Steven pov

Met mijn voeten op de salontafel ga ik onbewust door de zenders op tv heen. Mijn gedachtes zijn bij gistermiddag wanneer ik Aiden vertelde dat hij moest uitstappen. Het laatste beetje kleur wat zijn gezicht bezat was in een keer uit hem gezogen. Zijn blauwe, heldere ogen waren dof en plotseling zag hij er erg ziek uit. Ik voel mijn hart letterlijk zinken als ik terug denk aan Aiden zijn reactie. HIj leek verdrietig. Het liefst had ik het anders aangepakt; hem in mijn armen gesloten en vertelt dat ik hem ook leuk vond. Maar dat wilde ik niet. Ik kon het niet. Ik ben geen homo.

Ik moest het hem vertellen; straks was Aiden dood en heeft hij nooit kunnen horen hoe leuk hij was. Of hoe ik hem leuk vind. Nu weet hij het tenminste.. Al heb ik hem wel achter gelaten met een gebroken hart.

Zijn blauwe geschrokken ogen boren zich weer in mijn gedachten. Zijn onderlip die lichtjes trilde en zijn mond probeerde een strakke lijn te vormen. Alsof hij wilde zeggen dat hij dit niet aankon, omdat hij al te weinig tijd had..

Oke, kappen!

Waarom denk ik aan zielige gezichten als ik naar de tv kan kijken? Als Aiden zo graag een vriend wilt hebben moet hij het zichzelf maar niet zo moeilijk maken.

Meteen richt ik mijn ogen op de tv. Ik grom geïrriteerd als er geen zak op tv te zien is. Hoe kan een persoon ooit zijn hoofd luchten er niks op is?

Niet dus.

"Steven, kun je even voo-"

"Nee," kap ik mijn moeder meteen af. "Ik kijk tv." Ik draai me om en geef der een blik. Ze moet me niet storen wanneer ik geen zin heb in mensen. Alleen als er leedvermaak te zien is. Dan mag je me storen.

"Oh," mijn moeder komt bij me zitten. "En, is Dora nog net zo interessant als het vroeger was." Ze wijst naar de tv.

De ergernis kruipt bij me naar boven als ik merk dat ze me door heeft. "Ja, ze pakt die rotkaart nog steeds niet uit zichzelf." Snauw ik richting de tv. De irritaties van mijn jeugd lopen alweer hoog op.

Mijn moeder zucht en pakt de afstandbediening van mijn schoot. Ze drukt de tv uit en legt hem dan naast der. "He!" Ik schiet overeind en trek de afstandbediening terug. "Ik moet toch weten hoe die zooi afloopt?!"

Kan ze soms niet zien dat ik even alleen wil zijn?

"He, je bent de laatste dagen nog chagrijniger dan normaal." Mijn moeder legt een hand op mijn schouders. "Wauw, bedankt mam. Dat was hartverwarmend." Ik draai mijn ogen naar der. Perfect. Kan nu iemand dit moederfiguur weghalen a.u.b

"Wat is er gebeurt?"

Ik hou mijn ogen strak vooruit. Als ik haar nu ga aankijken dan weet ze genoeg. "Niks."

"Oke, kun je me dan even vertellen wat er met de douche gebeurt is?" Mijn moeder kijkt me vragend aan. Als ik geen antwoord geeft, zucht ze diep. "De slang is eraf die aan de douchekop vast zat. Het water komt nu letterlijk uit de muur." Legt ze uit.

Ik wist dat ik spijt zou krijgen als ik Aiden alleen in de badkamer zou laten.

"En ik vond mijn BH buiten." Mijn moeder fronst en schudt haar hoofd even. Zelf trek ik een gezicht. Ik wil niet alle details weten. "Er zat shampoo in." Mompelt ze zachtjes.

Wat doet Aiden in hemelsnaam met een BH en shampoo?

Laat maar. Ik wil het niet weten.

"Waarom ga je niet naar de garage toe?" Vraagt mijn moeder plotseling.

Gaat ze nu ook nog beweren dat ik niks doe? Ik draai mijn hoofd naar m'n moeder en frons. "Wil je me weg hebben of zo." Shit. Het kwam er aardiger uit dan ik dacht.

Ze zucht. "Vraag iemand om langs te komen. Je bent al vijf dagen in huis aan het hangen." Ze staat op en zet haar handen in haar zij.

O God. Ik geloof dat ze in haar moederrol gaat stappen.

In dat geval.

Ik trek mijn benen op en laat mijn hoofd tegen de leuning leunen. Met mijn armen over elkaar maak ik me klaar voor de preek die ze me nu gaat geven.

"Waar is die ene leuke jongen?" Ze zet een denkgezicht op.

Het eerste wat in me opdoemt is het gezicht van Aiden. Die zachte blauwe ogen die altijd leken te stralen maar gister plaats maakte voor doffe uitstraling en.. Stop! Ik moet allang blij zijn dat ze niet begon over dat ik werk moet zoeken. Dan moet ik niet gaan denken aan diegene die me compleet gestoord maakt.

"Aiden!" Mijn moeder knipt met haar vingers en haar groene ogen worden groot. "Dat vind ik toch zo'n leuke jongen he!"

Ik voel de kleur uit mijn gezicht letterlijk wegtrekken. Het gevoel dat ze Aiden zijn naam weet, maakt me misselijk. Waarom begint ze nu over Aiden?!

"Wat wil je nou!" Geïrriteerd gooi ik mijn handen in de lucht. "Wat moet ik nou met iemand die dood gaat, en daarnaast is hij stront irritand!" Ik sta op en grits mijn mobiel van de bank. Met een kop vol vuur loop ik naar de deur toe. Ze wordt bedankt voor het verergeren van mijn leven.

"Wie ben je aan het overtuigen lieverd. Mij of jezelf?"

Ik draai me om en kijk haar met een kwade blik aan. "Ik overtuig hier helemaal niemand!"

"Wel want anders stond je hier niet te schreeuwen." Ze wenkt me en klopt op de bank. Oke. Nu ben ik de beer.

Met een naar voorgevoel ga ik bij mijn moeder zitten. "Bespaar me de preek en zeg wat je wilt zeggen."

"Ten eerste, als je nog een keer tegen me schreeuw, trap ik je persoonlijk het huis uit met mijn punthakken."

Oke, laat ik het schreeuwen maar achterwegen laten.

"En ten tweede. Ik weet niet wat je hebt, maar ik weet heus wel dat er iets tussen jou en die jongen speelt hoor." Ze knikt erbij. "En nu ga je met je luie reet daar heen en zorg je dat je geen maagd meer bent."

Ik sla een hand voor mijn hoofd.

Serieus?!

"Mam. Dat er nog niemand zwanger is betekend niet dat ik geen seks heb!"

"Blijf het veilig doen, ook al is het een jongen." Ze steekt haar wijsvinger op en schudt ermee.

Kan iemand haar alsjeblieft vertellen dat ik dit gesprek niet met haar aanga? Alvast bedankt.

"Ja, nou bedankt voor deze prachtige woorden." Ik sta op en duw mijn handen in mijn broekzakken. "Ik ga verder met leven." Met andere woorden, ik kijk boven wel Dora.

"Ga je naar Aiden?" Mijn moeder klapt haar handen in een. "Nee!" Ik loop de kamer uit en trek de deur in de hal achter me dicht. Een zucht ontsnapt uit mijn mond. Waarom weet dat mens toch altijd alles? Het is toch niet zo overduidelijk dat Aiden de afgelopen tijd in mijn hoofd rondspookt.

Sinds de nacht dat hij bij me sliep na het feest in ons huis, ben ik in de war. Ik heb werkelijk een uur liggen staren tot dat ik mezelf betrapte dat ik überhoud naar Aiden lag te staren. Met zijn armen om mijn arm lag hij te pitten. Zijn hoofd lag tegen mijn schouders aan en ik heb twee keer zijn muts terug getrokken over zijn hoofd. Zelfs in zijn slaap praat dat joch veel. Wat hij zei, herinner ik me nog goed."kan.. kwana.. nene."

Het waren de lelijkste woorden die ik ooit heb gehoord.

Net als ik mezelf verbied om nog aan Aiden te denken, gaat de bel. Het zal me echt niet verbazen als hij voor de deur zal staan. Ik gooi de voordeur open en kijk meteen in de donkere ogen van Emiel.

En ik geloof, nadat ik Aiden zo onvriendelijk mogelijk thuis heb afgezet, dat hij niet voor een kopje thee komt.

"Wat." Ik laat mezelf tegen de deurpost leunen. Ach, wie weet komt hij wel voor thee.

Een spottend lachje gooit me meteen van de baan. "Stop daarmee." Emiel zijn uitdrukking en manier van spreken verbaast me. In de paar weken dat ik Emiel voorbij heb zien komen heb ik hem nooit zo gezien. Hij is namelijk nog een van de normaalste geweest en kwam vriendelijk over.

Ik druk mezelf overeind en schraap m'n keel. "Wat wil je," mijn verveelde houding blijf ik aanhouden. Misschien verveel ik hem wel en stijgt hij vanzelf op de lucht in en wordt hij luchtballon op Mars. Eventjes grijns ik bij die gedachte.

Emiel zet een stap naar voren. De donkere krullen onder zijn hoodie en donkergroene ogen worden duidelijker. "Dat jij je excuses aanbied aan Aiden."

Dit keer is het mijn beurt om spottend te lachen. "En waarom zou ik?" Ik trek een wenkbrauw op, hij doet net alsof ik hem vermoord heb.

"Omdat," Emiel zet ongevraagd een stap in het huis. "Ik jullie twee spuug zat ben." Hij duwt de deur achter me dicht en trekt zijn capuchon van z'n hoofd af. "Aiden gedraagt zich vervelender dan ooit."

"Dat is vast niet mogelijk. Je neemt zijn overdrevenheid over. Als dat überhoud een woord is."

"Geloof me. Depressieve Aiden is erger dan gestoorde Aiden."

En daar had hij me even.

Is Aiden depressief? Ik kan het me moeilijk voorstellen. De gestoorde maniak die met plezier auto's steelt en in kasten onderduikt van de buren voelt zich niet goed na een vervelend gesprek? Een naar gevoel borrelt in mijn onderbuik. Hoe heb ik dat ooit kunnen doen? Fuck!

Snel schud ik mijn hoofd. Focus Steven, no regrets. Meteen druk ik mijn schuldgevoel aan de kant. Gatver, ik ben toch zeker niet homo aan het worden?! "Laat dat joch nakijken bij een kliniek en kom dan maar weer terug. Doei Emiel." Ik zet een ijskoude blik op en wijs naar de deur. Emiel, ik meen het. Rot op. Ik wil weten of Dora haar eindbestemming haalt.

"Grappig, Steven." Emiel haalt zijn neus op alsof hij de koningin is. "Luister." Dan drukt hij iets in mijn handen. "Jij gaat het mooi goed maken met Aiden. Ik weet niet wat je hebt gezegd maar hij is niet uit bed te slaan."

"Schoppen helpt.'

"He, klootzak." Emiel verheft zijn stem. "Als jij Aiden zijn laatste maanden gaat verkloten, dan.. dan.." Emiel zijn ogen kijken zoekend om zich heen, alsof hij ergens in deze ruimte antwoord kan vinden. Ik wil mijn mond open trekken, om dat joch eens flink de mond te snoeren. Maar Emiel is me een stap voor. "Dan verkloot je het alleen voor jezelf."
En verdomme wat heeft dat rotjoch toch weer gelijk. Ik knijp mijn ogen dicht en haal diep adem. "Nee," dan open ik ze weer. "Ik voel niks voor Aiden en dat heb ik hem duidelijk gemaakt." Ik probeer eerder mezelf te overtuigen dan Emiel.

Wacht.. ik heb juist het tegenovergestelde tegen Aiden gezegd!

"Ja, knap gedaan." Emiel zucht en duwt zijn handen in z'n zakken. "Aiden was echt onder de indruk ervan. Wil je nu een applaus?"

"Nou.. opzich."

Wat? Iedereen wilt wel eens wat.

"Je maakt het maar goed met Aiden," Emiel draait zich om en trekt de deur open. Om eerlijk te zijn, wil ik het goed maken met Aiden. Hem vertellen dat ik hem een kans geef. Maar komop, iedereen weet dat je niet binnen een paar weken verliefd wordt en jezelf bloot geeft. Toch?

Alhoewel. Aiden wel..

Wanneer Emiel is vertrokken, schud ik mijn hoofd. Dat joch heeft de ballen wel om mij eventjes te vertellen wat ik moet doen. Op mijn moeder na hoeft niemand mij dat te flikken. Aiden boft maar met zo'n vriend. Ondanks dat Aiden hem dag en nacht afkraakt en Emiel Aiden om elk klein ding afwijst, zijn het goede vrienden.

Mijn gedachtes dwalen af naar Aiden. Meteen zie ik zijn prachtige, helde blauwe ogen. Daar kan geen filter van Instagram tegenop. Vooral Aidens schaterlach en achterlijke gebrabbel zijn de vele dingen die me de laatste tijd wakker houden.

Maar de momenten wanneer hij dichtslaat, zijn voor mij werkelijk goddelijk. Elke keer als het me lukt om Aiden stil te krijgen, door hem enkel alleen aan te raken. Prijs ik mezelf de hemel in. Ik durf haast te wedden dat niemand hem stil kan krijgen, zelfs Emiel niet. Daarnaast wordt ik elke keer warm wanneer ik hem haast zie genieten wanneer ik hem met die dingen plaag.

Maar waarom blijft het dan zo moeilijk om aan Aiden toe te geven dat ik het liefst bij hem ben?

"Omdat ik geen homo ben." Mompel ik tegen mezelf. "Dit is gewoon een fase." Mijn ogen glijden over het spiegelbeeld in het glas. Twee groene ogen kijken vastberaden terug maar daarachter schuilt een groot vraagstuk.

---------------------------------------------------
Hee mensen! Eens een hoofdstukje vanuit Stevens oogpunt. Dat is eens wat anders dan Aiden! NouNouNou.. Wat vonden jullie ervan?

Yeey cover 2 won:D Whoee partyyyypaarttyyyy!

Have a wonderful dayyy

----------------------------------------------------