Ik tijger over de grond wat een hele opgave is. Ik moet kijken waar ik heenga, ik mag geen geluid maken en de bloemen mogen niet vermoord worden door mijn kruipactie. Dit is nog heftiger dan gym op school en geloof me: Als ik zo iets zeg, dan moet je weten dat ik het meen.

"Goh, Dick. Wat zal ik eens koken?" Hoor ik de buurvrouw vragen.

Dick.. Wat een naam om je kind een plezier mee te doen, hoe bedenk je het. Die arme stakker zal maar eens in Amerika moeten komen. Zie je het al voor je. 'Hello! I'm Dick!"

Ja.. niet dus..

Ik hoor Dick iets tegen der zeggen. Maar het boeit me niet veel, het gaat hier immers niet om mijn eten. Ik kruip verder. Om in de woonkamer te komen, moet ik langs de deur kruipen waar Dick en de buurvrouw staan. Ik heb twee opties. Optie 1: ik kruip langs die vrouw en Pieme- UH DICK EN ZIJN VROUW!

Oke, laat maar. Optie 1 is goed genoeg..

Ik kruipt naar de deur toe, bijtend op de binnenkant op mijn wang zodat ik geen geluid maak. Als ik smakkende geluiden hoor, kijk ik omhoog.

Dick zijn gezicht zit op die van zijn vrouw geplakt. Ze eten elkaar op en ik ben het levende bewijs.

Ik ben zo trots op mezelf!

Wacht.. ik kijk naar kannibalen! Ik moet die vrouw helpen, dan kom ik straks in Shownieuws en ben ik de held van de dag!

Ik hef mijn hand op en mep met de bloemen tegen het been van Dick, die geschrokken opzij springt. Zijn gezicht gaat meteen omlaag terwijl hij kort gilt, net zoals zijn vrouw.

Ik gil maar mee.

Het zijn drie korte seconden maar we hebben de bende bij elkaar weten te schreeuwen.

"Ren! Red je leven!" Gil ik naar de dame.

Als ze er achterlijk bij blijft staan gooi ik mijn bloemen in de strijd. Ik sla tegen haar been aan en gil tegen haar dat ze haar leven moet redden. Ze schudt haar hoofd en roept iets naar me, wat ik niet kan verstaan. Ze steekt haar hand uit naar me. "Voor mij is het te laat." Roep ik dramatisch als ik haar hand op merk. Ik sla met mijn vlakke hand op de grond, "wees vrij!" Dan sluit ik mijn ogen. "Ik ga sterven, doei." Ik leg mijn hand op m'n hart.

"WAAR BEN JE IN HEMELSNAAM MEE BEZIG?!" Dick zijn stem verpest mijn hele scenario.

"Nee! De vraag luidt, waar ben jij mee bezig!" Ik spring overeind en mep de bloemen in zijn gezicht, die er nu wel aardig slap bijhangen. "Eerst laat je je vrouw zo'n kind baren." Ik wijs naar buiten. "En dan eet je haar op. En nu heb je lef om mijn acteererva-"

"MIJN BLOEMEN!" Krijst plotseling de vrouw.

R.i.p gehoor.

"Zelf geplukt," kreun ik dan. Allemachtig, moet ik die mensen nou alles uit gaan leggen of hoe zit dit?

"Je hebt mijn bloemen gemold!" Roept ze uit. Ze probeert de bloemen uit mijn handen te trekken maar ik protesteer. Fel begin ik mee te trekken, waardoor enkele stengels breken.

"Mijn bloemen!" Gilt dat mens weer. "Laat los, Aiden!" Roept Dick, terwijl hij mee begint te trekken aan de bloemen.

En dan gebeurt het. De stengels knappen en ik vlieg een halve meter door de kamer heen. Als ik op de grond, onder de tafel, besluit ik dat ik maar moet gaan vluchten.

Dick en zijn vrouw vliegen ook door de kamer heen. Het lijkt hier wel een nationale vliegbaan..

De vrouw en Dick ploffen op de grond neer. Als ze verbaast om zich heen kijken, grijp ik mijn kans. Ik sluip naar een deur toe in de keuken. Dit gaat mijn uitweg worden jongens!

Ik trek de deur voorzichtig open en stap erin. Snel doe ik de deur dicht.

"Het is Narnia!" Mompel ik verbaast.

Ik sta in een lege kast..

Met de bos bloemen in mijn hand die half aangerand zijn door twee ramdebielen probeer ik na te denken. Moet ik nu de kast uitlopen of wachten tot die holbewoners naar een andere kamer gaan?

"Wat een akelig kind is dat toch. Vera, licht Danny hierover in. Hij bezorgt mij nog eens hartkwalen."

De buurvrouw, Vera, hoor ik zuchten. "Het is maar een kind."

"De volgende keer doe ik hem wat!" Briest Dick erdoor heen.

Oke, welkom op het vijandenlijstje Dick..

Ik hoor wat gemompel en iets over mijn vader. Plotseling hoor ik Sanne alhuilend de woonkamer binnen komen. Hoe komt zij nou weer in huis?! Bah, de inbreker!

Als ik Sanne hoor vertellen tegen haar ouders dat ik haar buiten heb opgesloten, alsof ik gestoord was, besluit ik maar in de kast te wachten tot ze vertrekken.

"Papa! Je moet het tegen buurman Danny zeggen, ik haat Aidan!" Ik hoor haar op de grond stampen. Easy down girl.

"Ze heeft gelijk, dit kan niet langer zo." Klinkt Vera's stem. Gah, Vera de overloper!

"Kom, we gaan nu meteen langs Danny," Zegt Dick. "Ja, Aiden is vast nu bij Danny met mijn prachtige bloemen! We moeten hem erop aanspreken." Vervolgt Vera het gesprek.

En mijn vijandenlijst wordt groter en groter..

"Ik doe alles wel op slot!" Sanne haar enthousiaste stem doet me verstijven. Dit bevalt me totaal niet.

Als ik voetstapjes naar de kast hoor, wens ik me terplekken dood. Als ze nu de kast opengooit dan ben ik erbij en kom ik in de gevangenis terecht wegens inbreken in Narnia. Maar in plaats van dat ze de kastdeur open doet, gooit ze hem op slot.

Shit..

Dat rotkind!

Als de stemmen wegsterven en een deur dichtslaat, weet ik dat ik lonely ben. Mister lonely.

Langzaam laat ik mezelf op de grond zakken met m'n bos bloemen naast me. En nu? De buren gaan zeuren bij m'n pa en die arme Steven is opgescheept bij Emiel.. Ik schud mijn hoofd vol medelijde. Het is al knap van mezelf dat ik het volhou met Emiel maar die arme Steven is een ander verhaal.

Dan schiet het me te binnen, ze missen me natuurlijk, ze moeten me gebeld hebben!

Ik vis mijn mobieltje uit m'n broekzak en bekijk mijn meldingen. Jahoor, vier gemiste oproepen en twee berichten. Hoera, ik ben populair!

Als ik de berichten open grijns ik eventjes, ze zijn beide van Emiel.

Aiden, charmant hoor om me hier alleen bij Steven te laten. Waar hang je uit?

-

Sukkel waar zit je.

Wauw! De bezorgdheid straalt ervan af.

Ik besluit hem maar te bellen. Snel toets ik zijn nummer in en hou mijn telefoon tegen m'n oor aan.

"Wat."

Vol trots spring ik overeind als ik een chagrijnige stem hoor. En niet zomaar een, nee die van Steven!

"He babe!" Roep ik vrolijk terug.

"Hou je mond. Waar zit je?"

"Je hoeft niet te verbergen dat je van me houdt, onze liefde is onoverwinnelijk. Jij en ik zij-"

Tuut tuut tuut.

Vol ongeloof kijk ik naar mijn telefoon. Heeft hij nou echt opgehangen?! Ik schud mijn hoofd eventjes, nee natuurlijk niet. Hij drukte me per ongeluk weg, ik durf te wedden dat hij, als hij opneemt een heel verhaal ophangt en smeekt om mijn excuses. Ik knik erbij. Ja, dat zal Steven doen.

Opnieuw druk ik Emiels nummer in en wacht ik totdat er wordt opgenomen.

"Hoi." Klinkt Steven zijn stem.

Oké, niet echt wat ik verwachtte..

"Je drukte me vast per ongeluk weg, hé? Nou, maar niet uit. Kom me halen schat."

"Ik druk je zo meteen weer 'perongeluk' weg hoor Aiden."

Zie je, per ongeluk!

Ik schraap mijn keel. "Wil je me komen halen, ik zit in de kast van de buren. Straks heb ik zuurstoftekort."

Aan de andere kant klinkt gemompeld en opnieuw wordt er opgehangen. Ik zucht diep en laat mezelf op de grond zakken. Hopelijk komt Steven me redden. Dan kan ik dat aankondigen in de kerk als we gaan trouwen, dat ons liefdesverhaal begon over hoe Steven me redde van de buren. Iedereen zou ontroerd zijn en jaloers zijn op mij en smeken of ik met ze wil trouwen en en en.. Owja, één probleem. Trouwen zit er niet in voor mij, of Steven moet willen trouwen met een lijk.

Ik frons eventjes diep bij die gedachtes terwijl ik op mijn lip kauw. Het dringt nu pas door me door dat ik al die standaard dingen niet ga meemaken. Ik ga niet trouwen of kinderen krijgen, meemaken hoe het is om voor jezelf te zorgen en je partner. Een zucht ontsnapt door mijn lippen, straks weet ik niet eens hoe het is om een vriend te hebben.

Snel schud ik mijn hoofd. Oké, kom op Aiden, de hoop er in houden. Misschien zit er dergelijk kans in dat Steven en ik ee-

"Aiden?" Steven zijn stem doet me hart sneller slaan. Mijn reddder, de engel tegen het kwaad, het ijsje tegen de warmte, de ma- "Waar zit je, sukkel?" De chagrijn van de dag..

"In de kast!" Roep ik uit, terwijl ik een vreugdedansje doe. Steven komt me redden en we leven lang en gelukkig. Mijn verdrietige gedachtes van een paar minuten terug zijn volledig uit mijn hoofd verdwenen.

De voetstappen van Steven komen dichterbij, het slot wordt omgedraaid en de deuren gaan open. Het licht dat binnenvalt maakt van Steven dergelijk een engel.

"Oh mijn redder!" Ik hef mijn armen naar hem toe en laat me naar hem toevallen.

"Je bent zo achterlijk." Hoor ik een stem boven me zeggen.

Au.. Dit ging zo niet volgens plan. Ik druk mezelf van de grond af en kijk met een boze blik naar Steven. "Je moest me opvangen!"

"Oh, gossie! Mocht ik plotseling meespelen met Aiden's toneelspelletje?" Steven slaat een hand op zijn borst. "Dat is nog niet eens zo slecht geacteerd." Knipoog ik naar hem. Hij draait zijn ogen naar me. "Kom, voor die me-"

Als we de voordeur horen dichtslaan verstijft Steven. Ik hoor Dick zijn stem vanuit de gang. Snel druk ik Steven de kast in en ik stap erbij in. Zo snel als mijn armen willen meewerken trek ik de deuren dicht.

Mijn hart klopt nog steeds als een tierelier. Mijn lichaam trilt van opwinding. Ik weet niet of dit komt door Steven of dat het komt doordat de familie van Satan is terug gekeerd. Of.. Omdat ik simpelweg mijn pillen weer ben vergeten. Goh, ik word zo langzamerhand nog dement ook.

Even schud ik mijn hoofd en ik laat mijn ogen Over Steven glijden.

Met mijn lichaam tegen die van hem aangedrukt, grijns ik breed. "Welkom in Narnia," Fluister ik naar hem.

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
Hee, pizzaatjes. Fijne vakantie en druk die voteknop lam! :D