Beetje Brian and Justin om in de (gay)galastemming te komen? ^^

Speciaal omdat het hoofdstuk 20 is; lekker lang ^^

Met mijn armen over elkaar zit ik naast Emiel in de auto. We zijn onderweg naar gala en ik had totaal geen zin erin. Daar zijn namelijk twee redenen voor.

Ten eerste heb ik al meer dan een week niet meer met Steven gesproken, wat me echt niet bevalt. Ik verwachtte dat mijn charmes op z'n minst hem naar me toe zouden leiden, niet van me af.

En ten tweede ga ik dus met Emiel naar gala en niet met Steven. Natuurlijk, geweldig voor Emiel dat hij met de hunk van de school naar gala gaat. Maar dit is voor mij wel een afgang. Ik hoop maar dat mijn klasgenoten denken dat ik het voor het goede doel doe en dat mensen me lief vinden omdat ik met een minderwaardig mens naar gala ga.

Ja. Ik ben aardig.

"We zijn er," kondigt Emiel aan. Hij stapt uit de auto en gooit de deur achter zich dicht. Emiel heeft zijn haren eindelijk een keer netjes en ik moet toegeven dat het pak hem goed staat. Het maakt hem breder en langer. Niet dat dat noodzakelijk is voor Emiel. Hij is niet bepaald klein of iel maar eerder aan de gespierde kant.

Ik rek me uit en duw op een knopje waardoor alle deuren opslot gaan. Ik zwaai naar Emiel "Doei, veel plezier."

"Aiden, kom eruit." Emiel draait zijn ogen naar me en schudt zijn hoofd.

"Ik zei, doei en plezier." Grom ik naar hem. Gah.. Soms kan hij echt niet luisteren.

Emiel pakt zijn sleutel erbij en drukt ze in het slot. "Als ik je te pakken krijg sleur ik je persoonlijk mee." Roept hij naar me. Hij draait de sleutel om en ik hoor een tik, wat betekend dat de auto van het slot is. Snel druk ik weer op het knopje. Opnieuw klinkt er een tik en de auto is weer op slot. Emiel werpt me een dodelijke blik en probeert het opnieuw. Gelukkig ben ik slim en ik blijf op het zwarte knopje duwen.

En dit dames en heren is hoe je een auto bedient.

"Aiden, doe normaal en kom eruit!" Ik draai mijn hoofd en negeer mijn beste vriend. "Aiden, ik weet dat je me hoort. Kom."

Snel duw ik mijn vingers in mijn oren en draai me om naar Emiel. "LALALALALALALAA!" Schreeuw ik door de auto heen. "Zeer volwassen!" Hoor ik Emiel naar me schreeuwen. Zelfs mijn vingers en prachtige stem weerhouden Emiels gekakel niet.

Ik steek de lange vinger naar hem op. Ik weet het, het is niet toepasselijk maar ik ben eigenlijk nog boos op hem. Hij heeft mijn moeder verteld dat er gala was, waardoor dat mens een pak voor me heeft gekocht en me met Emiel mee dwong. Ze weet half niet hoe erg het is om met zo'n idioot opgesloten te zitten. Door hem ligt mijn mobiel nog te rotten in de vijver!

'tik'

De deur vliegt open en ik begin te schreeuwen. Emiel schreeuwt terug naar me en pakt mijn been beet. "Kom eruit!" Roept hij, terwijl hij me zijn kant toe schuift. Ik zie voorbijgangers naar ons staren. Ik schreeuw het uit in de hoop dat ze me helpen maar ze lopen snel door. Ik gil voor mijn leven en probeer hem te trappen, maar Emiel handelt snel. Voor ik het weet pleur ik op de grond en zorgt Emiel ervoor dat de auto op slot is.

"Sta op, klein kind."

"Jij pleurt me op de grond. Je weet ook niet wat je wilt hé?!" Ik spring overeind en doe een arm om Emiel zijn hals. "Maar oké, ik vergeef het je. Omdat je de benen van je moeder hebt. Ze heeft best dikke benen." "Wat?" Emiel geeft me een blik terwijl hij mijn arm wegslaat. "En jij hebt de hazzes van je moeder. Kunnen we nu naar binnen gaan?"

Met een gezicht vol ongeloof en afschuw kijk ik naar Emiel. "Wat zei je daar?!"

Hoe durft hij!

"Of we naar binnen kunnen." Zucht hij. "Nee, daarvoor." Commandeer ik. "De hazzes van je moeder." Hij draait zijn ogen. "Nee, daarvoor!" Roep ik. Ik sla mijn armen over elkaar en geef hem een boze blik. "Je noemde me een klein kind. Stop daarmee!" Ik stamp op de grond en geef hem een verdrietig gezichtje. Ik ben geen klein kind!

"Ja. Je bent heel volwassen, Aiden. We gaan naar binnen. Straks is de deur op slot." Emiel wenkt me en we lopen richting het gebouw. Sinds de school geen budget had om een fancy plekje af te huren, hebben ze besloten om het in de kantine te houden. Misschien ook maar beter ook, aangezien Emiel en ik beide aanwezig zullen zijn. Er gebeuren de raarste dingen met Emiels aanwezigheid..

We lopen langs de fietsenstalling en de bosjes, richting de deur. "We gaan ons lam zuipen hea?" Roep ik naar Emiel. Emiel draait zich naar me toe en geeft me een grijns. "Je bent zeventien." "En over een uur ben ik zeventien en dronken." Ik geef hem een duw en loop richting de deur.

"Hé, Aiden."

Ik draai me om en kijk om me heen als ik mijn naam uit de verte hoor. "Hoorde jij dat ook?" Mompel ik naar Emiel. Emiel schudt zijn hoofd en pakt me bij mijn arm. "Kom nou, straks komen we er niet in." We lopen richting de deur en ik voel me vreemd. Word ik nu gek?

"Aiden!" Klinkt het bij de bosjes.

"De bosjes praten!" Schreeuw ik over het plein heen terwijl ik erna wijs. "Ik ben niet gek!" Juich ik terwijl ik mijn armen in de lucht gooi.

Twee voorbijgaande jongens in pak geven me een vreemde blik. Vast en zeker omdat ik met Emiel hier ben gekomen en niet met een hot iemand.

"Yeaa rukkers!" Roep ik opgewonden. Ik ben kerngezond!

Oké, niet kerngezond. Maar de gedachte is er wel!

"Kijk naast de bosjes, sukkel." De zware stem geeft me een hartaanval van hier tot Tokio. "Kom hier, ik wil met je praten." Mijn ogen dwalen af naar het donkere figuur naast de bosjes. Even richt ik mijn ogen naar Emiel, die naar me knikt. "Ga maar," zegt hij tegen me. "Ik wacht binnen op je."

Straks is het een kinderlokker en dan spoort Emiel me ook nog aan om erna toe te lopen.

Ik knik en loop naar het donkere figuur toe. Mijn handen zweten en de inhoud van mijn buik maakt een stuk of negentig koprollen. Waarom wilt Steven met me spreken? Even bijt ik op mijn lip. Als hij me komt vertellen dat hij me niet aantrekkelijk vindt, omdat ik met Emiel omga, moet ik Emiel aan zijn lot overlaten. Maar iets zegt me dat hij me dat niet komt vertellen.

Ach. Zolang Steven nog niks heeft gezegd, heb ik hoop.

"Hoi." Ik kom bij Steven aan. Het is zo donker dat ik hem niet eens goed kan zien. Zijn gezicht is redelijk zichtbaar. Hij kijkt me aan en haalt diep adem. "Ik wilde je wat zeggen." Zijn ogen trekken zich even tot spleetjes en dan merk ik toch een beetje dat Steven nerveus is. Oké, misschien vindt hij het een beetje moeilijk om te vertellen dat Emiel irritant is.

"Hé, als het aan Emiel ligt. We kunnen hem best dumpen hoor." Offer ik op. Hé, kijk mij nou eens aardig zijn! Ik geef hem zelfs een kans als ik Emiel moet opofferen. Daarnaast weet ik toch dat Emiel mij dit gunt. Ware vriendschap, toch?

Er verschijnt een scheve grijns op Steven zijn gezicht. "Daarvoor kwam ik niet," verklaart hij dan.

R.i.p hoop.

"Ik wilde je eigenlijk zeggen dat ik je niet zomaar thuis af mocht zetten."

Ik schud mijn hoofd. "Daar geef ik je gelijk in. Het is niet altijd veilig in ons huis met Dick om de loer. Dat had je inderdaad niet mogen doen, Steven."

Steven zijn blik veranderd in iets wat ik echt geweldig vind. In afschuw. Volgens mij haat Steven Dick net zo veel als ik Dick haat. We delen niet alleen elkaars kleren maar ook elkaars passie voor haat. Is dit niet een geweldig?

"Ik bedoel. Dat wat ik zei. Had ik niet mogen zeggen." Zegt Steven. Ik wil mijn mond weer opentrekken, maar Steven duwt zijn hand ervoor. "En nu kap je met domme dingen zeggen of ik wurg je."

Dat klinkt woest aantrekkelijk..

"Kijk," hij haalt zijn hand weg en kijkt me recht aan. "Ik denk dat we misschien toch wel contact moeten houden." Stelt Steven dan voorzichtig voor. "Duh, dat dacht ik al vanaf het moment toen je me uit de auto schopte, Steven." Ik sla mijn armen over elkaar heen.

"Kom eens dichterbij. Dan kan ik je wurgen." Snauwt Steven naar me. Ik hef mijn hangen op en sla ze voor mijn mond, als teken dat ik stil ben. Ik wil niet dood worden gevonden bij school, dat is een lelijke plek om dood te gaan. "Dus. Wat denk je ervan?"

Goede vraag Steven. Maar waarvan?

Sinds ik niet mag praten beeld ik het woordje waarvan uit. Steven trekt een raar gezicht als ik mijn armen spreid en ermee vladder. Dan maak ik een vraagteken door mijn handen tegen elkaar aan te klappen en ze een beetje buig. Zo. Dit is duidelijk.

"Praat maar, Aiden." Zegt hij met een zucht.

"Waarvan?"

"Dat we.. eens op een date gaan. Nu." Stelt hij voor.

"woah!" Ik vlieg achterover en beland op de grond.

Dat was zo onverwachts!

Even denk ik over Steven zijn woorden na. Hij wilt op date? Mijn wangen beginnen te gloeien en er ontstaan regenbogen in mijn buik. De knapste jongen die ik ooit heb gezien, op mijn hotte spiegelbeeld na, vraagt mij mee uit?!

"Het was niet de bedoeling dat je op je bek ging." Steven trekt me overeind en draait zijn ogen. Hij mompelt terwijl hij oogcontact met me maakt. Mijn handen trillen als ik mijn broek afklop. "Je bedoelt.. Een afspraakje?" Mijn stem trilt terwijl ik hem die vraag stel.

Holy macaroni. Mijn charmes hebben Steven eindelijk bereikt! Of komt het door het pak?

Steven schraapt zijn keel en kijkt me even aan. "Ja, zo iets. En als het niks wordt dan dump ik je weer en rij ik met Dick zijn auto weer weg." "Deal!" Roep ik terwijl ik zijn hand pak en die schudt. Dan laat ik hem los en begin volt rots met mijn armen te zwaaien. Eindelijk, straks kan ik mijn Facebookrelatie aanpassen van gecompliceerd naar een relatie!

Ja.. Wat.. Onze relatie was eerst gecompliceerd..

"Au, Aiden!" Steven geeft me een boze blik terwijl hij over zijn wang wrijft. "Op een date hoor je elkaar niet te slaan hoor." Hij grijpt naar mijn zwaaiende armen. "Owja?" Ik draai mijn ogen. "Hoe weet jij dat nou weer dan?" Ik wijs met mijn wijsvinger naar hem. "Omdat ik meer dates heb gehad dan jij." Antwoordt Steven.

Dat zal waarschijnlijk kunnen kloppen aangezien dit mijn eerste is..

Of tellen bedachte dates ook?

"Kom, we gaan naar binnen." Stelt Steven voor. Hij pakt me bij mijn arm en sleurt me mee naar de ingang. Wauw.. Typisch Steven en zijn skills voor de liefde. "Je kan alleen naar binnen als je een pak aan hebt," roep ik terwijl hij mijn arm er bijna afrukt. "Wat, ik heb een pak aan." Steven geeft me een blik.

Mijn arm ruk ik los en ik neem twee meter afstand. Dan draai ik me om en bekijk Steven in zijn pak. Ik sla mijn handen voor mijn mond als ik zie hoe geweldig mijn vriend eruit ziet. Jawel dames en heren; mijn! Dus afblijven met je tengels.

Steven ziet er geweldig uit. Hij heeft een donkere pak aan met een zwarte stropdas. Zijn haren zijn netjes in model gekamd en de schoenen maken de outfit helemaal af. "Toch had je beter voor een doorzichtig pak kunnen gaan." Merk ik op.

Jup.. Dat had hem geweldig gestaan.

Hij negeert mijn opmerking en begint aan de deur te trekken. Ik draai mijn ogen als de deur niet open gaat. Wat een sukkel, je moet natuurlijk ook duwen. "Ik doe het wel voor," offer ik op. Ik ben in zo'n goede bui vanavond. Ik loop naar de deur toe en duw mijn handen tegen het glas. Vervolgens knal ik met mijn hele lichaam tegen de deur.

Mijn conclusie is dat de deuren op slot zijn.

"Geweldig.. We zijn te laat. Bedankt Steven." Ik draai me om en wrijf over mijn voorhoofd heen. Glas is hard. "Wat nou," Steven draait zijn ogen. "Als jij me gewoon liet uitpraten waren we allang binnen." "Nee, het is joun schuld." Ik geef hem een boze blik. "Laten we Emiel de schuld geven." Offert Steven op.

"Goed idee. Emiels schuld."

Steven knikt en laat zijn ogen over me heen glijden. Meteen verstijft mijn lichaam en ik schrik ervan. Niet weer dichtslaan, Aiden.

"Ik heb een idee." Gooi ik er snel uit. Steven kijkt me vragend aan terwijl ik naar het fietsenhok loop. Meteen pak ik de eerste de beste fiets eruit, til de achterband op en loop naar de schooldeur. Ik leg de fiets tegen de deur aan en klim erboven op. Als ik op het zadel sta kan ik net bij het dak komen. De voordeuren van de school zijn in een lagere ruimte gemaakt. Wanneer de school overgaat naar de gang, wordt het plafond en daarbij het dak ook hoger. Gelukkig voor ons, is het dak plat.

"Aiden, wat doe je."

Ik spring van het zadel en probeer mezelf op het dak te hijzen, zoals ik dat vroeger altijd deed. Ik plaats daarvan maak ik een halve flikflak naar achteren en val ik bovenop de fiets.

"En op die manier kom je op het dak.." Murmel ik terwijl ik de fiets knuffel.

Onze liefde is groot.

Steven schudt zijn hoofd en trekt me overeind. Hij kijkt me onderzoekend aan en duwt me terug naar de fiets. "Opnieuw. Ik volg wel als je erop staat." "Ja, hallo!" Roep ik naar hem. Wat is dat nou weer voor idee?

Steven slaat zijn armen over elkaar en trekt een wenkbrauw op. "Hup, schiet op." Ik zucht diep en klim opnieuw de fiets op. Mijn handen grijpen naar het dak en ik houd het stevig beet. Ik zet mezelf af en probeer mezelf of het dak te hijzen. In plaats daarvan voel ik dat ik weer zo'n prachtige flikflak ga doen. "Oh shit.." Kreun ik als mijn handen los willen schieten. En ik vlieg de lucht in.

Op wonderbaarlijke wijze kom ik op het dak terecht. Meteen zet ik mezelf op mijn knieën en ik draai me om. "Wow! Kijk. Zo doe je dat!" Roep ik naar Steven. "Ja. Ik zag hoe je viel dus ik smeet je maar het dak op." Roept Steven terug.

Oké.. Ik was er dus bijna.

Als Steven ook het dak op is, lopen we verder. We komen bij een gedeelte wat ongeveer een meter hoger ligt. Dit keer komen we er gemakkelijk op, wat natuurlijk logisch is. Maar toch; ik durf te wedden dat Emiel dat niet kon.

"Hier is de kantine." Ik laat mijn vingers tegen het raam aan tikken wat aan de bovenkant van de kantine in het plafond zit. "Top," Steven komt bij me zitten op zijn hurken. "Dan gaan we er maar via de bovenkant in, hea."

Ik knik naar hem en kijk hem dan eventjes recht aan. "Jup, het is vast dood zonder mij." Steven knikt en zet een grijns op. "Heb ik je al verteld dat je er echt heel goed uitziet?"

"Woah!"

Meteen wordt mijn lichaam slap als Steven die woorden uitspreekt en ik plof op het dak neer.

Het was maar goed dat we op het midden van het dak zaten, anders was ik er waarschijnlijk af geflikkerd.

"Waarschijnlijk heb ik je dat nog niet vertelt." Steven grijnst naar me en gaat op zijn knieën zitten. "Maakt niet uit. Ik zal het wel op plekken zeggen waar je niet hoeft te staan." Belooft hij me. Ik knik naar hem en voel mijn wangen rood worden. Als Steven zijn grijns groter wordt, krijg ik kriebels in mijn onderbuik.

Komop Aiden, niet op letten.

Mijn ogen glijden de andere kant op en meteen pak ik een schroevendraaier beet. "Deze hebben we nodig." Zeg ik schor. Ik schraap mijn keel en overhandig hem aan Steven, die het raam open maakt.

"Ehm. Enig idee hoe we beneden in de kantine komen?" Vraagt Steven aan me, als het raam open is.

Een grijns versiert mijn gezicht. Het inbreken is namelijk een van mijn vakgebieden..

"We gaan via het touw naar beneden." Ik doe mijn armen in mijn zij. Goed gezegd Aiden, je bent echt professioneel bezig.

"Duh," Steven kijkt me zonder emoties aan. Hij is waarschijnlijk te veel onder de indruk. Wat niet echt raar is. Ik ben ook snel onder de indruk van mezelf.

Dan draai ik me om. Ik duw mezelf overeind en loop twee meter verder. Ik raap daar een touw op en loop terug. Steven geeft me een blik. "Hoe kom je daar nu weer aan?"

"Dit is ehm.. Emiels idee." Verdedig ik mezelf. Oke. Misschien mijn idee maar Emiel had de uitrusting gemaakt toen we besloten om via het dak naar binnen te gaan. We waren bang dat de congierge het door zou krijgen dat we spijbelden, dus door het raam leek ons een beter optie. In plaats van straf kregen we een plesant gesprekje met de directeur en zelf een paar dagen vrij van school!

Ik glimlach bij de gedachtes terwijl ik het touw om me heen knoop. Dan gooi ik het touw naar Steven, "hier. Hijs me naar beneden. Ik ga wel eerst." Ik offer me op voor Steven. Anders gaat hij vast huilen van angst.

"Oke." Steven duw me door het raam heen en ik val een meter omlaag.

"Een bedankje was ook goed hoor!" Roep ik terug. Pfff. Idioot. Hij mag blij zijn dat ik mezelf goed vast heb gemaakt aan het touw, anders was ik zojuist op de tafel met warme hapjes gevallen. En geloof me; ik heb daar al eerder gelegen en dat lag echt niet fijn.

Steven laat me omlaag zakken. Mijn ninja actie trekt de aandacht van de burgers onder me, dus ik neem een pose aan. Mensen slaan hun handen voor hun mond, vast verbijsterd over mijn intree.

Als ik halve wegen ben begint de muziek.

' I believe I can fly

I believe I can touch the sky

I think about it every night and day

Spread my wings and fly away'

Bij het refrein doe ik vrolijk mee door mijn handen heen en weer te zwaaien.

Toepasselijk toch?

Als ik Jason spot probeer ik op hem te spugen. Maar dat ging waarschijnlijk verkeerd. Het meisje naast Jason kijkt even met een zuur gezicht wanneer ze iets uit haar gezicht smeert.

Oh.. Oeps..?

Eindelijk op de grond sta, maak ik een buiging voor de lilliputters.

Oke, waarom ben ik langer dan de rest?

Ik frons mijn wenkbrauwen. Ik ben minstens wel een meter gegroeid. Dat lijkt me totaal niet gezond binnen een halve minuut.

Of hun zijn gewoon gekrompen.

Mijn handen maken het touw om mijn middel los en de frons staat nog steeds op mijn voorhoofd. Fijn, nu kan ik solliciteren als de Hulk.

Als ik een paar stappen naar voren. "Onderdanen!" Roep ik naar de mensen die me aankijken. "Hier is jullie heerser!" Ik gooi mijn vuisten in de lucht. Ik heb alle macht! Maar dan struikel ik plotseling, snel stap ik naar voren. Ik raak uit balans en struikel over nog een schaal heen. Uiteindelijk val ik bovenop iemand en we komen beide op de grond terecht, gevolgd door een paar bitterballen.

"Waarom kom jij toch altijd op de hapjestafel terecht?" Hoor ik Emiel onder me mompelen.

Perfect Aiden. Heb je een Date met Steven, ga je vreemd met Emiel.

Perfect..

----------------------------------------------------

EINDELIJK ZIJN ZE BIJ ELKAAR HEHE STELLETJE PRUTSERS DAT ZE ZIJN EEN BEETJE DOOR DE KANTINE HEEN ZWEVEN HÉ!

oh wacht.. Dit is mijn creatie...

Ach.. Ze hebben ook al auto's gestolen..

Nevermind!

VOTE VOOR DE LIEFDE VAN #SAIVEN