Bedankt voor de reacties op mijn vorige hoofdstuk 'vraagje' (Die is nu/binnenkort verwijderd) Het helpt me wel om te weten wat jullie ervan vinden! :)

Enjoy!

Aiden pov

"Waar was je nou vanochtend?" Emiel geeft me een korte blik om oogcontact te maken voor hij zijn eigen slaapkamer binnen stapt. Ik bekijk de aanwinst die hij meedraagt en vis de chips uit zijn handen. "Ziekenhuis," kondig ik aan vanuit zijn bed.

Emiel fronst en gaat met zijn handen door zijn donkere krullen heen. Zijn ogen schieten alle kanten op alsof hij wat zoekt en vervolgens kijk hij naar mij. Misschien wel een logische reactie sinds ik in januari goed nieuws heb gekregen en vanaf die dag niet meer onverwachts in het ziekenhuis ben gekomen. Het is nu begin zomer en er is niks verandert, nouja tot vanochtend. "Waarom wist ik daar niks van," muttert hij. "Ik zag je gisterochtend nog."

"Jup, half uur erna kwam de ambulance. Je hebt net de gezelligheid gemist." Verklaar ik. Emiel was net weg gegaan toen ik me heel benauwd begon te voelen. Ik voelde me de hele week al niet goed maar dat moment was het toppunt. "Ik kreeg geen lucht." Ik kijk toe hoe Emiel naast me komt zitten. "Mam belde de ambulance en in het ziekenhuis gingen ze meteen foto's maken van mijn longen. Zat er allemaal water in die krengen." Ik draai mijn ogen. Hoeveel fouten kan een lichaam nog maken.

"Jemig Aiden.. Gaat alles goed met je?" Emiel fronst zijn wenkbrauwen opnieuw naar me. Hij is bezorgt, dat hoor ik aan zijn stem.

"Ze hebben het eruit gehaald met een prik maar dat voelde zo kut. Ik wist niet eens dat dat kon." Ik schud mijn hoofd erbij en recht mijn rug. "Dus ze hebben de luchtwaardes aangepast of zo in die luchttank. En volgens de CT-scan gaat de uitzaaiing langzaam. Dus dat is wel goed nieuws. Het blijft goed nieuws." Ik kijk even naar mijn handen en haal diep adem. "Zolang de uitzaaiingen langzaam gaan, mijn organen niet worden aangetast en ik Steven kan commanderen is alles goed."

Emiel knikt en laat zijn ogen over mijn lichaam glijden. "Je ziet er goed uit. Tenminste je zi-"

Ik haak hem af. "Ja. Ik zie er goed uit." Emiel draait met zijn ogen en haalt de zak chips open. "Nu wat meer eten voor ik je helemaal niet meer ziet, je begint mager te worden." Hij richt een blik op mijn buik en gooit vervolgens een hand etenswaar in zijn mond.

"Niet zo jaloers," sus ik hem. "Je moet wat minder eten, dan voel je je niet zo obesitas."

"Ik haat je." Verklaart Emiel me de liefde. Ik ben geraakt.

"Emiel!" Klinkt een stem van beneden. "Wat?!" Roept Emiel me trommelvlies kapot.

"Er staat hier iemand voor de deur!" Klinkt Ricks stem weer.

Ik draai mijn ogen. "Ik word weer eens gestalkt." Mijn leven is moeilijk. "Ja ze gaan een moord op je plegen."

Waarom heeft Emiel van die nare gedachtes?! Misschien is hij zo bezorgd dat hij ze ziet vliegen.

Emiel staat op en ik volg zijn voorbeeld. Voor alle veiligheid neem ik een kussen mee om mijn leven te kunnen beschermen. Als we de trap af komen zie ik een meisje in de voordeur staan. Ze heeft een zwarte broek aan, een strak shirtje met een leren jasje erover heen. Om haar nek bungelt een ketting in een hartjesvorm met een soort fotootje erop.

Wie wil wedden voor tien euro dat ik op die foto sta?

Mijn blik schiet naar Emiel en dan naar het meisje. Ze ziet er niet slecht uit op het eerste gezicht en het feit dat ze hier voor de deur staat geeft me zelfs hoop dat Emiel zich gaat voortplanten.

"Hoi," zegt Emiel nors. "Wat is er?"

Al mijn hoop voor Emiel vliegt voor de voordeur naar buiten.

Ik zwaai al mijn hoop na.

Het meisje geeft me een rare uitdrukking dus ik doe het terug, alleen kan ik mijn wenkbrauwen niet zo fronsen zoals zij het doet maar misschien komt dat omdat het zo getekend is met een watervast viltstift. Het meisje zwaait haar blonde haren over haar schouders heen wat haar inkijk en gekleurde foundation onthult. Hocus pocus, het is plotseling een kliniclown geworden.

"Ik zoek Aiden," zegt ze met haar gestifte lippen. Dan gaat ze op haar tenen staan en kijkt ze langs ons heen. "Waar is hij?"

Ik steek mijn hand op. "Present."

"Jij bent Aiden van Steven?" Ze slaat haar armen over elkaar en trekt opnieuw haar wenkbrauw omhoog. Ik geef haar een applaus want ik heb nog nooit iemand dat zo hoog zien doen.

"Ho," ik stop met klappen. "Als dit betekent dat Steven me probeert te claimen; nee. Ik ben niet 'van' Steven. Ik ben.." ik tuit mijn lippen en probeer na te denken over de juiste woorden. "Steven is van mij."

Het meisje draait haar ogen, die overigens moeilijk te zien zijn achter haar dikke wimpers. Ze moet zeker sterk zijn voor al dat zware make-up, ik heb bewondering voor haar. "Ik ben Tiffany en Steven is mijn vriend."

Ik draai me naar Emiel die er nog altijd nors bijstaat. "Sinds wanneer deel ik Steven?"

"Je deelt Steven niet. Steven is van mij!" Roept Tiffany achter me.

"Vertelde die vrienden van Steven niet dat hij met een Tiffany heeft gehad?" Emiel leunt tegen de deurpost aan en laat zijn ogen over Tiffany glijden. "Owhja! Dat meisje met haar goedkope naam en lichaam." Ik knik. "Die naam herinner ik."

Emiel wijst naar het meisje voor de deur. Ik daar me om en maak een vertederend geluidje. Nooit gedacht dat ik haar nog in levende lijven zou ontmoeten!

"Dus jij bent de ex van Steven?" Vraagt Emiel terwijl hij rechtop gaat staan. Zijn ogen glijden over Tiffany haar lichaam heen en even fronst hij. "Nee. Ik ben zijn vrienden." Tiffany geeft Emiel een glimlach die zo nep is dat ik een oogamputatie nodig ben om weer sterk te kunnen zien.

"Oke, gezellig." Ik klap in mijn handen. Meer zielen, meer vreugd!

Emiel draait zijn ogen naar me en ik hoor het meisje verveeld zuchten. "Ik ga nu, ik kwam dit alleen even recht zetten." Zegt ze. Ik knik. Gezelligheid moet je altijd recht zetten.

"Aiden heb je wel door wat ze zegt?" Vraagt Emiel.

"Ja hallo, ik ben niet doof." Antwoord ik in een 'duh' klank. Vervolgens geef ik Tiffany net zo'n neppe glimlach door mijn tandvlees te laten zien. "Charmant." Mompelt Emiel naast me.

Tiffany knikt en begint dan nog een paar klanken uit haar mond te toveren, maar ze vallen me niet op. Wat me echt opvalt is het aantrekkelijke stukje vlees op de achtergrond die komt opdoemen. Al snel wordt het duidelijk dat het mijn vriendje Steven is. Oh sorry, ons vriendje aangezien we nu in de meerderheid zijn. Steven komt het tuinpad oplopen en richt een blik naar Tiffany die met de rug, of beter gezegd opgespoten kont, naar hem toe staat.

Steven geeft me een blik alsof hij moet overgeven. Dan duwt hij zijn vinger tegen zijn lippen met zijn ogen op Tiffany gericht. Oh, hij gaat haar verrassen! Onze relatie bestaat uit tedere verrassinkjes. Ik ben ziels gelukkig!

Blijkbaar snapt Steven het begrip 'verrassen' niet want in plaats dat meneer haar blij maakt met zijn aankomst stapt hij langzaam naar achter.

"Hé! Steven" Ik begin met twee armen te zwaaien en deel meteen een elleboogklap uit aan Emiel die de voordeur uitschiet. Emiel strompelt tegen Tiffany aan die haar evenwicht verliest en samen rollen ze over de grond heen. Ik sla mijn hand voor mijn mond en kan nog net een naar woord onderdrukken.

"Emiel hoe durf je?!" Ik gooi mijn handen in de lucht. "We hebben hier een relatie en jij duikt er meteen op af!"

Emiel schiet overeind en geeft me een boze blik. Ondertussen rent Steven al over de straat en krijg ik het gevoel dat hij de situatie aan het ontvluchten is.

Prima, het lot ligt in mijn handen.

Ik loop naar Tiffany toe, die als een zoutzak op de grond ligt, en rijk mijn hand uit naar haar. Ze kijkt naar mijn hand en draait haar lichaam vervolgens om en komt van de grond af. "Steven!" Ze rent op haar naadhakken over het pad heen en doorboord enkele grasprietjes.

Steven vloekt hardop en komt achter een auto tevoorschijn, schijnbaar teleurgesteld dat zijn verrassingsaanval niet zou werken. "Wat doe jij nou hier?" Snauwt hij.

Gelukkig kan hij de teleurstelling goed verwerken.

"Ik kwam terug voor jou, baby!" Tiffany loopt naar Steven toe en slaat haar armen naar hem uit. Haar haar wappert mee in de wind en in neurie een liefdeslied voor het effect. "Rot op," Steven loopt praktisch dwars door haar heen en komt mijn kant op, gevolgd door plantenmoordenaar Tiffany.

"Aiden, emiel." Hij kijkt naar ons en wijft naar Tiffany. "Mijn grootste vergissing."

"Ik dacht dat ze Tiffany heette." Ik strek mijn hand uit naar haar. "Hallo Grootste Vergissing, ik ben Aiden."

Ik hoor Steven zuchten en Emiel iets zeggen over mijn herseninhoud. Niet bepaald toepasselijk Emiel maar vooruit.

"Maar Steven!" Tiffany vermoordt nog even een stuk of drie planten voor ze uiteindelijk voor Steven zijn neus staat. "Wij hadden wat. Een echte klik." Stamelt ze.

Steven kijkt alleen maar geïrriteerder en ik begin me af te vragen of Tiffany wel de vreugde in onze relatie toevoegt die wij zoeken in een derde kandidaat. Ik wist overigens niet dat we een derde kandidaat zochten maar dat bespreken we in hoofdstuk zesenzestig nog een keer.

"Serieus mens, ik heb al een relatie!" Kreunt Steven. "Ja, met dat!" Tiffany kijkt mij afkeurend aan. Ik ben vereerd dat ik een 'dat" mag zijn. Nog nooit eerder is er een persoon geweest die zich mag kronen als 'dat'. "Buig voor de koning 'Dat'!" Roep ik als heerser van het koninkrijk.

"Wees geen jaloerse bitch en ga naar huis." Roept Steven.

Niemand buigt.

Mijn moeder zei ooit. Wat niet gebeurt moet je laten gebeuren.

Of George Clooney.

Ik pak Tiffany beet om haar middel die haar hoofd naar me toedraait. Ik zie en frons op haar voorhoofd komen als ik tegen haar schouders aanduw. "Ja, goedzo." Moedig ik haar aan als ze wat naar voren buigt. "Buig maar voor mijn macht."

"Heeft er iemand de telefoonnummer van de psychiater bij de hand." Bromt Steven zacht. Ik snap niet waar die opmerking vandaan kwam dus ik laat hem maar gaan. Misschien om Tiffany in een kliniek te stoppen maar dat vind ik niet netjes. Zo dramatisch is ze er ook niet aan toe. Tiffany komt weer overeind en geeft me een blik. "Je bent echt raar!" Kirt ze.

En dat nu ik het in mijn gedachte voor haar opneemt.

"Mijn opa is bevallen!" Ik gooi mijn handen in de lucht en krijg zelfs belangstelling van een jongedame die ons voorbij wandelt. Emiel trekt me naar de deurpost toe en draait zijn groene ogen. "Wat doe je?"

"Ik dacht dat we allemaal onzin aan het uitkramen waren." Zeg ik zachtjes.

'Luister, wat wij hadden is over." Steven zijn groene ogen staan gefixeerd op Tiffany. Zijn houding ken ik uit duizenden, zo gedraagt hij zich namelijk altijd als hij boos is. Zijn ogen in spleetjes getrokken, een emotieloos gezicht en zijn lichaam in een gespannen houding. Tiffany gooit haar tranen in de strijd. "Ik snap het niet! Hoe kan je mij inruilen voor dat?!"

En opnieuw ben ik koning 'dat'.

Steven schudt zijn hoofd en wijst naar me. "Aiden is speciaal." Zijn stem wordt lager wat mij de nodige kriebels bezorgt in elk lichaamsdeel van mijn lichaam. "Ja, speciaal gestoord." Tiffany is ondertussen haar tranen uit haar ogen aan het vegen wat uitloopt tot een feestelijk bestaan van mascaravegen. "Hij is gek!" Gaat ze verder. "Jij hoort bij mij, je bent geen homo!" Ze begint te smijten met haar vuisten en stampt op de grond. R.I.P grassprietjes.

"En ik ben gek op hem," een grijns vormt zich op Steven zijn mond en glinsteringen schitteren in zijn ogen wanneer hij dat zegt. Ik geloof dat ik na dit aanbeeld ben overleden door een hartaanval. Tiffany stapt op Steven af met betraande ogen. "Ik ben niet klaar met jou. Zeg dat het een grap is!" Wanneer het stil blijft, verandert Tiffanys verdrietige blik in iets waar zelfs ik voor moet slikken. "Je laat me geen keuze Steven, ik zeg het tegen je vader!" Snauwt ze naar hem. Haar vinger schiet naar voren, wijzend naar Steven. "Iedereen gaat het weten wat voor gore homo je bent! Gadverdamme!" Haar ware aard als homofobische cliniclown kruipt naar boven en vervolgens vliegen allemaal scheldwoorden ons om de oren.

Ik raap mijn kussen op om het geweld te verzachten.

Raar genoeg heb ik in de tijd dat ik Steven ken, wat bijna al een jaar is, nog nooit aan Stevens vader gedacht. Ik had op een gegeven moment bijna bedacht dat Mariska Steven in haar eentje heeft gemaakt. Je weet wel. Mono-baring?

"Dus Steven," ze kijkt ons verwilderd aan als ze de woorden uitspuugt. Haar haar zit niet meer netjes en de make-up strepen laten haar uitzien als een indiaan, die klaar is voor de strijd. "Neem je me terug?"

Steven begint hard te lachen en draait zich naar me toe. Opnieuw komt er een grijns op zijn lippen. Zijn ogen zien er ondeugend uit en ik weet welke kant dit op gaat dus ik transformeer weer naar mijn favoriete groenten; de tomaat.

Steven buigt zich naar me toe en duwt zacht zijn lippen op de mijne. Na bijna een jaar dat ik Steven ken en alle maanden dat we hebben kan ik er nooit aan wennen. Warme kriebels blijven door me heen schieten gevolgd door zenuwachtige lachjes. Ik ben zo mannelijk. Steven grijnst tussen het zoenen door en stopt. Zijn hand glijdt om mijn middel en hij draait zich naar Tiffany toe. "Zoals ik al zei; ik ben gek op Aiden."

Tiffany schudt haar hoofd. Haar lange haren glijden langs haar lichaam heen en ze haalt diep adem. Vervolgens draait ze zich om en stampt ze met de overleden grassprietjes het gras af. "Je krijgt hier spijt van," roept ze terwijl ze doorloopt met haar grashakken.

"dus dat is je ex?" Vraag ik terwijl Tiffany verdwijnt.

"Ex. Betekent voormalig," Steven draait zich naar me toe en ik voel zijn hand over mijn rug glijden. "Je bent nu. Zij was ooit." Een glimlach vormt zich op zijn mond en ik zie zijn gezicht verzachten.

"Mooi gezegd, Shakespeare." Complimenteer ik hem.

Steven zijn gezicht verandert weer in zoals Stevens gezicht hoort te zijn. Nors. "Soms vraag ik me af of je wel een verbetering bent."

Ik draai mijn ogen om die opmerking en sla een hand op zijn mond. "Niet zo agressief. Je wilt toch niet alleen eindigen zoals Emiel." Ik draai me om naar mijn beste vriend die dezelfde houding heeft als Steven. Het is denk ik nationaal nors zijn dag. "Soms Aiden.." Zucht Emiel zachtjes.

"Je was je mobiel vergeten." Steven drukt het apparaatje in mijn handen en schudt vervolgens zijn hoofd. "Bij je houden, want ik wil je kunnen bereiken."

"Oh!" Ik laat hem in mijn zak vallen en grijns vervolgens naar mijn vriendje. "Ik was hem al kwijt, waar lag hij."

"In de douche." Steven zijn gezicht ziet er steeds meer onvriendelijk uit en ik krijg het gevoel dat er zo meteen nog stoomwolkjes uit zijn oren vliegen. "Wat moet jij met je mobiel in de douche?" Ik haal mijn schouders op en probeer me te herinneren waarom ik hem heb meegenomen onder de douche. "Nou omdat ik van jou altijd bereikbaar moet zijn." Antwoord ik maar.

Steven schudt zijn hoofd. "Ik moet gaan," hij kijkt nog eens naar me, geeft me een kus en Emiel een groet voor hij verdwijnt. Ik draai me om naar Emiel en kijk hem vervolgens aan. "Dus Frozen kijken?" Emiel draait zijn ogen en we verdwijnen weer de trap op. Opweg naar boven.

Dezelfde avond lag ik in bed na te denken over wat er vandaag gebeurde. Allereerst lag ik in het ziekenhuis, vervolgens was ik bij Emiel en net voor we aan ons nieuwe leven beginnen als obesitasmensen stond Tiffany voor de deur. Het verbaasde me werkelijk dat ze er zo kunstzinnig uitzag en hoe ze begon te dreigen tegen Steven maar wat me meer verbaasde was Steven. Met een brede grijns had hij gezegd dat ik de zijne was. Mijn gedachtegang wordt verstoord door het deuntje van Totally Spies. Ik graai mijn mobieltje van het nachtkastje en neem op. "Hallo?" Mompel ik met een slaperige stem. "Heb je morgen wat te doen?" Stevens stem klinkt zwaarder dan normaal, alsof hij een enge stalker is. "Nee, wat dan?" Ik trek de dekens tot mijn kin en draai mezelf op mijn zij.

"Mooi, morgen zijn we namelijk bij mijn vader."

_________________________________

Wat denken jullie van papaSteven?:o