Heyy pizza's: HEEL ERG BEDANKT VOOR ALLE VOTES EN COMMENTS. Echt, ik ben als een gek aan het springen en gillen op mijn kamer, straks denken mijn ouders dat ik eindelijk een vriend heb. Arme ouders..

Alsnog, ontzettend bedankt. Ik sta gewoon in de tienerfictie op plaats 9. APPLAUSJE VOOR JULLIE & Aiden you did it!

Over Aiden gesproken, terug naar die debliel.

Op één gepropt in een kast sta ik tegen Steven aan, wat mij ontzettend bevalt.

Ergens hoop ik dat hij zijn armen om me heen zou slaan, zodat ik cofortabeler zou staan. Maar in plaats daarvan drukt meneer zijn elleboog tegen mijn ribben aan. Met mijn handen druk ik zijn elleboog weg en haal opgelucht adem. Zo, probleem opgelost.

"Aiden," ik voel zijn adem in mijn nek kietelen. "We moeten hieruit zien te komen."

"No shit, sherlock." Ik draai mijn ogen en klap sarcastisch in mijn handen. "Stop daarmee." Snauwt hij naar me terwijl hij mijn handen beetpakt. "Je verraad ons nog, sukkel." Ik knik even en kijk met een goed gekeurde blik naar onse handen, die mij warme golven door mijn lichaam bezorgen.

In dezelfde kamer waar de kast staat, de woonkamer dus, hoor ik Dick en Vera praten. Ik zucht diep en besef dat we er op deze manier nooit uitkomen.

"We moeten zorgen dat ze weg gaan." Fluister ik zachtjes naar Steven.

"Ja," Steven zucht diep. "Dus, hoe wil je ze uit hun eigen huis jagen?"

Ik draai mijn ogen. "We moeten gewoon zorgen dat Dick haar gaat nemen."

Steven fronst naar mij. "Je bent echt een ongemakkelijk persoon, weet je dat?"

"Wat, ze gaan het heus niet in de woonkamer doen!" Sis ik terug. Goh, Steven kan ook soms zo stom zijn.

"Trouwens, oude mensen doen het netjes in hun slaapkamer hoor." Ik draai me om en druk voorzichtig de kastdeur open, wat een zacht geluidje maakt. Door het kiertje komt ontzettend veel licht naar binnen. Ik knijp mijn ogen fijn en voel mezelf een geroosterde kip. Als ik een por tegen me rug aanvoel, verman ik mezelf. Ik ga ons dit keer redden, zodat Steven mij een held kan noemen. Romantisch he?

Snel open ik mijn ogen. Geluidloos buig ik mij voorover, mijn handen leunend tegen de zijkanten van de kast. Als ik door de kier heenkijk, zucht ik vertederend.

"Wat, zijn ze weg?" Hoor ik Steven achter me fluisteren.

"Nee, ze zijn aan het zoenen.. Awh.." Ik sla een hand voor m'n mond als ik Dick Vera zie optillen. Weer zucht ik diep. De liefde is zo mooi! "Kijk nou," sis ik naar Steven toe. "Hij tilt haar op.. Awh! Nu drukt ze haar tong in zijn keelgat. Awhh, kijk en hij gaat met zijn hand in haar shirt en.. nee.. nee... gatver.." Ik begin met mijn handen te zwaaien, waardoor ik bijna naar voren val. Snel pak ik de zijkanten van de kast beet. "Hij gaat in der broek. Wie weet heeft die meid daar een hele oerwoud zitten en.." Steven zijn hand slaat voor mijn mond.

"Gadverdamme, Aiden!" Sist hij in mijn oor. Zijn andere hand rijkt uit naar de kastdeur en hij trekt hem voorzichtig dicht, om geen geluid te maken. "Hou op daarmee." Hij haalt zijn hand van mijn mond af en geeft me een afkeurende blik.

"Waarmee?" Ik gooi mijn armen over elkaar. "Hun begonnen hoor."

"Met wat je doet," Steven schudt zijn hoofd. "Je moet ophouden met je praatjes, ik durf te wedden dat je zo preuts bent als wat."

"Ik weet dat je het fijn vindt, Steven." Ik leg een hand op zijn schouder, "maar schaam je niet. Jij en ik kunnen overal over praten, het maakt me niet uit tot hoe diep we gaan." Ik geef hem een knipoog om de hint zo subtiel mogelijk te maken.

Steven negeert me volledig, waarschijnlijk diep in de war over mijn geweldige flirt aanpak.

Als we ongeveer drie minuten zwijgend in de kast staan, laat ik mezelf door mijn knieën zakken. "Dus, Steven." Ik kijk omhoog en bedenk me nu pas dat dit er heel verkeerd uit zal zien.

Vanuit alle opzichten..

Dus ik open mijn mond voor de extra doordenkende onder ons.

Steven, die mijn gedachtes door heeft, laat zich ook op de grond zakken. Met zijn rechterhand drukt hij mijn kaak naar boven zodat mijn mond dicht zit.

Na een paar seconde stilte verveel ik me alweer, dus probeer ik maar weer na te denken over een goede flirtaanpak. Ik zit immers met Steven in de kast, als meneer eruit komt kan ik zeggen dat hij uit de kast is. Wie weet gaat hij het eindelijk toegeven. Nu maar eerst vragen of hij er klaar voor is.

"Hoe bevalt Narnia je?" Ik grijns van oor tot oor.

"Wat is Narnia?"

Ik kon me nog net inhouden om mezelf niet te facepalmen.

A.l.l.e.m.a.c.h.t.i.g!

Ik kreunde, "Je bent zo stom, dat is de plek voor homo's." Ik spreid mijn armen omhoog en maak een regenboog gebaar door ze uit elkaar te doen. Mijn vingers bewegen op en neer, wat de glitters voorstellen die bij de regenboog van Narnialand hoort. Jammer genoeg is de kast te klein en verbreekt Steven mijn regenboog met zijn te grote hoofd. "Stop met slaan." Hij mept mijn hand bij zijn hoofd weg. Gah, en dat moet hij zeggen.

"Narnia is de plek waar eenhoorns tot leven komen en je op hun stick mag rijden!' Ik klap in mijn handen.

"Dus," Steven kijkt me aan met een chagrijnige blik "Ik zie hier geen eekhoorns en ik rij nergens op."

"Je mag heus wel op mij rijden en als het moet plak ik een dildo op mijn voorhoofd." Ik knipoog naar hem.

"Aiden," Steven gromt naar me als een pitbull. "Opassen of ik zorg ervoor dat je nooit meer Narnia kan zeggen."

Ik steek mijn handen in de lucht. "Oké, oké," mompel ik snel, ik hoef niet vermoord te worden in de kast.

Stiekem kijk uit vanuit m'n ooghoeken naar Steven en vraag ik me plotseling af waarom Emiel zijn mobiel niet opnam.

Net als ik mijn mond weer wil open trekken, slaat Steven een hand voor mijn mond. "Ssst, volgensmij gaan ze.." Ik knik naar hem en concentreer me op het geluid in de woonkamer. Hé ja, Steven heeft gelijk. De voetstappen en geluiden worden duidelijker binnen een seconde.

Wacht..

Voor ik het weet voel ik Steven zijn hand verstijven op mijn lippen. Ook voel ik de spanning door mijn lichaam gieren als er stemmen vlakbij de kast klinken. Oké, doei jongens. Steven en ik gaan dood, ik zie jullie wel een keer in de hemel.

Ik wil graag One Direction op mijn begrafenis met 'I would' met Zayn, anders is dat ook al verpest en kunnen jullie me beter dumpen in een zak bij een meer. Danku.

Ik accepteer het dat ik op deze manier om het leven kom, toch schrik ik op als de kastdeur open gaat. Een hand rijkt boven ons hoofd en pakt een paar borden van de plank.

O, God! Ze gaan ons dood gooien met borden.

Wel een heldhaftige dood, misschien wilt Steven zich wel opofferen voor schild.

Ik kijk opzij en zie Steven met een geschrokken gezicht toe kijken hoe Vera borden boven ons hoofd wegpakt. Plottwist: Steven showt emoties!

Ik weet niet of dat mens van een Vera scheel is, maar ze merkt ons totaal niet op! De plank met borden zit zo'n 40 centimeter boven ons hoofd en alsnog ziet ze ons niet. Komop, hoe kan ze zulke lekkere gast nou niet zien!?

Alhoewel, dat verklaart wel dat ze niks beters kon krijgen dan Dick.. Ik bedoel maar, Steven en ik zitten nu gewoon voor het oprapen. Maargoed, zo blind als dat mens is, sluit ze de kastdeur weer.

Steven haalt zijn hand van mijn mond en schudt zijn hoofd. "Wat is dat voor achtelijk mens. Wonen jullie in een buurt voor gekke mensen of zo?" Net als ik mijn mond wil lostrekken, schudt Steven zijn hoofd. "Wacht, geef daar maar geen antwoord op."
"Jemig," ik draai mijn ogen naar Steven en recht mijn rug. "Ik ben niet gek."

"Klopt, gestoord." Steven grijnst naar me en port in m'n zij. Ik voel meteen een druk in mijn blaas en een belachelijke hoge giechel ontsnapt door mijn lippen wat mij een verbaasde blik van Steven oplevert. Een grijns verschijnt op zijn gezicht als hij zijn hand terug trekt, om het opnieuw te doen.

"Nee." Sis ik naar hem terwijl ik mijn armen beschermend om mijn lichaam gooi. "Niet doen, dan pis ik nog in m'n broek," smeek ik.

"Dit onthoud ik, kan nog wel eens handig zijn.' Belooft Steven me.

Verdorie!

"Aiden?"
"Ja?"
"Kijk me eens aan."

Ik draai mijn hoofd naar Steven toe. "Wat, wil je tongen?" Er verschijnt een grijns op zijn gezicht.

Wow, hij wilt tongen!

In mijn hoofd doe ik een overwinningsdansje op de maat van de muziek van Wrecking ball. Ik ben echt een lucky bastard!

"Er zit een spin achter je."

Ik schrik op en er schieten allemaal kriebels over mijn lichaam, alsof er duizenden kleine spinnetjes over me heen kruipen. Ik open mijn mond om te gaan gillen maar Steven slaat z'n hand op mijn mond. "Rustig!" Sist hij naar me. Mijn adem begint onregelmatig te worden en ik knijp m'n ogen dicht. Me hele lichaam begint te zweten; ik haat spinnen!

"He, gestoorde." Sist Steven naar me alsof dat mij een rustgevend gevoel geeft. "Doe rustig!"

Een gesmoorde gil ontsnapt door Steven zijn hand, uit mijn mond, als ik iets in me nek voel kriebelen. Snel smijt ik mijn lichaam naar buiten, de kast uit. Ik gil nog harder als ik iets over me rug voel glijden. Ik spring door de keuken heen terwijl ik m'n shirt vastgrijp. De geschokte blikken van Dick en Vera die aan een bord spaghetti zitten, vallen me niet op.

Ik trek mijn shirt over mijn hoofd en smijt hem op de grond. Een rilling schiet over mijn lichaam als er een harige spin uit mijn shirt kruipt. "Gatver!" Schreeuw ik en ik druk Vera van haar stoel, zodat ik erop kan staan.

Vera gilt en belandt op de grond. Ik gil met haar mee. Mijn armen gooi ik om de rugleuning van de stoel heen en mijn ogen volgen de spin, die naar Vera toe kruipt. Vera, die half huilend op de grond ligt zonder dat ik begrijp waarom, begint erbij te schreeuwen.

Opnieuw schreeuw ik mee als ik de spin op haar zie kruipen. "O MIJN GOD!" Gil ik uit als de spin over haar arm heen kruipt. Zo snel als ik kan pak ik een grote opscheplepel uit de pan spaghetti. Ik laat mezelf met mijn knieën op de stoel zakken en mep met de opscheplepel op de spin.

Vera klapt ineen en gilt nog harder dan voorheen.

Ik kijk naar de opscheplepel en knik dan, de harige pootjes van de spin en wat bloed ligt verspreidt over de lepel. "Dood!" Zo trots als ik ben hou ik de opscheplepel in de lucht. Nu kan ik de hele wereld aan!

"Verdomme!" De stem van Dick laat me schrikken. "Aiden!" De man schiet overeind en houdt de vork dreigend naar me toe gericht. Straks is die vork nog een grotere probleem dan die spin.

Dick drukt zijn stoel aan tafel en trekt zijn vrouw overeind. "Stom rotjoch," scheldt hij naar me. Ik draai mijn ogen, wat nou, ik heb haar leven gered. Een bedankje met een bos rozen zou wel wat beter zijn dan dit geschreeuw.

Vanuit mijn ooghoeken zie ik Sanne met een camera in haar handen. Tss, ze wil vast een foto van mij hoe ik in elkaar word geslagen. Voor dat geval, neem ik maar een pose aan.

Dick loopt op me af en pakt me ruig mijn mijn arm beet. "Ben je gek geworden?!" Schreeuwt hij naar me.

Vanuit het niets, oké.. de kast, komt Steven opdoemen. Hij tikt op Dick zijn arm, "laat hem los." Zijn ogen stralen een koude blik uit en zijn stem klinkt zwaar, emotieloos.

Dames en heren: Mijn vent is zojuist uit de kast gekomen.

Dick laat mijn arm los en draait zich naar Steven toe. Zijn dodelijke blik en koude uitstraling laat zelfs Dick afschrikken. De kale, dikke vent zet een stap naar achter. "Zorg gewoon dat hij ons met rust laat," hoor ik hem mompelen.

Steven knikt en trekt mij van de stoel af. Mijn shirt drukt hij in mijn armen. "Aandoen," beveelt hij me.

"Yes, sir." Ik sla een arm voor m'n hoofd en strek hem uit, alsof ik in het leger zit. Als ik naar mijn shirt kijk, schud ik mijn hoofd. "Maar straks zitten er spinneneitjes in." Kreun ik.

Steven draait zijn gezicht naar me toe. Alleen het onweergeluid en bliksemslag mist er nog en hij kon zo solliciteren voor een spookhuis.

Zo snel als ik kan trek ik het shirt aan. Steven pakt me bij mijn pols en trekt me mee naar buiten toe. Ik trek de deur achter me dicht en knik dan. "Zo, dat hebben we goed gefixt!" Ik trek mijn hand los. "Teamwork!" Ik hef mijn arm, zodat hij me een high five kan geven.

Steven draait zijn rug naar me toe en loop het pad af, mij met mijn hand omhoog achterlatend. Oké..

Ik high five mezelf maar.

"Goed gedaan!" Roep ik naar mijn linkerhand.

"Nee, jij goed gedaan." Zegt mijn linkerhand tegen mijn rechterhand.

"Nee, jij was geweldig!" Zwaait mijn rechterhand.

"Nee, wij waren geweldig," verbetert mijn linkerhand mijn rechterhand.

Mijn handen schudden elkaar. Ze zijn het ermee eens. Zelfs mijn handen zijn geweldig!

Ik draai me om en zie Steven naar me kijken alsof hij zojuist iemand heeft zien bevallen op straat. Zo raar staat zijn blik.

"Wat?" Ik loop naar hem toe.

"Wat nou 'wat', een normaal mens praat niet tegen z'n handen."

"Maar, speelt er wel mee." Ik knipoog naar hem en loop het pad van mijn vader op. Steven noemt me een idioot en achtervolgt me.

Ik open de voordeur en draai me dan om naar Steven.

"Ga naar binnen," zegt hij tegen me.

"Wel gaaf dat je voor me opkwam!" Ik klap in mijn handen. "Ik wist wel dat je me geweldig vond!"

"Ik kwam voor je op omdat ik naar je huis wilde. En nee, niet om jou maar omdat Emiel zei dat er eten was, de koelkast thuis is leeg." Steven drukt me opzij en loopt langs me naar binnen toe. Dan drukt hij de deur dicht.

Dus..

Zo voelt het als de deur in je gezicht wordt dichtgesmeten.
Pijnlijk, vooral als het je eigen huis is.

Ik bel aan en klepper tegelijkertijd met de brievenbus. Gah, rot Steven met z'n flauwe grapjes.

Ik laat mezelf op mijn knieën zakken en doe de brievenbusgleufje open. "Hallo, hallo!" Echo ik mezelf na. "Laat me erin!"

"Wat is het codewoord?"

"Eenhoornkoekje!" Roep ik zingend. Het is altijd eenhoornkoekje, knik ik erbij. Of.. "Steven de homo!"

"Fout, doei Aiden."

Bijna..

"Geef me een hint!" Roep ik door de brievenbus heen.

"Ah, het is een geweldig persoon en staat nu in je huis." Klinkt Stevens stem terug.

Ik duw m'n hand naar binnen via de brievenbus. "Ikke!" Roep ik trots uit.

Het blijft even stil, dus ik steek mijn duim op.

"Het ergste is dat je dit nog meent ook," kreunt Steven dan. "Maar nee, leuk bedacht."

Ik zucht. "Oke, laat me erin."

"Pas als je iets voor me doet."

"Nee!"

"Jij je zin, zwerver."

Ik frons mijn wenkbrauwen. Nee! Ik wil geen zwerver worden, ik heb nog geeneens een geïsoleerde doos!

"Oke, oke!" Roep ik dan, "ik doe alles wat je wilt. Laat me erin."

De deur wordt open gegooit, met mij erachter na. De deur sleurt me mee over de vloer heen naar binnen. "Auwh," kreun ik als ik tegen de deur op klap. Helemaal vergeten dat m'n hand nog in de brievebus zat..

"Idioot," Steven kijkt me aan, zijn mondhoeken staan omhoog getrokken. Lacht hij me nu uit?!

Ik probeer mijn hand terug te trekken maar het wilt niet. Ik zet mijn linkerhand tegen de deurpost en probeer met volle kracht mijn hand terug te krijgen. "Bijna," mompel ik hees. Bijna ruk ik mijn botten los van m'n hand ja..

Steven staat nog steeds dom toe te grijzen. Ik let niet op zijn gezicht. Oke, grapje.. Hij is gewoon te knap.

Ik zet mijn voeten tegen de deur aan en geef al mijn kracht. Waarom wilt dat ding er niet uit?!

"Lukt het?" Ik hoor Steven om me lachen.

Ik schud m'n hoofd. "Volgends mij wilt de deur een relatie met mij." Zucht ik.

Hoe kom ik hier nou weer uit?!