TITLE: Trust, Respect and Devotion

A retelling story of Psyche and Cupid by Lucius Apuleius Madaurensis.

"Ang ganda talaga niya. Kakaiba."

"Ang kinis pa ng balat at maputi."

"Kumpara sa kan'yang mga kapatid, siya ay may kakaibang gandang taglay."

Iyan lamang ang ilan sa mga papuri na sa araw-araw na natatanggap ni Penelope. Tuwing lumalabas siya ng kanilang tahanan ay lantad na lantad sa kanilang nayon ang kaniyang angking kagandahan.

She's one of the three great daughters of their village's president. At sa kanilang tatlong magkakapatid, siya ang palaging nakatatanggap ng mga papuri.

Whenever she passed streets, walk with people and walk pass by them, they can't help but stare at her and one more thing that people really enjoyed about her is that Penelope acknowledges everyone's presence. She's kind and humble.

"Ma, tutulungan ko na sila," sabi ni Penelope sa kaniyang ina na pinagmamasdan ang mga tauhan sa pag-aayos.

Bukas na kasi ang pang labing walong kaarawan ni Penelope. Kaya paspasan ang mga tao sa paghahanda. Bukas narin ang nakatakdang panahon upang mahanapan si Penelope ng mapapangasawa.

Because it's our family tradition. Ani Penelope sa kaniyang isip.

Which is true. At the age of 18 and in their 18th birthday, they are ready to search for their husband. They also have the right to choose one. Ganoon ang nangyari sa dalawang nakatatandang kapatid ni Penelope, now they are all happily married with two children each.

Penelope can't help but feel nervous. She knows that she will have a hard time choosing. Kinakabahan siya hindi lang dahil doon pero sa hindi malamang dahilan ay bigla nga siyang nakaramdam ng kaba.

"Magpahinga ka nalang, Penelope. The people can handle it." Sabi ng ina niya kaya wala siyang nagawa kung hindi ay tumango lang.

Aalis na sana siya nang humarap sa kaniya ang ina niya at inilagay ang mga palad sa pisngi ni Penelope. Tinitigan siya ng ina niya at nginitian.

"Tomorrow will be the day. Pick wisely, my daughter. Gusto ko ang pipiliin mo ay ang lalaking may dignidad, paninindigan at higit sa lahat ay rerespituhin ka hindi lamang dahil asawa ka niya, pati narin bilang isang babae."

Sinuklian naman ni Penelope ng ngiti ang ina at tumango, ang kaniyang kamay ay napunta sa kamay ng ina na nasa kaniyang mga pisngi.

"I will, mama." Sang-ayon nito sa sinabi ng ina.

"Bukod sa lahat. Ang bilin ko lang ay sana mamuhay kayo ng may tiwala sa isa't isa. Love without trust is nothing and can lead to disaster." Makahulugan naman na sinabi nito at iniwan siya doon na nakatayo.

Nanatili lang si Penelope na nakatayo habang tinatanaw ang ina na papunta sa ibang nag-aayos ng lugar para bukas.

*

That night, Penelope can't sleep. Oras nalang ang binibilang at kaarawan niya na pero ito siya at walang maayos na tulog. Hindi magka-ugaga sa kama at minsan nakatitig lang sa kisame ng kaniyang kwarto.

She was contemplating and confused about what's happening. Hindi niya mailarawan ang nararamdaman.

And morning came, she barely had sleep. Makaka-idlip man ay magigising rin siya sa kalagitnaan at muling makakatulog. But, nevertheless, she looks beautiful like a Roman Goddess.

Nagsimula na siyang mag-ayos para bumisita sa labas. Did her morning routines and prayed for everything.

Sa kabilang dako naman ay ang isang babaeng ubod rin ng ganda, tulad na lamang ni Penelope. Everyone looked up to her before, but since Penelope begin to look more matured, she was long forgotten by everyone.

It's like her beauty was also forgotten.

She's Penelope's aunt- Valerie.

Valerie was the 'black sheep' of the family. For years, she stepped down as a heiress of their family's company. Was also bound to choose someone and marry at her birthday but she refused and left home.

She was also the face of their village before. With such face like an angel and a goddess. She thought it would be like that, still. Not until she heard the birth of her younger sister's daughter.

She was staring at the backyard, filled with flowers and decorated tables. A stage with a queen-like throne. She felt envious and anger sprouted from her. She felt the urge to do something.

I will still be the beautiful one. Not my sister, not my niece. No one, but me. She wickedly thought of while still looking at the busy and broad backyard.

*

It was part time for everyone else. Men almost filled the place, ready to present themselves and be deserving to be chosen by Penelope.

Pero dumadaan ang bawat minuto, mas lalo lang kinakabahan si Penelope. Her hands starting to shake and sweat. Her mannerisms started to come out- she keeps on tapping her thighs. But what she doesn't understand is that she felt like someone from afar is staring at her.

She was used to people being like that. Staring at her, sometimes weirdly and with desire. But this one was different. Kanina pa niya dinadaanan ng tingin ang mga bisita pero wala naman doon ang hinahanap niya.

*

It was time to show up. She was wearing a silky yellow long gown with twinkling gems around it, it has a slit on the left side of her legs, she paired it with a yellow 1 inch stiletto.

She looks beautiful, indeed.

Her beauty was radiating, everyone from the dressing room with her was completely stoned while staring her as she looks at herself at the mirror and spinning around to see the details.

Ngumiti si Penelope sa salamin at inilipat ang tingin sa ama niya na nakatingin lang rin sa kaniya at nakangiti. Nang hindi makatiis ay lumapit ang ama niya at niyakap siya. Which she returned.

"You're really beautiful, my bunso. I feel envious for the man you'll choose tonight." Sabi ng kaniyang ama na mahinhing tinawanan ni Penelope.

"Don't be silly papa. You will always be the first man who ever loved me, and I ever loved." Sabi niya at napansin ang pagkislap ng mata ng kaniyang ama.

That made her smile.

"Don't cry papa. Hindi naman ako agad magpapakasal ngayon. Pipili palang!" natatawang sabi ulit ni Penelope na tinawanan ng ilang mga kasama nila roon, including her mom.

"Kahit na. After tonight, you'll be a woman. Remember all the things I have taught you. If your future husband tries to harm you, our doors will always be open for you. Kahit hindi na sundan ang tradisyon, basta ligtas ka at nandito sa puder namin." Bilin ng ama nito sa kaniya.

Tumango siya at hinalikan siya ng kaniyang ama sa pisngi.

"Mauna na kami sa labas. Watch your step, those heels are too high." Sabi ng kaniyang ama na pinangtaasan niya ng kilay.

This is only an inch high. Not high enough. But papa will always be papa. Sabi niya nalang sa isip at humalakhak.

Her mother also smiled at her and mouthed a 'see you' to her. She returned the smile until it was all the people who helped her turned to admire her loveliness.

Hanggang sa naiwan nalang nga siyang mag-isa sa kwartong iyon. Once the clock turned to 6 PM, it's her time to show herself to everyone and the party will start.

There's two minutes left at tumayo na siya para maghanda, lumabas ng kwarto.

She was locking the door when she heard rustles. Like there was someone walking near her.

Napa-kunot ang kaniyang noo at luminga sa lugar. Nang makitang mukhang wala namang tao ay humarap siya sa pinto na lalabasan niya.

Faint noises from outside and music started to fill her ears as she shake her hands. Nanginginig talaga siya, buti nalang at hindi napansin ng mga taong kasama niya kanina.

And her hands doesn't really sweat, but unfortunately, they are now. Kaya nagtataka siya kung bakit ngayon pa. Her heart was beating so loud.

Only 30 seconds left and she raised her head but before she can settle down and open the door she was pulled by someone in the dark and led her to the next room, the way to the fire exit.

Sinubukan niyang sumigaw para humingi ng tulong ngunit bago niya magawa ang plano ay tinakpan ng taong humila sa kaniya ang kaniyang bibig. It was all muffled of screams now.

Pero wala siyang magawa kung hindi ang magpatianod na lamang sa misteryosong taong humila sa kaniya. Dinala siya nito palabas ng mansyon ng mga Cruz at kung saan walang ka-tao tao.

They're probably looking for me. Am I being kidnapped?! She was really freaking out in her head.

Sadyang malakas ang taong dumakip sa kaniya. Sinubukan niyang kumawala sa pagkakahawak nito pero mas lalo lang nitong hinigpitan ang pagkakahawak sa baywang niya at pagtatakip sa kaniyang bibig.

Hanggang sa nanghina nalang siya at nahimatay. Mahuhulog sana siya sa kamay ng dumakip sa kaniya nang saluin siya nito.

The kidnapper was a guy. He was gorgeous looking and the people of the village has never seen him before, not even the president. But he kidnapped Penelope for a reason.

The guy was gorgeous. Penelope didn't see him but the guy was like a God with such features. Gray eyes, red thin lips and a jaw line to die for.

Napatigil nalang ang lalaking iyon sa gitna ng daan habang nakatingin kay Penelope. Hindi siya makapaniwala sa nakikita. He thought Valerie was serious of what she said.

Sabi ni Valerie sa kaniya ay hindi ganoon kaganda ang babae pero passable na. But he was staring at Penelope for a long time, and she wasn't just passable, she's perfect.

He got lost in Penelope's charm, even if she's asleep. That's when he knew he ruined Valerie's plan. He was also messed up.

*

Penelope woke up, still unaware of what happened and couldn't remember what happened.

Nanatili siyang nakapikit at ini-enjoy ang lambot ng kama niya pati narin ang hangin na tumatama sa balat niya na mula sa nakabukas na bintana.

Umayos siya ng higa at dahan-dahang minulat ang kaniyang mata. Laking gulat niya nang makita ang kulay abo na kisame.

This is not my room! Nasaan ako? Lumakas ang kabog ng dibdib niya at tinignan ang kabuuan ng bahay na iyon.

Tumayo sa kama at tinanaw ang puting pintuan. Hanngang sa naalala niya na may taong dumakip sa kaniya at paniguradong hinahanap na siya sa kanila!

Nasa isip niya na naka-kandado ang pintuan ngunit laking gulat niya ng pihitin niya ang seradura ay nabuksan niya ito.

Agad siyang lumabas at dahan-dahang lumakad. Pinipigilang gumawa ng kahit anong ingay.

If I was kidnapped, why is the kidnapper careless? Sabi niya sa sarili nang walang kahirap-hirap siyang nakapunta sa salas ng bahay.

Kitang-kita na niya ang daan palabas at ngiting tagumpay na lalapitan sana ito nang harangan siya ng isa- hindi, tatlong babae. Napatalon siya ng bahagya dahil sa pagkabigla.

"Ma'am, saan ka pupunta?" nakangiting tanong sa kaniya ng isa sa mga babaeng iyon na nakabihis na pang katulong.

Kapwa silang mga malalaki ang ngiti kay Penelope at hindi naman iyon minasama ni Penelope, subalit ay kaniyang binalik ang ngiti.

They seem nice. Sa isip ni Penelope kaya ang tingin niya ay hindi siya dinakip. Kung bakit naman kasi napakaluwag ng seguridad dito kung tunay nga siyang dinakip.

Ang tunay na tanong ay kung bakit siya naririto?

"Uuwi na ako sa amin... Tiyak na hinahanap na ako ng aking pamilya." Ani Penelope sa tatlong katulong.

Tumango ang isa sa kanila. "Naiintindihan po namin ngunit ang bilin ng amo namin ay mananatili ka raw dito. At ikaw ang magiging isa pa naming amo."

Gulong-gulo naman si Penelope at hindi alam kung anong nangyayari o ano ang dapat niyang unang tanungin sa mga katulong.

"Sino... Sino ang amo niyo? Nandito ba siya? Kakausapin ko siya." Ani niya sa mga katulong.

Iyon ba ang dumakip sa kaniya kagabi? Ngunit bakit? She was asking herself.

Sadly, the maids shook their heads as a response.

"Maging kami ay hindi pa nakikita ang aming amo. Nandoon lamang siya-" tumigil ito sa pagsasalita at itinuro ang isang pintuan na katabi lang ng nilabasan niyang kwarto kanina. "Kwarto niya 'yan at ang matinding bilin niya ay walanng sinuman ang papasok d'yan, maging ikaw, ma'am."

Sa halip na malinawan sa sagot ng mga katulong na iyon ay mas lalo lamang siya naguluhan. Hindi talaga niya naiintindihan kung ang nangyayari.

"Ngunit... May pinapasabi po siya." Muli nanamang sumilay ang ngiti sa katulong na iyon. Napansin naman niya na tahimik ang dalawa pang katulong, sumasang-ayon lang sila sa sinasabi ng isa.

"Bilin po niya na iparating sa 'yo na mamayang alas onse ay manatili ka na sa iyong kwarto, huwag i-kandado ang iyong pintuan at nakapatay lahat ng ilaw, dapat madilim ang kabuuan ng iyong kwarto. Siya na po ang bahalang magpaliwanag sa iyo sa nangyayari..."

Iyon ang huling sabi ng mga katulong hanggang sa oras na para maghapunan siya.

It was 10:55, and as what she was instructed to do. She stayed at her room.

She was really hoping to have the answers that her mind was constantly blabbering with. Tahimik siya sa labas ngunit ang laman ng utak niya ay kalat naman.

At hiling rin niya na sana pagkatapos ng gabing ito ay makakauwi na siya sa kanila. Upang makapili ng mapapangasawa at higit sa lahat ay makita siya ng magulang niya na alam niyang hinahanap sa ngayon.

Nakatitig lamang siya sa saradong bintana nang makarinig ng mga kaluskos, inayos niya ang kaniyang kumot at iniwas ang tingin sa pinto.

Narinig niya ang paggalaw ng seradura, at nabuksan nga ito. Madilim ang kwarto at hindi talaga niya makikita ang taong iyon.

His presence was very visible and it looks like he doesn't have plans to make it invisible. Rinig niya ang mga yabag nito na palapit nang palapit sa pwesto niya hanggang sa nakarating na nga ito sa harap niya.

Sinubukan niyang tignan ang mukha nito pero kahit na may liwanag na na nanggagaling mula sa nakasaradong bintana ay hindi parin iyon sapat upang makita niya ang mukha ng lalaki.

"Hey..." ani ng lalaki at nagtaasan ang balahibo ni Penelope nang marinig ang boses nito.

His voice was deep and very masculine. His scent filled up her nose as she tries to stare at his face.

Hindi niya alam kung ano ba dapat ang gagawin o sasabihin... It was a shock to her that it was a man who kidnapped her. That explained why she wasn't able to retrieve her hand from the kidnapper last night.

Napatigalgal pa siya nang mas lumapit ang lalaki at unti unting bumaba at niyakap siya ng sobrang higpit.

"Penelope... Please say something," his voice was almost begging and it was like a magic spell that it made her do what he says.

"Hello..." nautal pa na sabi ni Penelope.

Hindi mapakali si Penelope pero para sa kaniya ay wala na nga siya sa kaniyang sarili, binalik niya ang yakap sa kaniya ng estranghero na iyon na lubos namang ikinagulat ng lalaki.

"I want to know... What's your name?" Penelope managed to ask him.

She heard him sigh and he gave soothing caresses to her shoulder blades which sent shivers to her spine. Hindi alam ni Penelope kung anong ginawa sa kaniya ng lalaki pero binigay niya na agad ang buong tiwala niya dito.

"My name is Cameron, my dear." Sagot nito sa kaniya.

Penelope smiled and her smile faded away when she realized that she needed answers now.

"Can you tell me why am I here? Are you the one who brought me here? What is this all about and-"

"Shh..." Cameron interrupted her and shushing her gently. "I'll explain everything. You don't have to ask questions. But first, I want to lay with you in the bed, is that okay with you?"

Tumango na lamang si Penelope at sumunod sa gusto ng lalaki.

They both lay in the bed together. Penelope on the right side while Cameron is on the left side. He put her head to his chest while his arm was wrapped around her body. It was really an intimate position but Penelope doesn't feel awkward with that.

Parang normal nalang ang lahat.

What's not normal is that her heart keeps beating rapidly than normal.

"To start of... It was all planned out. Do you know someone named Valerie?" he asked her.

Kumunot ang noo ni Penelope at pinilit isipin kung may kakilala nga ba siyang Valerie.

"I think I do... Hindi ko lang maalala kung paano o kung sino nga ba." She honestly told him and that made him chuckled, sexily.

I have never felt this attracted with someone who can laugh so alluring, moreover a man. She thought while she was snuggled really close to him.

She felt his breathing on her forehead. His chest vibrating as he let out a chuckle.

She knew that she felt something for the mysterious guy.

"She's your aunt. She planned to kidnap you, I heard it. She's also my brother's mother-in-law. I heard that she's really envious of you about something, also said that you were ugly as hell. But she was so wrong... so wrong." He whispered that last part and that made Penelope blushed like a teenager.

Mas lalo niyang siniksik ang sarili sa katawan ng estranghero na iyon at natawa naman si Cameron sa ginawa nito. Alam niyang nakuha nito ang ibig sabihin niya kaya nagkakaganito siya.

"I'm taking it slowly for you. So please bare with me."

Tumango lang muli si Penelope at hindi na nakapagsalita pa. She really wants to know what happened next but the man beside her- more like close to her, is distracting her. His expensive and aromatic perfume filling up her nose to the brim.

"She wants to get rid of you..." pabulong muli na sabi ni Cameron bago ituloy ang kwento. "I should have never cared, but something in me had the urge to save you. She could be planning to kill you or send you to somewhere you don't know where. I didn't want that to happen. Hindi niya alam ang gagawin ko, but I think she already knows."

Bumigat ang paghinga ni Penelope sa narinig. Napatayo siya at nakaramdam agad ng panlalamig ng malayo sa katawan ng lalaki. It was body heat she was feeling. Pero alam niyang dapat niyang isipin ang sinabi ng lalaki.

"Why would she do that? Naaala ko na... Sabi ni mama na may kapatid siya... Kapatid niya na iniwan sila at hindi sumunod sa tradisyon ng pamilya. Maganda siya at lahat hinahangaan siya, anong nangyari?"

"As I have said earlier. She envies your beauty and all the attention that people was giving you. Maganda ka at hindi niya tanggap 'yon. Gusto niya na siya lang dahil siya ang pinagmulan ang paghanga ng mga tao sa village niyo sa mga magagandang tulad mo." He explained to her.

But still, she couldn't get it.

"Hindi ko naman kasalanan kung bakit ganoon ang trato sa akin ng mga tao. Hindi ko rin ginusto. Hindi maganda ang dahilan niya," hindi mapigilan ni Penelope ang umuusbong na galit mula sa kaniya.

Hindi niya kinalakihan ang kapatid ng kaniyang ina. She doesn't know her. She heard about her and saw her photos but she didn't know that she could go for lengths just to get what she want.

"I know... I know, shh..." pagpapakalma sa kaniya ng lalaki na tiyak na nakatulong naman.

She knew anger wouldn't lead to anything good. Alam niyang sa sarili niya na kahit hindi humingi ng tawad ang tiyahin ay patatawarin parin naman niya ito.

"She shouldn't see you for now. This is why I'm keeping you here until it's time..."

"But when is the time?" may halong inis na sabi niya.

"Remember your family tradition? Once you're married, no man should try to get touchy and flirt with you. Most of all, no one should vocally adore your beauty." Sabi ng lalaki sa kaniya na pinag-isipan niya.

Hindi niya maintindihan. Hindi nga siya nakapili ng lalaking pakakasalan. Dapat kahapon niya gagawin iyon kaso nga ay kinuha siya ng lalaki bago pa siya makalabas.

"We should get married. But that will be on you, if you want to. Their attention will be diverted to her instead of you, she'll like that," Cameron said like it was the explanation.

Bumuka ang labi ni Penelope at nagulat sa sinabi nito. Naintindihan niya na ang unang sinabi nito at alam niya naman ang gusto niya.

Sigurado siya sa sagot niya.

"I will... I want to get married to you, Cameron." Sabi ni Penelope habang nakapikit at nakangiti.

I am very sure in marrying him. We barely know each other but my heart and brain is speaking for me. Dahil alam niyang hindi na lamang atraksyon para sa lalaki ang nararamdaman niya

"I also want that, Penelope. I love you."

Tumulo ang luha ni Penelope at hinarap ang lalaki at niyakap ito.

Is it really possible to fall in love that quickly? For someone you didn't even see the face? The answer is yes. Because that's what Penelope is feeling right now.

"Let me see your face-" naputol ang sinasabi ni Penelope nang tumunog ang relo ni Cameron.

Napatayo naman si Cameron at naiwan si Penelope sa kama. Pinatakan niya ng malambing na halik sa labi ang babae at niyakap.

"You don't need to response to my 'I love you' but if you love me, you'd trust me. I love you so much, Penelope. We'll see each other again tonight."

After that, he left her there, shocked and didn't know what to answer. But it looks like she doesn't have a choice but to do what she was told to do.

That night, she couldn't sleep but little smiles crossed her face and she keeps touching her lips. The sheets where Cameron laid started to feel cold.

Sa kabilang dako naman ay si Cameron ay nagmamadaling makapunta sa kaniyang kwarto na iilang steps lang naman ang agwat mula sa kwarto ni Penelope.

May rason siya kung bakit hindi niya pinapakita ang mukha niya. Hindi pa siya handa. Mahal na mahal niya ang dalaga kahit na ngayon pa lamang niya ito nakita, he wants her to love him not because of his face.

And also, he doesn't want the maids to see his face also. Para narin hindi mailarawan ng mga ito ang mukha niya kay Penelope.

Once again, he thinks Valerie is so wrong. Penelope is the most beautiful woman that he has ever seen. Right after his mother. No wonder Valerie is jealous.

Morning came and Penelope was skipping all the way down to eat breakfast. Ang saya ng pakiramdam niya dahil naliwanagan narin siya sa nangyayari. She trusts Cameron. Alam niyang hindi siya ipapahamak ng lalaki.

"Kumusta ang tulog? Nakapag-usap na po kayo ng amo namin?" tanong ng isang katulong sa kaniya.

Tumango agad si Penelope habang maganda ang ngiti sa labi.

"Kaya pala maganda ang ngiti mo ngayon. Nakita mo na ba ang mukha niya?" tanong sa kaniya ng katulong.

Doon medyo nawala ang ngiti sa labi niya. Hindi niya maintindihan ang bagay na iyon. Bakit ayaw ipakita ng lalaki sa kaniya ang mukha niya? Hindi ba kaaya-aya ang kaniyang itsura kaya ganoon na lang kung magmadali ang lalaki sa pag-iwas sa hiling niya? Matatanggap naman ni Penelope ang lalaki kahit ano pa ang itsura niya.

Umiling si Penelope. "Pwede ba akong magtanong... Ano ba ang pangalan mo?" tanong nito sa katulong.

"Ako si Flora."

"Okay, Flora. Pwede ba akong magtanong?" aniya sa katulong na siyang si Flora pala ang ngalan.

"Sige lang. Sasagutin ko po kung kaya ko." Tango sa kaniya ng katulong.

"Anong nangyayari sa mansyon na ito kapag patak ng alas dose ng madaling araw?"

Dahil nagtataka talaga siya kung bakit tumunog pa ang relo ng lalaki gabi at nang tumunog nga iyon ay nagkukumahog sa pag-alis ng kwarto ni Penelope ang lalaki.

"Ah 'yun ba. Lahat ng ilaw sa buong bahay bumubukas, ewan ko rin kung bakit ganoon pero ang alam ko lang ay umiikot ang mga guard sa mansyon para tiyak na maayos at walang nakapasok na ibang tao dito."

Napatango si Penelope. Naalala niyang hindi rin pala alam ng mga katulong kung ano ang itsura ni Cameron kaya siguro nagmadali siya ay upang walang ibang makakita sa kaniya.

"Paano siya kumakain?" tanong muli ng dalaga.

"Pinapatong namin ang tray sa harap ng pintuan niya at kumakatakot ng tatlong beses bilang tanda na nandoon na ang pagkain niya. Hindi rin namin pwedeng subukang silipin pa siya dahil tiyak na makakasuhan kami. Nakalagay kasi sa kasunduan o kontrata namin bilang mga nangangatulong dito." Paliwanag ni Flora.

Tumango nalang si Penelope at nagsimula nang kumain ng kaniyang almusal.

Muli nanamang pumatak ang gabi at oras na para maghanda sa muling pagpunta ni Cameron.

Nakabihis na siya sa isang kumportableng pantulog at pagkatapos ay sinarado ang bintana at pinatay ang ilaw.

Humiga siya sa kama. Nakakaramdam na siya ng antok, dahil narin siguro hindi siya nakakuha ng matinong tulog kagabi dahil sa pag-iisip. Nakaligtaan nalang niya na magkikita ulit sila ng lalaki ngayong gabi.

She was already sleeping when she heard noises. Pero dahil wala na siyang lakas para tignan kung sino iyon ay hindi na siya nag-abala pa. She only remembered someone kissing her forehead and whispering all his love for her.

"Ang daya mo, tinulugan mo na ako." Cameron chuckled as he stared at his future wife.

Napangiti nalang siya at binigyan ang babae ng halik sa noo nito.

"I love you. Goodnight."

Tumagal ang paulit-ulit na eksena na iyon ng isang linggo. Minsan nga lang ay makakatulugan ni Penelope ang pagkikita nila ni Cameron.

Hindi naman siya naiinip pero nakaramdam na siya ng pagka-inip ngayon. Nakakaramdam na rin siya ng pangungulila para sa mga kapatid at magulang. Kaya muli nanamang dumaan ang isang gabi ng pagkikita nila ng lalaki ay napag-usapan nila ang bagay na iyon.

"Nangungulila narin ako para sa mga magulang ko at ang aking mga nakatatandang kapatid." Kwento ni Penelope sa mapapangasawa habang ang lalaki naman ay sinusuklayan ang buhok ng babae gamit ang kamay nito.

"Hmm. Anong gusto mong mangyari?" tanong ng binata sa kaniya.

"Gusto kong ipabisita mo sila dito. Sabihin mo buhay ako, dahil paniguradong matagal na nila akong pinapahanap. Nagmamakaawa ako, Cameron." With her begging voice, she faced the man whom she didn't know what looked like. Kahit blanko o hindi niya kita ang mukha ay hinaharap niya ito.

"You don't need to beg, my queen. I'm at your service." Ani Cameron at hinalikan siya sa pisngi.

Kinabukasan ay nagising na lamang siya dahil sa ingay ng mga kapatid.

Mahimbing ang tulog niya ng biglang lumubog ang kama na hinihigaan niya ay may humiga pa sa kaniya.

Nawala sa isip ni Penelope na nandoon siya sa pamamahay ni Cameron, dahil naririnig niya ang mga kapatid. Ganoon naman kasi ang karaniwan at kinaugaliang umaga ni Penelope. Ang mga nakatatandang kapatid niya ang gumigising sa kaniya.

"Penelope! Gising na! Andito na kami. Nagpapasalamat kaming buhay ka nga at maayos!"

Biglang sumagi sa isip ni Penelope na nasa puder nga pala siya ni Cameron at matagal nang hindi nakikita ang mga kapatid.

Napamulat siya ng mata at napatayo. Hinarap niya ang mga kapatid at niyakap agad sila. Hindi narin niya napigilan ang luha na tumulo sa kaniyang mga mata.

"Ate... mga ate ko!" naiiyak na paulit-ulit na sambit ni Penelope habang niyayakap ang dalawang nakatatandang kapatid na babae.

"Nag-alala kami ng sobra. Buti at ligtas ka! Nagpapasalamat kami sa mapapangasawa mo!"

Nagtaka naman si Penelope sa sinabi ng ate niya.

"Nakita niyo na siya?" Nakaramdam ng panghihinayang si Penelope. Gusto niya rin makita ang mukha ng lalaki.

Umiling ang mga ate niya. She felt relief with that.

"Pinasundo lang kami ng guards ng mapapangasawa mo. Hindi mo naman sinabi na may iniibig ka na pala. Pwede mo naman sabihin sa magulang natin hindi 'yung bigla kang nawawala at hindi susulpot sa iyon kaarawan."

Iyon ang kwento ni Cameron sa kanila? Hindi niya sinabi ang tungkol sa tiyahin namin. Sa isip ni Penelope. May dahilan si Cameron para doon. Gusto lamang niya maging ligtas ang babae kaya nagawa nitong magsinungaling para sa kaniya.

"Pasensya na mga ate. Hindi ko lang alam kung paano ko sasabihin. Galit ba sina mama at papa?" nag-aalalang tanong niya sa mga kapatid.

Umiling sila at nakaramdam muli ng kaluwagan sa pakiramdam si Penelope.

"Gusto sana sumama nila mama at papa kaso hindi daw pwede. Wala naman kaming magagawa dahil ang mapapangasawa mo na ang may karapatan sa iyo, kayong dalawa ang may karapatang magdesisyon para sa inyo kaya hindi narin sila nagpumilit pa."

Hindi alam ni Penelope at hindi rin pinapaalam ng mga kapatid niya. Nakakaramdam sila ng inggit para sa nakababatang kapatid. Nakita nila ang maayos na pamumuhay ng kanilang kapatid. Subalit sila naman ay mahirap lang ang napangasawa.

Kinwento ni Penelope sa mga kapatid ang lahat, hindi lahat. Pero nabanggit niya na hindi pa niya nakikita ang mukha ng lalaki.

"Huh? Posible ba 'yon? Paano mo nasabing nagmamahalan kayo kung hindi mo pa nasisilayan ang mukha ng mapapangasawa mo?"

Hindi na nakasagot si Penelope. Nanahimik nalang siya pero alam niyang kailangan niyang ipagtanggol ang pagmamahal niya para kay Cameron.

"Nagkikita kami tuwing alas onse ng madaling araw. Nakapatay lahat ng ilaw pero nag-uusap kami. Mahal ko siya ate!"

"Hindi ka ba napapaisip kung ano nga ang itsurs ng mapapangasawa mo? Subukan mo siyang silipin. H'wag mo lang ipapaalam sa kan'ya at h'wag ka ring magpapahalata!"

Natuloy lang ang kwentuhan niya kasama ang dalawang kapatid hanggang sa oras na para bumalik sila sa kanilang mga tahanan.

Kumain na si Penelope ng hapunan at muling naghanda sa pagbisita ng mapapangasawa.

May plano na nakaukit sa kaniyang isip. Pinag-isipan niya ang mga sinabi ng kan'yang mga kapatid at para sa kaniya ay tama sila.

Nang oras na para bumalik ang lalaki sa kaniyang silid ay naghintay ng ilang oras si Penelope hanggang sa pumatak ang alas tres ng madaling araw. Lumabas na siya ng kaniyang silid at dahan-dahang pumunta sa harap ng silid ni Cameron.

Gamit ang flashlight, tinatapat niya ito sa dinadaanan. Patay na lahat ng ilaw pagkatapos ng pag-iikot ng mga guards sa mansyon.

Kaniyang inilapit ang tainga sa pinto upang masiguradong tulog na ang binata at nang walang marinig na ibang tunog doon ay hinawakan niya ang seradura at napadasal pa na sana hindi ito naka-kandado.

To her surprise, it wasn't locked!

She carefully opened the door widely, nasa kabilang kamay niya ang flashlight na gamit.

At andoon nga, nakahiga ang isang lalaki sa kama habang nakakumot at nakatalikod sa pwesto niya.

Dahan-dahan siyang pumunta sa kabilang dako ng kwarto para makita ang mukha nito at bahagyang tinakpan ang flashlight na hawak para hindi ito nakakasilaw para sa lalaki.

Halos malaglag ang panga at ang flashlight sa kamay ni Penelope nang masilayan ang mukha ng lalaki.

He's beautiful. She was completely shocked to see his face.

Hindi maintindihan tuloy ni Penelope kung bakit parang ayaw pa ipakita ng mapapangasawa ang mukha nito. Unti nalang ay iisipin niyang isang Diyos ang kaharap niya ngayon.

She felt satisfied to the point that she knew it was time to leave.

Ngunit noong oras na para umalis ay hindi sinasadyang mabitawan niya ang kaniyang hawak na flashlight sakto sa braso ng binata.

Napatayo naman sa gulat ang binata at napatingin sa paligid, nagulat siya nang makita ang babae sa kaniyang silid.

"Cameron..."

Hihingi sana ng patawad ang babae nang biglaang umatras ang binata at patakbong umalis sa silid na iyon.

Hinabol naman ito ni Penelope ngunit hindi na niya nagawa dahil bilis ng pagtakbo nito.

Napaluhod at napahagulgol sa iyak si Penelope. Napagtanto ang nagawang kasalanan sa kabiyak.

Bumalik siya sa kaniyang silid at natulog nalang. Nawalan siya ng lakas para mag-isip ng gagawin. She doubt that Cameron will come back after what she did.

Cameron was running as fast as he can until he didn't noticed that he already arrived at Valerie's place.

Hinihingal na kumatok siya sa pintuan ng mother-in-law ng kaniyang kapatid. Pinagbuksan naman siya nito.

"Tita..." naiiyak na sambit ni Cameron sa biyenan ng kapatid.

"You shouldn't have sided her, dear Cameron. Looked at what she did..." Valerie wickedly said while staring at Cameron's feet that's full of blood.

Cameron didn't mind at whatever he's stepping on. Just to get away. Hindi niya rin maintindihan ang nararamdaman niya. He felt betrayed. Hindi siya pinagkatiwalaan ng babaeng lubos niyang minamahal.

"Get inside and let's clean your wounds." Sabi nalang ni Valerie at pinapasok ang binata.

*

Umaga na at nagmamadaling bumaba si Penelope sa kusina kung saan matatagpuan ang mga katulong. She needs to ask for Cameron's place and she needs to tell Cameron that she's very sorry and that she loves him so.

"Ate Flora! Ate!" Tawag niya sa mga katulong.

"Oh, ang aga mo. Hindi pa luto ang almusal-"

"Alam niyo po ba kung saan nakatira si Valerie?" dahil iyon ang unang lugar na posibleng pupuntahan ni Cameron.

Cameron told her that he's very close with his brother's mother-in-law. Cameron and his brother grew up without a mother. And that when his brother got married and he saw his brother's mother-in-law, he saw a mother figure.

"Valerie? 'Yung mother-in-law ng amo namin?" Tanong ni Flora sa kaniya.

Sunod-sunod naman na tango ang binigay ni Penelope.

"Pwede niyo po ba ako samahan papunta sa kanila-"

"Ay naku! Magagalit ang amo namin-"

"Saka na po ako magpapaliwanag. Emergency lang! Andoon ang aking mapapangasawa na siyang amo niyo!"

Wala namang magawa ang mga ito at sumunod nalang sa kagustuhan ni Penelope.

Nakarating na sila sa bahay ni Valerie na may tatlo palapag at moderno ang itsura. Hindi nga lang ito basta bahay, kung hindi ay isang mansyon. Kagaya na lamang ng kay Cameron.

"Dito nalang. Babalik na ako sa mansyon. Mag-ingat ka."

Huminga ng malalim si Penelope at inangat ang kamay upang kumatok sa gate nito.

At natuwa naman si Penelope nang may nagbukas nito kaso halos maiyak siya nang ang isang pamilyar na mukha ang nagbukas ng gate.

"You're Valerie." hindi tanong iyon kung hindi ay paglilinaw sa sarili na ang kaharap nga niya ay ang tinuturing na black sheep ng pamilyang Cruz.

"And you're the girl who everyone looked up to after me. The girl who had it all! The girl who broke my son's heart..." napa-igting ang panga ni Valerie ngunit nanatili ang buktot na ngisi sa kaniyang labi.

Hinihingal na napaluhod si Penelope sa lupa at umiyak. Nagmamakaawa at mabigat ang hininga.

"Please, iharap mo siya sa 'kin, matindi ang kasalanan ko ngunit nadala lang naman ako ng-"

"Save your explanations lady. Go away and never intrude our lives again. I was planning to get rid of you. But I changed my mind. You already caused my son's heartbreak, that's enough. I'll let you be just let my son be."

"Tiyahin kita! Baka naman... mahal na mahal ko siya tita-"

"Don't call me that. Matagal ko nang tinalikuran ang pamilya niyo. Hindi na ako isang Cruz. Isa akong Mendel. Just leave already-"

"Gagawin ko ang lahat!" putol ni Penelope sa sasabihin ng tiyahin. "I'll do everything you want. Follow your pleasures, just please let me talk to him." She was really on her knees and hands clasped together as she begged for a chance.

Natutuwa naman si Valerie sa nakikita kaya pinagbigyan ang kagustuhan ng dalaga. But for her own pleasure too. Para narin makaganti sa sakit na dinulot ng dalaga sa kaniyang anak-anakan.

"You first task is to mow our front yard. With only this..." she hang her words and took something from the box at the shed.

Pinakita sa kaniya ang isang gunting.

Nagtataka namang tinanggap ni Penelope ang gunting.

"I thought you said I should mow them? Shouldn't I use a machine..."

"Oh no. Our machine is old and got broken the last time we used it. Use a scissor instead and don't stop until it's done."

Halos manlumo naman si Penelope nang makita ang nagtataasang damo sa harap ng bahay nila Valerie. Pero wala siyang reklamo nang gawin iyon.

She know she can't finish it at this day, and she was really thirsty, ilang oras narin siyang nakababad sa araw. Pero nang bibitawan na ang gunting ay narinig niya ang sigaw ni Valerie mula sa front porch.

"No! You won't stop until the grass is shorter than that of an ant! No stopping, continue your work or else..."

"But at least give me something to eat or drink?" sigaw niya pabalik dito.

"Not until you're done!"

Napilitan naman si Penelope na ituloy ang mabigat na gawain. Kumakalam ang sikmura at nanunuyo ang lalamunan. It was like she's punished. And she thinks she somehow deserves this.

Pero habang nagpuputol ay nanghina ang tuhod niya at tuluyan na nga siyang nahimatay. Dala ng pagod, uhaw at pagkagutom.

Cameron was about to go outside when she saw Valerie in the living room and smiling wickedly at the window.

"What are you looking at?" tanong niya sa kinikilalang ina.

"See for yourself," sabi sa kaniya ni Valerie at siya nang ginawa ni Cameron.

May isang babae na nakahiga sa damuhan at parang nakikilala ito ni Cameron. At nang makita ang suot nitong damit ay natauhan si Cameron at nakilala ang babaeng iyon.

"What happened?!" natatarantang sigaw ni Cameron at nagmamadaling lumabas para puntahan ang dalaga.

Valerie was following him as he carries the girl and tries waking her up.

"Penelope? Please wake up! Please be okay!" halos hindi magka-ugaga na sabi ni Cameron habang buhat ang babae.

"I did it for you, Cam. It serves as a punishment-"

"You don't have to do that! I won't forgive you if something bad happens to her." Cameron glared at Valerie.

Valerie just rolled her eyes and muttered a 'whatever'.

Ilang oras ang lumipas ay nagising rin si Penelope ngunit pagod na pagod ang katawan. Bagsak ang katawan at ramdam parin ang uhaw at gutom.

"Penelope? You're awake! What do you need, tell me please." Laking gulat naman ni Penelope nang makita ang lalaking nasa gilid niya habang siya ay nakahiga sa isang malambot na kama.

Nanghihinang ngumiti siya habang nakakaramdam ng pagluwag ng damdamin.

"Cameron... I'm sorry-"

"Shh, I forgive you. Please save your energy. Tell me what do you need? I'm sorry... I shouldn't have-"

"Don't be sorry. Ako ang may kasalanan. I didn't trust you. I ruined your trust. I betrayed you-"

"Napatawad na nga kita. Do you need water?"

Ngumiti muli si Penelope sa kaniya at tumango. Nagmamadaling bumaba si Cameron upang kumuha ng tubig na siyang binigay niya sa dalaga.

Penelope is staring at the sunset while at the terrace of the mansion with Cameron at her side.

Cameron was carrying a 11 month old baby boy, he was named after Penelope's mother. His name is Pio and he's such an angel. He's behave and bubbly.

Months ago. After Penelope recovered from Valerie's punishment. And also after they got Penelope's blessing, they got married at church right away. They didn't waste any time.

And during their first night as man and wife, they made a beautiful angel. He got his father's eyes and his mother's smile.

As for Valerie. She forgave and said her deepest sorry to Penelope and gave her blessing to the couple. Now she is happy with the angel Cameron and Penelope brought. She was also guilty for all the things she planned, but Penelope forgave her anyways and didn't bother to file a case against the woman who made mistakes as a human being.

After all that has happened, Penelope felt relief once again. Everything is okay now.

Masaya na siya, sa piling ng asawa at ng anak nila. That's enough for her today.

"Let's sleep now! Yey!" sabi ni Cameron habang buhat ang anak.

Niyakap niya ito at humalakhak naman ang bata sa ginawa ng ama.

Napahalakhak rin naman si Penelope.

She had realizations herself. Hindi niya tinatak sa isip niya ang sinabi ng ina niya noon.

"Bukod sa lahat. Ang bilin ko lang ay sana mamuhay kayo ng may tiwala sa isa't isa. Love without trust is nothing and can lead to disaster."

Her mother was right. Nawalan ng tiwala ang pagmamahalan nila ni Cameron. She didn't trust his husband enough to the point that she did something against him. Dapat ay nirespeto niya ang asawa sa kagustuhan nito.

Nasabi narin naman ang asawa niya ang rason kung bakit niya kailangan pang itago ang mukha niya.

Her mother was right about one thing again.

Ngunit, hindi lamang dapat ang asawa niya ang rerespeto sa kaniya. Kung hindi ay dapat rin niyang respetuhin ang asawa. Respect and trust is important.

But most of all...

"I am forever devoted to you, my dear wife." Sabi ng asawa niya at hinalikan siya sa pisngi, binigyan rin niya ng halik ang anak.

"I trust and respect you, Cameron. I love you," sabi niya at binalik ang halik na binigay sa kaniya ng asawa.

And the proof of our Trust, Respect and Devotion is our son.

THE END