xdaanbanaan

Alle lezers ken ik niet persoonlijk; maar ik weet van de reacties af dat vele op een bepaald hoofdstuk wachten. Echt elke lezer die ik heb wil ik bedanken door voor jullie hoofdstukken te schrijven en online te zetten. Jammer genoeg kan niet iedereen het meer lezen. Daan heeft(net zoals vele anderen) op dit hoofdstuk gewacht. Dus dit hoofdstuk is speciaal voor Daan.

Veel leesplezier!

Met mijn armen over elkaar geslagen loop ik gestrest heen en weer.

"Steven is alleen naar de WC. Hij overleeft het vast wel." Hoor ik Emiel naar me schreeuwen door de muziek heen. "Jij kent Steven niet goed genoeg om te weten dat hij sowieso verdwaald!" Ik gooi mijn armen in de lucht terwijl mijn ogen de deur in de gaten houden. De kans om te verdwalen in school is ontzettend groot, vooral als je er voor het eerst in rondloopt. Onze school is mega, en Emiel hier gelooft dat Steven superkrachten bevat waardoor hij zeker de weg weet.

Gelukkig ben ik degene die nog eens snugger nadenkt.

"Aiden." Emiel wijst naar de deur. "Dat is de jongens-wc. Alle deuren leiden naar een wc en één deur naar ons, de hal." Emiel praat langzaam, wat me irriteert. "Ik geloof in de boven van mijn hart, dat Steven niet verdwaalt. Amen."

Pff. Wat weet hij ervan.

Ik zelf ben in totaal zeven keer verdwaalt geweest in de jongens-wc.

"Moeten we hem niet eventjes helpen?" Ik begin ongeduldig te worden als er tien seconden niks word gezegd. "Met afvegen.." Emiel zijn stem klinkt vol afkeuring. Zijn ogen glijden mijn kant op en hij haalt zijn wenkbrauw omhoog.

"Nee. Misschien weet hij niet hoe de kraan werkt!" Ik knip in mijn vingers en vind dat dit een goede reden is om de jongens-wc binnen te treden. Straks weet hij niet hoe het werkt en door alle schaamte blijft hij vast binnen. Huilend in een hoekje.

Typisch Steven.

"Dat jij niet begreep hoe de kraan werkt, betekent niet dat Steven het ook niet begrijpt." Klinkt Emiel achter me. In zijn stem hoor ik gewoon dat hij grijnst.

Ik steek mijn middelvinger omhoog en duw de deur open.

"Pasta! Ik ga hem redden!" Roep ik.

"Prima. Maar het is basta. Geen 'pasta' ." Hoor ik Emiel roepen.

Meteen smijt ik de deur achter me dicht.

Betweter!

Met grote stappen loop ik de jongens-WC in. Mijn borst gooi ik omhoog en mijn schouders duw ik naar achter. Ik moet indruk maken op mijn mannetje en de wcgangers. Mijn ogen vallen meteen op een lange jongen die zijn handen wast. Zijn ogen zijn gefixeerd op zijn spiegelbeeld. Dit is mijn kans om hem te laten zien dat ik de baas ben.

"Hoi." Ik zet een lage stem op en geef mezelf in mijn gedachte een schouderklopje.

Straks noemen ze me hier allemaal Koning WCpapierrol.

De jongen draait zich om. Zijn bruine ogen kijken mijn kant op wanneer hij behendigd een paar papiertjes uit een apparaat haalt waar ik de naam niet van weet. "He Aiden," hij knikt me toe en ik herken zijn stem; Josh. "Wat is er met je stem gebeurt.. Nieuwe medicijnen?" Hij gooit zijn natte papier in de prullenbak en richt nog even een blik op de spiegel. Dat had niet gehoeven wat zijn haar zat toch niet.

Mijn ogen staren naar zijn bruine haren die niet in model zitten. Doen dat de coole-wc-kids tegenwoordig?

Als Josh me met vragende ogen aankijkt, recht ik mijn rug. Dit is mijn kans om hem een geweldig indruk van me te laten geven, en ik ga ervoor!

"Ik ben geraakt door een opstijgend kastdeurtje die naar mars zou gaan."

Ik zie Josh een paar keer met zijn ogen knipperen.

Jongens; ik heb zojuist indruk gemaakt.

Josh knikt eventjes en fronst zijn donkere dikke wenkbrauwen. "Oké.." Zijn bruine ogen glijden eventjes over mijn lichaam en dan geeft hij me een bekende blik. "Ik hoop dat je snel weer beter wordt." Zijn bruine ogen ontwijken de mijne. Even steekt hij een hand naar me op en dan loopt hij langs me heen naar de wcdeur.

"Ik ga dood hoor." Ik frons diep als ik me naar Josh om draai. Josh stopt eventjes en draait zijn lichaam een kwartslag. Hij geeft me weer dezelfde blik en verlaat dan de kamer. Een zucht ontsnapt uit mijn lippen als hij is vertrokken. Ik haat het als mensen medelijden met me hebben!

"Charmant aangepakt." Steven zijn stem geeft me letterlijk een hartaanval. Voor de zoveelste keer deze avond beland ik op de grond. Mijn hart gaat tekeer en meteen probeer ik mezelf te reanimeren door op mijn hart te drukken. Steven reageert niet op me maar gelukkig weet ik mezelf te redden van de dood.

Mijn hand steek ik uit naar Steven zodat hij me overeind kan helpen. Steven geeft me een soort van high five, aangezien ik zelf op de grond lig kunnen we het beter een low five noemen, en hij loopt verder naar de wasbakken.

Ik voel me mijn arm lam worden.

"Sta op." Steven geeft me een blik via de spiegel en pakt een papiertje om zijn handen af te drogen. "Ga jij maar liggen," vuur ik Steven toe. Steven draait zijn ogen en loopt naar me toe. Hij gooit het natte papiertje op mijn gezicht en mijn leven is letterlijk donker geworden.

"Ik weet niet of dit ons juist bindt of ons scheidt." Ik sla een hand op mijn linkerborst en laat een emotioneel geluidje horen.

"Je weet niet eens wat die woorden betekenen." Steven hijst me overeind en het papiertje dwarrelt van mijn gezicht af. Dan draait Steven zich om. Hij richt een blik in de spiegel en gaat met zijn rechterhand door zijn perfect bruine haren. Dan richt hij zijn groene ogen op mij. "Klaar om terug te gaan."

"Je bedoelt, klaar om de fans te geven wat ze willen?" Ik doe een wenkbrauw omhoog en richt mijn blik op mijn spiegelbeeld.

O mijn God..

"WAAR ZIJN MIJN FREAKING WENKBRAUWEN GEBLEVEN!" Mijn handen gooi ik in de lucht en met een snelheid van zevenduizend kilometer per uur kom ik bij de spiegel aan. Mijn hoofd gooi ik letterlijk tegen het glas aan en mijn ogen worden met een seconde groter. "Wie heeft ze gestolen?! Was het Emiel soms!?" Mijn stem slaat over en ik hef mijn vuist in de lucht. "Die lummel!"

Als ik de wcdeur hoor dichtgaan, zie ik dat Steven hem al is gepeerd. Met een chagrijnige kop loop ik de jongens-wc uit en stamp ik op Emiel af.

"Geef ze terug!" Eis ik.

"Geef wat terug?" Emiel geeft me een vragende blik.

"Dat weet je best, dit is niet leuk!" Ik sla mijn armen over elkaar heen en geef hem een boze blik.

Als Emiel zijn wenkbrauwen fronst wordt ik boos.

Straks zijn dat mijn wenkbrauwen en dan nog wel geverfd in een donkere kleur!

"Geef terug!" Commandeer ik opnieuw.

"Oke.." Emiel zucht diep en wenkt naar ons. Ik laat een zucht horen. Steven geeft me een vage blik als we Emiel achtervolgen door de gangen heen.

Misschien kan ik ze thuis nog opplakken met superlijm.

Ik herken het kluisje van Emiel. Het is een wit kluisje met een zwarte veeg op het en glitters. Dat had ik gedaan een dag nadat ik uit de kast was gekomen. Als een soort bedankje had ik hem een glitterkluisje gegeven omdat hij zo goed reageerde. Daardoor kreeg Emiel zelfs een inclusief praatje met de hoofd van de school.

Maar natuurlijk kon meneer het niet waarderen en negeerde hij me een hele schooldag.

Dat was echt zo awkward toen Emiel mijn vragen niet beantwoorde op de WC.

Dus ik beantwoorde mezelf en dat maakte de hele situatie wat minder beschamend.

Emiel draait zijn kluisje open en pakt er iets uit. Hij duwt het in mijn handen en mijn ogen vallen op de zwarte laptop die ik in mijn handen heb. Waar zijn mijn wenkbrauwen!?

"Wat is dit?"

"Je laptop."

"Wat moet ik hiermee!" Ik duw het ding terug in Emiel zijn armen. "Waar zijn mijn wenkbrauwen!" Ik sla mijn armen over elkaar en trek een pruillip.

"Je wenkbrauwen?!" Emiel geeft me een blik en duwt mijn laptop in zijn kluisje. Hij geeft daarna Steven een blik die zich zwijgend tegen de muur heeft aangewerkt. "Je hebt die niet door je chemo.." Hij draait zijn ogen en schudt dan zijn hoofd. "Wat moet ik met jou'n wenkbrauwen."

Mijn ogen doorboren zich door die van Emiel. "Door verkopen op Marktplaats." Sis ik door mijn tanden heen. "Ik wist wel dat je er zeven miljoen voor zou vragen."

Emiel draait zijn ogen en loopt weer richting de kantine. "Ik vraag er acht miljoen voor. Zeikerd."

Mijn ogen worden groot en ik wil hem een mep verkopen, maar Emiel is al verdwenen. Gelukkig ben ik opgescheept met Steven. Ik draai mijn lichaam om en kan het niet geloven. Wat moet dit nou weer voorstellen?!

Naast Steven staat een meisje in een blauwe jurk. Ze heeft blond haar die gekruld zijn. Haar lippen hebben een rode kleur, waarschijnlijk van lippenstift en haar ogen zijn zwaar opgemaakt. Mijn mond trek ik in een streep en mijn ogen trekken tot spleetjes. Even weet ik niet of ik haar vriendelijk moet vragen om te gaan vertrekken of een nekslag moet geven.

"Dus ik besloot mijn haren te krullen," giechelde ze naar Steven. Met haar vingers draait ze een lok om haar vinger.

Ik hoop dat Steven haar vinger afknelt met haar stomme blonde haren.

Straks zijn dat mijn wenkbrauwen!

Steven trekt zijn wenkbrauw op en ik zie dat hij wat terug zegt. Jammer genoeg kan ik het niet horen door de muziek en probeer ik te liplezen. Volgens mij heeft hij het over hoe getalenteerd ik ben.

Het meisje begint te giechelen en vlijt zich helemaal tegen Steven aan. "En de jurk." Hoor ik haar met een zoete stem zeggen. "Eerst wist ik niet of ik hem wel moest doen," haar lelijke kakelstem galmt door de muziek heen. "Maar iedereen complimenteert me!"

Oké, dit was het dan.

Ik kom ernaast staan en geef haar een boze blik die mijn moeder me ook altijd geeft.

"Hij maakt je dik."

Het meisje haar gezicht vertrekt meteen wanneer ze me dat hoort zeggen. "Pardon?" Ze gooit haar hand in de lucht. Ik doe haar beweging na omdat het er stom uitzag.

Wacht

Waarom doe ik dat? Nu zie ik er ook stom uit!

"Hij maakt je dik!" Herhaal ik mijn woorden. "Laat je oren uitspuiten!"

Het meisje haar blik ziet er nu uit als of ze elk moment kan ontploffen. Ik hoop het niet want dan zou de hele zaal straks onder het bloed zitten. Niet dat dat erg is. Alleen zonde van mijn pak en prachtige gezicht. "Sorry hoor!" Gilt ze terwijl ze met haar stomme handtasje begint te slaan. "Maar jij hebt een muts op." Haar gezicht is rood en het gekrulde haar begint te pluizen.

"Ja. Anders zal mijn hoofd nog dienen als discobal." Ik wijs naar mijn hoofd en knik na der. De lichten zullen door mijn kale hoofd weerkaatst worden en tada, Aiden de discobal.

Ja.. Je kunt me tegenwoordig voor alles gebruiken.

"Aiden toch," ik voel dat Steven een arm om me heen slaat. Zijn geur dringt mijn neusgaten in en doet me glimlachen. Steven geeft me een grijns en drukt zijn lippen tegen mijn wang aan. Mijn ogen staan gefixeerd op het blonde meisje die gechoqueerd omkijkt. Haar hand heeft ze voor haar mond geslagen en haar ogen zijn bijna net zo groot als haar neus.

Dat zag er lelijk uit.

Steven draait me om en duwt me mee naar de kantine. "Laat haar maar lekker opstijgen." Hoor ik hem zeggen. Ik grijns terug. "Naar mars zeker." Steven lacht even om mijn weerwoord en duwt me door de dansvloer op.

Meteen sputter ik tegen. "Wacht!" Ik draai mezelf om. "Ik.." even kijk ik naar de dansende mensen. De laatste keer dat ik danste viel de kroonluchter naar beneden en kreeg ik zomaar de schuld.

"Kan niet dansen.." mompel ik dan naar Steven.

Steven kijkt me aan met een grijns. Ik durf te wedden dat dit een façade is en hij gechoqueerd is. Ik was zijn superheld en plotseling blijk ik opeens niet te kunnen dansen.

Ik weet het. Het is moeilijk te geloven.

"Kom op," hij trekt me mee naar Emiel toe, die bij een groep bekende afschuwelijk zit te dansen. Al snel heeft Steven de smaak te pakken. Hij beweegt heel soepel en op de ritme van de muziek, alsof hij het jongere broertje van Micheal Jackson is.

Ik besluit ook maar mijn moves uit de kast te trekken. Misschien is dansen wel een verborgen talent van me.

We hebben ons een redelijk uur weten te vermaken, tot de snelle en harde muziek overgaat naar een schuifelnummer.

Enkele mensen verlaten de dansvloer en sommige pakken juist iemand in de armen. "Nou, was leuk." Roep ik. Ik zwaai naar de rest en wil de dansvloer aflopen.

Iemand pakt mijn hand en trekt me terug. "Niet zo snel, Anderson." Fluistert Steven. Zijn lippen raken mijn oor aan en een rilling schiet door mijn lichaam heen. Even lijkt Steven een monster die al mijn adem uit mijn lichaam ontneemt, want zo voel ik me. Ademloos.

"Wij gaan dansen." Ik voel Steven zijn armen om mijn lichaam en hij duwt me zachtjes naar zijn lichaam toe. "D..Dansen? HAHAHA dat hebben we toch net gedaan he?!" Even bid ik dat Steven hier een grapje maakt.

ik weet niet of meneertje GoedInPak het is opgevallen dat ik me ongemakkelijk voel, maar zo voel ik me dus wel.

"Niet zo stijf." Steven trekt een wenkbrauw op. "Of krabbel je al terug? Nee toch, Aiden." Zijn stem klinkt uitdagend en zijn ogen hebben zich tot spleetjes getrokken. Een grijns maakt zijn speelse houding af.

"Nee." Fluister ik bijna onhoorbaar.

Blijkbaar heeft Steven me verstaan. Want hij knikt en laat zijn groene ogen op mijn blauwe rusten. "Ik leer het je." Hij legt zijn handen op mijn heupen, zijn ogen verlaten de mijne niet. "Je moet mijn handen op mijn schouders leggen."

Langzaam leg ik mijn handen op zijn schouders. Eventjes ontwijk ik zijn ogen door naar mijn handen te kijken.

Wat als ik het verknal?

Emiel de schuld geven wordt nu wel erg moeilijk. Misschien moet ik een ninja actie bedenken. Een soort van flikflak naar rechts, ik durf te wedden dat Steven het niet opvalt dat ik mezelf weg flikker.

Snap je hem. Flikker?

"He," hoor ik Steven zeggen. Ik knik naar mijn handen. "Ze liggen op hun plek hoor, of wil je ze meteen in je broek hebben?" antwoord ik

"Je moet ze ontspannen. Niet zo stijfjes." Steven legt zijn handen op mijn armen en duwt ze zachtjes meer naar onderen toe. "Zo, los houden."

We zijn nog geeneens aan het dansen en het is nu al moeilijk.

"En nu het belangrijkste." Steven duwt zachtjes mijn kin omhoog, zodat ik hem wel moet aankijken. "Mij blijven aankijken, Anderson." Ik knik enkel bij die woorden en voel mezelf weer leeg van binnen. Mijn hart gaat tekeer wanneer hij zijn handen weer terug legt. "Ik leid je wel."

Ik weet niet of er een tovenaar aanwezig is, maar om de een of andere redenen ben ik nu echt aan het dansen met Steven. Ik moet toegeven: Eindelijk heb ik iets gevonden waar Steven beter in is dan ik ben, en ik moet je zeggen; dat was een hele zoektocht.

Na een paar minuten ben ik letterlijk ontspannen. Mijn hartslag is rustig, net zoals ik weer lucht in mijn longen voelt. Steven hoeft me niet eens meer te leiden; ik weet plotseling hoe alles in elkaar zit.

Ik neem mijn woorden terug. Ik ben hier toch beter in dan Steven.

Als de harde muziek weer terugkomt laat ik Steven los en begin ik te headbangen. Mijn muts vliegt door de zaal omdat ik zo heftig met mijn hoofd aan het schudden ben. Mijn muts valt op de levensgrote kroonluchter. Plotseling valt het licht uit en komt de kroonluchter naar beneden. En zo vermoordde ik Jason.

Mocht ik willen.

Zodra de harde muziek de zaal in werd gebombardeerd, werden we bijna omver gelopen. Nou moet je begrijpen dat ik na alle chemo's, kuren en diëten ontzettend veel ben afgevallen en mijn spieren zijn erna niet echt terug gekomen, waardoor ik begin te wankelen. Steven slaat zijn armen om mijn lichaam en beukt zichzelf door de menigte heen. Enkele meiden kijken me giechelend na en sommige hoor ik zelfs 'schattig' roepen.

Als we uit de drukte zijn, kan ik opgelucht ademhalen. Ik voel me nog steeds opgelaten over het dansgedeelte. Het voelde heel fijn en vertrouwd bij Steven, alsof we dit al jaren deden. Echter ken ik hem maar een paar weken en toch voelt het alsof we elkaar door en door kennen.

"Ik breng je naar huis." Schreeuwt Steven naar me, boven de muziek uit.

"Oke!" Schreeuw ik terug. Ik pak zijn hand beet en neem hem mee naar de hapjestafel. Ik zak op mijn knieën en kruip onder de tafel. "We kunnen gaan," roep ik als ik het stuk touw heb gevonden. Die heb ik daar verstopt toen de directeur naar me toekwam, wie weet wilde hij hem stelen om het aan zijn vrouw te geven als huwelijkscadeau.. Als hij überhaupt een vrouw heeft. Ik spring overeind en stoot mijn hoofd tegen de tafel aan.

Gah.. Waarom moest dat levenloze ding nou weer boven me staan?!

Steven grijns enkel toe en trekt me overeind. "Wat moeten we met dat touw?"

"Zodat we weer terug het dak op kunnen." Ik draai mijn ogen om zijn stomheid. Wat denkt hij nou, dat we vanzelf opstijgen?!

"We kunnen ook via de deur." Duwt het touw uit mijn handen en gooit het weg. Een groep meisjes begint te gillen wanneer een van hun in aanraking komt met het touw. "Tuurlijk, neem de makkelijke weg maar weer." Ik wuif met mijn hand naar Steven. "Even afscheid nemen van Emiel." Ik draai me om en bekijk de dansende mensen.

"Doei Emiel." Ik zwaai naar de tieners die dansende moves maken en draai me om naar Steven. "Klaar."

Steven draait zijn ogen en ik neem hem mee naar de uitgang. Als we buiten staan begin ik het meteen koud te krijgen. "Ben je hier met Dick zijn auto?" Vraag ik terwijl ik mijn handen in mijn broekzakken steek.

"Nee, die heb ik terug gebracht met een smoes." Steven begint alvast voor me uit te lopen naar de parkeerplaats. "Hij geloofde me niet toen ik hem vertelde dat je dood lag te gaan. Waarschijnlijk omdat je levendig uitzag.. Ik had je denk ik moeten vermoorden." Steven haalt droog zijn schouders op en ik frons mijn wenkbrauwen.

Excuseer mij?!

"Ik ben maar weg gegaan toen hij tegen me stond te schreeuwen."

"In de auto van Dick?" Probeer ik te raden.

"Tuurlijk Aiden. Ik ben met de auto van Dick naar huis gegaan zodat hij me aan kon geven bij de politie." Hij geeft me een blik en ik gooi trots mijn vuist in de lucht. Mijn vriend is een badboy!

Steven schudt zijn hoofd en duwt me een auto in. Hij gooit de deur dicht en loopt naar de achterkant van de auto toe. Mijn ademhaling versnelt. Hij gaat me kidnappen en daarna losgeld vragen.

Dat gaat veel losgeld worden aangezien de staat niet zonder me kan.

Nederland is een staat.. Toch?

Steven stapt in en start de auto. Ik zit naast hem te hijgen alsof mijn leven ervan afhangt. Mijn borst springt op en neer en het zweet glijdt van mijn voorhoofd af. Ik hef mijn armen in de lucht en begin in elkaar te krimpen. Hij gaat me kidnappen en selfies maken. Die zet hij op Facebook voor likes en uiteindelijk gaat hij me daarmee misbruiken.

"Aiden.. Wat doe je?" Steven fronst zijn wenkbrauwen en heft zijn hand naar me uit.

Ik sla hem weg. "Alsjeblieft kidnap me niet! Dat kan je m'n fans niet aandoen!" Ik probeer niet te schreeuwen, maar het is tevergeefs. Mijn stem is nu te horen tot en met Tokio.

Steven pakt mijn handen beet en trekt me ruw naar hem toe. Zijn ogen boren zich in de mijne en even schudt hij zijn hoofd. "Kappen."

Mijn ogen blijven in de zijne hangen. Langzaam bouwt de spanning in mijn buik op en ik vraag me af of Steven hetzelfde voelt. Als Steven dichterbij komt begint mijn hart sneller te kloppen en ik voel mijn handen trillen. Dit keer gaat het echt gebeuren. Steven laat mijn handen los en neemt mijn gezicht in zijn zachte warme handen, wat mijn adem doet stokken.

Als hij dichterbij komt, doe ik mijn ogen dicht. Daarna voel ik zijn zachte, warme lippen op de mijne.

Hoe warm ik me op dit moment ook voelde, nee, ik stond haast in de fik, toch ben ik bevroren bij zijn actie. Steven zoent me.

Na een paar seconden weet ik weer hoe ik moet bewegen. Ik sla mijn armen om zijn brede schouders en ik voel zijn lippen op de mijne bewegen. Zijn hand voel ik plotseling over mijn rug glijden en voor ik het wist, zoen ik hem terug.

Het voelt letterlijk alsof alles op de wereld stopt met bestaan en enkel wij de enigste waren die leven. Steven zijn duim streelt zacht mijn wang terwijl ik mijn lippen op de zijne beweeg. De schokken die ontstonden lijken wel minstens duizend volt te hebben. Voor mij mag dit wel minuten lang duren.

Nee, jaren.

Oké, even realistisch. Dagen is ook goed.

Maar hoe ga ik dan naar de WC?

Mijn vingertoppen strelen zachtjes zijn nek, om ervoor te zorgen dat hij me nooit zal verlaten. Mijn ademhaling begint steeds meer schokkerig te worden, net zoals mijn hart die als een gek tekeer gaat tegen mijn borstkas. Ik open mijn ogen en kijk in Steven zijn prachtige, groene ogen.

Al die zeventien jaar lang heb ik dit moeten missen. Eindelijk ondervind ik, Aiden Anderson, wat zoenen werkelijk is. En geloof me; het is goddelijk.

Zachtjes duw ik mijn lippen meer tegen de zijne aan. Ik wil hem voelen. Stevens zijn handen glijden naar mijn onderrug, wat me rillingen geeft over mijn hele lichaam. Wanneer zijn handen omhoog glijden, bevries ik weer. Zijn vingers strelen mijn nek en ik haal mijn lippen van de zijne af. Mijn ademhaling is het enigste geluid wat we horen.

Mijn vingers duw ik tegen mijn lippen aan die nog na tintelen van de zoen. Ik trek mezelf terug in de bijrijders stoel terwijl ik naar Steven kijk. Een rode tint heeft zijn gezicht levendig gemaakt en hij blijft me nog altijd aankijken met dezelfde grijns waarmee we ons eerste gesprek samen hadden.

"Kom hier." Zijn stem klinkt schor.

Zachtjes duw ik mezelf overeind en ga bij hem zitten. Dit is net niet gebeurt, toch?

Ik heb Steven gezoend!

Steven zijn grijns wordt groter en eventjes vraag ik me af of hij me zo gaat vertellen hoe slecht ik was. Dat kan ook niet anders, ik heb echter nooit gezoend. Al hoewel ik vaak wel een natuurtalent ben ik dingen. Maar aan Steven zijn gezicht te zien ben ik vast niet goed.

Steven laat zijn hand om mijn middel glijden, wat me kriebels geeft. Hij duwt me naar zich toe en ik voel zijn zachte warmen lippen dit keer op mijn voorhoofd. "Je was geweldig."

------------------------------------------
Dus vote voor Aidens eerste kus :3.

Wat eigenlijk best moeilijk/awkward om te schrijven was. Naja, dit hele hoofdstuk was wel moeilijk, maar ik heb t overleefd! Steun me door op de voteknop te klikken, hiermee doneer je niet alleen een vote maar ook inspiratie.

So:

VOTE VOTE VOTE VOTE VOTE VOTE VOTE VOTE VOTE