Nazajutrz Gabriel obudził się z towarzyszącym mu uczuciu niepewności. Bal się, że to mógł być tylko sen i tak naprawdę nie poznał żadnej osoby, która zwróciłaby na niego jakąkolwiek uwagę.

Z przerażeniem podszedł do kalendarza i spojrzał na kartę. Był drugi września. A więc jednak! Będzie dziś siedział w ławce z kimś innym niż jego wymyślonym kumplem Marcusem (sorki kolego)!

Kiedy już załatwił wszystko co musiał w łazience, ruszył dobrać ubranie na dzisiaj. Wybór padł na białą bluzę, szarą koszulkę i te same spodnie koloru dojrzałych truskawek. Na nogi wdział czarne trampki marki NewBalance a niebieskie oczy teraz spoglądały na świat zza okularów.

W podskokach ruszył na śniadanie. Cały w skowronkach wpadł do jadalni i przywitał wszystkich z entuzjazmem.

Z uśmiechem na ustach wybrał, co chce zjeść. Postawił na naleśniki z dżemem truskawkowym oraz jogurt naturalny z dodatkiem musli. Popił to wszystko szklanką herbaty owocowej i pobiegł do jego pokoju, aby przygotować się do szkoły.

Po opuszczeniu przez nastolatka pomieszczenia, jego ojciec uśmiechnął się w stronę drzwi którymi wybiegł.

- Czy wy to widzieliście? - zapytał służbę. - Gabi z małego ponuraka stał się takim promyczkiem... Kto by pomyślał?

- Uff... - westchnął Michael. Był on młodym kelnerem w posiadłości panów Agreste. Miał czarne włosy i piwne oczy. - A już myślałem, że mam halucynacje, a co za tym idzie, towar był za mocny...

Pierre przewrócił tylko oczami. No tak, czego mógł się spodziewać zatrudniając młodych ludzi i do tego ćpunów? Uniósł lekko kącik ust, co w jego mniemaniu uchodziło za uśmiech, i dokończył jedzenie smażonego bekonu i jajecznicy. Popił to ulubionym latte macchiato i skierował się do swego gabinetu.

Tymczasem chłopak w pośpiechu złapał szkolną torbę i puścił się pędem do drzwi. Niemal wskoczył do grafitowego Forda. Oznajmił szoferowi, że może już ruszać. Mężczyzna wykonał polecenie i za chwilę szarawe auto mknęło ulicami jeszcze nie zakorkowanego o tej porze dnia Paryża.

Zatrzymał się przed College Francois Dupont. Otworzył drzwi pojazdu, pożegnał się z kierowcą i wbiegł do szkoły.

Na korytarzu zatrzymał się na moment i wymienił parę zdań z Alexem Kutzbergiem. Dotyczyły one przede wszystkim nowatorskich technik plastycznych i ich ostatnich dzieł.

Lekcję minęły jak z bicza strzelił. Emilie niestety nie mogła być na lekcjach; musiała pozałatwiać jakieś formalności.

Spotkali się dopiero po skończeniu dnia szkolnego.

- O! Hej Emilie! - uśmiechnął się. - Miło cię widzieć.

- Ciebie też. Właśnie, mógłbyś mi pożyczyć notatki z dziś?

- Jasne. Proszę, już ci podaję - to mówiąc, wyjął z torby wspomniane zeszyty i podał je pannie Remarquable. - Mam nadzieję, że nie przeszkadzają ci projekty ubrań na końcach zeszytów.

- Oczywiście że nie! Bardzo ładnie szkicujesz i chętnie obejrzę twoje projekty.

- Miło mi. Gdybyś miała z czymś problem, możesz śmiało dzwonić.

Zlustrowała go wzrokiem.

- Tak poza konkursem, to fajne spodnie.

Wymienili się numerami telefonów. Agreste orzekł, że dziś wraca piechotą. Po krótkiej konwersacji stwierdzili, że idą w te samą stronę, bo oboje mieszkają na ulicy Celien Jollie.

Po drodze zauważali podejrzanie dużo pszczół, ale nie zwracali na to uwagi.

W połowie alei Bleu Roserre zastali niecodzienny widok. Na dachu jakiejś starej kamienicy stał postawny mężczyzna.

Miał wyrobione mięśnie i gęstwinę brązowych, kręconych włosów. Ubrany był w żółto-czarny obcisły kombinezon, który pod szyją miał kołnierz z jasnobrązowego futerka. Oczy i część policzków przysłaniała maska, która nadawała jego oczom owadzi wygląd. W ręce trzymał coś, co przypominało im również żółto-czarne jojo. Wirowały naokoło niego całe roje pszczół.

Oboje oniemieli. Nic nie mówili i myśleli o różnych rzeczach : on o tym, kto to jest i czego chce, a ona o tym, dlaczego nie mógł wybrać bardziej męskiego zwierzęcia.

Po chwili tajemnicza postać przemówiła.

- Mieszkańcy Paryża! Najwyższy czas, abym się wam ujawnił! Drogi Strażniku, wiem że mnie słyszysz! Rozumiesz o co mi chodzi, prawda? O miracula Pawia i Motyla. Możesz mi je oddać dobrowolnie. Nie martw się, będę często widywany na tych ulicach! - zaśmiał się złowieszczo. Po chwili jednak jego mina zrzedła. - O jejciu... Zapomniałem o malutkim, malusieńkim szczególe. PRZECIEŻ TY TEGO NIE ZROBISZ! Ale nawet jeśli oddasz biżuterię w ręce przypadkowych osób, ja i tak ją im odbiorę! Nie myśl, że uda ci się tak po prostu z nią ukryć! Przeszukam każdą zapleśniałą ruderę w całym mieście i w końcu cię znajdę! Szykuj się ty parszywy dziadzie!

Nikt nie śmiał się odezwać. Po chwili jakby wybudzili się z transu. Szesnastolatek zareagował odruchowo.

Sam nie wiedział kiedy ale gdy spojrzał na swą dłoń, okazała się spleciona z drobną dłonią Emilie. Spojrzeli sobie w oczy. Na krótko szafiry zatraciły się w szmaragdach i odwrotnie.

Jednak to nie był czas na takie romantyczne chwile. Nadal trzymając się za ręce, uciekli w bezpieczną stronę. Postanowili, że się rozdzielą.

W pewnym momencie Agreste zauważył jakiegoś staruszka w hawajskiej czerwonej koszuli spacerującego po dachu. Nagle potknął się i zaczął spadać.

Nastolatek nawet nie zdążył pomyśleć, a już gnał na złamanie karku żeby złapać tego człowieka. Udało mu się.

- Ach, dzięki ci młody człowieku! - podziękował mu starzec. - Niewielu podobnych do ciebie chłopców zdobyłoby się na takie coś... Nie wiem jak mam ci dziękować.

- To naprawdę drobnostka - odrzekł. - Nie musi mi pan za nic dziękować. To tylko zwykły, ludzki odruch.

- Wiesz co chłopcze? Moim skromnym zdaniem mógłbyś być świetnym bohaterem, obrońcą Paryża i tym, który pokona Króla Pszczół.

- To bardzo miłe słowa z pana strony - policzki przyozdobiły mu delikatne rumieńce. - Chwila, skąd wie pan jak nazywa się ten oszołom?

- Przed momentem darł się o tym na cały Paryż. Nie mów, że w takim wieku już ogłuchłeś.

- Oczywiście że nie! Byłem po prostu zdezorientowany tą całą sytuacją!

- Uff...

- Dobrze, raczej wrócę do domu. Tata pewnie się martwi. Do zobaczenia! I proszę więcej nie biegać po dachach!

- Oczywiście młodzieńcze. Do widzenia.

Chłopak szybko oddalił się w stronę willi. Po drodze jednak coś go zatrzymało. Wpadł bowiem na pewną parkę.

Chłopak był wysokim i postawnym brunetem o fiołkowych oczach. Natomiast stalowe tęczówki niskiej, drobniutkiej dziewczyny spoglądały na niego spod czarnej grzywki o granatowych refleksach.

- Najmocniej przepraszam. Chwila, my chyba chodzimy razem do liceum! - nie wierzył w to, co mówił. - Może zapoczątkujemy przyjaźń?

- Z chęcią. Jestem Tom Dupain.

- A ja Sabine Cheng.

- Gabriel Agreste. Miło mi poznać.

Pożegnali się i każde z nich wróciło do swoich domów. Gdy blondyn wszedł do pokoju, miał dziwne wrażenie, jakby coś się zmieniło.

Rzeczywiście tak było. Na biurku leżało jakieś małe, sześciokątne pudełko...