opnieuw zijn arm heft. Ik laat mezelf langsaam richting de grond zakken als ik me armen over mijn hoofd gooi.

Toedels lieve wereld!

Ik voel nog twee harde meppen op mijn achterhoofd. Nadat ik een wit vaag beeld te zien krijg en een luide piep in mijn oren hoor zak ik langzaam weg.

(^-^) (○-○) (^~^) (0-0) (^-^) (○-○) (^~^) (0-0)

Langzaam open ik mijn ogen.

Als ik rondkijk herken ik de kamer niet. Het is een donkerblauwe kamer met een grote kast tegen de muur. Her en der staan er wat dozen.

Als ik rechtop ga zitten zie ik twee hoofden naar me gericht. Als ik Emiels zijn bezorgde gezicht zie en Steven zijn norse houding schiet het me te binnen.

O. Mijn. God.

Betekent dit..

"BEN IK ONTMAAGD?!" Mijn ogen zijn wijd open en ik leg mijn handen op mijn onderrug. "Ik wist dat mijn charmes werkte op Steven!"

"..Ik denk dat alles goed gaat met Aiden." Hoor ik Steven mompelen.

"Ik denk dat er vele draadjes los zitten." Antwoord Emiel. Hij recht zijn rug en komt op mijn bed zitten.

Gah, wat een jaloers kreng is Emiel ook. Krijg ik eens een compliment, moet hij het weer verpesten.

"Gelukkig vond Jason je." Steven kijkt me aan. "Hij zei dat je zomaar flauwviel."

Opnieuw voel ik een schok door me heen gaan. Nu merk ik ook de doffe pijn in mijn hoofd en ribben op. Ik herinner me weer dat Jason als een zwerver op me insloeg.. Maar dat betekend..

Shit. Ik ben nog zo groen als wat.. Ja, lady's, je leest hier het verhaal van Aiden Anderson, de maagd for ever..

"Ja.. over dat." Emiel geeft me een bekende blik. Hij weet dat Jason en ik niet zo'n vriendschappelijke band hebben.

"Ik had alles onder controle.. het kwam door me charmes." Ik schud mijn hoofd. Ik wil niet dat Emiel zich zorgen maakt om mij. Het gaat tenslotte wel, ik leef tenminster nog. Dat is boven mijn verwachtingen uit. En aan hun blikken te zien weten ze half niet wat er gebeurt is op de gang.

Als ik naar mezelf kijk geef ik ze ook gelijk, het valt niet te zien dat ik in elkaar ben gerost. Alleen mijn zij en hoofd steken ontzettend.

Ik laat mijn rug rusten tegen de muur. Nu moet ik wel oppassen dat mijn moeder of Emiel hier niet achter komen. Dan kom ik in een fase terecht dat ik moet rusten tot de blauwe plekken weg zijn. En ik kan je vertellen, dat is nog saaier dan de wachtkamer van de tandartspraktijk.

Emiel kijkt me onderzoekend aan en reikt zijn hand naar me uit. Snel mep ik die weg. "Af!"

"Rustig aan. Ik wilde alleen kijken of je geen blau..-"

"Eerst wil je me aanranden en dan hang je zo'n slap excuus op. Allemachtig, loser!" Onderbreek ik Emiel abrupt.

Emiel trekt zijn wenkbrauw op. "Ik kan je eventjes niet meer aan. Succes Steven. Zorg dat ie even slaapt." Emiel staat op en loopt richting de deur.

O.. god.. ik ga me slag slaan en ben na deze nacht Steven zijn vent.Klinkt lekker toch?

"Je laat me toch niet achter met dit, he?" Steven trekt een verveeld gezicht.

Wauw, het plezier straalt er weer vanaf.

Emiel negeert Steven en sluit de deur achter zich dicht. Oké, Aiden. Charmes!

"Dus, wil je tongen?"

Steven zijn ogen schieten vol walging op me af.

Het is officieel. Hij wilt me.

"Kappen of ik sodemieter je m'n kamer uit." Waarschuwt hij me.

"Ik wil je heus wel alle hoeken van de kamer laten zien." Ik knipoog naar hem. Oh, jah. Als ik toch de kans krijg om oud te worden word ik Dr. Charmeur als beroep. Ik breng flirten tot een heel nieuw niveau.

Steven staat op en drukt me liggend. "Ogen en kop dicht. Pitten."

Ik draai mijn ogen en maak het mezelf c
comfortabel door mijn armen achter mijn hoofd te leggen. "We kunnen praten." Offer ik op.

"Als jij normaal taalgebruik hebt, kunnen we het proberen ja."

"Deal." Ik klop naast me op het bed.

Steven kijkt nog eventjes onderzoekend naar me en neemt dan plaats naast me. Voor de zoveelste keer op een dag is me hart hyperactief bezig. Het liefst zou ik mijn vingers door zijn haren willen wringen. Gewoon om zijn haren te voelen..

"Wat heb je eigenlijk?"

Steven zijn vraag brengt me even van stuk. Die vraag hoor ik al tijden sinds het ziekenhuis me tweede huis is. Toch ben ik niet aan die vraag gewend. Het betekend dat ik moet praten over me ziekte.

Misschien bedoelt hij wel wat voor taart ik op had..?

"Hoe bedoel je?" Antwoord ik dan ook.

"Nou.. ja. Je ziekte."

Wat ongemakkelijk kijk in naar de muur. "Uh.. kanker." Mompel ik zachtjes.

"Wat voor kanker?"

"Prachtige kleur blauw. Het is net een lucht zonder wolken. Je weet wel. Op zo'n zomerdag. Heeft je moeder het behang uitgezocht?"

"Je ontwijkt mijn vraag, Aiden."

"Het is onbeleefd om antwoord te eisen. En, jij de mijne ook."

"Het maakt je onzeker dus." Steven zijn ogen kijken recht in de mijne. "Je kan er niet sarcastisch en droog over doen. Is dat het?"

"Ik heb leukemie."

Het blijft eventjes stil

"Hoelang al?' Steven streelt even zacht over mijn bovenarm

"Bijna twee jaar, nouja eigenlijk wel langer maar er was een pauze." ik sluit even mijn ogen en voel kippenvel over mijn armen schieten. "Ik was vijftien en ontzettend vaak ziek. Toen ik bij de dokter kwam, kwamen ze er snel achter. Daarna werd ik een half jaar behandeld en toen was ik volgens hun kanker vrij." Ik ga eventjes met mijn handen over mijn gezicht. "Ik was zo blij dat ik een oude vrouw bijna in elkaar mepte. Maar dat eventjes terzijde."

Ik hoor Steven grinniken en ik vervolg mijn verhaal. "Na vier maanden kreeg ik overal steken. En jahoor, tumoren, overal in mijn lichaam. Terwijl ik netjes na alle controles ben geweest. Dus dat was kut.'

"En?" Ik open me ogen en kijk in Steven zijn groene vragende ogen.

"Uitbehandeld. Done." Ik ga erbij zitten

"Oh, wat goed!"

Wow. Die vent wilt me dus dood hebben.

Steven zijn blije indruk veranderd meteen. "Dat vatte ik zeker verkeerd op."

Als ik zijn geschrokken blik zie begin ik hard te lachen. Ik laat mezelf terug zakken in de kussens terwijl een volgende lachstuip opkomt. Wat een enorme sukkel. En dan noemen ze mij dom.

Als ik uitgelachen ben klap ik eventjes in mijn handen. "Beste grap van de dag."

"Dus, je sterft eraan."

Ik ontwijk zijn blik. Waarom word het altijd zo pijnlijk als mensen er zo serieus over inhameren.

"Ja. Ander onderwerp." Commandeer ik dan.

Steven komt weer naast me liggen en bekijkt me. Het blijft eventjes stil. Het is gelukkig geen ongemakkelijke stilte. Het idee dat Steven naast me ligt maakt me wel warm van binnen. Mag ik dit beschrijven als ik 'ik ben naar bed geweest met Steven?' Ik grijns naar mezelf. Natuurlijk mag ik dat. Ik mag alles.

"Heb je nog een doel in je leven?" Steven zijn stem rukt me uit mijn gedachte.

Ik lik mijn lippen nat en laat een grijns tevoorschijn komen. "Jij."

-------------------------------------------------
Yo Pizzapeopless,, BEDANKT VOOR ALLE COMMENTS EN VOTES!!! Harry's! We hebben de duizend lezers gehaald! Zo erg bedankt.

Doordat de votes en de comments zijn behaald, hier nog een hoofdstuk!

Zo, heeft Aiden toch maar eventjes met Steven 'geslapen' hoeraaaa :D

Denken jullie trouwens dat Aiden zijn doel gaat halen?

P.s soms merk ik nog spelfouten op. Jullie kunnen me ermee helpen om het even te melden, dat zou erg fijn zijn. Dus voel je vrij en zet het op me profiel of stuur een berichtje :D x