Hoofdstuk 10 alweer, en daarom een langer hoofdstuk! Enjoy :D

"Aiden!" Mijn vaders hoofd verschijnt in de deuropening. "Je boeken zij... wat ben je aan het doen?!"

Ik lig op mijn rug op het bed, met mijn benen omhoog tegen de muur aan. Langzaam haal ik mijn schouders op. "Uh.. de muur randde me aan.." Ik was heus niet standjes aan het oefenen om er 100% klaar voor te zijn voor mijn ontmaagding. Echt niet!

Mijn vader kijkt toe met zijn armen over elkaar. "Uhh," hij draait zich om en loopt zonder pardon weg.

Ik draai mijn ogen.

Oke.. En hoe kom ik uit deze positie?

Ik probeer een koprol achteruit te doen wat in mijn gedachte uitdraait tot een geweldige kunstzinnige uitvoering. Maar in werkelijkheid rol ik van bed af. Wauw.

Als ik van de grond raak kreun ik. Ah, mijn arme achterwerk. Daar gaan alle uitgeprobeerde standj... UH OKE TEVEEL INFORMATIE!

Snel druk ik mezelf overeind en klop mijn kleren af. Wacht.. wat.. boeken?!

Met een noodgang loop ik de woonkamer in. "Welke boeken?" Vraag ik. Mijn vader wijst naar de doos die naast de bank staat. "Schoolboeken." "Oh.. leu.. WAT?!"

Sinds wanneer is de Duivel uitgenodigd in dit verhaal?!

Vol ongeloof staar ik naar de doos die vol zit met het kwaad.

"Je gaat je diploma gewoon halen. Geweldig he?" Mijn vader klink blij, maar jammer genoeg voor hem kan die blijheid niet delen. "Ik heb het er met de directeur over gehad en je mentor. Ze zeiden dat je een goede kans maakte qua slagen, je gaat gewoon de woensdagen en vrijdagen naar school." Mijn vader haalt een papiertje van tafel. "Je staat wel vijf achten, Aiden. Ik ben zo trots op je!" Hij glimlacht van oor tot oor.

Wow.

Slagen?

Diploma?

Terug naar school?!

Wacht.. na al deze drama vergeet ik al helemaal om erbij na te denken hoe het uit mijn rapport blijkt hoe geweldig ik ben.

"Ulg, pap! Waar heb je het over." Ik laat mezelf op de bank vallen. "Ik ga niet terug naar school!" Met mijn voet schop ik tegen de doos aan, uh.. Geen slim idee!

"Auw! Zie je, dit doet school met mij!" Ik grijp naar mijn voet en bijt op de binnenkant van mijn wang. Achterlijke doos!

"Aiden," mijn vader komt naast me zitten. "Je gaat beter worden." Hij legt een hand op mijn rug.

Misschien moet hij eens leren wat accepteren is. Tot nu toe heeft die vent een paar dokters een ninjaslag uitgedeeld omdat ik doodziek ben verklaard.

Mijn vader haalt me uit mijn gedachtes door me in mijn schouders de knijpen. "Ik heb alles onder controle." Hij draait zich naar de doos toe en trekt de tape eraf, hij opent de doos en haalt de bovenste drie boeken eruit. "Kijk eens." Hij drukt een boek in mijn handen. Economie lees ik van de bovenkant. Oh, drommels..

Als mijn vader me ook nog een biologieboek in mijn handen drukt wordt het me eventjes te veel. Een bonkend gevoel komt in me hoofd op terwijl ik naar de kaft kijk. Even schiet er een rilling door mijn lichaam.

Sinds wanneer is je best doen op blijven leven niet goed genoeg? Alle Henken nog aan toe, School? Ik ben hier aan het dood gaan en pa wilt me naar school. Zo wordt het er emotioneel en fysiek niet beter op en dat allemaal door die gek van m'n vader.

"Aiden." Mijn vader kijkt me waarschuwend aan.

"Wat..?" Breng ik onder adem uit.

Volgens mij heb ik het niet meegekregen dat ik plotseling de 500 meter sprint heb gerent. Ik ben buiten adem en mijn lichaam trilt van de kou.

"Ga nou niet opnieuw zo'n rare act opzetten." Mijn vader staat op en zet de doos op de tafel, hij buigt zich voorover om te kijken wat er nog meer in zit.

Mijn lichaam lijkt gevoelloos, alsof ik elk moment eruit kan glijden. Ik buig langzaam naar voren terwijl mijn brein schreeuwt dat ik rechtop moet gaan zitten. Als ik bijna met mijn kop in de doos flikker reageert mijn lichaam weer. "Ho," mompel ik zacht als ik mezelf terug probeer te duwen in de bank. Duizelig, de kamer duizelt. Alles draait en lijkt te vliegen. Witte bubbels voor mijn ogen. Vaag beeld.

Oh, hallo vloer!

"Aiden." Mijn vader trekt me overeind aan mijn arm. "Waar ben je toch mee bezig."

Ik snap er volkomen niks meer van. De zwaartekracht speelt een spelletje. Maar in plaats mijn vader in te lichten over deze mysterieuze krachten, kijk ik naar de vloer.

"Hou eens op met trillen. Je moet niet opnieuw een act opleggen net als van vanmiddag, je maakt me bang." Mijn vader kijkt me onderzoekend aan. "Aiden, hoor je me?"

Langzaam richt ik mijn ogen ophoog. Het licht wat in mijn ooghoeken komt wordt me teveel. "Ahpmf.." Mompel ik zacht als ik mijn ogen sluit. Zo duizelig..

"Aiden? Hé, Aiden?!" Mijn vader schudt me zacht door elkaar. "Zeg eens wat." In zijn stem hoor ik lichte paniek wat mij bang maakt.

Nog nooit heb ik mijn vader bang gehoord maar zo iets snijdt er heftig in. Zo iets als je een pizzastuk laat vallen op de grond, ondersteboven. Jep.. pijnlijk.

Tegen mijn gevoel in open ik mijn ogen. Ik moet hem niet bang maken, dat is nergens voor nodig. "H..het.." ik schraap mijn stem en recht langzaam mijn rug. "Het gaat pap."

Mijn vader legt een hand op mijn schouder. "Weet je het zeker?" "Net zo zeker als Gordon homo is." Verzeker ik mijn vader.

Mijn vader wilt naast me komen zitten, dat zie ik aan zijn beweging. Maar de bel van de voordeur wringt zich er ruw tussen. Even richt hij een bezorgde blik naar mij als hij opstaat. Hij loopt haastig naar de hal en laat de deur van de kamer openstaan, zodat hij me kan zien. Shit.. Ik heb zo juist mijn vader bang gemaakt. Straks dumpt hij me nog in de scary movie films. Gewoon, omdat ik angstaanjagend en grappig ben. Dah.

Als ik Emiel naar binnen zie lopen, in zijn eentje, schud ik mijn hoofd. Die heeft ballen om hier zonder Steven aan te komen. "He! Waarom ben je alleen, loner!" Mijn wilskracht is terug en ik spring overeind. Voor ik het weet maak ik kennis met de grond.

"Aha, maak kennis met karma." Hoor ik Emiel boven me zeggen.

"Ik haal zijn medicijnen bij de apotheek, alsjeblieft, let op Aiden en bel als er iets is." Hoor ik mijn vader zeggen terwijl hij me overeind hijst en terug legt op de bank.

Ik wuif mijn handen naar hem toe. "Doei ouwe!" Roep ik dan. Die overbezorgdheid van hem bezorgt me nog kriebels.

Mijn vader geeft Emiel een doordringende blik en vertrekt dan door de voordeur.

"Wat heb jij met je vader gedaan, hij is aan het flippen." Emiel komt naast me zitten.

"Vlaflip."

"Wat?"

"Dat is vla."

Als ik opzij kijk zie ik Emiel zichzelf facepalmen. Ik frons diep en knip met mijn vingers voor zijn ogen. "He, erbij blijven en niet random gaan facepalmen. Je hebt totaal geen respect."

Emiel gromt en trekt zijn hand weg voor zijn gezicht, wat een rode vlek achterlaat. Ongestelde koe.

"Waarvoor is dit?" Emiel bekijkt de doos die op tafel staat.

"Ik ga weer naar school blijkbaar." Ik laat mijn blauwe ogen een rondje draaien en richt dan mijn blik op Emiel. Ik maak me klaar om Emiel zijn preek aan te horen over hoe hij er niet bij kan dat ik terug naar school moet. Hoe vermoeiend het voor me zal zijn en dat het emotioneel boven mijn pet zal gaan.

"School?" Emiel klopt op mijn schouder. "Welkom terug in hel."

Ik vergat het gedeelte dat Emiel gewoon een rotvriend is.

Amen.

"Kan je mee naar gala." Hij mept me op m'n schouder.

Au.

"Jaa, ik zal alle dates stelen en harten doen breken omdat ik mensen af moet wijzen." Ik sla een hand op mijn borst en kijk dramatisch. Ik moet me klaar maken voor die emotionele strijd. Ik voel het aan me water dat mensen in de rij voor me zullen staan.

Oke, ik moet gewoon plassen.

"Hou eens op met die ego van je."

"Welke ego?" Vragend kijk ik naar Emiel. Waar heeft hij het nu weer over.

Emiel wilt zijn mond opentrekken om iets te zeggen als de bel gaat. Hij staat op en loopt naar de gang.

Gah, Emiel is gewoon jaloers.

Niet dat ik dat niet begrijp, ik ben gewoon geweldig.

Ik concentreer me op de geluiden die van de gang komen. Als ik een bekende stem hoor sla ik een hand voor mijn mond. O mijn God, mijn man is hier!

Ik draai me om en bekijk de kamer. Steven is er, alles moet perfect zijn! Ik klak met mijn tong en kreun eventjes als ik de woonkamer inspecteer. Plotseling vind ik hem spuug lelijk, het is te modern en te netjes. Waar zijn de decoraties?!

Mijn ogen vallen meteen op een foto. Een zesjarig jochie kijkt lachend in de lens. De blauwe ogen en de krullende blonde haren maken het kind aandoenlijk. Alleen een ding erger me dood.

Dat kind ben ik.

En daar had ik een roodkleurig rokje aan.

Zo snel als ik kan spring ik op. Met een hartslag boven de 200 ren ik naar de foto. Naja, nadat ik nog een keer op mijn bek ging toe ik de tafel niet zag staan. De foto draai ik om, voordat het nog mijn huwelijk kan kosten met Steven.

Ik draai me om alweer knaagt het aan me. Geen decoratie!

Met het gevoel dat ik superman ben ren ik naar de keuken en schiet ik door de achterdeur na buiten. Ik zak met mijn knieën in het gras met de gedachte dat ik geen tijd kan verliezen. Kom op Aiden! Pak de mooie bloemen!

Ik bekijk de tuin en kom erachter dat er alleen dood gras ligt en een afgekloven kippenboutje. Interessant..

Mijn blik gaat over naar de kant, die van de duivel: De buren met het zesjarig buurmeisje. Ook wel genoemd 'satan.'

Naja, enkel door mij. Maar dat doet er niet toe.

De bloemen die ik daar zie staan zijn prachtig. Grote rode rozen, wat ik ontzettend mooi vind. Ook zie ik enkele zonnebloemen en tulpen.

Ik kruip overeind en ren naar de schutting. Ik strek mijn armen uit en jump erover heen.

Nee grapje.

Ik klap met mijn kop volop tegen het hekwerk en loop een soort van hersenschudding op. Met een hand wrijvend over mijn hoofd vloek ik tegen het hek. "Stom hek, sukkel die je bent!"

Watch out, badass over here.

Nadat ik het hek heb uitgescholden met de heftigste woorden die ik ken, zet ik mijn handen neer op het hek. Ik wurm mezelf omhoog met alle kracht die ik bezit. Als ik bijna boven ben zwaai ik mijn been erover heen. Al snel volgt de rest van mijn lichaam.

"Auh.."

Door de val die ik maakte weet ik het zeker: Ik heb een hersenschudding.

Langzaam kom ik overeind. Ik wrijf over mijn hoofd heen en kreun even van de pijn. De zwaartekracht en ik zijn niet bepaald BFF's.

De pijn wordt al snel verlicht als ik de planten weer zie. Owja, bloemen voor mijn man.

Ik kruip naar de rode rozen toe en begin er een paar van te plukken. Na een stuk of tien van die rozen te hebben vind ik het wel goed. Anders ben ik namelijk ook zo hebberig. Na de rozen stort ik me op de tulpen en andere bloemen. Binnen de kortste keren heb ik een bos met prachtige en zelfs een paar exotische bloemen in mijn handen. Dit moet genoeg zijn, beslis ik.

Als ik terug naar het hek loop valt de lange zonnebloem mij op. "Wauw.." ik staar erna en besluit dan dat hij niet mag achterblijven. "Jij," ik wijs naar de zonnebloem. "Wordt papabloem." Ik huppel erop af, niet doorhebbende dat ik onderweg nog wat planten doodschop. Als ik aankom pak ik de stengel en knak die door midden. "Zo, dit moet genoeg zijn." Spreek mezelf toe als ik de zonnebloem hij de rest duw. Flowerpower!

"Hé!"

Ik schrik op als ik oog in oog sta met de Duivel.

O mijn god!

Betekend dit dat ik naar de hel ga?!

"Wat doe jij?" Mijn buurmeisje wijst naar me. "Dat zijn onze bloemen!"

"Niet!" Ik hou de bloemen tegen me aangedrukt. "Zelf geplukt!" Verdedig ik mezelf.

"Je mag niet plukken in iemand anders tuin!" Gilt ze terug.

"Alsof jij de wet navolgd!"

Als Sanne mijn buurmeisje van zes jaar, een gevaarlijke soort ninja, een stap naar voren zet, doe ik snel een stap achteruit.

Ze is zo gevaarlijk als de droogte voor Spongebob, de hitte voor een ijsje, en als een vliegenmepper voor de vlieg.

Snap je?

"Je mag niet bloemen plukken, je bent illegaal!" Ze wijst naar me. Ik illegaal? "Hah, loser!' Roep ik spottend. "Ik ben niet illegaal. Ik doe iets illegaal. Je bent zo dom." Ik draai mijn ogen na haar. Kleine meisjes met kleine hersenen zijn zo passé.

Grijnzend kijkt ze me aan. "Zie je, je verbreekt de wet."

"Je bent zo stom waa.. O MIJN GOD LAAT DIE SCHEP LIGGEN, SANNE!" Vol doodsangst kijk ik toe hoe ze met een schep op me af komt lopen.

Allemachtig! Deze week ben ik wel de schietschijf voor vermoord worden. Eerst Jason, toen mama, daarna Steven en nu Sanne. Wat is er mis met mij?

Oke, niks natuurlijk. Ik ben perfect.

Als Sanne plotseling op me af komt rennen met een moordlustige blik in haar ogen, pis ik bijna in m'n broek. Ik weet dat het hek geen optie is, ik mag de val dan wel overleven maar de bloemen zijn niet zo sterk als ik ben.

Ik ren om het meisje met de schep heen. "Stop met het beginnen van de derde wereldoorlog!' Gil ik na haar.

Ze giechelt en gaat voor de poort staan.

Wacht, ik heb het! Ik ga gewoon via de poort naar mijn huis. Zet de bloemen op tafel en fix Steven vanavond bij me in bed ligt. Ik ben zo genius!

"Je komt hier niet weg!' Roept de duivel naar me. "Ik ga je hoofd eraf hakken." Ze steekt haar schep omhoog.

Okay, het is officieel. Ze heeft een hard core crush op me.

"Prima! Als jij daar blijft staan, blijf ik hier de hele middag en komen we beide niet verder." Ik knik erbij. Dit zal haar leren.

"Goed, dan sla ik je hoofd nu naar de maan." Ze stapt op me af.

Waar heeft ze al die taal vandaan?

"Ik schop je hoofd de grond in, waar ik al je barbies begraven heb!" "Jij verdient niet eens een leven, kleuter!" "Ik ga je hoofd verbranden en verkoop het op marktplaats." "Ach, vlieg toch naar het zwarte gat."

Wow.. waar kwamen al die flashbacks van mijn uitspraken naar Sanne vandaan?

Niet dat dat iets verklaard.

Ik word uit mijn gedachten gerukt, beter gezegd, bijna geslagen. Sanne mepte zo juist bijna met haar wapen in mijn gezicht. Ik gil en zet een stap achteruit. "Doe normaal!"

"Geef mijn bloemen!" Gilt ze terug.

"Neee!' Met een strijdskreet draai ik me me om en de andere kant op. Ik gooi de deur open en ren naar binnen. Ik smijt hem dicht en draai de sleutel om, zodat de deur op slot is. Pfoe..

Opgelucht haal ik adem. Met het bos bloemen in mijn handen draai ik me om. Meteen laat ik mezelf op de grond zakken als ik mijn buurman en buurvrouw zie staan. De deur waar ik zonet doorheen ben gegaan komt uit in de keuken. Waar de ouders staan van de duivel.

Al die moeite voor wat zelfgeplukte huisdecoraties..

Whoess votes/comments voor Aidens acties :D xx