Steven pov

"Wat gaan we doen?" Aiden schudt aan mijn arm. "Geen idee, zeg jij het maar." Ik draai mijn hoofd opzij en kijk naar Aiden. Een frons trekt over zijn gezicht en zijn ogen zijn bijna gesloten. "Ik weet wel iets maar dan moeten we mijn laptop halen." Dan duwt hij zichzelf overeind. "Kom."

"Wat." Brom ik.

"Mijn laptop halen." Aiden pakt mijn voet beet en trekt eraan. "Lukt het?" Grijns ik als het Aiden maar niet lukt om me te verplaatsen. "Nee, je moet afvallen." Aiden laat mijn voet los en schudt dan zijn hoofd. "Obesitas noemen ze dat."

Ik draai mijn ogen en duw me van het ziekenhuisbed af. Het is drie weken geleden dat ik Aiden met Rick terug bracht naar de dokter. Het was zoals ik dacht niet een 'simpele kortsluiting'. Er was meer aan de hand. Iets wat laag hoort te zijn was te hoog en iets waar teveel van moesten zijn waren er weinig van.

volg je het nog?

Nee. Ik volgde de dokter ook al niet. Maar goed, Aiden werd meteen opgenomen en daarna vol gegooid met allemaal medicijnen. Het leek wel een rampscenario want hij wilde niet meer eten en was nauwlijks vatbaar. Daarnaast sliep hij veel en gaf hij maandag pas weer een teken van leven door een opmerking te geven wat nergens meer op sloeg. Vanaf dat moment durfte ik weer adem te halen. Ik was bijna bang dat ik ook zo'n neustampon moest hebben.

"Steven kom." Aiden trekt aan mijn arm en kreunend sta ik op. "Eh, doe rustig." Ik rek mezelf uit en bekijk Aiden dan even. Hij ziet er moe uit maar stilzitten is niet een van Aidens kwaliteiten. "Waar moeten we heen, naar je moeder of vader?"

"Emiel."

"En wat moet Emiel voorstellen in dat plaatje, papa of mama." Vraag ik nors terwijl ik een hand door mijn haar haal. Aiden draait zijn ogen. "Hij heeft mijn laptop."

"Emiel zit op school."

Aiden wuift het weg en pakt vervolgens mijn hand. Een warme tinteling schiet door mijn lichaam wanneer hij me aanraakt. Meteen stampt hij richting het raam toe, ik volg hem. Aidens handen schieten naar de hendel en hij duwt het raam open. "Jij mag voor." Ratelt hij als hij het raam verder open duwt.

Ik bekijk Aiden aandachtig. Er is zoveel mis met deze jongen dat het nog een wonder is dat hij nog leeft met zijn acties.

"Aiden. We zitten op vier hoog, ik klim hier niet uit."

"Maar Steven," jammert hij dan. "Nee. Aiden dit is geen goed idee."

"Moet ik het voordoen anders?"

Ik sleep hem letterlijk bij het raam weg en schud mijn hoofd. "Je bent zo raar soms. We nemen gewoon de lift." Aiden schudt meteen zijn hoofd. "Nee, dat is zo saai." Muttert hij. Ik haal mijn hand op en streel over Aidens wang heen. Een rode blos verschijnt op zijn wangen waardoor ik moet grijnzen. Als ik zijn mond kus en hem dan los laat probeer ik het opnieuw. "We nemen de lift, ja?"

"J-ja." Stottert hij.

Het is soms zo gemakkelijk.

We lopen door de gang heen en ik beslis dat het wel zo handig is om Aiden nog even in mijn macht te hebben. Dit keer grijp ik zijn hand die aardig klam aanvoelt.

We stappen de lift in en wachten tot we beneden aankomen. Ik neem Aiden mee naar buiten en negeer de blikken van voorbijkomende mensen. Sommige zie ik zelfs nog raden of Aiden een meisje is. We komen bij mijn auto aan en stappen in. "Hehe," hoor ik Aiden zeggen. "Nou, op naar mijn school." Hij klapt in zijn handen.

Ik rij de parkeergarage uit en zucht. "Kan je hem niet vragen of hij dat ding na je toe komt brengen." Dan zucht ik dieper. Waarom heb ik daar niet eerder over nagedacht? "Kan niet. Emiel heeft tentamens en we mogen hem niet lastig vallen. We kunnen dit zelf." Aiden draait de radio aan en geeft me dan even een blik. "Ik ben na meer dan twee weken eindelijk weer buiten." Hij klinkt blij. Ik knik, draai me even naar hem toe en zie hem haast stralen. "Je kunt echt zien dat de kerst eraan komt. Alles is versiert. Ik heb zo'n zin in de kerst." Ratelt hij. "Me familie komt langs en opa is echt geweldig. En er is eten wat mij intens gelukkig maakt."

"Klinkt goed, dat eetgedeelte dan." Knik ik.

Ik parkeer bij de school en stap uit. Aiden volgt mijn voorbeeld en we wandelen de school in. Hij is redelijk groot voor een middelbare school. Het verbaast me dat Emiel er nog op zit aangezien ik hem niet tussen al die bruggies zie lopen. "Hallo!" Roept Aiden naar de man achter de balie. "Waar zit Emiel?" De man begroet ons met een knikje en tikt wat in de computer. Hij is niet jong aangezien hij witte haren heeft en die vieze snor maakt hem er ook niet jonger op. "Emiel heeft een toets. Je kan hem nu niet storen." De man kijkt ons aan. "Maar het is belangrijk." Aiden klinkt geloofwaardig. "Echt,"

Ik bekijk de gang. Er lopen cheerleaders te dansen en te springen. Enkele.docenten moedigen ze aan en staan te klappen. Is deze school zo rampzalig arm dat dit gebeurt tussen de kapstokken? Straks hangt een van die cheerleaders zichzelf nog op.

In dat geval heb ik plotseling interesse in de sport.

"Nou wat is er zo belangrijk." De man zet met een ongeduldig gezicht zijn toetsenbord aan de kant en buigt onze kant op.

"Uh. Er is iemand dood." Begint Aiden hakkelend. "Dood?" De man trekt zijn wenkbrauw op en zijn arrogante houding verdwijnt. "Ja. En Emiel moet mee." Aiden laat een diepe zucht horen en legt dan een hand op zijn hart. "Het is allemaal zo tragisch." Zucht hij. De man knikt en pakt een soort microfoon erbij.

Zeg me nu niet dat hij voor ons gaat zingen..

Ik haat musicals.

"Ik zal hem omroepen." Belooft de man. "Maar wat moet ik zeggen?"

"Ach, zeg maar dat Emiel moet komen omdat Aiden Anderson dood is." Aiden wuift met zijn hand en ik betwijfel of dit plan wel zo goed idee is. De man geeft ons een blik. Volgens mij weet hij wie Aiden is.

Verdomd, natuurlijk weet hij wie Aiden is. Iedereen kent wel dat zieke kind hij hun op school. Die vent weet heus wel dat Aiden voor hem staat. Ik laat een zucht horen van opluchting, het zou vast niet goed aflopen als er werd geroepen dat Aiden dood was. Vooral niet nu ik ze de kerstverlichting zie ophangen.

"Hier is een mededeling voor Emiel. Aiden Anderson is dood. Wil je even naar de balie komen?"

Dit verdient wel degelijk een applaus voor zijn stommiteit. Als het een woord is. Zo ja, dan mogen ze die man er ook een prijs voor geven.

Binnen een mum van tijd is de school veranderd in een grafstemming.

De cheerleaders lopen te huilen en ontarmen elkaar. Docenten rennen heen en weer en vanuit alle kanten loopt iedereen bleek rond. Het trieste ervan is dat ze huilen om iemand die vijf meter verderop staat.

Aiden staat daar in tegen met een blij gezicht rond te kijken. "Het is gezellig hier op school he? Vooral de kerstsfeer." Hij glimlacht naar me. Ik knik enkel. Als Aiden dit gezellig noemt zal hij het vast jammer vinden dat hij niet bij zijn begrafenis is. "Kijk daar is Emiel." Ik draai me om en zie Emiel aankomen lopen. Zijn gezicht staat alles behalve blij en zijn houding is ook niet bepaald gezellig. "Aiden," Sist hij wanneer hij aankomt. "Dat is echt niet grappig!"

"Wat moet er grappig zijn?" Gaapt Aiden zijn beste vriend aan.

"Waarom laat je jezelf omroepen tot dood?!" Emiel ziet er geïrriteerd uit. Hij trekt zijn rugtas terug op zijn schouders en geeft Aiden een vernietigende blik. "Nou?"

"Ooh!" Aiden slaat zijn handen voor zijn mond. "Ben ik dood?! Wat verschrikkelijk." Hij legt zijn hand op zijn hart en sloft dan naar de cheerleaders toe om met ze mee te huilen over zijn eigen dood.

Man.. wat zou ik toch ook graag een potje willen janken want dit duurt me veel te lang.

"Dit slaat op alles. Verdomme man." Emiel ziet er nog steeds niet bepaald blij uit. Prima, ik snap zijn uitbarsting maar stiekem is het ook lachwekkend om de school zo te zien terwijl Aiden hier nog springlevend rond loopt. "Ach man, hij leeft nog en zolang hij dat doet kun je dit zo'n beetje verwachten."

Emiel laat wat gemompel horen en loopt op Aiden af. Ik zie ze met elkaar praten maar kan er niet uithalen wat ze precies zeggen. Niet dat dat moet want Emiels consumptie die de cheerleaders nat maakt vertelt me precies dat hij nog kwaad is. Na een paar seconden komt Emiel terug gestampt met een licht beschaamde Aiden achter zich aan. Emiel maakt even oogcontact met me en ik haal een wenkbrauw op. Als hij me nu ook een preek gaat geven ga ik echt even huilen bij de cheerleaders want ik heb hier niks mee te maken.

"Emiel?" Aiden trekt aan de mauw van Emiel. "Je bent toch niet boos he?"

"Heb je een goede reden om dood te zijn dan." Emiel draait zich om naar Aiden die zijn schouders loom ophaalt. "Ik moet me laptop. Frozen staat erop." Zijn wangen kleuren rood en ik heb een hartmassage nodig want ik heb een verhoogde hartslag.

"Paars met groene stippen." Emiel draait zich om en wandelt de gang door.

"Nee!" Aiden vliegt hem achterna. "Emiel toe nou! Dat is een goede reden!"

Ik wandel erachter aan alsof het een parade is. Gevolgd door de cheerleaders, alleen kun je 'cheer; nu wel weglaten want er valt niks meer om over te juichen.

"Aiden kap, je flikt dit niet nog een keer om een achterlijke film." Zegt Emiel.

"Aiden is dood!" Jammert een blond meisje naast me. Ze kijkt me aan en ik zet beangstigend een stap opzij. Uitgelopen make up doet geen wonderen dit jaar. Meteen beginnen de andere meiden ook te huilen. Mijn dag is volmaakt.

"Hij is dood en we kunnen niks doen!" Jammert er een die waarschijnlijk haar lippen heeft laten spuiten want ze zijn nog groter dan mijn achterwerk. "We waren zulke goede vrienden!" Huilt de blonde dan. Aiden loopt op der af en steekt zijn hand uit. "Sterkte met je verlies." Zegt hij plechtig. "Dankje!" Dan huilt ze weer.

Goede vrienden eh? Ik geloof dat ze niet eens weet wie Aiden is of ze heeft een andere definitie van het woord 'goede vrienden'.

"Ik dacht dat het leuk zou zijn om wijven te zien huilen maar zelfs dit wordt me te veel." Ik loop naar Emiel en Aiden toe en schud afkeurend mijn hoofd. "Aiden dit was een slecht idee."

"Maar het was praktisch joun idee. Ik moest het woord doen, je wist dat dit zo kon lopen." Aiden draait zijn ogen. "Mijn plannen lopen altijd gesmeerd."

"Ja. Je wist dat dit zo ging lopen." Emiel geeft me een blik en maakt een kluisje open wat de zijne moet zijn. "Kap met zijken. Je bent toch zeker niet ongesteld." Zijk ik Emiel af. Hij negeert me, trekt een laptop eruit en duwt die in Aidens handen. "Hier. Veel plezier ermee in de grond met je paars met groene stippen kist."

"Bedankt." Aiden glimlacht Emiel liefdevol toe.

"Aiden. Denk even na." Emiel haalt zijn handen door zijn haar heen en laat dan een diepe zucht horen. Hij ziet er gestrest uit en ik geef hem geen ongelijk. "Je laat de school weten dat je dood bent en ik ben bezig met mijn tentamen. Ik vind het best als je me nodig bent maar flik me dat niet zo." Praat Emiel gehaast. "Rustig aan chagrijntje. Ik geloof dat we te vaak met Steven omgaan." Aiden draait zijn ogen en ik geef hem een boze blik. Ja , begin nog een ruzie. Goede manier om een ruzie te fixen Aiden..

"Ja ik ben zeker chagrijnig en de boeman." Hoor ik Emiel zeggen.

"Kom kom. Zo erg ben je niet hoor. Nou.. niet elke dag." Aiden fronst diep en schudt dan zijn hoofd. "Oke. Soms in de week ben je lief. Maar dat is niet erg. Ik dump je niet om wie je bent."

"Mooi, dit was het." Emiel steekt zijn hand op. "Ik ga terug. Heb een tentamen te maken."

"Ey Emiel." Ik laat mezelf tegen de kluisjes aanleunen en bekijk het donkere gezicht van de jongen. "Niet zo chagrijnig man. Je weet toch best dat het ff zo moest lopen."

Emiel recht zijn rug. Gunt me geen blik en vertrekt dan.

Moet dit een ruzie voorstellen?

"Cool! Nu kunnen we frozen zien." Aiden kijkt me bijna stralend aan en zit totaal niet over het feit in dat Emiel zojuist boos is weg gelopen. "Het is echt een leuke film." Zijn glimlach wordt groter bij elk woord wat hij uitspreekt. "Frozen zei je?" Ik trek een wenkbrauw op. Het klinkt in ieder geval niet slecht. Ik durf zelfs te gokken op een slachtpartij met bevroren mensen en veel bloed. "Laten we hem maar gaan kijken," grijns ik.

Drie uur later besef ik dat dit een slechte beslissing was.

In frozen gaat niemand dood en er is ook geen spraken van bloed. De horror is wel aanwezig.

Er wordt gezongen.

En Aiden kent alle liedjes en bewegingen.

Ja. Die komen hard aan tegen mijn hoofd.

Wanneer Elsie, of hoe de hoofdpersoon maar mag heten, weer begint te zingen zet ik me schrap. Natuurlijk krijst Aiden mee en ik krijg het zwaar te verduren. Het krijs wordt gevolgd door heftige armbewegingen die onder fysieke mishandelingen vallen. En we hebben het nog niet over mijn mentale bijdrage gehad.

"Ik haat deze film." Ik frons mijn wenkbrauwen naar de laptop die ik het liefst in de fik zag vliegen. "Sush!" Aiden duwt een vinger op zijn mond. "Olaf is zo geweldig he!" Kirt hij dan.

"Dwe eewrste snwheeepowp diw i zie slha ik naawr dme moewson." Grom ik. "Wat?"

Ik haal Aidens vinger van me lippen en vertaal mijn zin. "De eerste sneeuwpop die ik straks zie sla ik naar de moesson."

Aiden schiet in de lach en schudt zijn hoofd. Zijn blauwe ogen zijn nog altijd gericht op het scherm. "De moesson is een windrichting gekkie."

Op sommige momenten vergeet je details. Zoals dat Aiden vwo heeft gedaan en eigenlijk nu ook tentamens moet hebben en blijkbaar hersenen bevat.

"Zo," Aiden laat een tevreden zucht horen wanneer de aftiteling komt. De namen scan ik af. Als ik moordneigingen krijg weet ik tenminste wie mijn slachtoffers kunnen worden. "Vond je de film leuk?" Aiden draait zich naar me toe en zet een glimlach op. "Zeg maar ja!" Vervolgens gooit hij zijn lippen op de mijne. "Nee," murmel ik onder hem. "Nee?!" Aiden komt overeind en fronst. "Nou, ik weet dan niet of je wel een hart of ziel bevat."

"Maakt niet uit. Doe maar alsof ik dat heb en alles komt goed." Ik klop op zijn rug en trek hem vervolgens liggend. "Probeer even te slapen, je hebt wallen en zit onder de medicijnen." Aiden knikt naar me en laat een geeuw horen. Hij strekt zijn armen uit en geeft me vervolgens een korte glimlach. "Bedankt dat je bij me bent ook al ben ik ziek."

Ik glimlach en zet de laptop aan de kant. Vervolgens buig ik me over Aiden heen en duw zacht een kus op zijn mond. "Tuurlijk maar je moet mij niet alleen bedankt Aiden."

"Ik mam en pap al is bedankt." Hij draait zich op zijn buik en sluit vervolgens zijn ogen.

"En Emiel?" Ik laat mezelf naast hem zakken en zie Aiden een beetje verstijven door mijn vraag. "Die weet het best wel dat ik hem dankbaar ben. Voelt 'ie wel aan."

"Ja. Maar soms is het goed dat je het tegen hem zegt. Die actie van vandaag heeft hem ook niet bepaald gelukkig gemaakt." Ik sluit ook mijn ogen en luister naar de geluiden om me heen. "Of denk je soms van wel?"

"Nee." Aidens stem klinkt zo klein dat ik ervan moet opkijken. Dit keer heeft hij zijn ogen open en vol met tranen staan. "Hij heeft niks meer van zich laten horen. Hij is vast kwaad." Aiden bijt op zijn lip en laat vervolgens een diepe zucht horen. "He." Ik trek hem dichter tegen me aan en wrijf troostend over zijn schokkende rug. Ik heb de heletijd lopen denken dat het Aiden geen moer uit maakt maar dat heb ik mis. Natuurlijk maakt het Aiden veel uit. Emiel is zijn beste vriend en doet daarnaast ook ontzettend veel voor Aiden.

"Ik moet hem spreken. Straks is het kerst en.. dan.." Hikt Aiden tegen me aan. "..Hij is vast kwaad op me. Ik wil geen graf met groene stippen." Vervolgens begint hij met lange uithalen te huilen. Ik troost hem door maar niks te snauwen en zijn rug te wrijven. Na een minuut of tien lijkt hij gekalmeerd. "Sorry." Zucht hij dan ook.

"Luister Aiden, je bent moe en je hebt heel wat medicijnen op. Het boeit me echt niks dat je op me uithuilt." Ik bekijk zijn betraande gezicht en veeg met mijn duimen het vocht weg. "Maar we hadden even beter moeten nadenken over hoe we Emiel moesten laten omroepen en Emiel had niet zo pissig moeten doen. Hij is niet kwaad maar eerder geschrokken, oke?"

Aiden knikt naar me. Ik laat mezelf in de kussens zakken en trek Aiden boven op me. Zijn ademhaling wordt weer regelmatig en ik voel hem ontspannen. "Ga slapen, we regelen morgen wel wat met Emiel."

"Ja." Zucht Aiden. Het duurt even tot hij daadwerkelijk slaapt maar het resultaat mag er zijn. Ik klem hem stevig tegen me aan en haal diep adem. Het is een rare week geweest met veel stress, geen wonder dat Emiel zo tegen Aiden uitviel. Daarin tegen heeft Aiden weinig meegekregen van alle stress, tot vandaag. Ik kies geen kant op dit moment, niet omdat ik lui ben maar ik beide kanten wel begrijp. Maar misschien had Aiden dit keer moeten nadenken en Emiel had minder moeten zijken.

Ik zucht en richt mijn ogen op Aiden die rustig slaapt.

Na een half uur volg ik zijn voorbeeld.

----------------------------------------------

The feels :o wie geven jullie gelijk, Aiden of Emiel?

En komt dit ooit weer goed of moeten we in een hoekje gaan huilen..?

p.s fijne vakantie^^