Chapter Twenty Four
Jimin's POV
Napasapo ako ng mukha. Mukhang sisirain ko pa 'yata ang sinimulan kong plano just because I can't control my anger. I should have handled the situation better, but hearing his name makes me furious. Isa pa, Jungkook should've known better. He was aware of what had actually happened to us. How dumb can he get?
This can't happen again, kung gusto kong mag work 'tong plano na 'to. Tinignan ko ang main door. It has been hours, simula nung umalis siya. I rolled my eyes in annoyance- god damnit. Naiinis ako dahil kailangan ko itong puntahan just to show how regretful I was.
Ngunit ng nasa harapan na ako ng room niya ay hindi ko magawang mag-knock. Napakagat ako ng labi ko. Nagdadalawang-isip akong gawin 'yon. I'm just not into the mood to do it. Baka mas lalo pa niyang mahalata na pagkukunwari lang ang lahat.
Jimin took a step and turned around.
Napahinto ako nang marinig ko ang pagbukas ng pintuan- my eyes widened and clenched my fist.
"Jimin-hyung?"
I cursed internally, bago pa man ito hinarap. Jungkook looked at me with a puzzled expression.
"Bakit di ka kumatok?" Nagtataka niyang tanong. At tila na blangko ako sa tanong na 'yon dahil wala akong maisagot.
"Hey," I flinches nang mapansin na nasa harapan ko na siya. Nakahawak rin ito sa braso ko. I shook my head.
"Wala." Iniwas ko ang tingin sakanya. "Babalik na ako sa room ko." Binitawan naman niya ako.
"Okay," Tugon niya. Napansin ko naman na nagpatuloy na ito sa paglalakad, it appears he's going somewhere. Sinundan ko siya nang tingin, I'd be lying if I said his attitude toward me didn't bother me.
I know I hurt him, but can't he try harder to hide the lack of interest in his voice? Even if I made a mistake, he should just take what I give to him and be grateful that I was willing to be with him.
He's such a nuisance.
But afraid of ruining my plan, dahan-dahan akong umupo sa floor at pumwesto sa gilid ng pintuan. I pulled my knees into my chest and rested my chin above my knees.
Nakatingin lamang ako sa slippers ko habang hinihintay ang pagbalik niya. Maya-maya pa ay nakaramdam ako nang pagka-antok at hinigpitan ko ang pagkakayakap ko sa katawan ko dahil sa nararamdaman kong lamig. Dahan-dahan kong ipinikit ang mga mata ko.
Steps could be heard in the background, which sounded so soothing in my ears that it brought back old memories.
"footsteps... could be heard, dahan-dahan akong nag-angat ng ulo- revealing my face with my eyes shut tightly.
But it was silent.
Naisip ko na baka mali ako ng iniisip at dahan-dahan kong binuksan ang mga mata ko- my eyes widens.
Hindi isang professor kundi siya ang nasa harapan ko ngayon- again, making my heart race uncontrollably."
I suddenly felt a sharp aching inside my heart- despite the fact that the memory is still vivid in my mind, I wish it had never happened.
I slowly opened my eyes and raises my head, and notices a man standing before me, he crouched down to level my eyes.
Jungkook is staring at me as if I am his everything.
But it doesn't move me at all.
"I can't sleep, Jungkook." It was random and it doesn't matter. He was still looking at me all soft and then smiles at me- 'yung ngiting nagpabaliw saakin noon. He caresses my cheek.
"You're so cold. Do you want to come in?"
He invites me in.
Tumayo siya at hiningi ang kamay ko. Agad ko naman hinawakan ang kamay niya at tumayo.
"Oh- shoot," I curses nang mapaluhod ako sa sahig, kasabay nun narinig ko ang paggulong ng mga bote na hindi ko alam kung saan nanggaling. "Fuck these legs." Mura ko ulit, namamanhid ang mga paa ko kaya naman minabuti kong umupo na lang, nakita ko si Jungkook na nakaluhod rin at nakahawak sa may bewang ko.
Tumingin ako sa sahig at nakita ang bote ng alak na pakalat-kalat.
"Hey," Tawag niya sa pansin ko. Tinignan ko siya sa mata. Nabigla ako nang buhatin niya ako.
"I'll give you a spare key, you don't have to wait outside again." Binitawan niya ang bewang ko kaya naman napakapit ako sa leeg niya. I hugged him tightly and leans my chin on his shoulder.
He opens the door and made our way to the living area. Pinaupo niya ako sa couch at tinignan ako, nakahawak parin ang mga kamay ko sa shoulders niya habang ang lapit ng mukha niya saakin, nakangiti parin siya- there was a pause before he pulled away, bumalik siya dala-dala ang alak. Inilapag niya 'yon sa mesa at binuksan niya 'yon isa-isa.
Inalok niya ako at agad kong tinanggihan 'yon. Tumango siya at uminom.
"I quit drinking."
drinking makes me stupid, it makes me miss you despite the pain and hatred inside.
I clenched my fist. Jungkook wipes of his lips with the back of his hand, he looked curious, but didn't say anything.
"Drinking with an empty stomach?" He only chuckles and continue drinking, kahit maayos 'yung pakikitungo niya saakin ay ramdam ko parin 'yung pagiging distant niya.
"It's alright," Basag niya sa katahimikan ko at nagpatuloy sa pag-inom.
Tahimik lang akong nakatitig sakanya and I realized wala na itong balak na kausapin ako. He's not even looking at me anymore, he was uninterested. My face hardened, hindi ko maitago ang pagka-annoy sakanya. If he's just going to give a cold shoulder, dapat hindi na lang niya ako inimbitahan na pumasok.
"Stop it." Nagulat siya sa sinabi ko pero uminom parin siya ulit. "I said, stop it!" Tumayo na ako at that point, nakita ko naman na napatigil siya, inilapag niya 'yung bote sa mesa.
"Mamaya ka na lang uminom." Halos bulong ko at umalis sa harapan niya, napansin kong sinundan niya ako ng tingin kaya huminto ako, "Isa pa, kung galit ka saakin, sabihin mo." Nagulat siya sa sinabi kong 'yon.
Naglakad ulit ako palayo, hinabol niya ako at hinawakan ang kamay ko. I turned to look at him.
"Sorry," Aniya. "Bukas na lang tayo mag-usap." I almost scoffed; binawi ko 'yung kamay ko.
***
Nagmadali akong pumasok ng kitchen area at kinuha ang bulaklak na ibinigay niya saakin at hinampas 'yon sa wall nang paulit-ulit. Ginawa ko 'yun hanggang sa tuluyan nang naubos ang petals at ngayon ay nakakalat sa sahig.
I pushed my hair back in annoyance.
"Tangina."
Lumabas ako ng building dala-dala ang bisikleta ko. Mabilis ko itong pinatakbo hanggang sa makalayo ako sa apartment.
I took the right intersection and accidentally may nakasalubong akong kotse. Nataranta ako kaya't bigla kong niliko ang bike at tuluyang bumagsak. Idinilat ko ang mga mata ko at napansin na huminto ang kotse sa harapan ko. Tumayo ako at itinayo na rin ang bike ko.
"Hey, ayos ka lang?" There was a long pause, his voice sounds familiar.
Yoongi.
I looked at him and he was looking at me with surprise face.
"Jimin-ah..." I bow my head a little. "H-hi. It's nice to see you again. It's been so long." Halata parin sa boses niya ang pagkasurpresa sa pagkikita naming dalawa. I smiled at him but it never reach my eyes.
"Oh right, are you okay? Nasugatan ba kita? Let's go to the hospital."
"I'm fine. Di na kailangan." Yoongi sighs in relief. "Where are you off to?" He asked me. Nagkibit balikat ako.
"It's late, does Jungkook know?" I squinted my eyes, frowning at him, "Why does he have to know?" I said snapping at him and he was caught off guard. He chuckles awkwardly brushing it off.
"Do you mind sparing me a time? I would like to have a proper conversation with you, I know we are talking now, I just think it's better if we go some nice place."
"Sure."
***
I was playing with my drinks when he finally spoke up, "Thank you." Narinig kong sambit niya, I smirk without raising to look at his face.
"Kamusta ka?"
"Kamusta ka," Ulit ko sa tinanong niya at tumawa. "That took you long enough para tanungin saakin yan ah." I teases and lifted my head. I saw how he tenses, large eyes staring at me.
"I'm good." Sagot ko sa tanong niya.
"Ikaw?" unti-unti naman itong kumalma and he smiles nervously.
"I'm good too," tumango-tango ito, he pauses for a moment, at nakita ko naman ang pagbagsak ng balikat niya.
"I'm sorry, Jimin. I really, am." My lips curled into a smile habang pinagmamasdan ang mukha nito.
It would've been nice if they showed that they really care about me ngunit kasabay nang pagkawala ni Jungkook ay siya ring pagkawala nang nabuong pagkakaibigan namin. They were present, they saw me beg, saw how hopeless I was pero kahit na kaunting suporta when I was at my lowest, wala. I was hurt by that, but then again they are Jungkook's friends and not mine.
"Wala akong ginawa. Hinayaan kita and never really stood as a friend for you. I regret doing that to you and I was carrying this guilt up until to this day."
"When that kid told us that you're not the person we were mourning over, I was..."
"I was so happy, knowing na makikita kita ulit- at maka hingi nang tawad sa mga nagawa namin sayo noon." I put back the glass on the table a little too hard to get his attention.
"I need no one to begin with, Hyung. What is there to apologize?"
"Kahit na di mo kailangan, dapat sinamahan parin kita."
"That was in the past." I stresses out but he doesn't look convince, "If it still bothers you..." I trailed off and...
I stared into his eyes deeply, "...be there for Jungkook." I said smirking.
"Jungkook?" He asks, and I nod my head. "Jungkook." I mouthed.
"Don't turn your back on him, just stay." Kumunot-noo si Yoongi.
"Jimin, I am not following, anong ibig mong sabihin."
"Well, I'm just saying, you shouldn't repeat the same mistake, hyung." I said as I sip my drinks, I smiled nung nakita ko parin 'yung pagtataka sa mukha niya.
"Oh right, that was just too wrong to say. Kaibigan niyo pala si Jungkook, you'd never do that to him, right?" I said smugly, Yoongi just continue to look at me, not saying anything, I chuckle and asked him mischievously.
"May sinabi ba akong mali, Hyung?"
Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top