SINT EN PIET ZATEN TE DENKEN WAT HIJ JULLIE MOEST SCHENKEN. HIJ DACHT AAN EEN VERHAAL EN EEN PROCES VERBAAL.

Oke rijmen is niks voor mij. Have fun!
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

"Aiden, ben je klaar? We kunnen bij dokter Baker terecht."

Ik knik en hop de bruine bank af. Mijn afgetrapte sneekers schop ik aan en al wandelend kom ik de hal in. "Hij voelt zich vast vereert dat ik langskom."

"Ik denk het ook. Kom, doe je jas nou aan." Ze pakt mijn donkere jaa en smijt hem bijna tegen mijn hoofd aan. Gelukkig overleef ik mam haar genadeslag en ik trek netjes mijn jas aan over mijn rugzakje heen waarin mijn luchttamponapparaat zit.

Mijn moeder trekt de voordeur open of beter gezegd rukt want het glas vliegt er bijna uit. Wanneer ze buiten staat waag ik een poging om ook naar buiten te gaan. Met mijn moeder weet je het soms nooit wanneer ze een karateslag uit wilt delen. En geloof me, één blauw oog is al genoeg.

We lopen naar de rode auto toe en stappen in. "Zo," zegt mam wanneer we wegrijden. "Ik hoop dat het niks ernstigs is." Ze geeft me een korte blik en richt zich dan weer op de weg.

"Vast niet." Ik leg mijn hand op mijn hals en voel er een bult onderuit komen. Sinds vanochtend werd ik wakker met een stijve nek en een dikke bult erin. Al snel erna ben ik volgens mam flauw gevallen met een bloedneus, wat waarschijnlijk een mooi gezicht moet zijn geweest. Mam belde meteen naar de dokter nadat ze heel de wereld opnieuw doof had geschreeuwt. Het was nog een wonder dat de dokter nog een gehoor had aan de telefoon want het leek wel alsof haar gekrijs Mars had bereikt.

Ik heb denk ik haar vocaliteiten geadopteerd.

Maar dan alleen de goeie.

Wacht. Maar ik denk niet dat mam die heeft, betekent dat dat ik die van mijn vader heb...

"Mam, heeft pap zangkwaliteiten?" Ik draai me naar mijn moeder toe die in de lach schiet. "Hoe kom je daar bij? Nou, neem maar van mij aan dat hij die niet heeft."
"Hoezo?"

Mijn moeder schudt haar hoofd en lacht dan naar me wat zeldzaam is. Meestal vallen er gewonden nadat ze haar hoofd heeft geschud, waaronder ik. "Je vader," begint ze. "Toen ik achttien werd had ik een logeerfeest met mijn vriendinnen. Het was heel gezellig, we hadden van die zelfgemaakte maskers op en onze nagels gelakt natuurlijk." Ik frons. Wilt ze nu beweren dat ik dit ook moet doen op mijn achtiende verjaardag? "Waar was het bier?" Probeer ik de situatie te redden.

Mijn moeder negeert mijn vraag. "Al snel kwam er een heel lelijk geluid van buiten. Toen we met onze groene gezichten van de komkommer naar buiten keken stond je vader daar te jengelen op een gitaar. Daarnaast zong hij heel vals. En het ergste was nog dat het kattengejank van je tante er niks bij is." Ze schudt haar hoofd lachend. "Daarna had mijn vader hem weg gestuurd nadat hij hem een mep verkocht met zijn vliegenmepper."

Ik geef opa een applausje. Als Steven voor mij dit ging doen verwacht ik dat mijn ouders dezelfde maatregelen nemen.

Wacht.. Dit betekent dat ik de zangtalenten van mezelf heb gekregen!

Ik schiet overeind om mezelf een staande ovatie te geven die ik natuurlijk verdien. Mijn hoofd stoot zo tegen het plafond van de auto en ik heb er een blauwe plek bij. "Au!" Roep ik boos naar het dak. Wat zijn dit nou voor fratsen?! Zo ontwikkelt een kind nooit creativiteit als de automobiliteit dit afstraft.

"Aiden! Ga zitten!" Mam schreeuwt me meteen weer doof en duwt me in mijn stoel. Het is maar goed dat we naar de dokter gaan, ik vraag meteen een gehoortest aan.

Na een minuut of vijf en een blauwe plek rijker stap ik de auto uit. Het uitstappen gaat niet soepel maar na een paar duizelige vlagen gaat het weer. "Aiden, kom je?" Mam kijkt me vragend aan en ik knik. We lopen richting het huis. De dokterspraktijk is een klein gebouw wat eruit ziet als een tweedehans garage die je van je oma mag kopen voor vijf euro. Het lijkt me niet echt ideaal om hier in mensen te verzorgen maar goed, ik kan die arme man ook niet achterlaten door hier niet te komen. Straks eindigt hij in de goot.

We wandelen naar binnen. "Aiden, kom verder." Hoor ik vanuit de dokterskamer. "Wat een geluk, zijn we meteen aan de beurt." Zegt mam opgewerkt.

"Hoera."

Ik slof naar binnen en geef de bruinharige man met lange armharen een hand. "Wat goed je te zien, Aiden!" Begroet hij me. "Misschien kunt u uw armhaar doneren." Ik laat zijn hand los en wijs naar de lange haren. "Dat is vast lang genoeg voor een heel kapsel."

"Aiden!" Roept mijn moeder achter me. Dokter Baker lacht er smakelijk om want de speekseldruppels vliegen om mijn oren. "Fijn dat je op schik bent, zoals altijd." Hij glimlacht en duwt me richting de stoel. "Ga zitten en vertel me wat het probleem is."

Ik spring op de stoel en ga er eens lekker voor zitten. "Kunt u naar mijn oren kijken? Mam schreeuwt me doof. Valt dit onder de jeugzorg?"

Mijn moeder kijkt me met open mond aan. Dokter baker fronst en schiet erna in de lach. "Ik zal naar je oren kijken, maar wat is het andere probleem?" "Owja, ik heb een dikke bult in mijn nek. Voel me net een kameel." Dokter Baker knikt en buigt zich naar me toe, wat me ongemakkelijk maakt. Zou hij weten dat ik een vriend heb?

"Ik zie het," hij legt zijn hand erop en ik voel zijn vingertoppen ertegen aan duwen. "Doet het pijn?" "Nee." "Kan je je hoofd buigen?" Ik doe wat hij van me vraagt zonder enige moeite.

"En je nek, last van stijfheid?" Hij legt opnieuw zijn hand op de plek. "Vanochtend wel. Het gaat weer."

"Ik ga even bloedprikken bij je en je bloedwaardes bekijken. Als die goed zijn is het niks meer dan een opgezette klier." Hij draait zich om en loopt naar een kast vol spullen. Ondertussen weeg ik mijn ontsnappingskanzen af. De deur is niet verweg maar te riskant, mijn moeder zou me zo neerhalen met haar hakken. Het raam daar in tegen biedt meer mogelijkheiden. Ik rek mijn arm uit naar het glas.

"Goedzo," de dokter pakt mijn uitgestrekte arm beet en wikkelt iets om mijn arm heen. Vervolgens tikt hij tegen mijn arm aan en haalt een naad tevoorschijn. "Hallo vijand," begroet ik hem vriendelijk. Al snel verdwijnt de naald voor de helft in me. Het is niet een verschrikkelijk gevoel, ik heb ergere dingen meegemaakt, maar lekker is het niet.

"Hoe gaat het met je?" Vraagt de dokter terwijl ik mijn bloed hoor stromen. Het is zo rustgevend dat ik bijna mijn mobiel pak en het geluid opneem, straks voor het slapen gaan.

Wacht... wie weet gaat die vent mijn bloed door verkopen op internet en wordt hij miljonair omdat het van mij was! "Het gaat. Wist je dat het privayschending is als je mijn bloed doorverkoopt?" De dokter schiet in de lach en zwaait vervolgens met het buisje. "Die ga ik niet door verkopen," vervolgens recht hij zijn rug en bevrij ik mijn arm. "Hier," hij geeft me een watje voor mijn bloed. Mijn gezicht betrekt.

"Ik ga even naar het bloed kijken en.. Aiden, wat is er?"

Ik kijk op in de bezorgde ogen van de dokter. "Ik wil geen watje," mopper ik. Ik ben verdorie wel over een paar maanden een volwassen vent! "Oh." De dokter trekt zijn volle wenkbrauwen op. "Ik wil een pleister."

Mannelijkheid staat bij mij op nummer één.

Als de dokter terug keert met mijn bloed zit ik tevreden met mijn pleister op de stoel. Het is een blauwe, die heb ik zorgvuldig uitgezocht. Nu past er in ieder geval iets bij mijn oog. "Goed nieuws. Het is niks ernstigs." Vertelt de dokter mij.

Goed nieuws.. "Het is niks ernstigs Aiden. Je gaat alleen dood." Ik draai mijn ogen.

"Aiden!' Mijn moeder schiet overeind. "Rustig rustig." Kalmeert de dokter haar. "Dat was inderdaad geen goede woordkeuze." Hij glimlacht verontschuldigd naar me en ik voel me meteen een gemene zak hooi. Waarom ben ik zo chagrijnig vandaag? Ga ik soms teveel met Steven om?

"Je hebt net een kleine virus gehad, ik denk dat je lichaam daar op heeft gereageerd. Als het goed is moet alles morgen wat minder zijn." Vertelt hij ons. "Als het erger wordt vooral langskomen. Ook wanneer het niet weg gaat." Hij richt zich tot mijn moeder die even knikt. "Maar vanochtend viel hij weg met een bloedneus." Ze klinkt zo bezorgd dat ik er bang van wordt. Blijkbaar vindt de dokter het helemaal niet angstaanjagend want hij antwoordt simpelweg dat ik een kortsluiting had. "Dank u wel,' mam geeft hem een hand nadat alles is doorsproken en draait zich dan naar me toe. "Ga je mee?"

Ik weet dat ze zo gek gaat worden over het feit dat de dokter hier simpelweg over een kortsluiting sprak dus ik ga voor de makkelijke weg. Ik loop wel naar huis.

"Ik wil even wat vragen aan de dokter. Alleen." Het komt er opnieuw nors uit en ik voel me naar. Is dit wat relaties met je doen?

Mam knikt en verdwijnt naar de wachtruimte nadat ze me een glimlach toe heeft geworpen.

"Vertel het eens," dokter Baker gaat voor me zitten op zijn bureaustoel en vouwt zijn handen ineen. "Is er een kans dat ik beter word?" Gooi ik er plotseling uit. Dokter Bakers gezicht blijft neutraal en even kijkt hij langs me heen. "Sorry vent." Hij duwt zichzelf overeind en ik merk dat hij zo voorzichtig mogelijk probeert te doen. "Maar we doen alles voor je om het zo goed mogelijk te laten lopen. Zodat je nauwlijks pijn hebt en zo goed als mogelijk kunt functioneren."

Ik kijk naar de dokter en knik. Het voelt niet eens meer raar aan om te horen dat ik niet beter word. Hier loop ik al bijna drie jaar mee rond. De eerste keer dat ik het hoorde was een klap in mijn gezicht. De tweede keer opnieuw. Derde keer ook. Bij de vierde keer niet meer, het idee went maar accepteren is een ander begrip.

"Kunt u dan een hoortest bij me doen?" Vraag ik hem dan. Hij schiet in de lach en komt overeind. Zijn doktersjas sluit zijn lichaam af en hij wenkt me. "Je gehoor is prima." Ik knik, sta op en geef hem zoals gewoonlijk een hand. "Nou bedankt, dan is mijn grootste zorg eraf." Vervolgens loop ik naar de wachtkamer toe. "Ik ben klaar." Kondig ik aan wanneer ik mam met een man zie praten.

Mijn moeder negeert me en praat verder met de man. Hij heeft donker haar en bijna zwarte ogen. Hij is niet erg lang maar zeer breed, ik vraag me bijna af of hij door de deur heen kan. "Moeder," roep ik beleeft. Opnieuw negeert ze me. Ik loop naar de man toe en trek aan zijn mouw. "Mijn moeder schreeuwt haar kind doof en negeert ze. Stop maar met verzieren."

Dit zijn een van de weinige momenten dat mam me meesleurt aan mijn oor naar de auto.

Waar is de kinderbescherming wanneer je die nodig hebt?!

"Wees toch een keer netjes," moppert ze op me terwijl we naar huis rijden. "Je zet me alleen maar voor gek, hoe kan je nou zeggen dat ik je doof schreeuw?!" Roept ze naar me.

Ja hoe kan ik dat nu zeggen.

Ik zak onderuit en staar naar buiten toe terwijl mam blijft schreeuwen. Af en toe geef ik een beleeft een knikje om er vanaf te zijn.

"Een kleine kortsluiting, zo noemen ze het." Zucht mijn moeder als we richting huis rijden. Ze ziet er gestresst uit, zoals altijd. "Ja mam. Ik weet dat het moeilijk is maar ook ik maak fouten in mijn hoofd." Ik wuif het weg en bekijk de buitenwereld.

"Hoe kunnen ze het nou zo noemen," praat ze verder. "Je was helemaal van de aarde. De volgende week is het vast raak. En dan?!"

"..Nou, dan land ik waarschijnlijk op Mars. Daar is water," antwoord ik haar.

Haar hoofd draait een kwartslag en ik ben mijn leven niet meer veilig. "Wat zeg je toch allemaal Aiden?" Ze probeert aardig te klinken maar waarschijnlijk gaat ze straks alrijdend de deur open doen en schopt ze mij eruit.

"Je zei dat ik van de aarde was. Waarschijnlijk ben ik volgende keer op Mars." Ik draai mijn ogen naar haar. Waarom moet ik der altijd alles uitleggen als ze zelf over de theorie begint. Pff, amateurouders..

"Kun je stoppen met die onzin? Ik schrok me kapot toen je ogen gisteren wegdraaide en je niks meer deed. Alleen maar bloed uit je neus en ze noemen het een kortsluiting!" Haar gezicht spant zich aan en ik knik even. Dat lijkt me ook geen mooi aanzicht om mij zo te treffen.

Me moeder schudt haar hoofd en het blijft even stil in de auto.

"Ik heb gehoord dat je vader je terug naar school wilt hebben, toch?" Begint ze na een seconde of zevenendertig. "Nou dat gaat mooi niet door!" Roept ze voor ik antwoord kan geven. "En weet je waarom niet? Omdat je ziek bent!"

Beantwoorden jullie ouders ook altijd hun eigen vragen of is die van mij kapot?

"Ja maar Emiel is ook niet goed in zijn hoofd en die loopt toch ook op school rond," ik schud mijn hoofd. Haar theorieen slaan weer nergens op. "Aiden! Stop er toch eens mee om die jongen te kleineren." Ze geeft me weer een van haar moordblikken en ik doe snel mijn gordel om voor het geval dat ze me toch de deur uit gaat trappen met die hakken van haar. "Emiel is er altijd voor je en jij blijft maar zo doen." Afkeurend schudt ze haar hoofd.

Ik frons. Ben ik echt zo gemeen?

..

Nee.. Mijn moeder is gewoon kapot. Ik moet een nieuwe.

"Zo, nou eerst maar naar huis." Mam rijdt het dorp in maar ik schud mijn hoofd. Niet dat het hoofdschudden helpt want we rijden niet opeens in een ander universum, maar goed. "Kan je me bij Steven afzetten?"

"Vraag of hij langskomt. Ik wil echt even een oogje op je houden." Ze legt haar hand op mijn been en wrijft er even over. Ik hoop niet dat ze mijn been eraf gaat trekken want dan hebben we een probleem. "Je moet goed uitrusten Aiden."

"Waarom?"

"Omdat ik bezorgd ben," ze stopt voor het huis en knikt vervolgens na me. "Kom, even naar binnen om te rusten."

Ik knik, stap uit en leun even tegen de deur van de auto aan. Opstaan wordt ook alleen maar moeilijker de laatste tijd. Mijn benen trillen en verassend genoeg voel ik me opnieuw moe.

"Aiden!" Ik draai me op en zie Steven uit een autoraam hangen. Zijn gezicht staat chagrijnig en naast hem zie ik Rick zitten. "Hoi," begroet ik ze.

Rick steekt zijn hand op. Steven daar in tegen trekt verveeld een wenkbrauw op. Wat een feestelijke begroeting.

"Waar was je? Je zei dat ik hier een half uur geleden moest zijn en je was er niet."

Ah! Dat verklaart de grafstemming.

"Dokter." Ik steek twee duimen op. "Waarom?" "Omdat ik vanochtend eventjes van de aarde vlieg." Ik laat mijn duimen omlaag wijzen. "Last van me nek, flauwvallen en de wel bekende bloedneus."

Stevens gezicht verandert in een bezorgde uitdrukking. "Gaat het nu met je?" Ik knik en leun charmant tegen de deur van de auto. Mijn armen sla ik over elkaar en voel me onweerstaanbaar alleen mis ik wel een zonnebril. Blijkbaar is een zonnebril niet nodig want Steven en Rick kijken me zwijgend aan. "Aiden?"

Ik knik.

"Je neus bloedt."

"Echt?" Ik duw mezelf van de auto af en leg mijn handen tegen mijn neus aan. Een warm gevoel komt in aanraking met mijn handen. "Het is warm," zucht ik vertederend.

Steven stapt uit, duwt me richting zijn auto en schudt zijn hoofd. "Nee, het is niet goed." Hij klinkt bezorgt en gehaast. "Stap in, we gaan terug naar de dokter." "Maar daar kom ik net weg?" Ik stap in en kijk hem vragend aan. "Ik had een kortsluiting."

"En nu zeker weer?" Steven lacht spottend en neemt naast me plaats. "Rick rijden," commandeert hij. "We gaan daar niet eerder weg tot jij stopt met bloeden." Hij draait zich naar me toe en ik voel hoe hij mijn hand beetpakt. Het klinkt romantisch maar op een schaal van één op tien is het eerder een twee waard. Wie wilt nou bebloede hand beet houden?!

"He, gaat het wel?" Rick geeft me een blik via de spiegel. "Ja." Ik haal diep adem en leg mijn hoofd tegen Steven aan. "Tot nu toe wel. Waarom doet iedreen zo bezorgt?"

Steven gromt. "Omdat het overduidelijk niet goed met je gaat." Hij bekijkt me kort en ik voel zijn armen om mijn lichaam glijden. "Je bent heel koud."

"Oh." Ik frons. Heb ik het koud?

Steven wrijft over mijn rug heen, wat fijn aanvoelt. Ik leg mijn hoofd op zijn schouders en staar naar buiten toe. Het begint schemerig te worden. Ik kijk even naar Steven en dan naar Rick die ons rijdt. "Kan de radio aan?" Vraag ik. De sfeer in de auto is net zo hoog als de begraafplaats in het dorp.

Als ik geen antwoord krijg voel ik me genoodzaakt om mezelf maar te helpen. Ik duw me van Steven af en gooi mezelf over de voorbank heen. Rick mompelt iets onverstaanbaars en Steven laat een zucht horen. "Aiden wat doe je?"

"Shh," ik duw de radio aan en zoek naar een geschikte radiostation. "Een muziekje voor de sfeer."

"Sfeer voor de dokter?"

Ik draai me om naar Steven en schud mijn hoofd uitbundig. "Sfeer voor de liefde," fluister ik op een warme toon. Steven draait zijn ogen naar me en ik hoor Rick kuchen. "Ik denk dat er niks mis is met Aiden."

"Blijf doorrijden Rick. Ik denk dat er van alles mis is met Aiden. Lichamelijk en geestelijk."