Chapter 30:

After more than nine hours of travelling from Philippines to Qatar, I finally arrived. Hindi ko na masiyadong ramdam ang jetlag dahil kumpara sa travel time ko sa London, walang-wala itong sa Qatar.

Ruby is in Doha right now. Sumakay ako ng subway papunta sa hotel kung saan siya nagta-trabaho. Doon ko rin napiling mag-book ng pag-stay ko rito. Tutal, kung gusto kong makuha si Ruby pabalik sa akin, bakit hindi pa ako sa mas malapit sa kan'ya kung kaya ko naman?

After 10 minutes, nakababa na ako sa station. Naglakad lang ako nang kaonti, sinusundan ang direction sa kung saan ang daan papunta sa five star hotel na 'yon. Hindi ko pa kabisado ang daan dahil ito rin ang unang beses na makapunta ako rito. Nagtanong-tanong pa ako sa mga tao na nandito kung tama ba ang daan na pinupuntahan ko papunta sa hotel. Mabuti na lang, tama.

Nang makapasok ako sa hotel, dumiretso ako sa front desk. Pinakita ko ang hotel reservation na ginawa ko noong Thursday. Marami silang sinasabi sa akin at may kaonting pina-fill up-an. Hindi naman ako mapakali dahil kanina pa paikot-ikot ang paningin ko sa lugar.

Nasaan si Ruby?

"Hey, I'll go now!"

Sa boses pa lang, ramdam na ramdam ko na ang mabilis na pagbabago ng bilis ng tibok ng puso ko. Parang laging bago. Lumingon ako sa nagsalitang 'yon at nasa gilid ko, nakatayo si Ruby, suot ang kulay pulang hijab na tumatakip sa paligid ng maliit niyang mukha.

"Okay, Ruby!"

Nanlalaki ang mga mata niya nang makita ako. Hindi na nga niya nagawa pang sumagot sa mga katrabaho niya. Hindi na siya naka-uniform tulad ng suot ng mga receptionist dito dahil naka-casual na traditional clothes na lang siya at bakas sa maganda niyang mukha ang antok.

Aalis na siya? Night shift siya? 8:30 pa lang kasi nang umaga pero bakit aalis na kaagad siya?

"Here's your room key, Sir!"

Naibalik ang tingin ko sa receptionist na may nametag na ang nakalagay ay Trixie. Nagpasalamat ako rito habang ang isa naman ay nag-offer na ihahatid na ako sa room number ko.

Hindi maalis ang tingin ko kay Ruby na nakahawak sa dalawang strap ng backpack niya ngayon, nananatili rin ang tingin sa akin.

"Let's go?" tanong sa akin ng receptionist na sasama sa akin sa room number ko.

Tumango ako, pero pinuntahan ko muna si Ruby para kausapin kahit sandali. Kinakabahan ako pero kung palagi kong palalampasin ang pagkakataon dahil sa takot o kaba, hindi ko makukuha ang ipinunta ko rito.

"Can we talk? Can you wait for me and not leave yet?" I asked her.

She didn't react. Siguro, alam na niyang ganito ang sasabihin ko ngayong nandito na ako sa harap niya.

She looked away before she checked her wrist watch. "Pakibilisan. Nasa lobby lang ako."

After she said that, she turned her back on me and sat on the couch in the lobby. Hindi na siya ulit tumingin pa sa akin hanggang sa makasakay na ako ng elevator.

Fuck... don't leave that damn place, Ruby!

Sabagay, kahit naman umalis siya, alam ko naman ang address ng apartment niya; makes me feel at ease now.

I sighed.

Nang bumukas ang elevator ay nagmamadali akong lumabas. Ako na mismo ang naghanap ng room number ko. Nagpasalamat na lang ako sa receptionist kahit kitang-kita sa mukha niyang tawang-tawa na siya sa akin.

Nakaramdam ako ng hiya nang dahil doon, pero para saan ba ang hiya kung hindi mo naman magagawa ang dapat mong gawin?

Nang maipasok sa loob ang gamit ko at makapagpalit ng mas kumportableng damit at makapagpabango, nagmamadali na ulit akong lumabas ng room ko at sumakay ng elevator. Pinindot ko ang ground floor kung saan nandoon si Ruby, naghihintay sa akin.

Fuck, I'm nervous but I can't wait to see you closer again.

Nang makalabas ako ng elevator, mabilis akong pumunta sa lobby. Nakita ko siya na nakapikit ang mga mata habang nakayuko, nakahalukipkip. Parang sanay na sanay na siya, ah?

My baby looks skinny now. What did you do to yourself, huh?

"Tara na."

Nagulat ako nang bigla siyang magsalita, kasabay ng pagtayo at pag-alis sa harap ko. Grabe naman, ang lamig naman no'n masiyado. In just three years away from each other, ramdam na ramdam ko 'yong pagbabago niya.

She was warm before... very welcoming. Now, she's just someone who treated me like I am just a stranger or acquaintance at least.

I followed her as she walked away from me. I watched her back, walking away from me, as I followed her. I want to hug her from behind because this damn architect she loved missed her so much.

I can't miss this chance. I need to take her back to me. I can't lose her again.

"Ruby," I called her as I stopped walking.

She stopped walking too as she looked back, facing me with her now skinny body and serious face. "Why are you here?"

Napalunok ako sa lalim ng titig niya sa akin na para bang hinahanap mismo sa mukha ko ang sagot. Nag-iwas ako ng tingin at nakita ko ang ibang mga tao rito na dumaraan lang, walang pakialam sa aming dalawa.

I suddenly want to run to her. I fucking miss her. And up to this point that she's right in front of me now, I still miss her so much. She's just a meter away from me but I can still feel that we have a very long distance between us.

"I..." I sighed as I looked at her eyes, trying to send her the emotions I have been feeling. "I missed you."

I can't see a reaction from her face. It didn't even bother her. Damn, I miss my blushing Robitussin.

"What should we do about that?" she smiled a little.

I was about to answer her when she suddenly turned her back and started walking away from me. I started panicking when I saw the distance between us is getting wider and wider. It seems that seeing her back walking, and walking, away from me, makes me barely breathing.

"R-Robitussin!"

With the way I shouted that nickname I made for her, she halted. Some people around us stopped walking and looked at me for a while, before they continued waking again, not minding me.

I walked quickly towards her front, facing her. Her face now looked surprised and her eyes are slightly watered. Her eyes are not looking at me; those wet eyes are looking at my back, avoiding the sight of me.

The sight of her face right now makes my breathing even worse.

"K-Kumusta ka na?" I asked nervously. "It's been three years. Kumusta ka na? Uhm, g-galit ka pa rin ba?"

Nakita ko ang pagkalito sa mukha niya. "What do you mean?"

Napalunok ako sa paraan kung paano niya ako tanungin no'n. "Uhm..." I looked away as I sighed. "H-How are you now?"

With the question I throw at her earlier, she glared at me. It seems like she's disappointed with the question I told her.

"I was never angry."

My heart sank as her tears fell after answering me. I wanted to hold her but I am afraid of her reactions if I did. Baka mamaya... makita ko na naman ang takot at pandidiri sa kan'ya.

Natatakot na rin ako... pero sobrang mahal ko pa rin siya, alam ko.

"Baka nagalit ako noong hindi pa bukas ang isip ko, pero hindi ako kailanman nagtanim ng galit sa 'yo, Jin," she sighed as she looked down, covering her mouth with her right hand. "I was hurt but I was never angry, Jin. I tried to be angry but I can't."

Kaonting salita lang mula sa kan'ya.

Kaonting salita lang mula kay Ruby... pero sapat 'yon para mabawasan at gumaan lahat ng sakit na dinala ko sa tatlong taon.

Dumiretso kami sa pinakamalapit na coffee shop. Gusto ko sanang huwag na lang kumain at makipag-usap sa kan'ya, pero nanunuot pa rin sa akin 'yung pagbabanta ni Ruby.

"Kung hindi ka kakain, hindi mo ako makakausap hanggang sa kailangan mo nang umuwi."

Kaya ngayon, tahimik kaming dalawa na kumakain sa coffee shop. I was about to open my mouth when she suddenly talk while her eyes area focused on the clubhouse sandwich she's cutting.

"Kumain kang mabuti d'yan, mamaya tayo mag-usap pagkatapos."

Her voice is still cute though, but why does it sound terrifying whenever she's like this? Wala na rin akong nagawa sa huli kung hindi kumain nang kumain ng mga pagkaing inorder niya. Ang dami kung tutuusin pero sa sobrang gutom at pagod ko sa byahe, naubos ko ang lahat ng 'yon.

Tumingin ako kay Ruby at nakita ko ang ngisi sa labi niya na para bang natutuwa siya sa nakita.

"Oh, ano? Hindi ka gutom, ah?" she smirked.

Seeing her act this way in front of me makes me feel at ease now. Baka masiyado ko lang in-overthink ang mga nangyari noon na akala ko, sa loob ng tatlong taon, akala ko galit siya at hindi na niya ako gugustuhin pang makita.

Baka tama nga sila... baka nga kailangan naming dalawa 'yung distansiya sa isa't-isa?

"K-Kumusta ka na?" I asked.

Ngumiti siya bago sumandal. "Okay lang ako rito. I'm enjoying my work here. Ikaw, kumusta ka na?"

I pursed my lips before I answered. "Sa Baguio ulit ako naka-base but..." I glanced at her and realized that she's waiting for my answer. "I-It's boring without you."

She smiled. "Masasanay ka rin sa Baguio nang wala ako, 'no," she laughed.

Umiling ako. "Ayaw ko nang masanay," she didn't answer me. "Tama na 'yung tatlong taon, Ruby. Hindi ko na kaya kung lalampas pa ro'n."

Lumunok si Ruby matapos kong sabihin 'yon. Mabilis siyang nag-iwas ng tingin sa akin bago sumagot.

"P-Pwede bang sa susunod na lang natin pag-usapan 'yan?"

Kumabog ang dibdib ko sa sinabi niyang 'yon. Sa susunod... sabi niya. Ibig bang sabihin no'n, may pag-asa talaga? Na okay lang na magkita ulit kami nang ganito sa mga susunod na araw ko rito sa Doha?

"T-Talaga?"

She looked at me, shocked, as she laughed. "Ang saya mo, ah? Anong dapat mong ikatuwa sa sinabi kong, huwag muna nating pag-usapan ang tungkol do'n?"

I smiled at her. "The fact that I have something to look forward to in my few days stay here is enough to make me happy."

She smiled. "I missed you too."

My heart skipped a beat with those words she said.

Lahat ng sakit...

Lahat ng lungkot...

Lahat ng pangungulila... nawala.

Napalitan ang lahat ng 'yon ng saya.