Haii! Aiden en de crew is even van weg geweest (dat had ik altijd al willen zeggen). Je weet wel, die ohhooo zoo belangrijke dingen gaan weer voor (school?!) Maar hier is het dan; aidens POV. Yey. Extra meer woorden speciaal voor jullie. Om jullie gedachte weer even op te helderen: Steven en Aiden wonen samen in zijn vaders huis en Steven heeft zijn liefde verklaard. Aaawh!

Well,, have fun!

______________________________________________________________________________

Mam steelt mijn rug wanneer mijn lichaam tegen de hare aanleunt. Het voelt prettig en veilig aan, ik ben ontspannen noch alert.

"Ben je wakker?" Mam haar vingers strelen iets naar mijn zij toe, mijn linker zij. Ik hoor haar duidelijk, zie haar voor me ondanks mijn ogen gesloten zijn. Haar haar zal vast en zeker door de war zitten en haar kleding zal gemakkelijk zijn. Een simpele broek en lekker zittend shirt. Maar om hier zeker van te zijn word ik niet want ik heb geen puf om mijn ogen te openen.

De laatste tijd slaap ik ontzettend veel en merk ik dat mijn lichaam achteruit gaat, in stapjes. Lopen is een ramp en eten kan ik vergelijken met een angstgevoel alsof de wereld vergaat. Niet zo prettig dus.

"Aiden," mijn moeder wiegt me zacht heen en weer. Ze kust mijn voorhoofd en haar armen glijden nu om mijn lichaam heen. Beschermend houdt ze me tegen haar aan, alsof ik een klein jongetje van vijf ben die net is gevallen. De vergelijking vind ik wel mooi bedacht want zo voel ik me ook. Oké, zo voel ik me bijna. Want het vijfjarig jongetje zou na de troostende woorden weer opstaan en na een paar minuten vergeten wat er is gebeurt. Als ik zo meteen ga staan zal ik... Ik heb geen idee wat er gebeurt, want ik ga niet staan.

Mijn moeder neuriet zachtjes. Ik word nog steeds heen en weer gewiegd op haar schoot.

"Ik ben bij je, Aiden. Papa ook."

Ik open langzaam mijn ogen en kijk glazig voor me uit. Mijn moeders stem is plotseling verdwenen in de ruimte en maakt plaats voor zacht gezoem van alle apparaten. Mijn ogen glijden naar het gestalte voor me. Mijn moeder kijkt me met heldere blauwe ogen aan. "Hé," zegt ze zacht.

Ik trek met moeite mijn mondhoeken omhoog om haar een glimlach te schenken maar het gaat met moeite. Maar wat wil ik ook. Binnen een week ben ik bijna vijftien kilo lichter en drie apparaten rijker, inclusief slangetjes. Nog even en ik mag mijn eigen internet uitzenden. Aidenhotspot.

Aidenhot.. dat klinkt wel toepasselijk.

Sorry, dit is niet het moment.

"Hoe voel je je?" Mijn moeder streelt over mijn rug heen en glimlacht warm naar me. Ze klinkt kalm. "Moe," murmel ik tegen haar aan. "Geen pijn?" Vraagt ze.

"Geen pijn," bevestig ik haar.

"Mooi," ik voel haar handen weer over mijn rug strelen. "Weet je nog van vannacht?"

Mijn gedachtes schieten terug naar gisteravond; waar alle ellende begon. Ik had zo'n verschrikkelijke pijn, alles brandde en mijn lichaam bleef zich op een onaangename manier aanspannen. Ik weet zeker dat ik heb zitten kermen want mijn keel doet zeer. Hoelang het duurde weet ik niet meer, maar nu voel ik me goed. Heel licht zelfs.

"Beetje," zucht ik dan. "Steven belde ons vanavond, maar toen we kwamen was Mia al bij je." haar stem sterft af na die woorden. "Ze gaf je.. Medicijnen. Hele sterke." zegt ze dan te rustig.

"Die met die leuke beelden." zeg ik dan zachtjes.

Mam trekt me nog dichter tegen haar aan en ik voel nog een hand op mijn schouders. Ik gok dat het mijn vader is maar ik ben te moe om op te kijken. Ik sluit mijn ogen en ben zo weer vertrokken.

-

Een zacht geratel brengt me weer terug bij af. Ik open mijn ogen en het eerste wat ik merk is de donkere kamer. Mijn ogen glijden naar de gordijnen, waar mijn gedachtes worden bevestigd. Het is nacht.

Sinds een paar dagen. Of weken. Heb ik geen besef meer van tijd. De dagen schieten voorbij en als je mij zou vragen wat voor dag het is zou je vast en zeker niet het goede antwoord krijgen. Wel weet ik dat het zomer is want ik heb het verschrikkelijk warm. Ik draai me om en zie Emiel naast me liggen. Hij heeft zijn armen om zijn kussen geslagen en zijn hoofd er letterlijk ingeperst.

"Dat kan niet gezond zijn," murmel ik.

Emiel geeft geen antwoord dus ik denk dat hij is gestikt.

Ik duw mijn vinger tegen zijn zij aan en wacht op een reactie. Emiel draait zich langzaam om en opent zijn ogen. Twee groene doffe ogen kijken recht in de mijne en het duurt ook een paar seconden tot ik echt een reactie krijg. "Hè," mompelt hij.

"Hallo, hou je Stevens plek warm?"

Emiel knikt en sluit dan weer zijn ogen. "Soort van. Hoe voel je je?"

Ik kijk de kamer rond en haal mijn schouders op. "Ik voel.. Ik voel niet echt veel op dit moment. Hoe voel jij je?" Mijn stem klinkt schor.

"Moe."

"Oh," ik kijkt naar Emiel en frons diep. "Je bent nog altijd even lui." Fluister ik.

Emiels ogen schieten open en hij schudt vervolgens zijn hoofd. "Ik lui?" Mijn beste vriend schiet overeind. "Jij slaapt al bijna drie dagen achter elkaar en mij noem je lui."

"Moet je nagaan hoe moe ik van je word." Zeg ik dan ook eerlijk. Dit bewijst maar weer hoeveel moeite en inspanning een vriend als Emiel kan kosten. "Je draait nog altijd de boel om Anderson." Emiel gaat er weer als een zoutzak bij liggen.

"Dat rijmt."

Emiel knikt en ik laat mezelf tegen hem aan zakken. Emiel zijn armen glijden om mijn lichaam heen en even voel ik me heel veilig bij hem. Alsof mij niks zou kunnen overkomen en ik straks uit bed kan stappen zonder me raar te voelen. Maar dat kan niet, en dat weet ik.

"Emiel?"

"Ja?"

"Wat voor dag is het vandaag?"

Het blijft even stil tot Emiel antwoordt. "Dinsdag. Twee augustus."

"Denk je dat ik september ga halen?"

"Aiden, sjees wat ik dat voor een vraag." Hij klinkt opgejaagd maar ik wacht niet op zijn preek. "Ik meen het Emiel," mijn stem klinkt lager zonder dat ik dat geregeld had. Mijn stem past zich blijkbaar goed aan op emoties. Zelfs mijn stem is perfect.

"Geen idee, je doet het gewoon." Emiel klinkt lichtelijk chagrijnig. Maar ik weet dat hij eerder verslagen is dan chagrijnig. Hij is niet chagrijnig op me, hij is gewoon verdrietig.

"Ik doe me best," mompel ik in zijn armen. Oké bijna tegen zijn oksels maar soms wil ik jullie details besparen zoals deze.

"Je bent m'n beste vriend."

Ik kijk naar Emiel en trek mijn wenkbrauwen op. "Ben je nu mij de liefde aan het verklaren?"

"Nee, ik zeg dat je mijn beste vriend bent." Emiel kijkt me aan met twee heldere groene ogen. Zijn haren zitten als kleine vegen over zijn voorhoofd en er zit een klein kuiltje in zijn wang. Niet dat ik erna kijk, ik weet dat hij een kuiltje in zijn rechterwang heeft als hij zo grijnst. "Jij de Mijne. No homo."

"Dat klinkt raar als je dat zegt." Emiel draait zijn ogen en gaat er weer bij liggen. Ik ga met zijn beweging mee en lig tussen zijn beide armen in. Het is heel warm maar ik mis nog iets.

"Waar is Steven?"

"Scheermesjes halen."

Ik frons even. Maar harige Steven is net zo lekker als kalige Steven..

"Hoe is het met de liefde?" Mompel ik terwijl ik naar mijn beste vriend kijk. Hij ligt met ogen gesloten onder me, met zijn capuchon over de helft van zijn gezicht en met zijn armen onder zijn hoofd. "Geen," mompelt hij terug. Ik knik en laat mijn ogen op zijn gezicht rusten. Wanneer hij zijn kaakspieren aanspant begin ik te grijzen.

"Hoe heet ze?"

"Wie?" Vraagt Emiel te snel.

"Het Starbucks meisje!" Ik knip met mijn vingers en Emiels ogen schieten zo snel open dat ze er bijna uitscheuren. Het zag er kunstelijk uit. Bijna magisch.

"Helemaal niet!" Verweerd Emiel zich meteen. "Waarom lieg je tegen mij?" Mijn gezicht vertrekt. "Je liegt tegen je stervende vriend? Hoe kan je?!"

Emiel zijn gezicht betrekt. Hij laat zijn handen over zijn gezicht glijden en een gesmoord kreuntje verlaat zijn mond. "Prima! Ze is blond en verder weet ik niet wie ze is, klaar?"

Ik lik mijn lippen en zie een blonde god voor me met een prachtig lichaam, blauwe ogen en een perfecte glimlach. Ik knik mezelf toe in de spiegel tegen de deur.

"Stop naar jezelf te staren alsof jij het bent. Ik zei blond en-" "EN IK HEB HAAR!" Ik ruk de muts van mijn hoofd die door de kamer vliegt, pakt Emiels hand en leg die op mijn hoofd. "Aanschouw!" Meteen voel ik mijn keel protesteren van het geschreeuw. Stom natuurlijk!

Emiel grinnikt en ik voel zijn vingers door mijn haren glijden. "Gaat lekker man," prijst hij me. Ik voel me ook echt trots dat ik haar heb. Nouja, het is niet veel haar maar genoeg om mij zielsgelukkig te maken.

"Dat is echt vijf jaar terug," Emiel zijn vingers blijven strelen. Hij lijkt verwonderd. "Wist je nog dat je mijn haar eraf hebt geschoren met een tondeuse?" Hij grijnst naar me en ik weet het nog goed. Ik was net al mijn haar kwijt en Emiel kwam met een scheerapparaat aanzetten. " 'Maak me kaal,' zei ik tegen je. En nog geen tien minuten later waren we beide gabbers."

Ik weet het nog heel goed. Vanaf die dag wist ik zeker dat Emiel me niet zou verlaten als vriend, ondanks ik ziek zou zijn. Emiel heeft me van alle kanten gesteund, zelfs wanneer het hem teveel werd. En ik besef maar al te goed dat ik bof met hem. Heel erg veel.

Knik en duw mezelf naast Emiel. "Je was gewoon jaloers op mijn style." Maak ik dan uit. Jup, dat was het.

Emiel lacht even en knikt naar me. "Zeker. Ey, heb je het koud?" Hij knikt naar mijn armen en ik kijk erna. Er zit kippenvel verspreid over mijn tedere huid. "Beetje, denk ik."

"Ga liggen," Emiel komt overeind en duwt me in mijn kussens. Waar ik er tig van heb dankzij mijn ouders, Mariska en Emiels moeder. "Wat ga je doen?"

Emiel klimt overeind en pakt zijn shirt beet. Zijn hoodie. Vervolgens begint hij zijn shirt voor me uit te doen alsof het een striptease is. Ik weet niet of dit Emiels plan is om me warm te laten worden maar het werkt afschrikkend.

Ik gooi mijn handen dan ook voor mijn ogen als hij zijn shirt uit heeft. "Emiel!" Kreun ik. "Ik heb een vriend!"

"Doe aan sukkel, het was ook echt niet de bedoeling dat je hier stond warm te worden om mijn geweldige lichaam."

Mag ik een teiltje?!

Ik krijg een shirt in mijn gezicht gesmeten, wat niet op een teil lijkt. Emiel raadt me aan om hem aan te doen. Naja, hij bedreigt me eerder maar iedereen weet dat hij agressie problemen heeft. Ik ben gewoon aardig en omschrijf het dan ook als 'aanraden'. Want Aiden Anderson is een aardig persoon. Ik trek het aan en voel het zachte maar vooral warme stof om mijn lichaam zakken.

"Warmer?"

Ik knik als antwoord en laat me weer in mijn kussens zakken. Een bekende geur schiet mijn lichaam in, wat me rustiger maakt. Het ruikt naar Emiel. Een loom gevoel overvalt me. Het voelt niet vervelend maar ik kan er ook niet tegen vechten. Ik draai me om en sla mijn armen om mijn kussen. Ik vermoed dat Emiel naast me is komen zitten maar opnieuw ben ik te moe om het op te merken en de slaap overvalt me.

Wanneer ik wakker word zie ik Stevens hoofd voor me. "Goedemorgen sexy," mompel ik dan ook zachtjes.

Steven grinnikt naar me. Zijn mondhoeken krullen op en zijn bruine ogen lijken te stralen. "Het is bijna avond, maar goed geprobeerd."

"Waarom ben je blij?" Mompel ik zacht. "Vergaat de wereld binnen nu en een half uur."

Steven lijkt een argwaan te krijgen want zijn kwaadaardige uitdrukking knalt terug op zijn voorhoofd. "Je doet net alsof ik een haatvol persoon ben." Ik frons als hij die woorden heeft uitgesproken. Is dat niet zo?

"Dus. Je bent een menslievend persoon?" Probeer ik duidelijk te maken. Mijn stem klinkt hees en langzaam.

"Nee natuurlijk niet." Bromt me vriend terug.

"En als je mocht kiezen?" Ik duw mezelf overeind en voel mijn lichaam meteen tegen te werken. Ik krijg steken in mijn rug en een vaag gevoel overvalt me. Langzaam laat ik mezelf terug zakken. Steven kijkt in al die tijd er nog steeds bij alsof hij een moord gaat plegen...

Maar als het een menslievend persoon is gebruik ik de verkeerde vergelijking. Als menslievend persoon kijkt hij erbij alsof hij de koffie bij de buurman heeft gemist.

Die zie ik wel ironisch in aangezien ik Dick en Steven niet als theepersonen zie. Eerder samen aan de koffie met een hartig woordje.

En een hartige taart.

"Ik heb zin in taart," fluister ik naar hem.

"Je luistert niet." Steven draait zijn ogen en werpt zich van mijn bed af. "Wat moest ik horen dan?" Vraag ik.

"Ik heb iets meegenomen, wat ik je belooft had." Steven loopt naar de eiken kast toe en haalt er een plastic tasje uit tevoorschijn. Het is geen groot tasje dus ik ben bang dat Steven het helemaal verkeerd heeft begrepen.

"Dat past niet." Zeg ik dan ook eerlijk.

"Wat past niet?"

"Het beloofte cadeau," zeg ik tegen Steven die me nog steeds verward aankijkt. "Het past niet!" Herhaal ik schouderophalend. Met die beweging moet het toch duidelijk zijn?!

"Wat denk je überhaupt wat ik je ga geven, een auto of zo?"

"Nee, dat slaat nergens op. Ik verwacht Zayn en geloof me, ik weet dat Amerikanen klein zijn maar dit is belachelijk."

"Jij bent belachelijk!" Plotseling begint Steven met argumenten te gooien die werkelijk waar nergens weer op slaan. Maar goed, maak dat de mensenlievende mens maar uit. "Denk alsjeblieft even na en dit keer logisch."

Nou.. Persoonlijk vond ik het wel logisch.

"Waaraan moet ik denken?" Ik frons naar het tasje en kan me zo even niks voor halen. Heb ik de afgelopen tijd ergens om gesmeekt?

"Het was voor we iets hadden." Helpt hij dan.

"Oh!" Ik knip met mijn vingers. "Ik weet het! Maar.. Dat slaat ergens op."

Stevens gezicht betrekt. "Wat nu weer."

"Je hebt me al ontgroend.. En ontmaagd."

"Tuurlijk. Ik heb hier als cadeau jouw ontmaagding in zitten."

Ik frons. "Niet dan?"

"Ik geef het op." Steven sloft naar het bed toe en haalt er een scheermes uit. "Kijk een scheermes voor meneer." Wanneer hij het pakketje op bed neer gooit weet ik zeker dat Steven alles verkeerd heeft begrepen. Onze hele relatie is gebaseerd op niks anders dan misverstanden. En dit is er een van. "Dit is echt raar, sinds wanneer heb ik om scheermesjes gevraagd?"

"Het was geen directe vraag, maar het hoort erbij. Je vroeg iets anders."

Dit is echt de omgekeerde wereld. Als Steven mij straks wat vraagt ga ik ook scheermesjes kopen en zeggen dat het een indirecte vraag was naar scheermesjes.

"Je zei dat ik je moest scheren als je baardhaar had."

Oké, oké.. Er zit wat van logica in.

"Oh?" Ik frons en na een paar seconden zie de beelden voor me. Ik heb hem inderdaad gezegd dat hij me moest scheren, bedenk ik me nu ook. Nooit gedacht dat die dag nog zou komen. "En we gaan het in bad doen, dat bespaard ons wat geklieder." Steven trekt me naar zich toe en neemt me in zijn armen. Zorgvuldig tilt hij me op, trekt bepaalde draadjes uit mijn arm en zorgt er dan voor dat er bepaalde slangetjes worden aangesloten op een apparaat. Ik heb geen idee wat voor apparaat het is, maar hij gaat gezellig mee naar de badkamer. Wat een geluksvogel.

Steven zet me op de badrand neer en draait de kraan open. Dan gaat hij rechtop staan, rekt zich uit en bekijkt hij me. "Wat voor shirt heb je aan?"

Ik hoef niet eens omlaag te kijken om te weten waarover hij het heeft. De geur is me bij gebleven. "Van Emiel. Ik had het koud."

Steven knikt en pakt vervolgens het shirt beet om hem uit te trekken voor me. Daarna volgen mijn sokken en joggingbroek. Het wordt dan ook meteen min tien graden wanneer ik naakt op de badrand zit. "Kom," Steven komt naast me staan en helpt me dan over de rand heen. Ik baal ontzettend dat ik het niet meer zelf kan maar tegelijkertijd heb ik er vrede mee. Het heeft geen zin om te protesteren. Dat kost me teveel energie.

Steven kleed zich uit, wat ik natuurlijk niet kan missen. Hij heeft een prachtig lichaam; breed, een beetje gebruind en gespierd. Als je mij ernaast zou zetten zou je me aanzien voor een lijk. Ik ben spierwit, dun en klein. Blijkbaar iets wat Steven wel aantrekt.

"Ik haal even de scheermesjes." Steven verdwijnt in zijn blote kont naar de slaapkamer. Ik hoop werkelijk waar dat mijn ouders er niet zijn, want dat brengt hun relatie op een heel nieuw niveau. Steven komt na een paar minuten terug en gaat vervolgens bij me zitten. Een grijns trekt over zijn gezicht als hij naar me kijkt. "Doe je muts af."

Ik doe wat hij zegt en gooi de muts op de grond naast het bad. Steven blijft maar naar me staren. "Is er iets?"

"Ik vind je mooi." Zegt hij dan ook zonder blikken of blozen.

Ik transformeer naar een tomaat.

"Hou op en ga scheren." Brom ik met gekleurde wangen naar hem. Steven grijnst naar me en wijst even naar mijn gezicht. "Op deze manier zie je er eens stuk levendiger uit." Dan pakt hij een bus scheerschuim en spuit ermee op zijn handen. "En nu.." Mompelt hij. "Zal ik je weer een Babyface geven." Hij duwt zijn handen vol schuim tegen mijn bakkes aan en ik transformeer van tomaat naar Sinterklaas.

"Jemig!" Kreun ik onder het schuim wat overal begint te zitten. "Dit is denk ik niet de manier om mijn lichaamshaar aan te pakken, je mist plekken!"

Stevens ogen glijden naar beneden en ik mep mijn handen voor zijn ogen. "Niet daar! Het was ironisch!" Kreun ik.

Steven schiet in de lach en haalt zijn handen door mijn korte haren heen. Het kriebelt en voelt heerlijk aan. "Rustig maar," grinnikt hij. Vervolgens pakt hij het scheermesje wat hij op de rand had neergelegd. "Zo, nu stil zitten of ik ga je snijden."

Dat klinkt ook heel vriendelijk.

"Wacht," ik pak zijn hand beet en schud mijn hoofd. "Je moet dit opnemen."

"Voor wie?" Stevens gezicht betrekt. "Aiden ik betwijfel of mensen ons in een bad willen zien.. Ik betwijfel of ik dit überhaupt wel op mijn mobiel wil hebben."

"Mijn moeder wilt het vast zien!" Ik wijs naar Stevens mobiel. "Toe nou! Dit is mijn eerste scheerbeurt. Dat moet je vastleggen."

"Het is omdat je blijft aandringen, maar o wee als je hier dingen mee gaat doen." Dreigt Steven me. Hij pakt voor mijn opluchting zijn mobiel. Niet dat ik dit echt op film wil hebben staan, maar ik ben van plan iets anders op te nemen. Wat misschien iets meer bijzonder is en wat Steven kan houden voor later.

Wanneer Steven weer zit geeft hij mij zijn mobiel. "En niet in het water laten flikkeren." Zijn stem klinkt donker maar zijn ogen stralen. "Yes sir," ik buig me naar hem toe en duw mijn lippen even op de zijne. Het voelt zo goed om Steven als mijn vriend te hebben. Hij is ontzettend lief, ondanks hij elke dag erbij loopt alsof hij een moord gaat plegen. En daarom mag ik Steven zo. Hij verandert niet m wie ik ben, het zou hem niks boeien als ik nou dood zou gaan of blijf leven. Steven blijft Steven en daar hou ik nou zo juist van. Ik hou mijn lippen nog even tegen de zijne aan en ga vervolgens terug zitten. Ik zet de camera aan die ik op de badrand neer leg zodat hij op mij gericht staat.

"Ik ben de showbizz wel gewend hoor," stel ik Steven gerust.

Steven draait zijn ogen en begint me zorgvuldig te scheren. Het kriebelt maar voelt tegelijkertijd ook best fijn aan. Het geluid klinkt leuk, alsof iemand me open aan het snijden is. Oké, de gedachte is niet zo leuk maar het geluidje maakt me wel vrolijk. Maar de blik van Steven is nog leuker. Zijn ogen staan gericht op mijn gezicht, geconcentreerd. Het maakt hem serieus.

"Stil blijven zitten Aiden," mompelt Steven. Ik wil mijn mond opentrekken maar Steven is me voor. "En al helemaal niet gaan praten."

Als Steven klaar is knikt hij grijnzend. "Dat heb ik wel weer mooi gedaan, al zeg ik het zelf."

Ik grijns terug naar hem en knik. Met mijn handen ga ik naar mijn wangen, die zacht aanvoelen. "Ja, ben ook mooi." Prijs ik mezelf. Dan kijk ik naar Steven en ik zet een glimlach op. "Hé Steven." Mijn buik begint er al bij te kriebelen als ik erover nadenk. Het is ook niet zomaar iets.

"Uhu," Steven zakt tegen de rand aan en blijft me tevreden aankijken. Ik schuif mezelf meer naar hem toe, richt mijn ogen op zijn gezicht en kan nog net een grijns onderdrukken. Mijn buik begint nu zwangerschapshormonen aan te maken, zo gelukkig voel ik me op dit moment. En warm, heel warm.

"Ik hou ook van jou."

Steven zijn ogen lijken iets groter te worden. Een heel fijn gevoel schiet opnieuw door mijn lichaam heen als ik opmerk dat hij bloost. Hij heeft een rode vlaag op zijn wang zitten en zijn ogen worden met een seconde helderder. Het voelt echt goed om dit te zeggen. Nee, het voelt goed om Steven zo te zien.

Steven komt overeind en kijkt me recht aan. "Mooi, ik ook van jou." Zegt hij me voor hij zijn lippen op de mijne duwt. Het doet me opnieuw wat als hij dat tegen me zegt. Mijn wangen gloeien en mijn buik kriebelt. Duizenden schokjes gaan door mijn lichaam heen wanneer hij me kust; teder.

Ik besef dat ik ontzettend bof. Niet alleen omdat Steven voor me zorgt, bij me is en me niet los laat. Maar ik in een jaar heb gekregen wat ik wilde: Echte liefde. Het klinkt bijna wijfachtig maar op dit moment voel ik me het gelukkigste persoon op aarde.

En dat is alles waar ik van had kunnen dromen.