Co jakieś dwadzieścia sekund patrzyłam na zegarek ze zniecierpliwieniem, siedząc na ławce i modląc się w myślach, żeby czas płynął jakimś cudem szybciej. Byłam dziesięć minut przed czasem, a i tak chciałam aby Piper jakimś magicznym cudem znalazła się tutaj szybciej. 

 Wreszcie po pięciu minutach zobaczyłam ją wchodzącą do parku i od razu jej pomachałam, żeby wiedziała gdzie jestem. Już wchodząc na teren parku mnie zauważyła, więc podeszła do mnie żwawym krokiem. 

 - Cześć - uśmiechnęła się sztucznie i usiadła obok mnie - Ładna pogoda, prawda?

 - Skończ udawać - spojrzałam na nią z powagą - I powiedz mi wreszcie, o co chodzi. 

 Brunetka westchnęła głęboko i odwróciła głowę w stronę fontanny, na którą miałyśmy doskonały widok. Woda bryzgała na pobliskich ludzi, w tym nas, co nawet było przyjemne. Kilkoro dzieci bawiło się obok niej, grając w berka. Ich mamy siedziały nieopodal rozmawiając pogodnie i co jakiś czas patrząc na swoje pociechy, czy aby przypadkiem się gdzieś nie przewróciły i nie stała im się krzywda. 

 - Annabeth, musisz wiedzieć, że to nigdy nie była moja decyzja. Nie chciałam tego, próbowałam przekonać ojca, ale on się tak strasznie uparł... - w jej oczach po raz kolejny już tego dnia pojawiły się łzy, przez co szybko się do niej przysunęłam i mocno ją przytuliłam. 

 - Pipes, ale co się dzieje? - spytałam znów coraz bardziej pełna niepokoju. 

 - Annabeth... Annabeth... - przez kilka chwil szeptała tylko moje imię, łkając mi w ramię. To słowo wyraźnie nie chciało jej przejść przez usta. - Annabeth... Chodzi o to, że ja... Ja się wyprowadzam.

 Przez kilkanaście sekund byłam jak martwa. Nie poruszałam się, nie oddychałam i nie mrugałam. Po prostu patrzyłam w jeden punkt na fontannie. Nic do mnie nie docierało. 

 Pierwszymi pytaniami które narodziły się w mojej głowie, to Dlaczego? oraz Po co?. Nie potrafiłam zrozumieć, przetworzyć. A może nie chciałam? Nie dawałam możliwości mojemu mózgowi, aby to przyswoił. Łzy zaczęły gromadzić się w moich oczach, a potem płynęły po kolei po moich policzkach. Najpierw pierwsza, a potem druga, trzecia, piąta...

 - Co? - udało mi się w końcu wydukać i spojrzałam na twarz Piper, która wyglądała tak samo jak moja.

 - Oh Ann... Nawet nie wiesz, jak długo próbowałam przemówić tacie do rozumu! Oznajmił mi to w sobotę wieczorem, po przyjściu z imprezy. Po prostu rzucił krótkie "Pakuj się, za tydzień się wyprowadzamy". Jest to tak ciężkie do zrozumienia... Przez całą niedzielę i sobotnią noc prosiłam go i błagałam, żebyśmy zostali. Nie chciał tego słuchać. Powiedział, że decyzja zapadła i jej nie zmieni. 

 Teraz rozpłakałam się na dobre. 

 - Gdzie jedziecie? - spytałam bezbarwnym głosem. 

 Z początku dziewczyna nie chciała odpowiedzieć. Unikała mojego spojrzenia, co doprowadzało mnie do szału i denerwowało bardziej. 

 - Piper, gdzie jedziecie?

 - Przepraszam, tak strasznie przepraszam... - wydukała - Do Nowego Jorku. 

 Przymknęłam oczy z bólu, który rozrywał moje ciało na wszystkie możliwe sposoby.  

 - Przecież to jest po drugiej stronie kontynentu - szepnęłam. 

 - Annabeth, proszę, nie złość się na mnie, to nie jest moja wina, na serio...

 - Nie miałam zamiaru nawet przez chwilę cię oskarżać - odparłam szybko. Przecież to nie była jej wina! To, że jej ojciec miał jakieś chore fantazje... - Ale nie stracimy kontaktu, prawda? 

 - Oczywiście, że nie! - zaprzeczyła gwałtownie - Będziemy rozmawiały codziennie. Opowiesz mi co się dzieje w szkole, jak idą relacje z rodzicami. Nie pozbędziesz się mnie tak szybko!

 Zaśmiałyśmy się obie przez łzy, nadal się przytulając.

 - Ale Ann, obiecaj mi coś - brunetka otarła policzki i spojrzała na mnie poważnym wzrokiem. Kiwnęłam głową, chociaż miałam mieszane przeczucia - Nie zamykaj się znowu. Ja wiem, ile cię w życiu spotkało rozczarowań i złych chwil. Ale jeżeli się znów odetniesz od świata i będziesz wszystkich traktować jeszcze bardziej na dystans, nie wybaczę sobie tego, że cię zostawiłam... Proszę, przyrzeknij mi, że będziesz się cieszyć życiem i spędzać miłe chwile z przyjaciółmi.  

 Wiedziałam, że się zgodzę. To była jej ostatnia prośba skierowana do mnie, nie mogłam odmówić. Ale z drugiej strony widziałam w myślach siebie, zabunkrowaną w pokoju i płaczącą przez kilka nocy z rzędu, aby potem założyć na resztę życia maskę chłodu i obojętności. Dam radę z tego zrezygnować?

 - Ann, obiecaj.

 Przecież nie mogę tego przyrzec, bo się z tego nie wywiążę. To był dla mnie za wielki ból. Nie było innego wyjścia niż cierpieć w milczeniu, a potem unikać ludzi. 

 - Annabeth. 

 Patrząc na to z innej perspektywy, teoretycznie mogłam próbować zapomnieć o mojej jedynej przyjaciółce. Mogłam próbować nawiązać nowe kontakty z rówieśnikami. Ale przecież to by nie wyszło. Nie mam talentu do zawierania znajomości. Chociaż niby mam jeszcze Rachel i Percy'ego, którzy może mi pomogą się pozbierać.

 - Annabeth!

 Nie wytrzymałam już jej natarczywego tonu głosu. Musiałam jej obiecać, bo co innego mogłam dla niej zrobić?

 - Obiecuję. 

 Po kilku sekundach pożałowałam tych słów. Jak mam iść dalej moją popierniczoną ścieżką życia, która miała na sobie tyle przeszkód ile wlezie, nie mając u boku mojej jedynej podpory, którą była Piper? To było niemal niemożliwe.

 - Dziękuję - brunetka wyraźnie odetchnęła z ulgą - Wylot mam w poniedziałek, a do tego czasu spędzimy ze sobą tyle chwil, ile to tylko możliwe. 

 Kiwnęłam od razu głową. Nie dam jej tak łatwo odejść. 

 - Spotkajmy się jutro od razu po szkole, w tym samym miejscu co dziś. Teraz muszę już wracać - wstałam nagle, przez co ona się wzdrygnęła zaskoczona. 

 - Dobrze, do zobaczenia jutro - odparła. Pochyliłam się aby ją po raz ostatni przytulić i odeszłam w stronę wyjścia z parku. 

 Czułam, że znów łzy zbierają się w moich oczach. Moim jedynym celem było to, żeby jak najszybciej dostać się do domu. 

 Kiedy tylko dobiegłam do drzwi frontowych, nacisnęłam klamkę i nie zdejmując butów wbiegłam na górę, ignorując protesty macochy i pokrzykiwanie ojca. Zamknęłam się w pokoju na klucz, żeby nikt mi nie przeszkadzał i położyłam się na łóżku. Dopiero wtedy na mojej twarzy pojawił się grymas bólu, łzy zaczęły płynąć do woli, a od czasu do czasu słychać było ciche łkanie.  

 Dlaczego to tak musi boleć? Czemu nie może być lżej? Nie wiedziałam. Wiedziałam za to, że ta noc nie będzie należała do przespanych.