Nieuwe cover, do you like? ;D

"Hee!" Emiel zijn opgewekte stem irriteerd me nu al. "Aiden, ik was je overal aan het zoeken.. Wat zijn jullie in hemelsnaam aan het doen?!"

"Da's een hele goede vraag!' Gil ik uit. Steven is me zojuist half aan het ont-armen. En hierbij bedoel ik niet dat het over knuffels gaat..

Steven heeft zijn handen om mijn middel geslagen. Zijn rechtervoet staat steunend tegen de voordeur en zijn linker op de grond. Al zijn gewicht hangt tegen de voordeur aan, trekkend aan mijn middel, zodat mijn hand uit de brievenbus wordt getrokken.

Maar op dit moment heb ik het gevoel dat heel mijn lichaam meewerkt behalve mijn hand. Straks ga ik mijn naam veranderen in Koos Armloos..

Als Steven weer een ruk geeft aan mijn middel, schreeuw ik. Een scherp gevoel in mijn schouders laat me weten dat het nu echt over is. "Shit," Hoor ik Steven achter me hijgen. Zo te horen is er iemand opgewonden over mij. "Dit doet echt pijn." Ik schud mijn hoofd eventjes terwijl ik naar mijn schouder kijk. Mijn zielige lichaamsdeel..

"Misschien moet je nog een keer trekken, en hard ook." Emiel kijkt me met een geamuseerde blik aan.

Ik kan je een ding op een briefje meegeven: Emiel, klootzak voor eeuwig en altijd.

Steven daarintegen vindt het plan blijkbaar een goed idee. Zijn grip om mijn middel verstevigd. Ik knijp mijn ogen dicht en vrees nu het ergste; ik word Koos Armloos.

Als Steven een harde ruk geeft aan mijn middel, voel ik mijn hand eruit schieten. "Hoera!" Roep ik als Steven en ik naar achteren tuimelen terwijl ik nog snel naar Emiel zwaai. Steven zakt op de grond, waardoor ik over hem heen struikel en een halve radslag en drie dubbele salto doe en op hem neerkom. Oké.. Misschien was het niet meer dan een mislukte koprol in de lucht..

Steven kreunt onder mij en ik open mijn ogen. "Oh," Ik knipoog met mijn rechter oog en grijns naar hem "hallo, schatje."

Ik voel twee armen tegen me zij aandrukken en ik rol van Steven af.

De ontkenningsfase zit er nog diep in.

Als Steven overeind komt reik ik mijn hand naar Steven uit, hopend dat hij me overeind komt trekken. Maar inplaats daarvan stapt Steven over mij heen en loopt de woonkamer in. Ik zucht en kijk dan Emiel aan met een vragende blik, die mij wel overeind helpt.

Nadat we de voordeur hebben dichtgedaan en ik de brievenbus heb uitgescholden, lopen we de kamer in. Emiel ploft naast Steven neer op de bank, terwijl ik de goede gastheer ga uithangen. Ik loop naar de keuken en haal een colafles uit de koelkast met een paar flesjes bier. Want nou als ik Steven dronken voer? Misschien wilt Steven dan met me naar bed. Ik knik met de gedachte en pak er nog wat bierflesjes bij. Als ik terugloop zet ik het op tafel en ontarm ik de colafles. "Dit is mijn fles." Ik knik naar Emiel en Steven. "Mijn kans op diabetes. Dus, afblijven."

Emiel grijnst en pakt een flesje bier van de tafel. "Bier om vier uur 's middags, Aiden?"

Ik knik naar Emiel en gooi Steven een flesje bier toe. "Drink er maar zoveel je wilt, tijger."

Steven zucht diep en maakt de dop los met het flesje van Emiel. "Ééntje maar, vanavond ga ik nog uit." Bromt Steven naar me.

Ik laat mezelf naast Emiel zakken. "Uit?" Ik trek een wenkbrauw op. "Is dit een verassingsdate voor mij, o mijn God!" Ik bedek mijn oren, zodat ik niet kan horen wat de verassing is. Anders is het geen verassingsdate meer, duh!

Als ik Steven geërgd zie kijken schud ik mijn hoofd. "Heb je het weer verpest?" Roep ik naar Emiel toe.

Emiel opent zijn mond maar er komt geen geluid uit.

"Wat?" Roep ik naar hem.

Opnieuw opent hij zijn mond en hij wijst geïrriteerd naar me.

"WAT ZEG JE!?'

Emiel duikt op me af en trekt mijn handen bij mijn oren vandaan. "Je hebt geen date, idioot."

"Nee, duh." Ik draai mijn ogen. "Dat is nog allemaal een verassing voor me, Emiel." Op sommige momenten bereikt Emiel het toppunt van domheid. Komop, natuurlijk weet ik niks van die verassingsdate af, omdat het een verassing is natuurlijk.

Ik hoor Steven diep zuchten, waarschijnlijk ook om de domheid van Emiel, wat ik volkomen begrijp.

"Ik ga vanavond naar Jason, komen jullie ook?" Steven kijkt ons aan en zegt het zonder enkele emotie in zijn stem, alsof hij ons er niet bij wilt hebben.

Ik schud mijn hoofd. "Nee," zeg ik dan ook afkeurend. "Ik haat feesten en vooral als ze van Jason zijn." De laatste keer dat ik op Jason zijn feestje was, liep het ontzettend uit de hand.

"Vertel, zette je jezelf weer voor schud?" Steven zet zijn flesje tegen zijn lippen aan en neemt een slok.

"Nee!" Roep ik naar hem toe.

Hij knikt naar me en neemt nog een paar slokken, dan zet hij het bierflesje op de salontafel die voor ons staat. "Dus, je blijft saai thuis?"

"Vraag je me mee op een date?" Ik knipoog naar hem. Soms zijn Steven zijn gedachtes zo doordacht. "Want," vervolg ik mijn verhaal "dan moeten we Emiel dumpen, anders gaat hij ons stalken." Ik wijs met mijn duim naar Emiel.

Steven trekt zijn mond open, om iets te zeggen, maar ik kap hem af. "We kunnen hem het beste laten stikken in een kussen." Stel ik voor. "Dat geeft het minste rommel."

"Prima, maar als de politie erachter komt is het jou schuld." Steven grijnst kort naar me. Even likt hij over zijn droge lippen.

"Laat maar," ik zucht diep. Het is soms ook te mooi om waard te zijn. Had ik van die gek kunnen afkomen, moet ik ervoor opdraaien. Ik heb geen zin om me laatste maanden in de cel door te brengen door Emiel. Dan heeft hij echt alles verpest.

Door mijn gedachtes heen heb ik niet door gekregen dat Steven dichter naar me toe is geschoven. Ik merk het pas op als er een arm om me heen word geslagen. "Aiden," hoor ik hem zeggen. Zijn stem klinkt zacnt, bijna onverstaanbaar. Zijn warme adem kriebelt in mijn nek en die arm om mijn lichaam geeft me bijna een hart aanval. "Jij gaat vanavond met me mee."

Een rilling schiet over mijn lichaam als ik zijn adem bij mijn oor voel. Ik weet niet wat ik hiermee aanmoet. Mijn gedachtes lijken op hol zijn geslagen net als mijn hart en mijn adem. Zelfs mijn handen trillen van de aanraking. "M..mee?" Breng ik onhandig uit.

Wauw Aiden, die charmes slaan Steven vast uit het veld.

"Ja. Je gaat met me mee." Zijn grip verstevigd erbij. "Uh," breng ik onhandig uit, gevolgd door een zenuwachtig lachje. "Ik.. uh," even weet ik niet wat ik moet zeggen. Met een zenuwachtig gevoel kauw ik op mijn onderlip, alsof het van kauwgom is. Ik open mijn mond en haal diep adem. "Goh, wat een zonnige dag hé?" Ik heb gelukkig altijd de beste afleidingsmanouvres.

Steven trekt me dichter tegen zich aan. "Je gaat mee." Ik voel zijn hand over mijn zij wrijven, wat me ontzettend warm maakt van binnen. De kriebels die in mijn onderbuik zitten maakt het nadenken onmogelijk.

Het liefst stemde ik mee in en zou ik m'n jas pakken en met hem mee wegsluipen. Maar ik weet hoe de feesten van Jason zijn. Ik eindig namelijk altijd op plekken waar ik niet wil eindigen.

Maar.. Dit aanbod kan ik niet afslaan, toch?

Als ik Steven aankijk zie ik hem grijnzen. "Je gaat mee, hea?" Hij klinkt speels, uitdagend. Alsof hij het vanaf het begin al wist dat ik mee zou gaan.

"Alleen als jij meegaat kamperen." Gooi ik eruit zonder dat ik het door heb.

Wacht..

Wow. Ik ben een genie!

Steven trekt een wenkbrauw op. "Kamperen, met jou alleen zeker?" Hij schudt afkeurend zijn hoofd. "Dacht het niet," mompelt hij.

"Ben je bang?" Ik grijns naar hem. "Baby born." Ik sta op en veeg mijn shirt recht. "Dan ga ik niet met jou mee naar dat feest." Mijn armen vouw ik over elkaar. "Mits, jij meegaat met mij kamperen."

Steven kijkt me bedenkelijk aan. Hij wrijft met zijn hand onder zijn kin, zoals oude mannen met vieze lange baarden doen. "Oké."

Ik grijns en gooi mijn vuist in de lucht. "Dat zijn twee dates in één!' Roep ik voel trots uit. Heb ik het toch binnen een paar dagen voor elkaar. De mensheid zal jaloers zijn op mij. Bij die gedachtes schud ik haastig mijn hoofd, uno momento, de mensheid zal jaloers zijn op Steven. Duh.

"Pak je jas." Klinkt Stevens zijn stem vanaf de gang.

"We moeten eerst het lijk dumpen!" Roep ik terug als mijn blik valt op Emiel, een grijns verschijnt op mijn lippen als ik Emiel op de bank zie slapen.

Als mijn vader straks binnenkomt en zwerver Emiel eenzaam op de bank zit liggen, weet hij dat ik hem gepeerd ben. Of.. vast zit op de wc.

Steven komt bij me staan en kijkt naar Emiel. "We moeten hem opruimen." Fluister ik naar Steven. Steven knikt naar me en trekt zijn ogen tot spleetjes. "Waar dacht je aan?"

"Hoe bedoel je?" Ik trek een wenkbrauw op. "Hoe we dat stuk ongeluk opruimen? Dat is niet zo moeilijk, ik pak een mes."

Ik wil naar de keuken toe huppelen als Steven me bij mijn kraag pakt. "We zorgen er voor dat hij niet zichtbaar in de kamer ligt te slapen, we gaan geen moord plegen." Sist hij in mijn oor.

"Alsof ik door Emiel in de gevangenis wil zitten." Ik draai me om en kijk Steven fronsend aan. "Ik wilde een broodje pindakaas maken."

"Tuurlijk," snuift Steven naar me. Hij richt zijn ogen dan weer op Emiel en pakt hem bij onder zijn oksels beet. "Kom, we slepen hem naar je slaapkamer."

Ik knik en kijk toe. "Ga maar."

"Pak zijn poten beet, ik ga hem niet alleen optillen." Snauwt Steven naar me.

"Zijn voeten?!" Mijn stem verhoogt van schrik. "Wil je me dood hebben of zo? Dat stinkt net zo erg als het bejaardentehuis!" Ik wapper met mijn handen en draai me om.

"Moet ik je soms dwingen?"

Oh, God. Als Steven me opnieuw gaat dwingen, net zoals de vorige keer bij zijn thuis, dan kan mijn vader ons straks naakt in de woonkamer vinden.

En ik ben er zó nog niet klaar voor om uit de kast te komen voor mijn pa!

Ik draai me om en trekt een vies gezicht als ik Emiel bij zijn voeten beetpak.

Steven knikt naar me en tilt Emiel onder zijn armen mee naar de gang, de trap op. Ik volg hem op de voet. Oh, wauw, voet! Snap je de grap? Met Emiel zijn voeten in mijn handen. HAHAHAH ik ben zo grappig.

..

Dus..

Ik volg Steven de trap op naar boven. Doordat ik Emiel mee moet dragen en de trap oploop, begin ik echt uitgeput te raken. Opnieuw voel ik steken in mijn onderrug en mijn gehijg is het enigste wat ik hoor. Als ik drie tredes verder ben stop ik dan ook. Ik laat Emiel zijn voeten uit mijn handen glijden, waardoor hij met zijn kont op de traptrede terecht komt. Ik pak met beide handen de trapleuning beet en probeer op adem te komen. Opnieuw wordt het licht in mijn hoofd, alles begint weer te duizelen. Voor de tweede keer op een dag voel ik mijn lichaam gevoelloos worden en eventjes heb ik niks door met wat er gebeurt. De holle geluiden en harde bonken laten me weten dat ik zo juist van de trap ben geflikkerd, gelukkig voel ik daar op dit moment niks van.

Na een minuut voel ik me weer mezelf worden. Voorzichtig open ik mijn ogen, ik ben er bijna zeker van dat ik op de grond lig, overstroomd met mijn eigen bloed.

Als ik Steven zijn gezicht voor me zie, hou ik even mijn adem in. Zijn groene ogen staan in spleetjes. "Steven," breng ik zachtjes uit. Goh, wat klink ik vermoeiend.

"Ja?" Steven kijkt me bezorgd aan. Nu pas voel ik zijn armen steunend om mijn middel.

"Je lijkt op een Chinees met die ogen."

Steven geeft me een chagerijnige blik en laat me los. "Klootzak," hoor ik hem mompelen. Pff, het was een compliment hoor.

Als ik me achterom draai, sla ik mezelf voor mijn hoofd als ik Emiel beneden zie liggen. "Je hebt hem op de grond gegooid," ik draai me om en schud mijn hoofd. "Had mij op het minst laten meegenieten!"

Steven gromt naar me en duwt me opzij, zodat hij naar beneden kan komen. "Wees blij, het was hij of jij." Hij draait zich om naar me. "Ik had jou ook gewoon kunnen laten vallen."

"Je had ons ook gewoon allebei niet laten vallen." Ik huppel achter hem aan de trap af.

"Nee, dat kost teveel energie." Antwoordt Steven simpel.

Als ik onderaan bij de trap ben gearriveerd zie ik Emiel stil liggen.

"Is 'ie dood?" Ik trek mijn wenkbrauw op.

"Hij ziet er niet goed uit," fluisterd Steven naar me terwijl hij zich over Emiel heen buigt.

"Emiel ziet er nooit uit, sukkel." Ik draai mijn ogen om die opmerking. Als mijn ogen op de dwijl vallen, grijp ik er natoe met mijn rechter hand. Ik draai de dwijl om en druk met de stok van de dwijl tussen de ribben van Emiel.

"Aiden, what the fuck doe je?" Steven kijkt me geirriteerd aan.

"Hartmassage." Mompel ik terwijl ik door blijf porren. "Ik ga hem echt niet met mijn blote handen aanraken."

Steven slaat de stok bij me vandaan en kijkt me met een kwade blik aan. "He, straks ligt hij hier bewusteloos. En dat is dan joun schuld." Sist hij naar me.

Ik haal mijn handen op terwijl ik mijn blik op Emiel richt. Tot mijn oplucht draait Emiel zich om en maakt hij zachte snurkgeluidjes. "He!" Ik pak Steven zijn schouder beet. "Het leeft!" Ik wijs naar Emiel.

Hah! Die hartmassage werkte dus wel.

"Oh God," Steven zucht en trekt Emiel onder zijn armen overeind. Nadat ik zijn voeten weer heb beetgepakt, lopen we de trap op. Halverwege de trap word ik weer moe. Mijn ademhaling is onregelmatig en ik probeer bij zinnen te blijven. Gelukkig valt er deze keer niemand en na een minuut of vijf vervolgen we onze weg naar boven.

"Zo," Zucht Steven terwijl hij Emiel beet houdt onder zijn armen. Emiel zelf licht er niet zo charmant bij, maar dat zijn we al gewent van Emiel. "Nou, waar is je slaapkamer."

"Beneden!" Roep ik enthausiast.

Ik hoor een doffe dreun en zie Emiel op de grond liggen. Steven zijn blik vertelt me dat ik waarschijnlijk iets heel doms zei.

-------------------------

Ik ben een nieuw boek begonnen, najaa een preview online gezet. Laten we het zo noemen. Mind to check out? ;)

http://www.wattpad.com/115395259-de-gast-in-de-jurk-bxb-1

P.s votes voor Aidens domme actie? ^^

Laat de schrijffouten weten ;D