Chapter Twenty Seven
Jimin's POV
Bahagya siyang napatitig sa mga paa ko at hindi na siya mukhang mananakit. Para bang biglang nag shift ang atensyon niya't nakalimutan niya 'yung galit o inis na naramdaman niya kanina dahil sa nakita niya.
Napatingin ako sa baba at bigla akong nakaramdam ng hiya dahil sa hitsura ng mga medyas na suot ko. Sinubukan kong itago ang mga paa ko pero huli na't nakita na niya.
Yumuko lang ako sa kahihiyan and clenched my hands. Naririnig ko ang mga hakbang nitong papalayo ngunit hindi na ito pinansin pa. Mainit parin ang mga pisngi ko, nagsisisi akong pumasok pa dito.
Bumilog ang mga mata ko nang bigla itong lumuhod sa harapan ko. Gulat na gulat akong nakatingin sakanya. Hinawakan niya ang ankle ko para ipasuot saakin ang slipper na hawak-hawak niya ngayon.
My lips curved upward while staring at it.
And I can't stop.
I am happy. Genuinely, happy.
Dahan-dahan kong binuksan ang mga mata and realizes I was smiling in my sleep. Medyo nasilaw ako sa sikat ng araw kaya napapikit ako at hinintay na maka-adjust ang mga mata ko sa liwanag bago buksan ulit. Napasapo ako ng noo at sinubukang alalahanin kung ano 'yung panaginip ko.
I chuckle nang mapansin kong halos isang minuto akong nakatunganga lamang sa kisame. Umiling ako at itinigil 'yon.
I made myself a coffee. Inamoy ko 'yon at napangiti, satisfied and peacefully sipped my coffee. Inilapag ko 'yon sa mesa at pinagmasdan. And suddenly, my mind wanders to the conversation we had last night...
"Does your head still head, you were wasted last night." Nagulat si Jungkook, ngunit agad din 'yon nawala. Jungkook cleared his throat, at inayos ang pagkakaupo nito. Jimin had invited him for a cup of coffee, both hadn't changed after getting slightly soaked by the rain.
"About that," he tries but fails, and he can't look in Jimin's eyes. Hindi naman maiwasan ni Jimin na mapangiti at 'yumuko looking at his own mug- his smile then faded, Jimin collected himself and spoke.
"I know you won't listen anyway."
"Sorry."
"Concern lang talaga ako." Jimin cleared up. Tumingin siya kay Jungkook and saw him nodding his head.
"I'm hungry," Biglang sambit ni Jungkook at lumingon-lingon sa kusina tsaka niya binalingan ng tingin si Jimin at nagtama ang mga mata nila. "Can I use your kitchen?" Dagdag pa niya, he was surprised but still nods at the younger.
"Great," Jungkook mumbled, sipping his coffee as he gets up. "Anong gusto mong kainin?" Tanong niya kay Jimin at chineck ang fridge nito.
"Hindi ako gutom but I'd have anything you'd prepare." Sagot niya.
Pinagmamasdan lamang ni Jimin si Jungkook habang nagc-cut ito ng ingredients sa harapan niya. Now Jimin wonders if he cooks for Dabi too. Of course, they were married back then- he bitterly thought.
Bigla rin siyang na curious sa babae, Jimin raises his head to look up at Jungkook's face.
"So tell me, Jungkook..." He trailed off, "Sabihin ang alin." Jungkook smiled and stared at Jimin quickly before shifting his gaze back to what he was doing.
"What is she like?" Nagulat ang binata sa tinanong nito at napahinto saglit. Jungkook's brows knitted together as he focus on cutting the green onion again.
"Dabi..." Jimin mentioned her name, sinusubukan ni Jungkook na hindi ipahalata kay Jimin na hindi niya nagugustuhan ang pagbanggit ni Jimin kay Dabi sa usapan.
"I am talking about her."
"We are not going to talk about her." Jungkook snaps but there's calmness in his voice despite his burning rage inside.
"Gusto ko siyang pag-usapan." Jimin presses. Jungkook stopped cutting and looked at him, Jimin raises a brow.
"What?" Jimin said tone mockery, "Natatakot kaba sa magiging reaksyon ko?" Pabiro niyang tanong, smiling as he took a sip.
"She is..." Jungkook is disgusted with her but can't tell Jimin that, not right now.
"Nice." he plainly said.
"Iniwan mo ko para sakanya tapos nice lang 'yung sasabihin mo saakin?" Jimin asks him with an airy laugh. Nagulat naman si Jungkook sa sinabi nito at nakaramdam ng takot na baka pagmulan ulit ito ng away nila.
"She's nice and then what?" Jimin begged to differ. Binitawan ni Jungkook ang kutsilyo, "No, stay there, continue with your work while you answer." Jimin demanded.
"The marriage," Bigla niyang basag, "It was just for the baby, nothing else." Jungkook assured him while looking into Jimin's eyes.
"Imposible na wala kang naramdaman para sakanya." There was accusation in his voice, and it's making Jungkook feel crazy. They are going to fight about this, aren't they?
"She was your girlfriend... before we," Iniwas ni Jimin ang tingin niya kay Jungkook at tumingin ulit sa kape nito, "wronged her." It came out as a whisper, but it was audible, he was talking about them cheating on Dabi.
Siguro nga ay isa rin 'yon sa pagkakamali ni Jimin, the whole relationship with Jungkook, it started wrongly. Inagaw niya lang si Jungkook kay Dabi. And when he was willing to let go, Jungkook made his choice.
"Gusto ko siya. May relasyon kami but I can tell it's different from what I feel for you. I never love her the way I love you, hyung. Kahit sa simula pa lang, I never thought of a future with her. We are bound to break up with or without you in the picture."
And bound to be together again because of the baby, Jimin silently thought.
"We wronged her, yes. I felt guilty about it, but I don't regret, any of it." Nagulat si Jimin sa biglang paglakas ng pintig puso niya. Inayos niya ang pagkakaupo niya at minabuting hindi tumingin sa binata.
"So, no, I don't have any lingering feelings for her- even when we basically live in the same house, she knows that and respected it." Jimin let out a shaky breath before allowing himself to look over the younger who clearly looked pissed right now.
"I was just asking, Jungkook." And clearly Jimin regret asking him that.
"And I was just answering you." He retorts back, napansin naman ni Jimin ang pag-iba ng tono nito.
"Then why do you sound so angry?"
"It's..." Napahinto si Jungkook, hindi niya 'yon napansin. He suddenly regrets it, "I was just afraid we're going to fight over this- with this conversation. I didn't mean to-" Iniwan niya ang ginagawa niya at lumapit siya kay Jimin at umupo sa tabi nito, "Sorry okay?" Aniya at kinuha ang kamay ni Jimin. Tinignan naman siya ni Jimin sa mga mata niya. At di naman nito mapigilan mapamura sa isip niya, Jimin looks ethereal without even trying. And he clearly knew that this isn't the best time para i-appreciate ang appearance ni Jimin.
"I wasn't mad though." Jimin pointed, his lips forming into a pout at nakatingin lamang si Jungkook sa mga labi ni Jimin.
"I'll keep that in mind." Sagot niya eyes fix on the latter's lips.
"I'm starting to get hungry." Basag ni Jimin, tumawa naman si Jungkook and finally looks up.
Natauhan ako nang biglang tumunog ang alarm ng phone ko. Pinatay ko 'yon at dinala ang baso ko sa sink. Panandalian ko 'yon tinignan at nagdadalawang isip kung huhugasan ko ba and I ended up not doing it.
I went to the balcony, para makalanghap ng fresh air. Di nagtagal ay narinig ko ang boses niya.
"Good morning, gorgeous." Tinignan ko siya ng masama. Para kasi siyang tambay na nambi-bwisit ng tao at mukhang natuwa pa nga sa hitsura ko. Inirapan ko siya at tumingin sa harapan.
"Sungit." Dinig kong sabi niya. "At least ngumiti." Pasimple niyang sambit. There I realized; I was smiling.
"Maganda tulog? Ang kulit, eh."
"Ikaw? Kamusta tulog mo?" Napaisip ako at muling inalala ang panaginip na 'yon. It felt nice and I was smiling in my sleep too. Sayang lang at nakalimutan ko agad kung tungkol saan 'yon.
"Okay lang." Simple kong sagot sakanya. Pinagmasdan ko siya and this time ay nag focus ako sa mukha niya. It appears he had just woken up, wala pang hilamos ang mukha't ang gulo pa ng buhok but he still looks... good. For someone who hated this man, I don't think I should be complimenting his appearance.
"Breakfast?"
"I had a coffee a while ago."
"Patimpla, please?" He begged, looking at me with those big doe eyes then he starts blinking prettily, which made me laugh in tears, napaiwas ako ng tingin habang nakatawa parin.
Pinahid ko 'yung luha sa gilid ng mga mata ko at binalingan ito nang tingin and saw how mesmerized he was while staring at me. Kumunot-noo ako pero hindi parin nawawala 'yung ngiti sa mga labi ko. I can't read what he was thinking, tatanungin ko pa sana siya nang bigla akong natauhan. Nawala 'yung ngiti sa labi ko at napalitan nang pag-aalala.
I felt my heart sank. I shouldn't be this happy with him.
"I'll take that as yes." Jungkook snap me out of my trance. I wanted to say no, pero nanatiling nakatikom ang bibig ko. Hindi ko na rin siya napigilan pang umalis.
Suddenly, I heard a knock.
"Thank you."
Ngiti lang 'yung tugon ko sakanya. He was leaning on the counter as he sip his coffee habang nakaupo naman ako at nakaharap sakanya.
"Should I make you sandwich?" Hindi ko na hinintay ang sagot niya at tumayo na. Gusto kong i-distract ang sarili ko sa ibang bagay rather than worrying. Inilagay ko 'yung ginawa kong sandwich sa counter at tinignan siya.
"May upuan naman pero bat natayo ka dyan?"
"Nagtataka nga rin ako, eh." Sagot niya kaya umirap ako. Sumunod siya saakin dala-dala ang sandwich niya at kumuha ng upuan. He had his brows knitted together while eating the sandwich, his very habit, kapag nagugustuhan niya ang kinakain niya.
"Right," He said in between. "Yoongi kept on asking, if you already told me about this very minor incident which I didn't know about. Now I was curious." I suddenly felt uncomfortable hearing Yoongi's name dahil sa pag-uusap naming dalawa nung nakaraan.
"Hyung?"
"Minor incident, you say?" Tumango siya saakin. I think Yoongi was talking about the night we met each other.
"Hindi ko alam 'yon." I lied.
"Di mo alam?" Tumango ako. I lied because I don't want to see his reaction to it. Natatakot rin ako sa kung anong mararamdaman ko kapag nakita ko 'yon. Hindi rin naman importante 'yon.
Hindi ko na siya tinignan pa. I am not sure if he believes it. Sinadya ko na lang na wag pansinin ang mga titig na binibigay niya saakin.
***
Pinagmamasdan ko lamang ito habang naghuhugas nang baso, isinama niya na rin ang basong ginamit ko kanina. Kahit paulit-ulit kong sinabi sakanya na di na kailangan ay ginawa niya parin.
"We're gonna be late at this point." Tumawa siya sa sinabi ko.
"Muntik ko nang makalimutan na may trabaho nga pala tayo." Biro niya saakin.
"Alis na." Pagtataboy ko sabay tulak sakanyang likuran. Tumawa ulit siya ngunit hindi na pumalag pa.
Nang makaalis na ito ay naramdaman ko ulit 'yung pagka dismaya ko sa sarili ko.
It felt extremely genuine.
At alam ko sa sarili na hindi ko dapat maramdaman 'yon sakanya.
I texted him right after.
-mauna kana. kita na lang tayo sa daycare.
-you sure?
-yea.
-di na pwede magbago isip mo?
-alright then, I'll wait for you there. Take care.
***
Siya ang unang bumati saakin nang makapasok ako sa daycare. Kasama niya ang apat kaya naman nag bow lang ako sakanya. Nakita ko pa siyang ngumiti tsaka nakipagkwentuhan ulit kay Jungwon. Ngayon ko lang na-realize na close pala silang dalawa.
Nakita ko pang may binulong si Jungwon dito kaya naman napalingon saakin si Jungkook. I was caught off guard kaya agad akong umiwas. Hindi na nasundan 'yon. We did not interact much. Nilapitan niya lang ako after our work ends.
I felt a hand on the sides of my waist, nasa likuran ko siya and he's almost hovering me from behind. Nagulat ako sa ginawa niyang 'yon kaya hindi agad ako nakapag-react.
"Uwi na tayo." Aya niya saakin tsaka humakbang palayo kasabay rin non ang pagkawala ng hawak niya sa bewang ko. I looked around and found no one except him.
"Umalis na sila." Sagot niya bigla kahit hindi ko naman 'yon tinatanong.
"Hindi ko napansin." Binigyan niya lang ako ng ngiti.
"How about Sowon?" Nagtataka kong tanong sakanya.
"What about her?" Nagtataka rin niyang tanong. Napaisip rin ako kung bakit ko biglang natanong 'yon sakanya, siguro ay dahil madalas itong nagpapahatid kay Jungkook.
"Nevermind." I brushed off.
"Hindi," Jungkook insisted, brows still pulled together. "What about her?" He asked me again.
"Nagtataka lang kasi ako bakit hindi siya nagpahatid today." Sagot ko na lang cause he doesn't look like he would drop it.
"Personal driver ba ako, 'non?"
"Nagpapahatid lang, eh." Hirit ko sakanya. Nakikipag biruan lang ako pero mukhang hindi 'yon biro para sakanya.
"Tara na." Kinuha niya ang bag ko at nauna nang naglakad saakin. Hinabol ko siya para kunin sakanya ang bag ko. Kaya ko naman kasi dalhin 'yon.
"Jungkook, ako na," I persuaded him nang makasabay na ako sa mga hakbang nito ngunit parang wala siyang naririnig.
Papalabas na kami ng Building nang makasalubong namin si Umji. She looked at us- surprised. Nakita ko 'yung mata niya na pababa sa hawak-hawak ni Jungkook. She raises a brow.
Anger surged in me instantly.
"What brings you back?" She flinches when I asked her that. Finocus niya ang tingin niya saakin.
"My wallet, naiwan ko ata sa loob. I'm going inside now, mag ingat kayo." She says dismissing us and waves afterwards.
At nang maakaalis ito ay inagaw ko ang bag ko kay Jungkook, at padabog na naglakad palayo sakanya.
I can't act nice at all times, may limitasyon 'yung pasensya ko and this is one of them. I clearly told him that we should keep everything in track dahil ayokong malaman ng iba ang relasyon naming dalawa.
Hinabol ako ni Jungkook, "Hyung," Hindi ko siya pinakinggan. Hinawakan niya ako sa braso at agad kong binawi 'yon.
He was still behind me ngunit hindi ko siya binigyan nang pansin. May dumaan na bus at agad kong pinara 'yon. Sumakay ako at agad na umupo sa dulo.
Nakita ko itong nakatayo lamang sa labas habang tinitignan ako. Inalis ko ang tingin ko at nagkunwaring hindi parin siya napapansin. Umandar ang bus at tuluyan na itong naiwan.
Kumunot-noo ako.
I suddenly felt bad and I turned my head only to find him returning back to the daycare. Iniwas ko ang tingin ko at tumingin sa harapan, gripping my sling bag tightly.
Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top