Alaric Ian Juariz

Today should have been a special day. Sa mga oras na 'to dapat ay papunta na kaming dalawa ni Piyo sa hospital. I don't know what went wrong. Hindi ko alam kung bakit siya umalis. Hindi ko alam kung saan ako nagkamali para iwan niya ako ng ganun-ganon lang.

Akala ko okay na lahat. We were so damn happy yesterday. He didn't look like someone who had a problem. He didn't show any sign of going away yesterday. Pinag-usapan pa nga namin 'yong kasal naming dalawa. We were talking about our future childrens, our honeymoon destinations, our future plans as a married couple.

Last night was perfect. I can feel he was happy last night. We were happy.  So why did he left me?

"Fuck! Can't you drive faster?!" Ang bulyaw ko kay Francis na seryosong nagmamaneho. Axel's sitting beside him habang si Nathan naman ang naka-upo sa tabi ko.

Axel called him to drive for us. He's the safest speed maniac we needed right now. We need him to take us to all possible places Piyo might be staying right now. He knows a lot of shortcuts kaya mas lalong napapabilis ang lakad namin. Ngayon ay papunta kaming lahat sa bahay ni David Fujiwara.

"I can drive you faster to hell, idiot!"

I was about to kick his seat nang maramdaman ko ang malakas na pagbatok sa akin ni Nathan.

"Fck!" Lumingon ako sa gawin niya at binigyan siya ng isang masamang tingin. He met my gaze with his cold one.

"Give it a rest, Ian. I know you're worried for him, we all are. Pero tngna umayos ka naman. Sa impyerno bagsak nating lahat kung hindi ka pipirmi diyan." He sounded really pissed as he uttered those last words.

I heaved out a sigh before slamming my back on my seat. Frustrated akong napahilamos sa aking mukha. I feel so worried and scared. Mas malala pa 'to sa naradaman ko dati kay Melisa. I tried to track him down pero wala sa kanya ang GPS niya. 

Walang gana akong sumilip sa labas ng sasakyan as my thoughts drifted back to Ajax's apartment. Siya ang unang pumasok sa isipan ko noong makumpirma namin na wala na nga si Piyo sa property.

"Oh, siya sige, pasok na kayo."  Nilakihan ng apartment owner ang bukas ng pintuan at saka tumabi para bigyan kami ng daan papasok.

Nauna akong pumasok sa loob. Habang papasok kami, hindi nakalagpas sa pandinig namin ang malalalakas na ungol na nanggagaling sa loob nitong bahay.

Piyo's aroused face suddenly flashed in my mind. Ang mapupungay niyang mga mata, ang nakakanganga niyang maliliit na bibig, ang namumula niyang mukha. Just the thought of Ajax touching my man made me flip to my demons.

"Mapapatay talaga kita Ajax Lopez." Mabilis pa sa alas kwatrong tinungo ko ang lugar na pinanggagalingan ng tunog.

Dinala ako ng mga paa ko sa lugar na sa tingin ko ay sala yata ni Lopez. Napako ako sa kinatatayuan ko habang nakatingin sa dalawang tao sa sofa. They were fcking like crazy. Lopez was too occupied guiding the guy on his lap up and down for him to notice us.

"Dude, what—Woah!"

Napalingon silang dalawa sa direksyon namin nang marinig ang malakas na boses ni Francis. Parehong nanlaki ang mga mata nila nang makita akong nakamasid sa kanila. Mabilis na inabot ni Lopez ang robe sa tabi para itakip ito sa hubad na katawan ng lalaking nakakandong sa kanya.

Halatang-halata ang pamumula ng maputing lalaki habang nakasandal ito kay Lopez. Nakasiksik ang ulo sa leeg ni Lopez para itago ang mukha niya.

"WHAT THE FUCK ARE YOU DOING HERE?!" He roared. His eyes tells us he's ready to shoot us dead anytime.

"Saan mo tinatago si Piyo, Lopez?" Hindi na ako nagpaligoy-ligoy pa. I don't have time to mess with him.

Nakita ko ang pagbabago ng ekpresyon niya sa mukha. Napalitan ng pagtataka ang galit sa mukha niya. "What are you talking about, Juariz? Ikaw ang palaging nakabuntot kay Piyo at ngayon sa akin mo siya hinahanap?"

For some reason his voice made me irritated. "That's because you want to take him away from me so damn bad!"

"Yes! I want to take him away from you pero kay Piyo pa rin ang desisyon kung gusto niyang lumayo sa putanginang kagaya mo!" A smirk slowly rose on his lips. "He must have realize how much of an asshole you are kaya ka niya tinakbuhan."

Mas lalong tumaas ang lebel ng inis ko sa gagong 'to. That arrogant smirk on his face made my fist itch so bad.

"Ian, wala dito si Piyo. Na-check na namin lahat ng kwarto. Mga nagkalat na condom lang nahanap namin," Ang sabi ni Axel. Kasunod niyang lumabas sa isang kwarto si Francis.

Muli kong tiningnan ng mariin si Lopez at ang kasama nito bago ako tumalikod. Tiningnan ko ang mga kapatid ko at tinanguan. "Let's go."

I snapper back to reality nang maramdaman ko ang pag-vibrate ng cellphone ko mula sa aking bulsa. I pullee it out from my pocket and checked the caller.

Mario Benovich

Mabilis ko itong sinagot saka ito itinaas malapit sa tenga ko.

"Yes, Mario? Anong problema?" Ang walang-gana kong sagot dito na sinundan ko ng isang malalim na buntong hininga.

"Anong oras kayo pupunta dito? We're going to shut down her machine by 5pm. Don't be late. Bye." Anito bago niya pinatay ang tawag.

Pikit-mata akong napatingala. I feel like my soul has been sucked out dry. The day has just began but I'm already losing my energy. I'm having a hard time handling my emotions. I feel scared. I feel mad. I feel so confused. I feel so lost. Gusto kong ilabas ang lahat ng nararamdaman ko pero hindi ko alam kung paano.

Dapat ba akong umiyak? Dapat ba akong magwala? But those shit requires time and energy. Wala akong oras para magmukmuk. Wala akong oras para umiyak. Wala akong oras para sa mga bagay na hindi makakatulong sa paghahanap kay Piyo.

"We're here. Mauna ka ng bumaba, Ian. Isama mo na 'yang abogado mo." Ang anunsyo ni Francis habang nakasilip sa amin mula sa salamin.

"We'll stay here. Iche-check ko lang ang mga tauhang ipinadala ko sa dating bahay ni Piyo," Axel said. I saw him watching something on his phone. Hindi lang ako sigurado kung ano. I did not bother asking what it was dahil bumaba na si Nathan sa sasakyan.

I gave them a nod before pushing the door beside me open. Mabilis naming tinungo dalawa ni Nathan ang gate ng mga Fujiwara. Pagkatapos ng sampung beses na pagpindot ni Nathan sa doorbell saka lamang kami nilabas ng mga maid nila.

"Mga gago, ako pa talaga hinamon nila. I'm the doorbell master, I send people to asylums with my talent. Hindi ba nila alam 'yon?" Ang naiiling na tanong ni Nathan habang hinihintay naming tuluyang mabuksan ang pintuan.

I gave him an odd look befor shaking my head lightly.

Nathan wasn't lying when he said he sends people to asylums with his 'doorbell specialty'. Hindi ko alam kung paano niya ginagawa 'yon but after a few days or months of torture from this asshole palagi ko nalang nababalitaang nasa loob na ng mental o di kaya ay sa kulungan ang mga taong bumabangga sa kanya.

A girl in a frilly maid's outfit bowed down to us. She looked up to us with her dead eyes and professional smile.

"Good afternoon, gentlemen. Forgive me for being late."

"We're looking for Mr. and Mrs. Fujiwara. I'm Nathan Juariz."

Tumango ang maid sa direksyon namin.  "Please follow me," ang sabi niya bago kami tinalikuran.

Tahimik lang kaming nakamasid sa buong paligid habang nakasunod sa maid. My eyes are unconsciously looking for my husband's presence. Hinihiling na baka nagtatago lang siya sa isa sa mga halaman doon. Na baka naghihintay lang siya sa loob nitong bahay.

I became more anxious as we step inside their home. Sa bawat hakbang na ginagawa ko papasok unti-unting bumabalik ang bilis ng pagtibok puso ko. I'm sweating hard kahit ang lakas naman ng aircon nila dito.

Dinala kami ng maid nila sa lugar na maraming pananim. There's a little pond in the middle. I saw David and his wife talking and laughing peacefully. Mas lalo akong kinabahan.  

I felt Nathan's hand on my shoulder.
"Calm down. Don't get fooled. Be more cautious," ang bulong niya.

He withdraw his hands from my shoulders at saka naunang naglakad papalapit kina David. Ilang ulit akong lumnanghap at nagbuga ng hangin para pakalmahin ang sarili bago sumunod kina Nathan.

"Ian, ijo! Bakit kayo naparito ng kapatid mo? H-Handa na ba si Piyo na makausap kami? Did you brought him with you?" Mrs. Fujiwara asked with a hopeful expression on her face. Sumilip pa ito sa aming likuran para tingnan kung nandoon si Piyo.

"Mrs. Fujiwara. Hindi po ba nagpunta si Piyo dito? He left the house early in the morning without saying anything. Kanina pa kami hanap ng hanap sa kanya." I tried to sound casual but the frustrations ate me up before I could even finish my sentence.

"A-Anong ibig mong sabihin, I-Ian? Hindi napadayo si Piyo dito. You know what happened during his visit here." Nakita ko ang pagkabahal sa kanyang mukha. Napakapit siya sa balikat ni David na tahimik lang na nakikinig but his face looks so bad.

"Why did he leave, Juariz? Did you do something to my child? Nagtiwala kami sa iyo! You told us he's going to be fine in your hands and now you're telling us you can't find him?!" Ang sigaw nito sa akin. Itinapon nito ang tasa na hawak-hawak niya kanina sa direksyon ko.

This is the first time I saw him so uncomposed. I looked at their faces with my empty eyes. They don't look like someone who hides somebody. Napahilamos ako sa aking mukha at saka sila tinalikuran at tuloy-tuloy na naglakad paalis.

Biglang pumasok sa isipan ko ang larawan ni Piyo na nakahiga sa hospital bed. What if hindi pa siya tuluyang gumagaling? Paano kung nandoon pa rin ang kagustuhan niyang magpakamatay at hindi ko lang napansin? What if he run somewhere to take his own life? Paano kung...

"FUCK! FUCK! FUCK! FUCK YOU!" Paulit-ulit kong sinsuntok ang malaking puno malapit sa pinaradahan nila Axel. "FUCK! ARGH!"

Paulit-ulit kong sinuntok ang pobreng kahoy hanggang sa mapagod ako. Padausdos akong naupo sa kahoy at napasabunot sa aking buhok. I feel so fucking useless.

"Tapos ka na?"

Napatingala ako ng marinig ang boses ni Nate. Nakasandal siya sa likuran ng sasakyan habang nakatingin sa akin. I can't tell what he's thinking. Walang akong emosyong makita sa mukha niya.

"Tumayo ka diyan at pumasok sa loob ng sasakyan kung ayaw mong kaladkarin kita. Stop acting like you're alone in this. Isipin mong may limang milyon kang utang sa amin."

Pagak akong napatawa at tumango-tango. Right. I have this fckers. I have dad. I have mom. Hindi pa natatapos ang araw na 'to. I have to be positive. Sinunod ko ang sinabi ni Nate at pumasok sa loob ng sasakyan.

Nagpatuloy kami sa paghahanap kay Piyo. Halos libutin na namin ang buong NCR pero wala pa rin kaming Piyo na nakita. Maski doon sa dating tinitirhan ni Piyo wala din daw siya roon. I look for every possible places he might go pero wala kaming Piyo na nakita.

Ala-onse na ng gabi nang maihatid nila ako sa hospital. Ayaw kong umuwi. Ayaw kong bumalik sa kwarto ko na walang Piyo na madadatnan.

"Ian!" Napatigil ako sa paglalakad nang marinig ko ang siga ni Axel. Lumingon ako sa direksyon nila at tinaasam ng kilay. "Don't die," aniya bago nila pinaharurot ang sasakyan.

Naiiling akong naglakad papunta sa loob ng hospital. My sense of smell was immediately greeted with the strong scent of disinfectant and alcohol and blood. The kind of smell that made me feel more shitty.

"Good day, sir."

Doctors, nurses and staffs tried to greet me ngunit hindi ko sila pinansin lahat. Dire-diretso lang lang ang lakad ko papunta sa morgue ng hospital.

Tahimik ang looby pagdating ko doon. Pumasok ako sa loob ng VIP room ng morgue. Nadatnan ko doon ang mama ni Natty na tahimik na nagmamasid sa babaeng nakahiga sa ibabaw ng metal table.

"Tita..."

Tumingin ito sa direksyon ko at malungkot na ngumite. "Lalabas muna ako."

Lumapit siya sa akin at yumakap. I could hear her sobbing as she lean on my chest. Hindi ako nagsalita at hinayaan lamang siyang umiiyak. I know it's been a painful day for her.

Matapos ang ilang minuto sa ganoong posisyon tuluyan ng humiwalay si tita.  "Thank you. Sige na, magpaalam ka na." Tinapik niya ang balikat ko bago tuluyang lumabas.

Nabaling naman ang aking paningin sa babaeng nakaratay sa metal table. Mabibigat ang mga hakbang ko habang papalapit ako sa kanya. Parang may mga kadenang nakagapos sa mga paa ko.

Tumayo ako sa tabi niya at pagod na tinitigan ang maamo niyang mukha. She'e gone. Wala na rin siya. Wala na rin si Natty. My bestfriend is gone.

Para akong naupos na kandilang napaluhod sa pwesto ko habang hawak-hawak ang kanyang malamig na kamay. I couldn't stop my tears from falling anymore. As much as I tried to hold it in, the pain came out like a storm, wrecking the shit out of me.

Para akong batang umiyak sa loob habang yakap-yakap ang malamig na katawan ng kaibigan ko. "Natty! Natty! Wake up, please! Wake up! Wake up and help me! Tulungan mo ako. I lost him, Natty. I lost him! Hindi ko alam kung saan siya hahanapin. Don't go yet. Huwag muna ngayon. Please! Please!"

I pleaded hard but she never woke up. She continued to sleep on this cold bed shamelessly.

-----------------------------------------------------------

Good night powxzxX! Stay healthy, keep safe and God bless you always po! Labyu ol! Mwuah mwuah! Ciao!❤