Jimin's POV

"Shit, umuulan na naman." Dinig kong sambit ni Sowon. Napatingin naman ako sa labas ng bintana. It's really raining, but unlike the other day, it looks like it will stop anytime soon.

"Paano ba 'yan wala kang sundo." Umji told her. Napatingin naman ako sa dalawa, they looked like they were plotting something. Tinignan ko naman si Jungkook and then I quickly understood what they truly wanted.

Binalik ko ang tingin ko sakanilang dalawa at duon itinuon ang atensyon ko. I saw Sowon- blushing.

"Umji-noona, di ba susunduin ka naman ng boyfriend mo? Why don't you give her a lift?" Nagtatakang tanong ni Jungwon.

"A-ah," Tumawa naman si Umji. She looked uncomfortable. "Di kasi sila close eh. Isa pa, ayaw sakanya ng boyfriend ko. Oo." Pagrarason niya. I finally looked away and stared at the window.

"Then why don't you ask me, Noona?"

"Nakakahiya naman sayo, Jungwon."

"Bat kay Jungkook-hyung, hindi ka nahiya? Eh ako naman ang mas matagal mong nakasama."

"Jungwon, shut up, ano ka ba."

"Ang slow mo, nakakainis."

"Bat ka nagagalit?"

"Ewan ko sayo."

I leaned my head against the wall. Gusto ko ng tumila ang ulan at nang makauwi na ako. I looked at him who was in the same position as me. Jungkook had his eyes closed. I now wonder if he's doing that on purpose.

Dalawang taon na rin simula nung huli ko siyang nakita, His features... He still looks cute, but a lot manlier now siguro nga dahil may anak na siya.

I wonder if he gave up on the child as well. No, that's not my business. Iniwas ko ang tingin sakanya.

Di rin nagtagal ay tumila ang ulan. Agad akong tumayo at kinuha ang gamit ko. I tightened my grip on my string bag at tinignan siya. I saw Sowon tapping his shoulder. Iniwas ko ang tingin ko sakanila at nagmadaling umalis.

***

"Hyung, sandali!" Napahinto ako sa paglalakad. Napangiti ako duon at humarap sakanya. He was gasping, nakahawak ito sa bewang niya.

"Bakit ka tumakbo?" I asked even when I knew what the answer for that. Huminga ito ng malalim.

"Sabay na tayong umuwi." I chuckle, mukhang nakalimutan niya agad ang pinag-usapan namin kanina. "We talked about this, right?" Jungkook nodded, tinaasan ko siya ng kilay.

"They will think I'm doing this as your friend. Wag kang mag-alala. They won't get any funny ideas." Jungkook said eyes almost pleading. I don't want them to get the idea of me having a relationship with Jungkook when there isn't one to begin with. I was only pretending to get my revenge.

"Friend?" Tumawa ako. "You are not a friend, Jungkook. Isa pa, since when did we became friends?" Nakangisi kong tanong.

"The day I drag you outside the room." Oh. Hindi agad ako nakapag-react duon sa sinabi niya saakin. There was a long pause.

"We can just tell them we became close after that day. They won't get suspicious of us if we tell them we are friends now rather than not saying anything at all." Pagrarason niya. He just want to be with me, right?

"Are you sure about this?" I asked. He gave me a warm smile and held my hand.

"I am." He softly said, his eyes were shining. I smiled weakly and looked away.

"Okay." I replied shortly.

Binuksan ko ang pintuan at pumasok na sa loob at hinintay na makapasok rin ito. Sinusundan ko nang tingin ang bawat galaw nito.

"Can you drop me off at the market?" Lumingon siya saakin.

"I can, pero hindi ko alam kung saan 'yon." He answered and had a serious expression on his face, ngumiti ako.

"I'll instruct you then." Sabi ko. "Tanggalin mo 'yung kunot sa noo mo." I teases, ngumiti siya ng malapad.

"Hindi kana kasi dapat nagpapaalam. Utusan mo na lang ako." Sagot niya. Tumawa ako.

"Hindi naman kita driver." Puna ko. "Baka in the near future maging personal driver mo na 'ko." Bulong niya.

"Anong sabi mo?"

"Put your seatbelt on. Safety first kako." I chuckle. "Bakit sa public market ka pupunta? I mean, wala ba silang grocery store dito?" Nakakunot ang noo niya habang tinatanong 'yon na para bang he despises the idea of me going to the market.

"Mas cheaper kasi ang prices sa public market pagdating sa mga meat at fruits. Mas prefer ko bumili duon." Tumango-tango siya duon pero 'yung frown sa noo nito ay visible parin.

"Kung ganon, pwede bang sumama? Kailangan ko na rin kasing mamili, wala pang laman 'yung fridge simula nung dumating ako."

"So wala kang proper meals?" Hindi siya sumagot, "Jungkook..." I called his name, at sinadya kong maging extra concern 'yung tono ng pananalita ko.

"Don't do that again." I stated. Nakita ko naman 'yung namumuong ngiti sa mga labi niya. I bit my lower lip and then turned my head and looked outside the window.

"Hindi mo pa ako sinasagot." Paalala niya saakin.

"Pwede. Hindi naman kasi date 'yun diba?" Pilyo kong sagot. "Hindi pa." Dinig kong habol niya. Napailing na lang ako at tinuon ang atensyon ko sa harapan.

"Lumiko ka sa kanan." I instructed at sinunod naman niya 'yon.

Public Market

Habang namimili ako ay sunod lang ito ng sunod sa likuran ko. At lahat rin nang kinukuha ko ay siya ring kinukuha niya.

"You're just copying me, Jungkook. Choose whatever you like." Puna ko sakanya. Tinignan naman niya ang binibitbit niyang plastic bag.

"Coincidentally, lahat ng pinapamili mo ay gusto ko rin." Sagot niya. Tinawanan ko siya.

"Ang sabihin mo di ka lang makapili." Puna ko.

"Totoo nga." Pilit niya saakin habang sinusundan ako. Hindi ko siya pinakinggan at nagpatuloy sa pamimili.

Pagkatapos naming mamili ay dumeretso na kame sa parking lot. Inilagay na namin ang mga pinili namin sa backseat.

"Okay ka pa?" Tanong ko sakanya. "Yeah, bakit?" Pabalik niyang tanong saakin, ngumiti naman ako.

"Eh kasi mukhang hindi ka sanay sa ganito, eh." Tumawa siya.

"This is nothing, isa pa, it was fun." Umiling naman ako sa sinagot niya, Jungkook chuckles.

"Believe me, Jimin-hyung. Everything is fun with you." At bahagya akong natigilan sa sinabi niya at nakatingin lang dito.

"Hyung?"

"I think kailangan na nating pumasok, uulan na eh." Tumingin ako sa itaas ng langit para maiwasan na mapatingin sakanya.

"Y-yeah, right."

"Let's go." Aya ko at pumasok na sa loob ng sasakyan. Tinignan ko ang mukha ko sa side mirror at napansin ko ang pamumula ng mukha ko. Hindi ko pinansin 'yon at pinilit ang sarili kong iwasan 'yon.

"Mainit ba, Hyung?" Nilakasan niya ang aircon nang sasakyan and he rolled up the window. "Are you comfortable now?" Tanong niya. Hindi ko siya tinignan at napasandal na lang, nakapikit ang mga mata ko.

"I'm just tired."

Saglit na tumahimik ang paligid at napalitan 'yon nang kanta na nagp-play sa background.

***

"Hyung," Napahinto ako at humarap sakanya. Nasa apartment na kame pareho at papasok na sana ako ng bigla niya akong tinawag. I was staring at him expectantly, naghihintay lamang sa sasabihin niya.

Iniabot niya saakin ang isang maliit na bouquet ng flowers. Tinignan ko 'yon panandalian. Ibinaba ko 'yung dala ko at tinanggap 'yon.

"When did you..." I didn't finish my sentence, hindi na mahalaga 'yon.

"Sige, I'll go inside na, ikaw rin." Aniya at tinanguhan ko lang siya. "Thank you." Pahabol ko, he smiled and nods his head at tumalikod na rin.

Pumasok ako sa loob ng unit ko at dumeretso sa kusina. Inilagay ko sa table ang pinamili ko at ibinigay niyang bulaklak. In-arrange ko ang lahat ng pinamili ko. Nang matapos na ako ay tinignan ko 'yung bulaklak na ibinigay niya.

"I can wait for you, even for too long, I can do that. I'll just wait for my heart to get tired of waiting for you, and when that happened there will be no second chances."

I didn't get tired of waiting... you destroyed me, Jungkook. At hindi ko nakikita ang sarili kong bumalik muli sa'yo.

They saved me but my heart died that night and gave up everything, even the feelings I had for you.

Kinuha ko ang bouquet at itinapon 'yon sa basurahan.

Pumunta ako sa balcony with a cup of tea in my hand. I heard a sudden snap of a camera. Napatingin ako and I saw him- ibinaba niya ang phone niya at ngumiti saakin.

I badly want to end this pain and sadness in me, Jungkook. Would I really be free from this suffering if I got my revenge on you?