Mijn hoofd ligt op Steven zijn borstkas. Mijn armen heb ik om zijn schouders heen gevlochten en mijn vingers woelen door zijn natte bruine haren heen. Stevens handen wrijven over mijn rug wat me weer rustig maakt over het hele gedoe van net. Alle opwelling heeft nu plaats gemaakt voor rust.

Het was ook een drama; lig ik eindelijk op mijn droomman, ga ik hem onder snotteren.

Ik ben zo charmant dat ik er een prijs voor moet krijgen.

"Voel je je alweer beter?" Steven zijn stem klinkt zacht. "Uh.." antwoord ik. Even kijk ik Steven aan om vervolgens naar het plafond te kijken. Dit was opzich best een mooi antwoord.

"Dat was geen antwoord Aiden."

Potver!

"Het gaat." Zucht ik eventjes. Ik voel Steven zijn armen tegen mijn rug aandrukken, waardoor ik weer tegen hem aandruk. Een warm gevoel gaat door mijn lichaam heen. Ik ben op dit moment een gelukkige sandwich. Mijn vingers woelen nog altijd door zijn haar heen, het voelt geweldig en ik weet dat Steven aan het genieten is van mijn aanraking. Stiekem ben ik ook jaloers op Steven. Ik had ook zo graag weer na jaren haar willen hebben.

"Zo," steven duwt zacht tegen mijn schouders aan, waardoor ik rechtop op zijn schoot zit. Mijn ogen kijken recht in de zijne. Ik weet dat ze er opgeblazen uitzien maar daar valt op dit moment niets aan te doen. "Hoe was je dag?"

Ik schrik even van Steven zijn vraag. Waarom wilt hij weten hoe mijn dag was? Het was verschrikkelijk. Ik voelde me alleen, in de war en ziek van ellende. De kleine aanrakingen irriteerde me en ik wilde niemand anders zijn dan mijn ouders. Het doet me pijn dat ze er niet waren op dat moment dat ik ze het hardst nodig ben.

"Waarom wil je dat weten."

"Omdat ik zie dat het een rotdag was."

Ik ontwijk Stevens blik. Hij weet het. Ik kan moeilijk overstappen naar een andere gebeurtenis in mijn leven want dat heeft hij zo door. Een warm gevoel overspoelt mij als Steven zijn armen om mij heen slaat. "Je kunt het me best vertellen."

"Nou ik heb AML. En daar begon het en stopt het mee." Murmel ik zacht. "En dat is?" Vraagt hij me. "Acute myeloide leukemie. Kanker in mijn bloed en beenmerg."

Steven knikt naar me en laat zich wat meer in het water zakken. Zijn armen zijn nog om de mijn lichaam gebonden en ik laat me gewillig met hem mee zakken. "Ik voelde me gewoon alleen." Een brok ontstaat in mijn keel en ik haat mezelf voor het krijgen van tranen.

Op de achtergrond hoor ik Jason me 'crybaby' noemen op het introliedje van het journaal.

"He." Steven zijn stem duwt die van Jason aan de kant. Mijn ogen richten zich op zijn prachtige groene ogen. Zijn handen pakken de mijne beet en ik voel hem mijn handen strelen. "Neem je tijd." Klinkt zijn zware stem.

"Er was niemand die ik kende. En ik was bang dat iedereen me vergat." Ik duw mezelf tegen Steven aan en verstop mijn gezicht in zijn nekholte zodat hij mijn tranen niet opnieuw hoeft te zien. Waarom komt er niet vocht uit andere plekken dan uit mijn ogen?!

"Straks ben ik dood en gaat alles verder en nie-

"Niemand vergeet jou." Steven zijn lippen duwen tegen mijn oor aan wat mijn humeur opslag veranderd. Mijn buik begint te kriebelen en een giechel verlaat mijn mond.

Ik verklaar mezelf tot mannelijk.

"Ik breng je zo naar huis." Ademt Steven in mijn oor. Mijn lichaam begint week te worden door Steven zijn ademhaling. Kriebels gieren door mijn lichaam heen en mijn spieren verslappen spontaan. Wacht.. Ik wil helemaal niet naar huis toe. Al snel vind ik protesteren. "Mhwe.." Breng ik uit.

Dat noem ik nou goed duidelijk maken wat je wilt.

Steven zijn vingers strelen over mijn schouders heen, wat me kippenvel oplevert. Zijn vingers voelen warm en tintelen over mijn huid. Mijn gedachtes zijn bij Steven en zijn vingers en niet meer bij mijn uitbarsting van tien minuten geleden. Een rilling schiet door me heen als ik zijn vingers naar onder voel afdalen. Onopgemerkt verstevig zijn mijn grip om zijn schouders. Mijn ademhaling is zojuist het toppunt van muziek geworden en ik weet niet waar ik het moet vinden. Stevens aanrakingen maken me helemaal gek. Plotseling voel ik zijn handen op mijn onderrug. Mijn lichaam duwt zich meer tegen Steven aan wat mijn leven nog zoveel meer ongemakkelijker maakt.

Oh, God, waar gaan zijn handen heen?!

"Hey, ik heb de koffie!" Rick komt de badkamer in met een big smile en ik zie meteen in waarom hij Emiel zijn broer is. Ze weten allebei wat storen is.

Rick weet blijkbaar niet zo goed wat hij hier aantreft. Zijn gezicht wat eerst blij stond verandert in een uitdrukking dat ik nog nooit eerder heb gezien. Zijn wenkbrauwen zijn zo ver omhoog geschoten dat ik eerst eventjes het plafond bekijk voor als ze daar aanhangen.

"Wauw.." Hoor ik Rick zeggen.

Nope, geen wenkbrauwen aan het plafond.

"Sup." Bromt Steven. Ik draai me terug naar mijn vriend, of wat Steven maar mag voorstellen. Dan draai ik naar Rick en knik ik stoer. "Sup." Snel plak ik er nog een beatbox erachter voor de style.

Rick zijn wenkbrauwen zijn terug gestegen op zijn gezicht. Hij geeft ons een korte grijns voor hij zijn mond weer open trekt. "Ik wist niet dat jullie iets hadden."

"Het is nog niet echt officieel maar ja," ik haal mijn schouders op. "Mijn charmes eh, die krijgen alles voor elkaar. Dit keer was het niet alleen mijn charmes maar ook mijn persoonlijkheid en kwali-" Ik word ruw gestoord door Steven die zijn handen op een plek leggen waar de zon niet schijnt.

Mijn gezicht begint een onaangename kleur te krijgen en mijn hart maakt een sprongetje. Een zacht gegrinnikt van Steven zijn kant maakt me bijna aan het huilen. Kan ik alsjeblieft een enkeltje door de gootsteen krijgen?

Wanneer ik contact maak met Rick, die zojuist weer wenkbrauwloos is geworden, weet ik dat dit niet toepasselijk ik. Pedobeer Steven hier blijkt er geen problemen mee te hebben want zijn handen blijven geruststellend zitten. Het wordt er allemaal alleen maar ongemakkelijker op wanneer Rick zijn keel schraapt.

Oké, ik zal wel beginnen met normaal doen.

Met alle liefde schiet ik het bad overeind zodat Steven zijn handen verwijderd zijn van mijn lichaam. Ik sta twee seconden vol trots in de lucht tot ik naar achter tuimel over de rand heen van het bad gevolgd door een flikflak. Deze was zo schitterend dat de vloer mij ontarmt met liefde.

Een.. Twee.. Vier.. Zes sterretjes!

Vuurwerk voor mijn presentatie. Niet slecht.

"Gaat het?" Ik open mijn ogen en staar naar Rick die zijn hand naar mij uitsteekt. Mijn hoofd bonkt en ik weet niet zo goed waarom ik hun een gratis circusact gaf.

Wacht.. Ik ben gewoon aardig en show mijn talenten kosteloos.

Snel neem ik Rick zijn hand aan. De vloer is niet bepaald warm en plezant. Rick trekt me overeind en bij het opstijgen zie ik Steven naar me grijnzen. Woa! Meneer laat me op de grond flikkeren en heeft er geeneens spijt van.

Dit ga ik echt aan mama vertellen.

"Aiden heeft een passie voor preuts zijn." Antwoordt Steven vanuit het bad.

"Ja. Aan Aiden zijn ademhaling te horen leek het ook bijna alsof hij verkracht werd." Grapt Rick terug. Ondertussen sta ik bijna naakt in de badkamer dood te gaan door de kou en besluiten hun mij de grond in te boren. Bravo.

Bravo dat dit onze samenleving is waarin dit mag gebeuren. Zo iets doe ik namelijk nooit.

"Geef mij m'n koffie maar." Ik grits de koffie uit Rick zijn handen en geef hem een boze blik. Dit is niet de tijd om over mijn ademhalingsritme te praten. Ik weet dat ik adem als een verlepte koe maar dat betekent niet dat andere daar iets over mogen zeggen. "Trouwens, ik heb dat apparaat van je even weer gemaakt. Misschien kan je dat maar beter gebruiken voor het ademhalen." Vertelt Rick me.

Nu pas herinner ik me waarom ik opgemerkt adem; mijn neustampons waren kapot.

Wat ben ik ook slim dat ik dat opmerk.

"Stop naar jezelf te grijnzen alsof je iets goed hebt gedaan in je leven." Steven laat zichzelf overeind komen en het water glijdt van zijn lichaam af. Zijn haar is perfect nat en de druppels vallen uit zijn haren op zijn sixpack. Ik kan de blokjes tellen en bijna bezwijk ik aan een hartaanval van perfectheid.

"Sta niet te kwijlen." Steven draait met zijn diep groene ogen en geeft me een blik voor hij naar een plank uitrijkt en daar een handdoek weg pakt. Snel klap ik mijn mond dicht en eventjes kijk ik in mijn beker met koffie.

Wauw, die slijmslierten in mijn koffie zijn zo charmant!

Steven praat met Rick terwijl ik toekijk hoe hij zijn lichaam afdroogt. Mijn ogen zijn gefocust op zijn handen die over zijn borstkas gaan. Mijn hart gaat tekeer net als mijn ademhaling. Waarom is hij zo perfect?

Even voel ik aan mijn eigen sixpack.. Naja, sixpack. Het is eigenlijk een onepack maar ik ben ook wel een bijzonder geval.

Ik hoor een deur dichtvallen en ik hef mijn hoofd. Rick is vertrokken en nu sta ik hier weer alleen met Steven. Niet dat dat erg is. "Hallo." Begroet ik Steven. Steven geeft me weer een grijns en hij grits de mok uit mijn handen. "He! Dat zijn mijn slijmslierten." Mijn vinger wijst naar de mok met mijn eigen recept. Steven zet de koffie op de vensterbank en pakt dan een blauwe handdoek van de plank. Zijn ogen verlaten de mijne niet wanneer hij die handeling uitvoert. Even grijnst hij naar me en dan zie ik zijn ogen naar onder zakken. Ik hou mijn adem in als hij mijn lichaam begint uit te chekken.

"Nou.." Probeer ik dan. Ik verwacht dat hij me weer aan gaat kijken maar dat doet hij niet. Ik voel bijna zijn ogen over mijn buik glijden. Shit, dit haat ik. Straks maakt hij het nog uit omdat ik niet zoveel blokjes heb. Maar hoe moet ik ook zoveel blokjes krijgen, het is niet echt bepaald een makkelijke opgave. Ik moet eerst de sportzaal leeg huren want anders gaan alle fans lopen kwijlen. Dat is zo ongemakkelijk! Sta ik te rennen op een loopband, glij ik uit omdat mensen erop staan te kwijlen.

.

.

"Hahaha.. Ik en rennen.. Da's een goeie." Ik schud mijn hoofd en merk dan op dat Steven rondjes om me heen aan het lopen is. "Wat?" Antwoordt hij sloom. Pfoe.. Gelukkig dat ik dat niet hardop heb gezegd, dat zou raar zijn geweest. "Kan je stoppen met rondjes om me heen te lopen, het maakt me een beetje ongemakkelijk. Alvast bedankt." Maak ik hem duidelijk.

"Graag gedaan." Bromt hij terug.

Wanneer hij rondjes blijft lopen schudt ik mijn hoofd. Nu wil ik ook mijn bedankje terug als hij er toch niet mee stopt. Ik steek mijn tong uit naar de rondjeslopende Steven. Wanneer hij voor me langs loopt merk ik dat hij opnieuw naar me loopt te staren. Wat onbeleefd!

"Stoppen of ik ga urineren hier voor je gezicht." Beveel ik dan.

Het enigste wat ik hoor zijn Stevens voetstappen. Ze klinken heel licht. "Doe dan."

Ik pers mijn gezicht samen. Waarom ben ik ook verliefd geworden op iemand die niks anders doet dan de vervelende gozer te spelen. Eerst steelt hij de auto van Dick en nu rent hij rondjes om me heen alsof hij een paard is. "Pony Steven. Stop." Ik gooi mijn hand naar voren en facepalm Steven recht in zijn gezicht.

'tok'

Steven geeft me een grijns, wat er echt eng uit ziet. Zijn ogen zijn tot spleetjes getrokken onder mijn hand die op zijn voorhoofd zit. Zijn lippen krullen omhoog en opnieuw maakt mijn hart een sprongetje. Hij zet een stap naar voren en snel doe zet ik een naar achter. Opnieuw zet hij een stap naar me toe en opnieuw stap ik naar achter toe. Mijn hand is de connectie van onze liefde.

Of zo iets.

Uiteindelijk sta ik met mijn rug tegen de koude muur aan. En Steven staat grijnzend voor me.

Is het toepasselijk als ik nu ga urineren?

"Wat wil je nu, he?" Ik gooi mijn borst vooruit. Dit zal hem vast gaan afschrikken. Hij zal eindelijk inzien wie de baas is!

Even hoor ik hem grinniken. "Laten we morgen op date gaan," bromt hij.

Ik laat mezelf door mijn knieën zakken. Niet omdat ik nu rood ben en vergelijkbaar ben met een tomaat of zo.. Ik zak gewoon graag door de grond de laatste tijd. Het past ook bij mijn leefstijl.

"Uhmm. D..date?" Herhaal ik stotterend.

Steven knikt en laat zich door zijn knieen zakken. "Aiden, jij bent mijn vriendje he?" Zijn stem klinkt hard maar vanuit zijn ogen zie ik een glinstering. Ik weet dat hij zichzelf heeft overwonnen, eindelijk geeft hij toe dat hij op jongens valt. Maar ik weet ook dat dit niet echt een officiële vraag is. Wie weet is hij me aan het dwingen en pakt hij zo een mes voor als ik niet meewerk.

Maar nu komt het belangrijkste van allemaal.

Ik heb het geflikt!

Een warm gevoel vult mijn lichaam nu ik weet dat ik, Aiden Anderson, geen loner meer ben. Ik heb een vriend!

Of ik moet nu binnen een paar seconden dood gaan en de vraag onbeantwoord laten.

Om dat niet te laten gebeuren maak ik mezelf gereed om Steven het ja-woord te geven. Mijn handen gooi ik in de lucht voor het blije effect waardoor mijn ledematen er bijna afvliegen. Ik open mijn mond en dan gebeurt het.

Een of andere maloot schopt zijn voet door de deur heen waardoor hij door tweeën breekt. Al snel tuimelt er een man naar binnen in ons domein.

"Betekent dit dat we nu een trioleven beginnen?" Vraag ik zacht naar Steven terwijl ik toekijk naar de held die op de grond voor ons ligt.

Mijn vader tuft stukken hout uit zijn mond en kijkt met een boos gezicht naar mij. Door zijn onaantrekkelijke uitdrukking krijgt hij vele rimpels om zijn gezicht.

Ik beveel hem botox aan.

"Aiden! Wat doe je hier!" Zijn woorden schieten uit zijn mond. "Ik was aan het badderen." Ik wijs naar het bad. "En wat doe jij op deze prachtige avond, behalve deuren te slopen." Mijn armen sla ik om Steven zijn schouders heen en ik voel zijn warme lichaam tegen de mijne.

Mijn vader kijkt me met open mond aan dus ik stel vast dat dit een moeilijke vraag moet zijn voor hem.

"Prima. Multiple choice." Ik klap op Stevens schouders wat me een lage brom oplevert. Steven speelt op dit moment dus als drumstel. Pap blijft me rare blikken zenden dus ik begin met de multiple choice antwoorden.
"Oke. De vraag luid: Wat doe je op deze mooie avond

A. Je trap genadeloos deuren in.
B. je huilt in een hoekje omdat je buren bent van Dick.
C. Je fantaseert over Zayn die weer terug komt bij One Direction.
D. Je zingt opera voor de daklozen.

U denktijd gaat nu in."

Vol spanning kijk ik naar mijn vader die me met open mond aankijkt. Snel plak ik er een spannend muziekje erachter door te beatboxen. Het blijft kort daarna stil en ik voel zelfs dat Steven het spannend vindt. Hij is anders nog nooit zo stil geweest.

"Wilt u een hulplijn inschakelen?" Help ik mijn vader vriendelijk met zijn keuze aan antwoorden.

"Aiden," zucht hij dan terwijl hij zichzelf overeind trekt. De deur maakt een krakend geluid onder zijn voeten. "Waarom ben je hi-"

"Dames en heren, het wordt de hulplijn! Wie wilt u bellen?" Ik klap in mijn handen van de spanning en duw mezelf van Steven af die me boze blikken zendt. Hij is vast jaloers dat hij voor publiek speelt en niet meespeelt voor de prijzen. "Aiden!" Schreeuwt mijn vader dan naar me, gevolgd door een donder.

Wauw, pap schakelt zelfs de specialeffect aan.

"Je kunt de presitator niet bellen." Ik schud even mijn hoofd naar mijn vader. Mijn telefoon ligt namelijk nog in de vijver. "En daarnaast heet ik Mister Doctor and Magic A. Anderson."

"Je moeder en ik waren zo bezo-"

"Het wordt mijn moeder!" Ik spring overeind en de handdoek die om me heen was geslagen wappert nu van me af. Met mijn natte, klamme boxer loop ik naar mijn vader toe. Zijn mobiel grits ik uit zijn broekzak en ik typ het nummer van mijn moeder heen.

"Danny?" Klinkt haar stem na een aantal seconden wachten door de telefoon. "Heb je Aiden gevonden?"

"Goedenavond! U bent geselecteerd om mee te doen aan onze spelshow. Ik ben uw gast heer: Mister docter en magic A. Anderson!" Brul ik door de telefoon heen terwijl ik oogcontact maak met mijn vader. Een straaltje zweet loopt langs zijn voorhoofd naar beneden en ik kan een paar aders in zijn nek zien. Sexy, de spanning druipt ervan af.

"Wat?! Aiden?! Ben jij dat?"

"Nee. Mister Docter en Magic A. Anderson." Verbeter ik haar. "De vraag luidt: Wat doet uw ex-man op deze avond?"

"Aiden wa-"

"MISTER DOCTER EN MAGIC A. ANDERSON!" krijs ik door de badkamer heen. Gosh, het is ook zo moeilijk! Vanuit mijn ooghoeken zie ik Steven overeind komen en naar me toe sloffen. Hij trekt de telefoon uit mijn handen en duwt me de badkamer uit. Niet dat het zin heeft want de deur ligt op de grond. "Waag het om een voet binnen te zetten." Bromt hij naar me.

Pff. Hij is jaloers op mijn spelshow.

"Met Steven. Aiden is bij mij, z'n pa brengt hem thuis." Dan geeft hij de telefoon aan mijn vader. "Succes met dat geschreeuw met die vrouw en met Aiden."

Langzaam steek ik een vinger omhoog. "Eigenlijk is het Mister Doct-"

Ik word ruw onderbroken door Steven die een hand voor mijn mond gooit. "Sorry," Steven draait zich naar mijn vader. "Ik bedoel met mijn vriend. Succes met mijn vriendje." Dan draait Steven zijn hoofd terug naar me. Zijn lippen duwen zich tegen de mijne en een warm gevoel overspoelt mijn lichaam.

Pap daar in tegen kijkt met een open mond toe.

Vast in voor een triootje..

*****************************
>>Whoe ! Officieel boyfriendsss

Er mag geklapt worden !<<

>>Happy now? :D