Chapter Twenty-Six

Third Person's POV


Mahigit dalawang minuto nang kumakatok si Yoongi sa pintuan. Nang hindi na nito matiis ay priness niya na lang ang passcode. Bumukas ito at agad naman siyang pumasok. Nakita naman agad niya kung saan naruruon ang binata.


Nasa balcony ito.


"Hindi mo ako pinagbuksan kaya pumasok na lang ako." Nagulat siya sa kanyang narinig at tumingin kay Yoongi.


"Hi." Bati ni Yoongi sakanya. Ngiti lang ang tugon ng binata sakanya. Lumapit naman ito sa pwesto niya at agad na niyakap ang sarili sa naramdamang lamig.


"Kamusta ka? Hoseok and I were constantly talking about you. Wala ka man lang paramdaman." Natawa naman duon si Jungkook.


"You stayed longer than I expected, I assumed things going well with you two." Jungkook hummed in response and Yoongi didn't missed how sad that sounded. He raises a brow in confusion.


"May problema ba?" Jungkook smiled warily.


"Wala." He answers and it was a lie. Despite his best efforts, Jungkook can't shake the feeling that Jimin is undoubtedly not the same Jimin he met two years back. Mahal parin niya ito, he truly does, ngunit hindi niya maiwasan na hindi makaramdam ng lungkot. Sobrang lake ng pinagbago niya- the way he look at Jungkook, halos di niya makita 'yung sinseridad sa mga mata niya. 'Yung titig niyang matagal niyang hinagad na makita ulit, it wasn't there anymore.


"Before I came here, I ran into Jimin." Yoongi purposely leave the part where he almost hit Jimin by accident. Siguradong magpapanic si Jungkook at baka kung ano pa ang gawin niya kay Yoongi mas mabuti pang si Jimin na lang magsabi sakanya at least wala na rin siya dito.


"Sobrang ibang-iba na siya, Jungkook." Nagulat naman siya sa sinabi ni Yoongi pero pinili niyang manahimik. Napansin naman ni Yoongi pananamihik hence he decided to drop it.


"I expected you to talk about him all night, bakit parang ako lang ang nagi-initiate ng usapan?" Jungkook chuckles, natawa rin si Yoongi sakanyang sarili.


"Let's drink." Aya niya.


***


Dahan-dahang binuksan ni Jimin ang pintuan at nakita niya itong nakaupo sakanyang kama, suot-suot ang Hospital gown nito at nakatanaw sa labas ng bintana. Jimin felt his heart ache at the sight, ngunit agad din niya 'yon binalewala.


"Hi."


Napalingon naman ng ulo ang bata at ang walang emosyon nitong mukha ay biglang nagbago ng makita niya si Jimin.


"Hi." He greets him back, waving his hand.


"You're here." It was obvious that he's happy that Jimin is here. Kumuha si Jimin ng upuan at umupo sa tabi niya.


"Well, you called last night, begging Hyung to visit you here." Biro sakanya ni Jimin. Hindi naman 'yon nagustuhan ng bata at sumimangot.


"I wasn't begging, I was reminding you. Magkaiba 'yon." Dipensa niya. Tumawa naman duon si Jimin. Tinignan niya ang dala niyang paper bag. Inangat niya 'yon at lumiwanag bigla ang mukha ng bata sa nakita niya.


"Dala ko nga pala 'yung favorite mong crackers." Sambit niya. The child grins.


"That's the reason, I asked you to come here." Jimin acted as if he's hurt at the comment. Jinwoo made a grabby hand and Jimin gladly gave it to him. Binuksan niya ang paper bag at inilabas ang crackers. Tahimik naman niyang pinagmasdan ang bata.


Di rin nagtagal ay bumagsak ang mukha ni Jimin, at naramdam ang pagbigat ng kanyang puso. He didn't notice how his eyes starts to water the longer he stares at the child. Jinwoo has chronic lymphocytic leukemia. He's battling this condition since he was 6. He regularly visits the hospital where he spent the majority of his childhood. And just recently, the doctor said, this child doesn't have much time left. When his parents announces that to Jimin- he felt incredibly hurt and feel so sorry for this young child. Truly heartbreaking.


"What did I tell you about crying?" And it snapped Jimin back to reality, he was in the verge of crying and Jinwoo must've seen it. Ngumiti si Jimin at yumuko and tries to suppressed his sadness. When he felt he could look at the child without looking like he was about to cry, he lifted his head.


"I wasn't." Kumento niya, Jinwoo snorts and stared down at his favorite snacks. He suddenly hugs it, Jimin laugh at that.


"Thank you, Jimin-hyung. You are the best!"


"Kakainin mo na ba? I'll open it for you." He shook his head. "Alright, mamaya?" Tumango ito habang di parin nawawala 'yung ngiti sa mga labi niya. Jimin took a shaky sigh, he still felt the dull pain inside his chest. He fisted his hands that were resting on his lap.


"Kamusta ang pakiramdam mo?" Jimin asked, nakikita niya ang lungkot sa mga mata ng bata ngunit gusto niyang ipakita kay Jimin na ayos lang siya. Na okay lang ang lahat. He's really mature for his age, and he amazes Jimin- the moment he first met him, Jimin knew he's an incredible kid. Jimin found his reason for being around, and it was this kid. This little one had taught Jimin to cherish life.


"I'm always okay, Hyung. You should know that." He says that with a teasing voice, Jimin chuckles.


"Right. I'm stupid for asking you that." Jimin acknowledges, tinawanan naman siya ng bata.


"How about the kids, Hyung?" He was asking as if he wasn't a kid himself, Jimin's lips curved upward. It was his parents who introduced the daycare to him, saying the work suits Jimin because he's good with children.


"The kids are behaving well. They don't give me hard time." Tumango-tango ito.


"That's good to hear then." Tugon niya.


"You said, you were busy, because..."


"Your friend came back." Jimin nods his head, Jimin recalled telling him about his life when he accompany Jinwoo with his little adventure and unexpectedly, he didn't let go of this since then. Nakita naman niya ang pag-aalala nang bata kaya tumango ito.


"Can I ask you about how you feel?" He asked, he wants to be careful and not hurt his Jimin-hyung. The older just nods his head, allowing him.


"Does it still hurt, Hyung?" Nabigla si Jimin sa tinanong niya but Jimin knew he can never hide his true feelings whenever he's with this child, because with Jinwoo he doesn't have to wear his mask and pretend to be someone that he isn't.


Jimin swallowed the lump forming in his throat and nods, again.


"Do you think you can forgive everyone who hurt you, Hyung?" And felt Jimin's heart drop at the question. He was always so sure about his feelings but find it hard to answer right now. Palagi siyang pinapangunahan ng galit at poot kaya napakadaling sagutin ng tanong na 'yon, but it's a different story when he's around Jinwoo. The child's question made Jimin think for a while, can he forgive everyone who did nothing but hurt him?


"It's okay," He heard Jinwoo said. Naramdaman naman niya ang pagdampi ng kamay ng bata sa kamay niya. He's so little but why does he knows a lot? Nginitian siya ng bata.


***


"Do you think you can forgive everyone who hurt you, Hyung?"


Paulit-ulit na naglalaro sa isipin niya ang tanong na 'yon and that question itself hurt him. Jimin knows himself he can never let go, but for the first time, he thought of asking himself if he can. Jimin inhaled sharply, as sadness swallowing him whole.


He adjusted his position and turned to his left side, napansin niyang umuulan sa labas, he didn't bring umbrella with him. Now he's imagining himself getting soak in the rain later. Pinikit niya ang mga mata niya habang pinapakinggan na lamang ang music na nagp-play sa background.


"Nandito na po tayo..."


Agad naman niyang binuksan ang mga mata niya ng marinig niya 'yon. Tumingin siya sa labas at nakitang tila tumila na nga ang ulan.


Lumabas ng Taxi si Jimin. Kasabay nun ay ang paglabas din ni Jungkook sakanyang sasakyan. Ang isang kamay ay nakahawak sa phone niya at tila may tinatawagan. Their eyes met- ibinababa ni Jungkook phone niya at itinutok ang tingin kay Jimin.


Jungkook looked surprise to see him, he said something that Jimin didn't catch up. He actually curses under his breath at agad siyang siyang tumakbo palapit kay Jimin at hinakawan ang isang braso nito. Nakatingin siya kay Jimin ng ubod ng pag-aalala.


"San kaba galing?" Ang unang salitang lumabas sa bibig nito. He had a frown in his face, nagtataka namang nakatingin si Jimin sakanya.


"I was... I was looking for you, ni hindi mo man lang sinasagot ang mga tawag ko. I fucked up last night, I thought, umalis ka- akala ko di na kita makikita ulit." At agad naman itong naintindihan ni Jimin.


"Jungkook, breath." Paalala sakanya ni Jimin. There he realizes he wasn't breathing. Jungkook took a deep breath ngunit ramdam na ramdam parin 'yung takot na naramdaman niya kanina, without a second thought, he pulled the smaller male in his arms, at mahigpit na niyakap ito in Jimin's surprise.


Jungkook pressed his eyes shut and sighs at the familiar scent of his.


The smaller looked troubled, this wasn't even the first time, ngunit ito ang unang pagkakataon na naapektuhan siya sa isang yakap ni Jungkook. Sobrang lakas ng tibok ng puso niya. The feeling made him uncomfortable, Jimin tries to free himself, ngunit mas lalo lang hinigpitan ni Jungkook ang pagyakap sakanya.


"I made a mistake," Mahinon niyang sambit, "You can scream at me, hurt me," Jungkook whispers to his ear with a pleading voice. It made Jimin stop moving.


"Just..." Suddenly, he just let him and closes his eyes, listening to the sound of his voice, "Don't push me away." Jimin slowly places his hand behind the younger's back, hugging Jungkook just as much, smelling the familiar scent that he missed deeply.


Jimin halted and snapped his eyes open, his face harden realizing he let his guard down. His arms fell down on his sides. Hindi naman 'yon napansin ni Jungkook and pulled away from the hug.


"I'm sorry," Jungkook apologizes, Jimin forces himself to smile, hiding the anger building inside him, he purposely avoids looking at his eyes and reached out to wipe the sweat trickling down Jungkook's forehead using the back of his hand.


"I didn't know, I'm sorry. I should've check my phone." Jimin says and pleads internally that it came out sincere; he notices the younger man was staring at him intently; it makes him anxious, making his heart beat faster than before.


"I-isa pa," Jimin then wiped the other side, "You told me we're gonna talk today, what made you assume na umalis ako?" Tila napahiya ruon si Jungkook, hindi ito makapagsalita.


"I clearly told you na wala na akong balak umalis dito, you weren't listening to me." Jimin pointed out at naglakas loob na tumingin sa mga mata ng binata.


"I panicked. Nawala sa isip ko. I acted carelessly last night too, nag-overthink ako kaya..."


Jungkoook stopped in his trance as the rain came pouring down. Napatingin sila pareho sa itaas at agad namang kinuha ni Jungkook ang wrist ni Jimin and yank him. Tumakbo sila para sumilong, at hindi inaasahan ni Jimin ang biglang pagbalik ng alaala ng nakaraan.


"Sa tingin ko uulan."


"Kailangan nating magmadali."


He looked at Jungkook's hand holding his wrist habang hinahatak siya ni Jungkook. Nakapasok sila sa loob ng building at agad na pumaharap si Jungkook sakanya. And Jimin was in his own thoughts staring at the younger.


His eyes catch a glimpse of Jungkook fixing his hair smiling at Jimin. And he's doing it again in this present time, he was smiling at Jimin. Kung papaano niya tignan si Jimin noon, parehong-pareho parin hanggang ngayon, walang nagbago. Jimin felt his heart aches, he furrowed his brows and turned his head to the side.


"Hey," Tawag sakanya ni Jungkook, naramdaman niya ang pagbaba ng kamay ni Jungkook sa kanyang kamay, caressing the back of Jimin's hand using his thumb para ibalik ni Jimin ang atensyon niya sakanya.


Dahan-dahan naman itong lumingon sakanya. "I'll just go get park the car, mauna kana. Usap tayo mamaya." Jungkook then left after, habang sinusundan lamang siya ng tingin ni Jimin.


"Did I just... felt bad for him." Bulong niya sakanya sarili at halos di siya makapaniwala duon.


Nagmamadaling pumasok si Jungkook sa loob ng building. At nakita niya si Jimin na nasa harapan parin ng elevator naghihintay sakanya habang niyayakap ang sarili. Agad naman siyang tumakbo palapit dito sakanya.


"Takbo ka ng takbo, minamadali ba kita?" Tanong niya dito, Jungkook chuckles.

Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top