Errors aanwezig. Heb geen tijd om ze eruit te halen op dit moment. Maar hier mijn kerstcadeau aan jullie!

Voorzichtig klauter ik uit bed.

Buiten is het mistig en ik hoor de regen tegen het raam tikken. Ik ril en voel me raar genoeg nat. Heeft Steven me onder zitten pissen vanacht? Mijn lichaam voelt koud en klam. Ik hoop diep van binnen dat ik heb staan zweten vannacht, maar zweten is niet zo fijn dus daar doe ik persoonlijk niet aan. Steven ligt nog te slapen, zijn haar zit in de war en hij heeft zijn mond open.

Sexy, net als Emiel.

Een misselijk gevoel schiet bij me omhoog wanneer ik aan Emiel denk. Shit.. Met een noodgang ren ik mijn slaapkamer uit en neem de eerste deur recht. Ik zak voor de wc en begin over te geven. Er komt alleen gal uit mijn mond omdat ik gister niks door me keel heb kunnen krijgen. Ik voelde me zo schuldig.

Emiel is nog nooit zo kwaad op me geweest als gisteren.

Met knikkende knieen kom ik overeind. Ik doe de bril omlaag en spoel mijn spuug door. De badkamer walmt van de stank wat me draaierig maakt. Dit is mijn eigen schuld. Tegen stress kan ik niet en al helemaal niet als het om een ruzie gaat.

Ik strompel de badkamer uit en loop tegen iets warms op. "Hwmpf," murmel ik tegen mijn vaders buik.

Lekker warm dit.

"Aiden." Mijn vader pakt me beet bij mijn schouders en duwt me zachtjes van zich af. Zijn ogen scannen me af en hij ziet er bleek uit. "Gaat het? Je ziet er ziek uit." Zijn duimen wrijven over mijn schouders heen en ik haal ze op. "Jij ziet er anders ook niet aantrekkelijk uit." Mompel ik.

Mijn vader kijkt naar mijn moeder en meteen vraag ik me af waarom hij bij ons is. Ik zou toch zaterdag opgehaald worden?

"We moeten eventjes met je praten lieverd." Klinkt mijn moeders stem. Ze praat zo zacht en lieflijk dat ik meteen begrijp dat er iets ernstigs aan de hand is. De vorige keer dat ze met me wilden praten ging het over hun scheiding.

Wacht.. Gaan ze nu weer hertrouwen?!

Pap duwt me zachtjes mee naar mama's slaapkamer. Het is er verassend genoeg donker, zelfs de muren hebben een vieze zwarte kleur die anders helder wit zijn. Het geeft me rillingen. Waarom is alles zo donker vandaag.

Ik laat me op mijn bed zakken en bekijk opnieuw de donkere muur. De koude rillingen verspreiden zich over mijn lichaam heen. Papa en mama komen naast me zitten, ieder aan een zijde.

Het is zo officieel dat ik ook een troonrede verwacht van de koning.

"Je bent zo bleek, gaat het wel?" Mam slaat haar armen om mijn hals en trekt me tegen der aan. Een naar warm gevoel trekt in mijn lichaam en even heb ik moeite met ademhalen. "Jawel," lieg ik. Ik kan haar niet vertellen dat het niet gaat. Ik moet het Emiel vertellen, dat het me spijt en ik het nooit meer zal doen. Straks, beloof ik mezelf, maak ik het goed met mijn beste vriend. Ik moet wel, wie brengt me anders overal heen en zorgt ervoor dat ik mijn nek niet breek. Daarnaast is hij ook een goede vriend. Mijn beste vriend nog wel.

"We moeten je iets vertellen." Mama pakt mijn handen beet en geeft er een kneepje in. Haar ogen zijn rood en ze heeft wallen, wat betekent dat ze er langer mee heeft rond gelopen. "We wilden het je pas vertellen als je wakker werd en uitgerust was." Dan wisselt ze een blik met mijn vader. "Wat is er dan?" Mompel ik zacht, onzeker of ik het wel wil weten.

Mama kijkt me met rode ogen aan en knikt dan naar mijn vader. "Oh lieverd," zegt ze dan met een trillende stem.

Ik draai me.om naar papa. Wanneer ik zijn onrustige blik zie raak ik in paniek. Wat is er toch aan de hand?

"Is opa of oma dood?" Probeer ik. Papa schudt zijn hoofd en legt een hand op mijn schouder. "Aiden," hij last een korte pauze in. "Emiel is gistermiddag verongelukt."

Wat er dan om me heen gaat is onbegrijpelijk. Ik voel me warm, koud, misselijk, lusteloos en vooral angstig. "W-wat?" Happer ik. Mijn zicht wordt verminderd door mijn tranen. Wat is dit?! Mama neemt me in haar armen wiegt me zachtjes heen en weer terwijl ze met me mee snikt. "Hij had een auto-ongeluk." Zegt ze met een hese stem.

"Gister?"

"Ja," valt papa bij. "Hij was van streek weg gegaan van school zeiden mensen.. Vlak erna is hij.. om.. omgekomen op een kruizing, hij gaf geen voorrang." Papa's stem trilt ook en ik voel een hand op mijn rug. "Het spijt me jongen."

Alle emoties die ik net in mijn lichaam had hebben plaats gemaakt door een leeg gevoel.

Emiel is omgekomen doordat hij gisteren van streek weg is gegaan.

Emiel is dood.

En dat is mijn schuld.

..

"Aiden?" Een stem van ver roept.me. "Aiden? Open je ogen!"

Met vele moeite trek ik mijn oogleden omhoog. Het zicht wat ik aantref is vaag, ik zie veel wit maar ook veel groen. Het doet pijn aan mijn ogen. "Goedzo," klinkt het aanmoedigend naast mijn zijde.

"Hij is bij!" "Geef me de bloedwaardens door!" "Ik heb extra zuurstof nodig!"

Geen wonder dat ik hoofdpijn heb als iedereen loopt te schreeuwen. Mijn ogen sluiten zich weer en ik voel hoe een kapje op mijn mond wordt gedrukt. "Aiden, kijk eens." Klinkt het. Dit keer herken ik de stem van mijn moeder. Ik open met moeite mijn ogen en staar naar het vervaagde figuur. "He," zegt ze door alle stemmen heen. "Ik ben bij je. Niet bang zijn." Sust ze me.

Ik probeer te knikken maar het werkt niet. Niks lijkt meer te werken.

Na een minuut krijg ik door dat ik op een bed lig en we door de gang rijden. De mensen die om mijn bed rennen ken ik, op mama na, niet. "U kunt niet mee mevrouw." Mijn bed stopt met rijden en ik hoor een deur open gaan. "Ik kom er zo aan!" Mama's stem verdwijnt achter de deur.

"Aiden?" Ik draai mijn ogen en knipper even. Het beeld wordt iets helderder. "Weet je wat er is gebeurt?" Een vrouw staat over me heen gebogen en ik knik. De vrouw knikt terug en ik voel iemand aan mijn arm zitten. De vrouw streelt over mijn hoofd heen, praat even tegen de mensen om haar heen en richt zich op mij. "Weet je wat er is gebeurt?" Ze praat zacht en vriendelijk.

Dat had ze niet moeten vragen.

Ik schiet overeind, duw het kapje van mijn neus en laat mijn lichaamsinhoud op de vrije loop net als mijn tranen. Ik spuug. Een ellendig gevoel schiet door mijn lichaam heen wanneer ik ben gestopt. "Emiel is dood," jammer ik. "Haal schone kleren en dekens." Klinkt het naast me. Ik snik door en voel de dekens van het bed af glijden. Mijn lichaam reageert meteen door koud te worden. Van alle ellende kruip ik in een bolletje, niks uitmakend dat het kots verspreid wordt.

"We brengen je even in slaap." Klinkt het naast me. De vrouw streelt zacht over mijn hoofd heen terwijl ze weer het kapje op mijn mond drukt. "Doe je ogen dicht en denk maar aan wat leuks."

Ik sluit mijn ogen en denk aan Emiel.

...

"Mam?"

"Aiden!" Mijn moeder vliegt me om de hals als ze me opmerkt. Ik voel hoe ze mijn hoofd streelt en me een kus geeft. "Oh," zucht ze zacht. "Ik was zo geschrokken. Je bent wakker." Ze wiegt me zacht heen. Ik glimlach.

"Voel je je weer beter?" Mijn vader komt naast me zitten en laat zijn hand op mijn rug rusten. Ik kan aan de hoeveelheid rimpels zien dat hij bezorgd is. "Je heb teminster weer wat kleur." Zegt mijn moeder die me nog steeds in haar armen heeft.

"Het ziet er zo gezellig uit dat je de kotsgeur bijna vergeet."

Ik kijk opzij en ontmoet de heldere groene ogen van Steven. Hij heeft een scheve grijns op en knipoogt dan naar me. Ik voel mijn wangen gloeien door zijn gedrag.

"Je hebt gelijk, Aiden heeft inderdaad meer kleur." Knikt Steven.

Verdorie!

"Ik ben zo opgelucht." Mam streelt mijn wang en laat me dan los. Pap knikt en geeft me dan een glimlach. "Echt heel opgelucht."

Ik knik en laat mezelf in de kussens zakken. Ik weet dat ze opgelucht zijn maar ik kan de blijheid niet met ze delen. Emiel is dood. Ik ben mijn beste vriend kwijt en dat is mijn schuld. Ik kan hem nooit vertellen hoeveel het me spijt dat ik gisteren zo rot deed. Daarnaast voel ik me leeg zonder hem en wil ik het liefst in een bolletje kruipen om uit te huilen. Hij had op mijn begravenis moeten zijn, niet ik op de zijne!

"Aiden wat is er?" Mam pakt mijn handen beet en ik werp mezelf volop haar lichaam. Nadat ik haar bijna heb vermoord met mijn gewicht begin ik te jammeren. Mijn gejammer loopt uit tot lange uithalen als pap mam en Steven me beginnen te troosten.

"Wat is er toch?" Roept mama in paniek. "Aiden, heb je pijn?" Pap pakt mijn schouders beet en probeert oogcontact met me te maken. "Hij is dood!" Ik kijk hem recht aan. Zijn hoofd is misvormd door mijn tranen. Oke, het was al een beetje misvormd. "Hij is dood en het is mijn schuld!"

"Wat?!" Roepen mijn moeder en vader in koor.

"Emiel!" Schreeuw ik half huilend terug. "Het is mijn schuld!"

Mijn ouders kijken me beide met een gezicht aan die ik niet kan plaatsen maar Steven daarin tegen speelt echt voor berggeit. Hij kijkt me grijnzend aan met opgetrokken wenkbrauwen. "Hoe heb je Emiel vermoord?" Vraagt hij spottend.

"Dit is niet leuk!" Ik schreeuw mijn ouders letterlijk van bed af en maai vervolgens met mijn armen in het rond. "Stop met grijnzen!" Dan zak ik ineen om vervolgens weer te huilen. "Je bent een zak. Ik haat je!" Waarom begrijpen ze mijn pijn niet?

"Nou dat is ook niet bepaald aardig." Ik voel twee armen om mijn middel heen. Om troost te zoeken kruip ik tegen diegene aan en snik ik uit. Alles is zo verwarrend voor me. Waarom doet iedereen zo?

"Hoelang is Emiel dood dan?" Pap fronst zijn wenkbrauwen. "Jij vertelde het mij vanochtend!"

"Dat kan niet eens!" Roept mijn moeder. "Aiden, je bent niet eens wakker geworden vanochtend. Je lag te zweten en te huilen maar we kregen je niet eens wakker. Je hebt zelfs Steven ondergekotst." Mam schudt haar hoofd. "Jullie moeten ook niet in één bed." Mompelt ze erachter aan.

"Steven ondergekotst? Waarom was ik er niet bij?"

"Ja.. waarom waren wij daar niet bij." Zucht ik. Wat zou dat een mooi gezicht zijn geweest. En een echte liefdesovertuiging. "Ik haat jullie." Reageert Steven liefdevol.  Wacht.. Jullie? Ik draai me om naar Emiel. Zijn armen zijn om mijn middel geslagen en hij kijkt me geamusseerd aan.

"Emiel!" Ik smijt mijn armen om zijn hals en mijn hartslag loopt op. Emiel lacht wanneer ik hem knuffel. Ik begraaf mijn gezicht in zijn nek en zucht opgelucht. Zelfs emotie komt erbij kijken want mijn ogen worden vochtig. Shit man.. De machtige zesamzaad heeft me geholpen.

"Dus ik was dood?" Emiel kriebelt over mijn rug en ik knik. Als ik omkijk zie ik dat mijn ouders weg zijn. Top, tijd voor privacy!

"Emiel," ik ga zitten en recht mijn rug. Ik zoek contact met zijn groene ogen en haal dan diep adem. "Het spijt me heel erg van gisteren. Maar je hoeft me niet te straffen want karma kwam langs." Emiel knikt naar me en een glimlach trekt op zijn gezicht. "Het is al goed, Aiden. Echt, ik schrok me alleen dood maar hoe je een school aan een grafstemming hielp was best indrukwekkend."

Ik schud mijn hoofd en gooi mijn hand op zijn mond. Typisch Emiel om me voor de gek te houden. "ik was nog niet klaar. Je bent ook echt heel belangrijk voor me en ik vind het.. nou ja.." putter ik. "Leuk.. zeg maar.. dat je er altijd voor me bent." Wanneer het awkward wordt schud ik mijn hoofd "no homo."

Emiel schiet in de lach en trekt me in een mannelijke knuffel door me half tot moes te slaan. "Ze hebben je zeker helemaal volgestopt met medicijnen."

Doe je je best, word je uitgemaakt voor een drugspatient.

Op de achtergrond hoor ik geklap. Steven staat er te grijnzen terwijl zijn handen langzaam contact maken. "Erg vertederend. Kunnen we nu overgaan tot het allerdaagse leven. Ik haat dit geklef."

"Sorry hoor maar volgensmij was jij diegene die zijn tong in mijn mond duwde." Ik haal mijn hand op naar Steven en draai mijn ogen.

"Teveel informatie." Emiel mept op mijn rug en mijn longen schieten eruit en ik beleef een doodservaring. Oke bijna. Steven wandelt naar ons toe en komt bij ons zitten. "Jullie zijn echt dikke sukkels." Hij draait zijn ogen naar ons.

"Eigenlijk moeten we hem slaan." Fluistert Emiel. Ik knik. "We kunnen hem ook slachten." Sis ik.

"Hallo, ik zit hier hoor." Steven zwaait naar ons en draait dan zijn ogen. "Aiden word eens beter, ik wil naar huis."

Ik kijk naar Steven. Huis.. Stevens huis. "Ik heb een top idee!" Ik klap in mijn handen. "We gaan naar jou'n huis en verzieren de kerstboom!"

"Wat?"

"De onze is al versierd en valt niet te redden." Mam en haar kerstboomkunsten stammen uit de jaren lelijk. "Maar jullie hebben er nog geen een zei je laatst. Dus we gaan er nu een halen en mooi maken."

"Ja daag, en vredig kerstfeest vieren. Ik heb wel wat anders te doen." Steven geeft me een blik en ik hap naar adem. "Zoals vreemdgaan?"

"Waar haal je dat nou weg?!"

"Kerst is voor de liefde, en als jij de liefde niet ontarmt dan ga je vast en zeker vreemd. En hoe heet hij!" Commandeer ik.

"Hij?!" Steven lacht spottend. "Dat ik met jou ben betekent niet dat ik homo ben."

"Nou, het betekent wel dergelijk dat je soort van homo bent." Mengt Emiel zich er tussen.

"Ja. Je bent een kerstloze homo." Ik knik. "Dat heb ik goed bedacht."

"Knap hoor Aiden." Steven klapt in zijn handen. "Ik ben trots." Zegt hij langzaam met zijn zware stem. Emiel lacht er zacht om. "Wat lach je," ik draai me om naar Emiel. "Hij klapt tenminste. Jij bent echt ruzie aan het zoeken eh."

"Oh nee." Kreunt Steven. "Niet alweer. Dan kom ik vanavond niet slapen."

"Owja, hoe was Frozen?" Emiel kijkt grijnzend naar Steven. Ik besluit dat het mijn antwoord moet krijgen want ik heb de beste antwoorden. "Het was fantastisch! Olaf kende zijn tekst weer goed en Steven had zelfs tranen in zijn ogen."

Steven haalt zijn hand op. "Dat was omdat jij mij in elkaar sloeg en je zo vals zong dat ik depressief werd."

"Klinkt als een normale avond." Emiel rekt zich uit en gaat erbij staan. "Laten we naar huis gaan en Aiden meenemen. Je ziet er goed uit en de resultaten waren goed dus van mij mag je gaan." Zegt hij. "Ondanks je geen dokter bent vind ik dit een goede conclusie." Ik werp mezelf in Stevens armen die natuurlijk niet oplet. We vliegen van het bed af en komen met een plof op de grond neer. Gelukkig breekt Stevens lichaam mijn val en ben ik ongedeerd. Anders had dokter Emiel me moeten onderzoeken en dan konden we alvast een begravenisondernemer regelen.

Steven gromt onder me en duwt me van zich af. Wanneer hij staat trekt hij me staand en geeft me een blik. Ik verwacht dat hij me uit gaat schelden maar inplaats daarvan krijg ik een kus op mijn lippen. "Krijg je een gezond kleurtje van." Fluistert hij in mijn oor.

Dit is beschamend. Vooral wanneer we op de gang staan en mijn ouders me complimenteren over de levendige kleur die op mijn gezicht zit.

We nemen Stevens auto terug naar huis. Pap zit voorin naast Steven, wij achterin. Ik hoor mijn vader en Steven druk over de auto praten. Mijn moeder staart aan haar zijde naar buiten en Emiel zit op zijn mobiel. Het is een korte rit en na een minuut of tien zijn we er. Gelukkig maar want het zat wel erg krap.

"Ik moet even mijn olie verversen." Steven stapt uit en ik wil zijn voorbeeld volgen maar Emiel zit in de weg. Ik open de deur, schuif Emiel op de stoep en stap over hem heen als hij blijft liggen. Mijn ouders stappen ook uit en kijken fronzend naar Emiel die erbij ligt als een zwerver.

"Kom ik stel jullie voor aan mijn schoonmoeder." Ik huppel het pad op en Steven geeft me een donkere blik. Een blik augurk, Whahahaha. Oke grapje. Dus ik kreeg een donkere blik. Ma en pa keken ook een beetje raar uit hun ogen en Emiel was geloof ik boos. Misschien om het feit dat zijn moeder niet mijn schoonmoeder zal zijn.

De deur vliegt open en Mariska stapt naar buiten. "Aiden!" Ze knuffelt me uitbundig. "Wat fijn je weer te zien. Hoe gaat het?" Ze straalt wanneer ze me aankijkt. "Goed!" Vertel ik oprecht. "Fijn!" Dan kijkt ze naar haar zoon. Net als ze Steven een knuffel wilt geven loopt hij weg.

"De welp wilt niet getroost worden door zijn moeder en zoekt een eigen leven door middel van zijn eigen terrotorium te verplaatsen." Zeg ik alsof ik een voiceover aan het inspreken ben.

Mariska is ondertussen naar mijn ouders toe gelopen. Mam krijgt complimenten over haar mooie blonde haren en blauwe ogen en pap een handdruk. Arme papa, fixt hij nog geen chicks wordt zijn ex versierd.

Emiel is inmiddels bij me komen staan. Samen lopen we het huis in naar de woonkamer. "Een kerstboom." Zucht ik vertederend. Hij is bijna af maar mist alleen nog een piek. "Snel!" Ik kijk Emiel aan. "Maak een foto!" Dan zet ik mijn modelgezicht op. Ik tuit mijn lippen en mijn ogen maak ik groot.

"Gatver. Waarom zou ik dat op de foto zetten?" Emiel schudt zijn hoofd en richt mijn camera op mij. Een flits laat weten dat de foto gelukt is. Ik grijp zijn mobiel en maak verbinding met de printer. "Zo," grijns ik. "Wat doe je?" Emiel komt naast me staan. "Ik print mijn hoofd even uit." Zeg ik alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Ik haal het papier uit de printer, knip de randjes af en duw mijn hoofd op de mooiste piek die ze hebben. "Kom! Laat me op je rug." Ik ga op de bank staan en kijk ongeduldig naar Emiel. Hij draait zijn ogen en gaat voor me staan. Ik klim op zijn rug en duw vervolgens de piek met mijn hoofd op de kerstboom.

"Nu is hij af." Zucht ik vertederend. "Waarom moet je hoofd nu weer erop?" Vraagt Emiel.

"Cause i'm a star. De toppunt van hun leven en het hoogtepunt van dit huis." Ik staar naar mijn foto. "Mijn wimpers komen mooi uit eh?"

"Je hebt geeneens wimpers Aid.. wacht.. heb je die er nu opgetekend?!"

Ik knik. "Mooi he!"

"Je wimpers lijken wel tien centimeter lang en.. die wenkbrauwen raken haast de bovenkant van je hoofd en onderkant van je kin."

Ik knik. Ik ben perfect.

FIJNE FEESTDAGEN EN SORRY ALS JULLIE SCHROKKEN VAN Emiels dood. Lawl.
Moet er nog een kersthoofdstuk komen?