Ik haal mijn hand koeltjes omhoog, "Mam, take it easy. Ik ga dood binnen nu en een paar maanden. Dus niet schreeuwen."

Ze kijkt me met grote ogen aan. Met haar platte hand slaat ze tegen mijn wang.

"Hoe durf je steeds met je dood te spotten! En nu naar boven, wij praten morgen verder!" Met een trillende vinger wijst ze naar de trap die achter haar staat.

Hatseflats.. Dit is een klus voor de kinderbescherming.. Ik vroeg haar niet te schreeuwen en ze deed het toch.

Ik loop langs der heen de trap op. Als ik boven kom voel ik me vermoeid. Ik loop de hal door naar mijn slaapkamer en plof op m'n bed neer. Mijn rechterhand druk ik tegen mijn wang aan. "Heftige Harry's.." Mompel ik zacht. Dat was een beste mep.

Snel schop ik mijn schoenen uit en gooi ik mijn shirt op de grond. Mijn broek volgt erna en ik kruip in mijn nest.

"Als je dood gaat kun je er net zo goed nuchter over doen. Ze neemt alles zo serieus," mompel ik dan. Ze moet niet zo overdrijven. Gelukkig heb ik die eigenschap niet van der overgenomen.

Ik sluit mijn ogen en al snel dommel ik in slaap.

~(^-^)~ ~(0-0)~ ~(>->)~ ~(^-^)~

"HE! Waar is de ladder?" Emiel staat beneden, buiten in de achtertuin.

Ik heb het raam van mijn kamer wijd openstaan terwijl ik Emiel aangaap. Ik sta achter het raam binnen in mijn kamer. Naja, achter mijn raam.. ik hang half uit het raam om eerlijk te zijn.

"Dankzij jou ben ik erbij gelapt, smeerlap. Door joun plan om uit het raam te sluipen, is mijn moeder weer pissig."

"Waar slaat dit nou weer op, jij moest zo nodig uit het raam hangen gisteren." Hij schudt afkeurend zijn hoofd naar mij. "Dankzij jou moet ik via joun raam naar binnen."

Ik knik erbij. Na het incident van gisteren wilde mijn moeder Emiel niet binnen laten. Ze had het al helemaal door dat ik was weg geslopen toen de buurman meldde dat zijn ladder kwijt was. Emiel, die sukkel, jat gewoon de ladder van de buren. De idioot..

"He! Zal ik mijn haren laten vallen net als Rapunzel!" Ik draai een rondje en zwaai naar Emiel. Wat heb ik toch top idee!

Emiel negeert mij compleet en begint op de schutting te klimmen. Ik kijk rustig toe hoe mijn beste vriend zich beetpakt bij het raamkozijn van mijn moeder. Zijn gezicht is geconcentreerd terwijl hij om zich heen kijkt. Zoekende om iets beet te kunnen pakken om verder te klimmen. Hij trekt zijn lichaam omhoog en houdt zich daarna beet aan de waterpijp boven het raam. Hij draait zijn hoofd om te kijken hoe hij verder moet klimmen. Plotseling worden zijn ogen groot.

"He, schiet eens op joh. Ik heb geen uren de tijd." Ik hang ongeduldig uit het raam.

"Uh.. Aiden.. We hebben een probleem." Emiels stem word langzaam zachter terwijl zijn ogen op abnormale grote blijven. Ik zou me niet verbazen als zijn ogen eruit plopten.

"Wat." antwoord ik ongeïnteresseerd. Als hij niet snel naar binnen klimt komt hij er mooi niet meer in. Dan heeft hij inderdaad een probleem.

"Je moeder staat voor het raam."

"Oh.. Ja, dat kan je gerust een groot probleem noemen. Zwaai eens naar der. Misschien heeft ze het niet door dat je aan het inbreken bent."

Emiel zijn ogen schieten mijn kant op. "Aiden! Ik hang hier aan der raamkozijn. Ze denkt heus niet dat ik eventjes toevallig langs vlieg!"

Ik verstijf als ik het raam van mijn moeder hoor open gaan. "En wat moet dit?!" Aan haar stem te horen zitten we flink in de problemen. Ik wuif naar Emiel dat hij terug moet klimmen naar het hek. "De auto." Roep ik naar hem terwijl ik nog half uit het raam hang.

Als ik opzij kijk zie ik Emiel snel naar de schutting klimmen. Ik grijns vol trots maar mijn gezichtsuitdrukking verdwijnt al snel als mijn moeder ook uit het raam voorover buigt. Ze kijkt met een niet zo blij gezicht.. Shit, Dit betekend op z'n minst straf tot ik sterf..

Snel schieten mijn ogen omlaag. "OKE PLAN C IK REN NAAR DE AUTO EN DAN RIJDEN WE WEG!" Gil ik Emiel toe.

Als een gek ren ik mijn kamer uit, de trap af. Ik draai de sleutels van voordeur om. Ik hoor mijn moeder de trap af komen. "AIDEN!" Krijst ze achter mijn rug. "Waag het niet!"

Ik smijt de voordeur open en ren naar Emiels auto. Als ik aankom ruk ik de deur los en gooi ik mezelf erin. Volgas rijden we weg. Als ik me omdraai kijk ik met grote ogen naar mijn moeder. Ze rent op mega hoge hakken onze richting op en staat te schreeuwen.

Allemachtig.. Drama!

Wacht.. Sinds wanneer kan zij op hakken rennen?

"Holy macaroni! Dit plan werkte ook nog. Ik dacht dat ze me onderuit zou halen en me met een vork zou steken." Als ik mijn stem hoor besef ik pas hoe uitgeput ik wel niet ben. Ik stop meteen ook met praten en laat mezelf op adem komen. Emiel kijkt met een bezorgde blik opzij.

In plaats van te vragen of alles oké is, zegt hij het volgende. "Je bent echt een malloot." Ja.. Beste vriend ooit..

Ik kijk opzij en grijns naar hem. "Ik weet dat je van me houdt." Dan richt ik mij op de radio. Ik druk hem aan en verbind de USB kabel met mijn mobiel. "Ik wist niet dat Steven jou had uitgenodigd voor dat feest.. Ik verbaasde me dat ik mocht komen.. Maar jij?" Emiel kijkt me even aan maar richt dan zijn ogen op de weg.

"Ja. Hij smeekte me haast om te komen. Ik zei dat ik wel wat beters te doen had. Maar ik kon het arme joch toch niet zo achterlaten?" Vraag ik hem, terwijl ik door mijn muzieklijst scroll. Natuurlijk is het niet echt helemaal de waarheid, maar Emiel is dom. Dus, dit komt wel uit. Zo krik ik mijn status voor Emiel omhoog en zijn we allemaal blij.

"Zijn moeder nodigde je uit hé?"

Oké, van welke geheime bron heeft hij dit nu weer?

"Jep." Ik druk One Direction aan en zet het volume omhoog. Meteen komt 'One Thing' uit de boxen.

Na een paar minuten zucht Emiel diep. "Gelukkig zijn we er. Je muziek liet me bijna overgeven." Ik negeer Emiels opmerkings en kijk op. Ik staar naar het huis, het is een vrijstaand huis. Niet te klein maar ook niet te groot. De hoeveelheid auto's die in de straat staan, laten duidelijk merken dat er een feest aan de gang is.

"Top." Ik wil uitstappen als Emiel mij tegenhoud. "En, zet ons asjeblieft niet voor schut."

Ik trek een wenkbrauw omhoog. "Ons, voorschut zetten?" Ik knipoog eventjes. "Wees niet bang. Ik weet hoe ik me moet gedragen. Ik heb manieren." Ik druk zijn hand aan de kant en stap uit de auto.

Als we naar de deur lopen zie ik een briefje op de voordeur hangen. "Een liefdesbrief voor mij!" Roep ik enthousiast. "Wat romantisch." Zucht ik uit. Emiel zucht diep en rukt het briefje van de voordeur. "Er staat gewoon op dat we achterom moeten lopen, sukkel." Ik krijg het briefje in mijn gezicht gedrukt. Ja, op deze manier kan ik het natuurlijk nooit lezen.

Ik ruk het papiertje uit mijn handen en prop het in mijn broekzak. "Wat doe je?" Emiel kijkt naar mijn hand die uit m'n broekzak glijd. "Dit is mijn eerste liefdesbrief ooit. Die moet ik voor altijd houden."

Emiel schud zijn hoofd "Je bent hopeloos."

Ik grijns vol trots "Ik weet dat je van me houdt."

Samen lopen we naar de achtertuin, we rukken de deur los en lopen naar binnen. Het is propvol. Overal staan mensen te praten en te lachen. Ik haal diep adem. De geur doet me aan iets heel bijzonders denken. "..Eten.." Mompel ik zacht.

Ik trek Emiel mee naar de tafel die propvol staat met gebak. "Allemachtig.. waar begin ik.." De taartjes, chips, roomsoesjes, chocoladesoesjes en pindas glimlachen me toe. Wauw.. Alleen het bordje met 'Een taart per persoon' verpest de hele sfeer. Ik schud mijn hoofd eventjes. Dit is zo moeilijk..

Nog nooit heb ik voor zo'n grote keuze gestaan.

En nu,

Moet ik beslissen.

Of ik de taart neem met kilo's slagroom of de taart met chocolade neem.

Onmogelijk.

Gelukkig heb ik, Aiden Anderson, een back-up plan.

Ik kijk naar Emiel en druk hem een schaaltje in zijn handen. Ik smijt het stukje chocoladetaart erop en druk hem naar de hoek. "Houdt deze bij je. Tot ik de slagroom op heb." Zeg ik streng tegen Emiel. Hij moet natuurlijk wel begrijpen wat voor belangrijke zaak dit is.

Nadat ik nog even mijn doordringende blik naar Emiel heb geschoten draai ik me om. Mijn ogen vallen op de schaal soesjes. Snel pak ik een twee soesjes van de schaal en prop er één in me mond. Hmmm.. Goddelijk.. Als mensen dit genot bedoelen met een orgasme weet ik wat mijn volgende hobby wordt.

Oké, genoeg gekletst, terug naar mijn doel. Ik richt mij op de tafel. Mijn ogen worden groot als ik zie dat een oude dikke man de laatste stuk slagroomtaart op zijn schotel schuift. Dé dief!

De man kijkt op naar me en glimlacht even. Zijn onderkin heeft op wonderbare wijzen zichzelf verdubbelt.

Oké, weet je wat. Mijn eetlust is toch al weg..

Als ik mij wil omdraaien vallen mijn ogen op Steven. Hij vlakbij, ongeveer drie meter, van me af met een groep jongens te praten. Met een warm gevoel in m'n buik loop ik op Steven af. Ik moet hem toch op zijn minst feliciteren met zijn nieuwe huis.

En mijn charmes laten zien natuurlijk.

Steven ziet er weer goed uit. Zijn donkere haren zitten perfect warrig op zijn hoofd. Zijn shirt hangt een beetje over zijn achterste. De korte mouwen laten zijn gespierde armen. Jamm..

Als ik bijna bij Steven ben is het gevoel in mijn buik goed aanwezig. Een fijn warm gevoel. Plotseling voel ik een hand op mijn schouder. Gah, is Emiel me echt gevolgd? Die loser kan ook echt niet sociaal zijn. Nog even en hij verpest het moment..

Met een neutraal gezicht draai ik me om. Het warme gevoel in mijn onderbuik verdwijnt direct als ik Jason zie staan..

Oehh.. wie zal Jason zijn volgens jullie? ;)
Een minder snelle update dan normaal, ik weet het, sorry lieve pizzaatjes!
Ik beloof dat er nog een hoofdstuk online komt dinsdag (of voor dinsdag) bij 12 votes en 5 comments. :D Dusss laat je horennn!!